หนึ่งบุรุษผู้สืบทอดสายโลหิตแห่งโอดิน บิดาแห่งสรรพสิ่ง กำลังทอดสายตาไปสู่จักรอันไกลโพ้น
แต่ใครๆก็รู้ นอกจากไฮม์ดัลนายทวารแล้ว ในอาณาจักรนี้ก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นการผัดเปลี่ยนฤดูกาลในมิดการ์ดอันห่างไกลได้
'เขาเป็นอย่างนี้เสมอ' ฟริกกาพูดกับหญิงสาวข้างกาย--เทพีผู้สวมใส่เกราะเหล็ก แตกต่างจากสตรีนางอื่น
'ข้าไม่อยากเชื่อเลยพระนาง ธอร์ผู้เคยกระหายสงครามและงานสังสรรค์คนนั้น' ซิฟพูดอย่างติดตลก แม้ภาพตรงหน้าจะไม่ตลกในสายตาใครนัก
'ตั้งแต่กลับมาจากมิดการ์ด เขาดูเปลี่ยนไปมาก' ราชินีแห่งแอสการ์ดพูดพลางมองที่บุตรชาย
'ก็อาจเป็นเช่นนั้นฝ่าบาท แต่..'
'ในทางที่ดี' แล้วหันกลับมามองเลดี้ซิฟพร้อมรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า
'คงมีบางอย่างเกิดขึ้นที่มิดการ์ด เจ้ารู้ใช่มั้ย'
'เช่นนั้นฝ่าบาท แต่เรื่องนี้ข้าคงมิบังอาจ'
'แน่นอน ข้าเองก็หวังจะได้ยินจากปากของเขา ใกล้ค่ำแล้วข้าไปดีกว่า'
ฟริกกากล่าวลาสั้นๆพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเดินจากไป
ซิฟย่อตัวเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพราชินีแห่งแอสการ์ด
ไม่ต้องสงสัย ฟริกกาพอจะเดาออกจากอาการของรัชทายาท
นางเองก็ผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน แม้มันจะนานมาแล้ว
แม้จะแอบกังวลเพราะอาณาจักรนี้ มิดการ์เดียนยังไม่เป็นที่ยอมรับนัก
แต่นางก็ไม่คิดขัดขวางท่าทีของบุตรชาย
อย่างน้อย ก็ไม่มากเท่าโอดิน..
แล้วก็ ทำไมนางจะไม่รู้ สายตาของเลดี้ซิฟที่มองธอร์ นางเคยเห็นมันมาก่อน
สายตาที่เฝ้ามอง หวงแหน สายตาอย่างที่อิสตรีมีให้กับชายผู้เป็นที่รัก
สายตาที่นางเคยมีมัน
...นางก็ได้แต่หวังว่าเรื่องนี้คงจะจบอย่างนุ่มนวล
'มองนานกว่านี้อีกเป็นวันๆ เจ้าก็ไม่ได้เห็นอะไรเพิ่มขึ้นมาหรอกนะธอร์' ซิฟกระเซ้าตามปรกติ ประสาเพื่อนสนิท เพียงแต่วันนี้มีบางอย่างต่างออกไป
'เจ้าไม่เข้าใจหรอกซิฟ เจ้าไม่เคยมีรัก' ไม่แม้จะหันมาสบตาคู่สนทนา ธอร์ตอบ ทั้งๆที่ไม่ได้สายตาออกจากทิวทัศน์ตรงหน้า
ทำไมจะไม่เข้าใจล่ะ
'มั่นใจจริงนะพ่อรูปงาม'
ในเมื่อข้ามีมันมาตลอด
'เจ้าไม่รู้หรอกว่าการต้องอยู่ไกลกันมันทรมานเพียงใด' น้ำเสียงเจ็บปวดของธอร์ ทำให้ผู้ที่ฟังปวดร้าวตาม หากแต่ปวดร้าวยิ่งกว่าหลายเท่า
เจ้าเองก็ไม่เข้าใจ ธอร์ ไม่มีวันเข้าใจ ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา หากเทียบกับ1สัปดาห์ในมิดการ์ด
'เจ้าไม่ได้รู้จักมันจริงๆหรอกธอร์'
ว่าอยู่ใกล้น่ะ ทรมานกว่าขนาดไหน
'รู้สิ ข้ารู้'
อย่าพูดมัน ขอเถอะอย่าพูดมันออกมา ไม่อย่างนั้นใจของข้าคงต้องแหลกสลาย
'ข้าคิดถึงนาง'
ความคิดเห็น