[Fic ป๋อจ้าน] คิดคะนึงถึงยามก่อน.

  พุทธศักราช ๒๕๖๒...

    ยามค่ำคืนของเมืองกรุง แสงสีมากมายไล้ผ่านรวมกันชวนน่ามอง ชาวเมืองเดินขวักไขว่ไปทั่วถนนจนแน่นขนัด ห่างไปไกลอีกหลายร้อยกิโลเมตรเป็นแค่หมู่บ้านธรรมดาๆที่ไม่มีจุดเด่นอะไรเลย 

    หลายๆบ้านกำลังเตรียมของสำหรับไหว้บรรพบุรุษในยามเช้าอยู่แทบทุกที่ ถึงจะดึกขนาดไหนแต่ทั่วทั้งหมดก็มีแสงไฟเปิดอยู่

  "เซียวจ้าน แอปเปิ้ลที่แม่ซื้อมาอยู่ไหนลูก?"

  "หนูเอาไว้ในตู้เย็นแล้วแม่ ถ้าขืนอยู่บนโต๊ะคงช้ำหมดแล้วแหละ"

  "ดีๆ แม่ก็หาอยู่บนโต๊ะตั้งนาน"

    สองคนแม่ลูกเดินทั่วบ้าน หาของจัดเตรียมไหว้บรรพบุรุษรวมถึงทำอาหารกันตั้งแต่หัวค่ำ จนตอนนี้ก็ปาไปครึ่งค่อนคืนแล้ว อาจจะไม่ได้นอนเลยก็ว่าได้ 

  "แม่?"

  "หืม"

    ชายหนุ่มที่กำลังรื้อของอยู่ในกล่องเก็บของบนห้องตัวเองเพื่อหาหนังสือเตรียมเรียนในวันมะรืนตะโกนถามอย่างแปลกใจ 

  "ไอ้นี่มาจากไหนอะ"

    เขาชูผ้าเส้นยาวสีฟ้ามีแผ่นเหล็กติดตรงกลางลายเมฆอย่างสวยงามให้แม่ดู ตั้งแตาเกิดมาสาบานได้เลยว่าเขาไม่เคยมีของแบบนี้เก็บไว้แน่ 

  "เหมือนผ้าคาดหัวเลยนะ หนูไปซื้อมาจากไหนรึเปล่า"

  "ไม่นะ หนูไม่เคยซื้อมาหรอก ของพ่อรึเปล่า?"

  "แม่ก็ว่า...  รอพ่อมาก่อนค่อยถามแล้วกันนะ"

  "ครับ"

    แต่เเปลก... ความรู้สึกหวงๆนี่มันอะไรกัน เหมือนไม่อยากให้มีใครมาแตะต้องเลยสักนิดเดียว ราวกับ..

    ของสำคัญ? 

    แต่ของแบบนี้จะสำคัญได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

  "ช่างเถอะครับแม่ เดี๋ยวผมเก็บไว้เอง"