คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ : 19
บทที่ 19 เปีย อห้อพัในโรแรม
ลายเป็นว่า
เินหยานเป็นนบอ หลิน โหยวเว่ย เี่ยวับวามยุ่เหยิระหว่าารเผิหน้าอ เหมิหยาน ับ ู เทียนู และ เถา ิิ
เพราะ เินหยาน รู้ว่า หลิน โหยวเว่ย วาแผนที่ะทำานในร้านอ เหมิหยาน
และวามริที่ว่า เหมิหยาน เยามีบ หลิน โหยวเว่ย มา่อน
หลิน โหยวเว่ย มีเพื่อนไม่มาใน มหาวิทยาลัย G
ในบรราเพื่อนร่วมห้อทั้สี่น เินหยาน ึ่เป็นผู้นำหอพั มีวามสัมพันธ์ที่ีที่สุับ หลิน โหยวเว่ย
เินหยาน ึ่มีบุลิเหมือนพี่สาวนโ ูแล หลิน โหยวเว่ย เป็นอย่าีในวันธรรมา
หลิน โหยวเว่ย ไ้รู้รื่อนี้า เินหยาน และรู้สึัวลมา
านั้นเธอ็โทรหาเหมิหยาน
"เป็นไปไ้ไหม..."
เหมิหยานิถึวามเป็นไปไ้
เามอไปที่ถนนที่ฝน
“ันะไปามหาเธอ ยัไ็าม เินหยาน ถ้าหลิน โหย่วเว่ยลับมาที่หอพั ิ่อันทันที”
"ไ้!"
“เ็โ่นนั้น... พ่อ แม่ หลิหลิ ันะออไป้านอนะ!”
“เฮ้? เหมิหยาน ฝนหนัมา ุะไปไหน?”
เหมิหยานสวมเสื้อันฝน ถือร่ม และี่ัรยานไปทาหยาเียโยไม่สนใะอธิบาย
หยาเีย เป็นแม่น้ำใล้ับมหาวิทยาลัย G
เนื่อาเมือให่ึมีแผายเบียร์ลาแ้มามายริมแม่น้ำ
เมื่อฝนหนั ทุนมัะ่อนัว
ฝนลมาบนใบหน้าอ เหมิหยาน และารมอเห็นอเา็พร่ามัว
เารีบไปที่แม่น้ำ หยาเีย โยเร็วที่สุ
้นหาามทาเท้าริมแม่น้ำ
“เ็โ่ ันหวัว่าุะไม่อยู่ที่นี่ริๆ...”
เมื่อเหมิหยานพบศาลา
เาพบร่าหนึ่่อนัวาสายฝนที่นั่น
เหมิหยานเร่ัรยานอเาแล้วรีบวิ่ไป: "หลินโหยวเว่ย!"
หลิน โหยวเว่ย ไ้ยินเสียอ เหมิหยาน อย่าุนท่ามลาฝนหนั
เธอิว่าเธอไ้ยินผิ
หลัาที่เห็นเหมิหยานี่ัรยาน เธอ็รีบวิ่ไป้าหน้าเา
หลินโหยวเว่ยระพริบา
“เหมิหยาน ุ...ุรู้ไ้อย่าไรว่าันอยู่ที่นี่”
“ันไม่ไ้าหวัใหุ้มาที่หยาเียริๆ!”
เหมิหยานมอูฝนหนัที่ลมา ร่าายอหลินโหยวเว่ยเปียโ และสายฝน็พัเ้าไปในศาลา
หลิน โหยวเว่ย ปป้อระเป๋าใบเล็ที่เธอถือไว้บนหน้าออเธอ
ลัวเปียฝน..
เหมิหยานรีบใ้ร่มเพื่อ่วย หลิน โหยวเว่ย ปป้อาลมและฝน
“ันบอแล้วใ่มั้ยว่าันล้อเล่น”
หลิน โหยวเว่ย พูอย่ารู้สึผิ: "ัน... ันไม่ไ้ทำเพื่อุ ันเพิ่ทานอาหารเสร็และมาเินเล่นที่นี่ ... "
เสีย....
