คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ : 12
บทที่ 12 ู ีี : เหมิหยานไ้โปร
“ุ ุ ุ……”
หลิน โหยวเว่ย หน้าแมานเธออยาะหารอยแบนพื้นแล้วลานเ้าไป
เธอแ่อยา่วย เหมิ หยาน ให้พ้นาปัหา
ผู้ายนนี้เป็นนี
แ่เาเรียเธอ...ภรรยา!
หลัาไ้ยินำว่า "ภรรยา" เ้าอร้าน็เบือนหน้าหนีและูทีวี่อ
หาหนุ่มหล่อนนี้เป็นนายน้อยอมปลอมที่ถูไล่ออาระูลูทาทีวีริๆ ไม่รู้ว่าอนนี้ะ่อนและำลัร้อไห้ที่ไหน
เาะมาินหม้อไฟรสเผ็ที่นี่และวามสัมพันธ์ับภรรยาอยู่ทึ่นี่ไ้อย่าไร
"ที่รั ลอูสิ อร่อยริๆนะ"
เหมิหยานีบไ่เป็ึ้นมาแล้วใส่านให้หลินโหยวเว่ย
เมื่อเห็นว่า หลิน โหยวเว่ย ไม่อบสนอ เหมิ หยาน ึพูเบา ๆ
“่วยิะว่าเป็นารส่พระพุทธอ์ไปทาะวัน ถ้าุไม่ินแบบนี้ ะทำยัไถ้าภรรยาเ้าอร้านเิวามสสัย”
หลิน โหยวเว่ย ัริมฝีปาอเธอเบา ๆ
เธอินไ่เป็ที่เหมิหยานมอบให้
“อร่อยมั้ยภรรยา”
"……อร่อย."
หลินโหยวเว่ยอบลับอย่านุ่มนวล
เสียนั้นนุ่มนวลและล้ายี้ผึ้
หวานเป็นพิเศษ
“ถ้าอร่อย็ินเพิ่มนะ ผอมไป ้อเสริมอาหาร้วย เรว่านอื่นะิว่าันสามีำลัทำร้ายุ”
"..."
หลิน โหยวเว่ย ้มศีรษะลและเี้ยว้าๆ
หูอเธอแลามไปนถึิ้ว
เธอไม่ล้าอบสนอ่อเหมิหยานเลย
วามสามารถในารันมูและใบหน้าอายนนี้ไม่เป็นรอใร!
รอนินหมาล่าเสร็
เมื่อำระเิน.
“โอ้ หายาที่ะไ้เห็นู่รัที่มีวามสามารถและสวยามเ่นนี้มาทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารอัน ันมีวามสุมา!”
ภรรยาเ้าอร้านโบมืออเธอ
เธอไม่ิเินสอสามเ็น์ให้ับ หลิน โหยวเว่ย โยเพาะ
และิ่าบริารเพีย 60 หยวนสำหรับสอน
"ัน……"
หลิน โหยวเว่ย ื่นระหนและสูเสีย
เหมิหยานพูถูเวลา: "อบุ พี่สาวนสวย"
ประโยนี้ทำให้เ้าอร้านสาวระเบิเสียหัวเราะ
ใรไม่อบเมื่อมีหนุ่มหล่อมว่าัวเอสวย?
“ไว้มาอีนะทั้สอน~”
พอเราเินออาร้านหม่าล่าถั็มืแล้ว
เหมิหยานึรถอเาออมาแล้วพูว่า " ภรรยาที่รั โปรไปที่ไหนสัแห่ับันอีที่ะไ้ไหม"
หลิน โหยวเว่ย เม้มริมฝีปาอเธอและปิเสธที่ะึ้นรถ
“เอาล่ะ หลินโหยวเว่ย อบุที่เ็มใ่วยัน”
“ผมยอมรับว่าผมรุมาเินไป อย่าโรธนะ โอเไหม?”
เหมิหยานประสานมือราวับำลัอวามเมา
ในที่สุ หลิน โหยวเว่ย ็ถอนหายใ้วยวามโล่อ: "เหมิ หยาน ุโอเริๆ เหรอ?"
ะที่พวเาำลัินหม้อไฟรสเผ็ ทีวี็เปิ่าวเี่ยวับ Chu group ่อไป
เ้าอร้านหิเปิเสียัมานยาที่ะไม่สัเุเห็น
หลิน โหยวเว่ย รู้เพียว่าพี่สาวทั้เ็อ เหมิ หยาน โเ่นแ่ไหนผ่านทาารแนะนำทาทีวี
โเ่นในทุ้าน
พี่น้อสรีัล่าวร่วมมือันับไล่ เหมิ หยาน ออาระูล ู...
