คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เซเว่นโกสต์โฮสต์คลับ 1
เรื่อง เซเว่นโกสต์โฮสต์คลับ
หากจะพูดถึงโฮสต์คลับแล้ว เขต7คือที่ตั้งของโฮสต์คลับที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด ตัวอักษรโดดเด่นสะดุดตาเหนือประตูทางเข้าร้านเขียนไว้ว่า เซเว่นโกสต์โฮสต์คลับ
ทันทีที่ก้าวเข้าไปจะมีทางแยกสองทางไว้เป็นตัวเลือกสำหรับลูกค้า...
ป้ายทางซ้าย... ป้อมโฮเบิร์ก
ป้ายทางขวา... โบสถ์บัลส์เบิร์ก
หากเลือกเดินไปทางซ้าย โฮสต์หนุ่มในชุดเครื่องแบบทหารพร้อมให้การต้อนรับด้วยรูปแบบชายชาติทหาร ทั้งเข้มงวด ไม่ผ่อนปรน เหมาะเป็นอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่ชื่นชอบความรุนแรงชนิดถึงใจ ใครจะรู้แค่ลูกอมรสแอปเปิ้ลจะสร้างความหฤหรรษ์ซาบซ่านถึงทรวงให้คุณได้ขนาดไหน โดยไม่ต้องพูดถึงแส้สีดำทมิฬที่พร้อมจะหวดใส่ร่างของคุณโดยไม่ปราณี
หากเลือกไปทางขวา โฮสต์หนุ่มในชุดบิชอปขาวพิสุทธิ์ ใสสะอาดและอ่อนโยน ด้วยการบริการที่ทำให้คุณรู้สึกราวกับลอยอยู่บนปุยเมฆ ใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างเพียงหนึ่งผ้าผืนบาง เรือนร่างกำยำสมส่วนใต้ชุดคลุมถึงเท้า แค่เพียงคุณเปิดชายผ้าออกประตูสวรรค์ก็สถิตย์อยู่ต่อหน้าคุณแล้ว
แต่นั่นคือความคิดของคนที่เป็นลูกค้า...
"อย่างกับอยู่คนล่ะโลกจริงนั่นล่ะ"
ร่างเล็กของโฮสต์ฝึกหัดผู้มีดวงตาสีมรกตแหงนมองเหล่าโฮสต์ร่างสูงเดินผ่านไปมาให้วุ่นวาย ไม่ว่าจะคนไหนก็ทำให้เขาก็เผลอมองจนเหลียวหลังทั้งนั้น
"เทย์โตะ คไลน์"
ชายผู้มากด้วยวัยและประสบการณ์ รองผู้จัดการโอ๊คส์เอ่ยเรียก
"คะ ครับ!!!"
ร่างเล็กเจ้าของชื่อได้สติ รับคำเสียงสูงแล้วหมุนตัวจะวิ่งมาหา ทว่าร่างเล็กเท่าเมล็ดถั่วของเด็กหนุ่มคงจะเตี้ยเกินมองเห็น ถึงได้ถูกชายคนหนึ่งชนจนกระเด็น
"หวา..."
เทย์โตะกลิ้งหลุนๆไปหลายตลบดีว่าได้มือของใครบางคนช่วยหยุดไม่ให้กลิ้งไปไกลกว่านี้ นัยน์ตาสีเขียวมองบุรุษผมสีน้ำตาลแดงในแว่นกรอบแล้วกล่าวขอบคุณด้วยเสียงลนๆ
"ขะ ขอบคุณมากครับ"
"ด้วยความยินดีครับ..."
โฮสต์บิชอปแคสเตอร์ส่งยิ้มละลายใจให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นกล่าวตำหนิโฮสต์บิชอปหัวทองแววตาชั่วร้าย ทั้งที่เพิ่งเดินชนเด็กหนุ่มคนนี้จนล้มกลิ้งแล้วยังไม่กล่าวขอโทษสักคำ
"ทำไมคุณถึงไม่เคยระวังเลยนะ ถ้าพนักงานใหม่เกิดบาดเจ็บไปจะว่ายังไงครับ"
"เฮ้ย ก็ไอ้หนูนี่มันเตี้ยเกินจนมองไม่เห็นเองนี่"
ฟราวอ้างเหตุผลเท่ากำปั้นทุบดิน ปิดปากหาวแบบไม่สนใจตั้งท่าจะเดินจากไปทั้งแบบนั้น ทว่า...
