คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : START
“ แม่ครับหน้าหนาวแล้วผมซื้อถุงมือมาให้ แม่ชอบไหมครับ? ” ชายหนุ่มแย้มยิ้มจนดวงตาหยีโค้ง สองขาคุกลงบนพื้นต่อหน้าผู้เป็นมารดาที่นั่งนิ่งไม่ไหวติ่ง ไม่แม้แต่ดวงตาจะขยับกวาดมองตัวของเขา ร่างของหญิงสาวนั่งเอนพิงวีลแชร์ด้วยดวงตาเลื่อนลอยราวกับศพที่ไร้วิญญาณแต่...
เธอยังมีลมหายใจ
วอลนัต เอียงใบหน้าเล็กน้อยคล้ายเหนื่อยใจ บรรยากาศรอบด้านคล้ายกำลังยินดีกับปีใหม่ที่ใกล้เข้ามา ผู้คนรอบข้างเดินสวนทางกันไปมา บทเพลงบรรเลงรื่นเริงน่าชม ร้านค้ามากมายต่างตกแต่งหรูหรางดงาม นัยน์ตาคมยากคาดเดาวิสัยทัศน์ ริมฝีปากหนาสีซีดจากอากาศที่หนาวเย็นพ้นลมจากริมฝีปากเกิดเป็นไอจาง ๆ
“ แม่ครับแม่คิดว่าพี่จะเป็นยังไงบ้าง ผมว่าเขาน่าจะสบายดีแม่คิดเหมือนผมไหม ”
ใช่..หลอนยังต้องสบายดีอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่นอนอยู่แล้วเพราะยังไงหญิงสาวคนนั้นก็ไม่ได้เกิดมาพร้อมสายตาที่จ้องมองด้วยคำถามที่ว่าถ้าไม่เกิดมาชีวิตจะดีขึ้นไหมนี่น่าไม่รู้ว่า ปกป้องเขาและในขณะเดียวกันก็พยายามทำลายเขาไปเพื่ออะไร
แบบนี้...ถ้าหมอดูคนนั้นบอกมาถูกต้อง เขาก็ทำลายคน ๆ นั้นแบบไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ได้สิ
“ เรา..ไปหาที่นับถอยหลังกันดีไหมครับ? ”
ไม่พูดเปล่าร่างสูงหากแต่ไร้ราศีใดจับก็ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นเดินอ้อมไปด้านหลังของผู้เป็นมารดาอย่างไร้ชีวิตชีวาสวนทางกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่ยังคงประดับไว้ สองขายังคงก้าวเดินไปจนท้ายที่สุดก็เจอเนินเขาสูงที่ไร้ซึ่งผู้คน ด้านหน้าเป็นผาโล่งหากแต่มีรั้วกัน ไร้แสงไฟข้างกายมีเพียงแสงจากหมู่ดาวคอยนำทาง
มันสวย...
ฝ่ามือกร้านหากแต่ไม่หยาบหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาก่อนจะค่อย ๆ หุบรอยยิ้มลงเชื่องช้า ดวงตาวาวประกายไร้ชีวา
“ เริ่มนับถอยหลังแล้วนะครับแม่ ” ใบหน้าที่ซุกซ่อนใต้ความยุ่งเหยิงขยับเข้าใกล้กระซิบคนที่นั่งอยู่
" 10 "
" 9 "
" 8 "
" .... "
ไม่ใช่แค่วอร์เอ่ยนับ คล้ายห้วงเวลาหยุดชะงักทุกคนที่อยู่ทุกหนแห่งต่างยืนนิ่งจับจ้องหอนาฬิกา ใบหน้าประดับด้วยความยินดีปรีดาที่จะผ่านพ้นเดือนปีที่โหดร้าย
ซุ่มเสียงกังวานบอกกล่าวเวลาที่ใกล้เข้ามาจวนจะสิ้นสุด
หากแต่หนึ่งกับหลั่งน้ำตาอย่างเงียบงันนั่นคือแม่ของวอร์ที่ร้องไห้ออกมาเตรียมจะตรอมใจ
" 3 "
" 2 "
" 1 "
" 0 "
" สุขสันต์.... "
เสียงพลุที่ถูกจุดขึ้นฟ้ากลบเสียงกระซิบสุดท้ายของชายผู้เป็นลูกจนสิ้น ดวงตาคมเกิดประการเศร้าหมองเพียงชั่วคราว ในจังหวะที่นับถึงหนึ่งร่างของหญิงชราที่ตนพามา
ก็เอียงพับแน่นิ่งไปโดยไร้คำบอกลา
“ ไม่ต้องห่วงนะครับแม่ ”
บุรุษร่างสูงค่อย ๆ เดินอ้อมมาคุกเข่าลงเบื้องหน้า สองมือหนาประคองจับฝ่ามือที่เย็นเยียบขึ้นแนบใบหน้า นัยน์ตาสีเข้มค่อยๆปรือหลับหันหลังให้กับแสงสีแห่งความยินดี
“ วันพรุ่งนี้ไม่ใช่แค่แม่ที่จะเห็นแสงสุดท้าย ”
“ โลกทั้งใบ..จะดำมืดติดตามแม่ไป แม่จะไม่โดดเดี่ยวในความมืดนั้น ”
“ รอผมนะครับ ”
ไม่มีใครรู้ว่าต่อจากนี้เดือนปีจะโหดร้ายขึ้นเพียงใดหนึ่งวันจะเท่ากับหนึ่งชั่วลมหายใจของมนุษย์หรือไม่หรือบางทีแสงสว่างจะมาเยือนพวกคนเหล่านั่นเมื่อไหร่ ไม่มีใครล่วงรู้นอกจากชายหนุ่มและผู้ทำนายอนาคต
TALKTO S.V
ดูเหมือนการเว้นบรรทัดและช่องว่างจะมีปัญหาขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะนักอ่านทุกท่าน YuY)
ความคิดเห็น