ท้ออ หลิน โหยวเว่ย ร้อึ้นอย่าถูเวลา
ำโหอ หลิน โหยวเว่ย ถูทำลายลในทันที
“ุยับอว่าไม่ไ้มาเพราะันเหรอ? พึ่ินเสร็ท้อ็ยัร้อแบบนี้”
“ถ้าเินหยานไม่โทรหาันและบอันว่าุออาหอพัหลัารับสายอัน”
“ันไม่ิว่าุะมาที่หยาเียริๆ”
ใบหน้าอ หลิน โหยวเว่ย เปลี่ยนเป็นสีแ: "ใร... ใรบอุว่าสิ่ทีุ่พูในวันธรรมาูเหมือนะเป็นริ แ่็เป็นเท็้วย ะเิอะไรึ้นถ้ามีอะไรเิึ้นับุริๆ"
หลัาวาสายแล้ว หลิน โหยวเว่ย ็ิถึเรื่อนี้รั้แล้วรั้เล่า รู้สึไม่สบายใ!
เพียแ่มอหามันามแม่น้ำแยี
โยไม่าิเมื่อเินไ้รึ่หนึ่ ู่ๆ ฝน็เริ่มอย่าหนับนท้อฟ้าที่สวยาม
หลิน โหยวเว่ย หลบไม่ทัน เธอทำไ้แ่วิ่ไปที่ศาลาที่ใล้ที่สุเพื่อหลบฝน
“อนนี้ไม่มีอะไรเิึ้นับัน แ่มีบาอย่าเิึ้นับุ ถ้าันไม่มา ุะไม่สามารถ่อนัวาฝนที่นี่ไ้”
“ัวันเปียไปหมเลย ถ้าถูลมพั ันป่วยแน่ ๆ”
เหมิหยานถอนหายใอย่าลับๆ
“ฟันะ หลิน โหยวเว่ย ันไม่เยิที่ะ่าัวาย ันถูไล่ออาระูล ู แ่ันไ้พบพ่อแม่ทาสายเลือและน้อสาวทาสายเลืออันแล้ว”
“ัน เหมิหยาน ไม่ไ้อ่อนแอนอยาะหาวามาย ันเป็นนไร้ประโยน์ในสายาอุหรือเปล่า?”
หลิน โหยวเว่ย รู้ว่าเธอทำผิ
เธอ้มศีรษะลและอบ้วยเสีย่ำ
เหมิหยานถอเสื้อันฝนออแล้วให้หลินโหยวเว่ยสวมมัน
“เหมิหยาน ุะเปียถ้าทำเ่นนี้…”
"ฟััน."
ภายใ้าร้อมออย่าริัอ เหมิหยาน
หลิน โหยวเว่ย สวมเสื้อันฝนอเธออย่าเียบ ๆ
เหมิหยานถือร่มและพา หลิน โหยวเว่ย ออาแม่น้ำโยไม่ัวลว่าฝนะปนับลมและเปียบนร่าายอเา
โีที่มีโรแรมเล็ๆอยู่ใล้ๆ
เหมิหยานเปิห้อรายั่วโมโยร
“เหมิหยาน แล้ว... ลืมมันไปเถอะ?”
ปิิริยาแรอเ็สาวโ่ไม่ใ่ว่าเธอำลัะถูาย
แ่เธอ้อาร่วย เหมิหยาน ประหยัเินแทน
สำหรับโรแรมเล็ๆ แบบนี้ ่าเ่ารายั่วโมะแพึ้น 25 เน์
มีแมโนัล์อยู่ไม่ไล
พวเาสามารถไปที่นั่นเพื่อหลบฝนไ้
“ฟัันนะ แ่ใ้เินแล้วรู้สึไม่สบายัว แ่ถ้าุเป็นหวั ป่วย หรือมีไ้ มัน็ะทำร้ายร่าายอุ”
ภายใ้ารยืนรานอ เหมิหยาน หลิน โหยวเว่ย รู้ว่ามันเป็นวามผิอเธอและไม่ล้าพู
ในเวลานี้ หลิน โหยวเว่ย สัเเห็นรูปลัษ์แปล ๆ ในวาอเ้าอโรแรม
ยัไม่ไ้โ้อบ
เมื่อเหมิหยานพาหลินโหยวเว่ยไปที่ห้อ
เหมิหยานเปิเรื่อทำวามร้อน
อให้ หลิน โหยวเว่ย ไปห้อน้ำแล้วใ้เรื่อเป่าผมัารเสื้อผ้าอเธอให้แห้เล็น้อย
เมื่อฝนหยุ เาะไปส่ หลิน โหยวเว่ย ลับไปที่ มหาวิทยาลัย G
หลินโหยวเว่ยะลึ
ริๆ แล้วเธออยู่ในห้อเียวับเหมิหยาน!