"อย่าเรียกฉันว่า ‘เจ้าหนู' นะ"
เทย์โตะที่ฉุนจี๊ดจากคำสบประสาทก้าวมาขวางไว้ ฟราวเหยียดยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุกขยับปากจะตอบโต้ ทว่า...
"หยุดทั้งคู่นั่นล่ะ เทย์โตะมากับฉันนี่"
รองผู้จัดการโอ๊คส์ก้าวมาห้ามทัพ แล้วดึงคอเสื้อด้านหลังลากเด็กหนุ่มพนักงานใหม่ที่ก่อเรื่องตั้งกะยังไม่ได้บรรจุเข้าทำงานไปอีกทาง ระหว่างทางบังเอิญเดินสวนกับ...
"ฮ้าววว... อ้าว อรุณสวัสดิ์ครับ รองผู้จัดการโอ๊คส์"
"พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้วนะ ฮิวงะคุง"
"หรือครับ แหะๆ ก็ผมเพิ่งตื่นตะกี้ก็เลยติดปากน่ะครับ"
โฮสต์ชุดทหารในแว่นกรอบดำแก้ตัวเสียงระรื่น ต่างกับหนุ่มผมทองที่ทำหน้าเหมือนอมลูกระเบิดอยู่ข้างๆ
"ฮึ่ย ถ้าผมไม่ปลุก ป่านนี้คุณก็ยังไม่ตื่น ช่วยเข้าใจหน่อยจะได้มั้ยครับ คุณน่ะเป็นเบอร์สองของสายป้อมโฮเบิร์ก ทำตัวเป็นโฮสต์ที่ดีกว่านี้สักนิดจะดีมากเลยครับ"
โฮสต์สายป้อมโฮเบิร์กเหมือนกันแต่โคนัทสึกลับบ่นใส่ฮิวงะได้เป็นชุดราวกับแม่ก็ไม่ปาน
"เอาเถอะ พวกเธอสองคนรีบไปเตรียมตัวดีกว่า ใกล้เวลาร้านจะเปิดแล้ว"
รองผู้จัดการกล่าวเสียงขรึมด้วยรู้นิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ของโฮสต์ในร้านดี จากนั้นก็ออกเดินนำพนักงานใหม่เข้าไปในห้องว่างๆห้องหนึ่ง...
"เอาล่ะ เทย์โตะคุง ตอนนี้ฉันจะให้เธอเป็นโฮสต์ฝึกหัด ให้เรียนรู้งานจากโฮสต์รุ่นพี่ไปก่อน อย่างที่เธอรู้แล้วว่าร้านเราจะแบ่งเป็นสองสายคือสายป้อมโฮเบิร์ก กับสายโบสถ์บัลส์เบิร์ก หลังจากนี้ฉันจะให้เธอเข้าไปฝึกงานกับทั้งสองสาย เพื่อดูว่าเธอเหมาะจะอยู่สายไหน ส่วนเรื่องที่พักโฮสต์ทุกคนจะพักรวมกันที่นี่ ฉันจะให้เธอนอนห้องเดียวกับโฮสต์ฝึกหัดอีกคนก็แล้วกัน ทางไปก็..."
เทย์โตะรับฟังคำบอกทางจากรองผู้จัดการแล้วเดินออกจากห้อง ระหว่างทางเดินที่รกร้างผู้คนเด็กหนุ่มล้วงล็อกเก็ตที่ห้อยคออยู่ใต้สาบเสื้อออกมาดู นิ้วเรียวเปิดฝาล็อกเก็ตออกอย่างห่วงแหน ภาพของชายผู้มีเรือนผมสีมรกตเช่นเดียวกับดวงตาของเขา ภาพของมิคาเงะ... เพื่อนรักที่เสียชีวิตไป
"คอยดูนะ มิคาเงะ ฉันจะเป็นโฮสต์ที่เก่งกาจไม่แพ้..."
จึก!!!
เทย์โตะที่หน้าหงายไปด้านหลังเล็กน้อย เพ่งสายตามองไล่จากปลายนิ้วที่ยื่นมาดันหน้าผากเขา ชายในชุดทหารกำลังก้มลงมองเขาด้วยสายตาเย็นชาชวนหวาดหวั่น
"ช่างหย่อนยานนัก"
คำกระซิบสั้นๆผ่านริมฝีปากทะลุเข้าเต็มสองหู ยังไม่ทันที่เทย์โตะจะฉุกคิดว่าตัวเองถูกคนแปลกหน้าด่าเอาซึ่งๆหน้า ชายคนนั้นก็เดินผ่านไปไกลลิบ
"เดินไม่มองข้างหน้าไม่ได้นะ ว่าแต่นายเป็นใครกัน"
คนที่น่าจะเดินตามผู้ชายเมื่อกี้มาเอ่ยทัก ก่อนที่เทย์โตะจะได้ตอบอะไรชายผมดำในชุทหารเหมือนกันก็ชิงพูดขึ้นก่อน
"นายคงเป็นโฮสต์ฝึกหัดล่ะสิ ผู้ชายเมื่อกี้คือโฮสต์เบอร์หนึ่งของสายป้อมโฮเบิร์กชื่ออายานามิ อย่าไปทำให้ท่านอายานามิขุ่นเคืองจะดีที่สุดนะ อ้อ แล้วฉันชื่อคัทสึรางิ ถ้ามีโอกาสคงได้พบกันอีก ไปล่ะ"
โฮสต์ฝึกหัดหนุ่มน้อยถอนหายใจยาวเหยียด ยังไม่ทันเริ่มงานก็ชวนท้อใจเพราะเหล่าโฮสต์รุ่นพี่เต็มแก่ ทั้งโฮสต์หัวทองมารยาทแย่ที่มาเรียกเขาว่าเจ้าหนูคนนั้น และยังโฮสต์ที่ไม่รู้ได้ตำแหน่งเบอร์หนึ่งมาได้ยังไงอย่างคนชื่ออายานามินี่อีก ทำไมถึงมีแต่คนที่ท่าทางรับมือยากแบบนี้นะ
ระหว่างที่ในหัวนินทาเหล่าโฮสต์รุ่นพี่ในใจ สองขาก็ก้าวมาหยุดที่หน้าห้องพักของเขา ซึ่งต้องอาศัยร่วมกับโฮสต์ฝึกหัดอีกคน
ก๊อก ก๊อก
เทย์โตะยืนรออยู่ชั่วอึดใจประตูไม้สักตรงหน้าจึงเปิดออก ผู้ที่เปิดประตูคือเด็กหนุ่มวัยน่าจะไล่เลี่ยกับเขา ช่างเป็นคนที่มีใบหน้าชวนให้คิดถึง...
"...มิคาเงะ..."
เทย์โตะเผลอหลุดปากไปแบบไม่ตั้งใจ แต่ก็เป้นความจริงที่ชายผมยาวสีทองตรงหน้ามีบรรยากาศคล้ายคลึงมิคาเงะเพื่นรักของเขาเหลือเกิน
"นายทักผิดคนแล้วล่ะเจ้าหนู"
คนพูดตัดบทเรียบๆแล้วทำท่าจะปิดประตูห้อง แต่เทย์โตะขวางบานประตูเอาไว้ก่อน สองคำสุดท้ายในประโยคกระแทกใจเทย์โตะอย่างแรง ขอโทษนะที่ตัวเล็กไซส์กำลังน่ารักแบบนี้??
"ใครเป็นเจ้าหนูกัน ชื่อของฉันคือเทย์โตะ คไลน์ เป็นโฮสต์ฝึกหัด"
"โฮสต์ฝึกหัด?? ตัวเล็กอย่างนายเนี่ยนะ ไปกินนมให้สูงขึ้นมาก่อนดีกว่ามั้ง"
คำก็เจ้าหนู สองคำก็ตัวเล็ก เตี้ยแล้วมันผิดตรงไหนมิทราบฟะครับ
"เอาเถอะ ความสูงนายมันไม่เกี่ยวกับฉัน และถ้านายเป็นโฮสต์ฝึกหัดก็เท่ากับเป็นคู่แข่งของฉันด้วย ชื่อของฉันคือฮาคุเรน จำเอาไว้ให้ดีล่ะ"
TBC
ความคิดเห็น