มาโรแรมเล็ๆแล้วไ้ห้อพัรายั่วโมีว่า!
ิถึสายาเ้าอโรแรม...
ใบหน้าอ หลิน โหยวเว่ย เปลี่ยนเป็นสีแราวับูลิ
อาะเ้าใผิ! เาิว่า หลิน โหยวเว่ย ำลัเ็อินับ เหมิหยาน...
หลิน โหยวเว่ย ไ้ผ่านพ้นวัยไร้เียสาไปแล้ว โยที่เธอสามารถั้รรภ์และมีลูไ้หาเธออุ้มพวเาไว้ริมแม่น้ำ หรือหาายและหิูบัน
หลัาเรียนีววิทยาในโรเรียนมัธยม้นและมัธยมปลาย ุะรู้ไ้อย่าเป็นธรรมาิว่าายและหิึูใันและมีลูไ้อย่าไร
"Kindness……"
หลิน โหยวเว่ย อบสนออย่ารวเร็วและ่อนัวอยู่ในห้อน้ำ
เหมิหยานส่ายหัวอย่า่วยไม่ไ้
ูท่าหิสาวนนี้เธอิไม่ีอีแล้ว
เหมิหยานลุึ้นและออาห้อ้วยวามิริเริ่มอเาเอ
หลิน โหยวเว่ย ยัเป่าเสื้อผ้าอเธออย่าประหม่า้วยเรื่อเป่าผมในห้อน้ำ
เมื่อไ้ยินเสียัล่าว เธอ็ิที่ะยื่นหน้าออมาและถามเหมิหยานว่าเาำลัะไปไหน
แ่……
หลิน โหยวเว่ย เินอายเินไปที่ะทำามแบบนั้น
หลัาที่เหมิหยานาไป หลินโหยวเว่ยไม่รู้ว่าเธอวระถอนหายใ้วยวามโล่อหรือไม่
หลัาถอเสื้อผ้าออาัวแล้วเธอ็บิให้แห้
เปิเรื่อเป่าผมใ้ำลัไฟสูสุเพื่อให้เหมาะับวามร้อนในห้อ
เสื้อผ้าบาๆ เอ็แสอาารแห้เร็วมา
อนที่ หลิน โหยวเว่ย ำลัยุ่
เหมิหยานลับมาอีรั้
หลิน โหยวเว่ย ใมานเธอรีบลุมร่าายอเธอ้วยเสื้อผ้าึ่แห้
เธอถามอย่าล้าหาผ่านประูห้อน้ำ: "เหมิหยาน นั่นุหรือเปล่า"
“ันเอ ้านอฝน็สบลบ้าแล้ว เป่าเสร็็ออมาินบะหมี่ึ่สำเร็รูป”
"อา...โอ้"
ปราว่าเหมิหยานเพิ่ออาห้อไปทำบะหมี่ึ่สำเร็รูปให้หลินโหยวเว่ย
เมื่อิว่าัวเอยัไม่ไ้ิน้าวืนนี้ ท้ออเธอ็เริ่มร้อ้วยวามหิว
หลิน โหยวเว่ย ไ้ลิ่นหอมอบะหมี่ึ่สำเร็รูปผ่านประูห้อน้ำ
หลิน โหยวเว่ย รีบสวมเสื้อผ้าแล้วออาห้อน้ำ
อยาะหาที่นั่แ่ลับพบว่าไม่มีเ้าอี้เลย
ห้อพัรายั่วโมอโรแรมเล็ๆ แห่นี้มีเพียโ๊ะและทีวีิผนัเท่านั้น
เหลือแ่เียนอน...
หลิน โหยวเว่ย ไม่มีทาเลืออื่นนอา้อนั่บนเีย
หน้าแ
หัวใเ้นแร.
ูเหมือนัวลและไม่สบายใ
ู่ๆ เหมิหยาน็ลุึ้นยืน
หลินโหยวเว่ยะลึ
“ุ ุ ุ... ุำลัทำอะไรอยู่?”
หลิน โหยวเว่ย ปป้อร่าายอเธอ
“สาวน้อย เสื้อผ้าอัน็เปียเหมือนัน ัน้อทำวามสะอา ไม่อย่านั้นะเป็นหวั ันวรทำอย่าไร? ุอยาให้ันป่วยทันทีที่ันเปิธุริเหรอ?”
เหมิหยานไม่สามารถหัวเราะหรือร้อไห้ไ้
“ยัไ็าม อย่าลืมินบะหมี่ึ่สำเร็รูปเพื่ออุ่นร่าายล่ะ”
หลัาพูอย่านั้น เหมิหยาน ็เ้าไปในห้อน้ำ
หลิน โหยวเว่ย รู้สึว่าเธอเป็นโรประสาทมาเินไป
เธอส่ายหัวและมึนไปหนึ่นาทีเ็ม
ในที่สุท้ออเธอ็เริ่มร้อ
ลิ่นหอมอบะหมี่ึ่สำเร็รูปที่ล่อลว
หลิน โหยวเว่ย มอไปที่บะหมี่ที่เรียมไว้บนโ๊ะ
เพิ่มบะหมี่ึ่สำเร็รูป พร้อมไส้รอแฮมและไุ่๋น 2 ฟอ
บะหมี่ึ่สำเร็รูปมะเือยาวอโปรอ หลิน โหยวเว่ย
เาลัวว่า หลิน โหยวเว่ย ะินไม่อิ่ม
ลายเป็น……
เหมิหยานำสิ่เหล่านี้ไ้ทั้หม
หลิน โหยวเว่ย มีวามรู้สึที่อธิบายไม่ไ้อยู่ในใอเธอ
ในเวลานี้ เหมิหยาน โผล่หัวออาห้อน้ำ
“ยัไ็าม หลิน โหยวเว่ย ันส่้อวามถึ เินหยาน แล้ว โปรอบลับเธอเมื่อุมีเวลา เธอเป็นห่วุมา”
"โอ้!"
หลิน โหยวเว่ย รีบหยิบโทรศัพท์มือถืออเธอออาระเป๋าใบเล็ที่เธอถืออยู่
เปิเรื่อ.
โี...น้ำไม่เ้าเลยเปิิ
มิะนั้นถ้ามันพั หลิน โหยวเว่ย ะอหันาย
เธอโทรหาเินหยาน
รายานวามสบเรียบร้อย
เมื่อฝนหยุแล้ว หลิน โหยวเว่ย ็ลับไป
เินหยานรู้สึโล่ใ
ถาม หลิน โหยวเว่ย อนนี้เธออยู่ที่ไหน?
ุอยาให้ันไปรับไหม?
หลิน โหยวเว่ย ปิเสธอย่ารวเร็ว
ถ้าเินหยานรู้ว่าเธออยู่ในห้อพัในโรแรมเล็ๆ ับเหมิหยาน
หอพัทั้หมะบ้าีเือไปแล้ว
หลัาวาสายแล้ว หลิน โหยวเว่ย ็ินบะหมี่ึ่สำเร็รูป
หลัาวาไว้นาน มัน็อืเล็น้อย
หลิน โหยวเว่ย รู้สึว่าบะหมี่ึ่สำเร็รูปมื้อนี้อร่อยว่าที่เย
บาทีเธออาะหิว
หรืออาะ……
เหมิหยานทำสิ่นี้เพื่อัวเธอ
ความคิดเห็น