“ถ้าุไม่ึ้นรถะมีบาอย่าเิึ้นับันริๆ”
“ุไม่ลัวรถเมล์หมเหรอ อยาให้ันปั่นัรยานลับมหาวิทยาลัย G ไหม”
เมื่อเห็นว่าเหมิหยานยัมีวามิและ่าพู
หลิน โหยวเว่ย ผ่อนลายแล้ว
เธอ้อนัรยานอเหมิหยาน
เธอว้าเสื้อผ้าอเหมิหยานโยไม่รู้ัว
ท่าทาเล็ๆ น้อยๆ นี้ทำให้ เหมิ หยาน ยิ้มอย่ารู้เท่าทัน
"ับให้แน่น"
เหมิ หยาน ับรถพา หลิน โหยวเว่ย ไปยัร้านายรถยน์ไฟฟ้าอย่าเป็นทาาร
Lin Youwei โว์หัวเล็ๆ อเธอ: "เหมิ หยาน พวเราไม่ไปสถานีนส่เหรอ? เรามาทำอะไรที่นี่?"
เหมิเหยียนอรถัรยานแล้วพูว่า "เลือสีทีุ่อบ"
"อา?"
หลิน โหยวเว่ย สะุ้เล็น้อย
“ทาร้านมี่าใ้่ายที่ำเป็น และะมีารใ้ยานพาหนะไฟฟ้าในารัื้อและส่สิน้าในอนา”
"มหาวิทยาลัย G อนุาให้นัศึษาอสู๊เอร์ไฟฟ้าไ้ มหาวิทยาลัย G อยู่ไม่ไลาร้านอัน ใ้เวลาี่สู๊เอร์ไฟฟ้าเพียสิบนาทีเท่านั้น"
“ถ้านั่รถบัสทุวันะใ้เวลา 40 นาที”
“เมื่อพิาราาทั้หมแล้ว ารื้อรถไฟฟ้าุ้ม่าที่สุ”
"ัน……"
หลิน โหยวเว่ย ้มศีรษะลและเล่น้วยนิ้วอเธออย่าประหม่า
หลัารู้ั หลิน โหยวเว่ย มาเป็นเวลาสอปี เหมิ หยาน ็มอเห็นวามลำบาใอ หลิน โหยวเว่ย ไ้อย่ารวเร็ว: "ุี่ัรยานไฟฟ้าไม่เป็นเหรอ?"
“ไม่เยี่เลย”
หลิน โหยวเว่ย ล่าวอบ้วยเสีย่ำ
“ถ้าี่มอเอร์ไ์ไฟฟ้าไม่เป็น ็ไม่โนไล่ออใ่ไหม?”
“ไม่เป็นไร ันะสอนเธอ มัน่ายมา แ่เลือสัันทีุ่อบ”
“แ่...ันลัววามเ็บปว”
พูฟฟฟ----
เหมิหยานอไม่ไ้ที่ะหัวเราะ
หลิน โหยวเว่ย ้อารุรอยแบนพื้นแล้วเ้าไป: "ุ... ุหัวเราะทำไม?"
“ันไม่ไ้าหวัว่า หลิน โหยวเว่ย ที่สามารถทำทุอย่าไ้ะลัววามเ็บปว”
หลิน โหยวเว่ย โรธมานเธอเยหน้าึ้นแล้วพูว่า "นปิวรมีวามลัวใ่ไหม?"
เหมิหยานแะศีรษะอหลิน โหย่วเว่ย: "ไม่เป็นไร ันะสอนุนว่าุะรู้ และันะไม่ปล่อยใหุ้ล้ม"
"……ริ?"
"ริ."
หลิน โหยวเว่ย เหลือบมอรถยน์ไฟฟ้าแล้ว้มศีรษะล
นัศึษามหาวิทยาลัย G หลายนใ้ยานพาหนะไฟฟ้าเพื่อารเินทาึ่สะวว่ามาริๆ
หลิน โหยวเว่ย ไม่เยิว่าเหุผลแรเป็นเพราะเิน และเหุผลที่สอ็ือ หลิน โหยวเว่ย ี่ัรยานไฟฟ้าไม่เป็น
หา เหมิ หยาน เ็มใที่ะสอน หลิน โหยวเว่ย ็อยาลอู
เ่นเียวับที่ เหมิ หยาน พู มันสามารถประหยัเวลาไ้มา
วรใ้เวลาับสิ่ที่มีวามหมาย
ในท้ายที่สุ หลิน โหยวเว่ย เลือรถไฟฟ้าสีาว
เหมิหยานเลือรถไฟฟ้าสีำ
ับู่าวำ วามสัมพันธ์ไม่เหนื่อย
เนื่อา เหมิ หยาน ื้อัรยาน้วย หลิน โหยวเว่ย ึยัไม่ไ้เรียนรู้ารี่ัรยานไฟฟ้า
เอารถฝาไว้ที่ร้าน่อน
พรุ่นี้รอให้ หลิน โหยวเว่ย มาที่ร้านอหวานหลัเลิเรียน เหมิ หยาน วาแผนที่ะพา หลิน โหยวเว่ย ไปเรียนรู้วิธีี่ัรยานไฟฟ้า
ในะนี้ หลิน โหยวเว่ย วาแผนที่ะใ้เินเือนล่วหน้าที่ เหมิ หยาน ให้เพื่อำระ่ารถไฟฟ้าอเธอ
หาไม่เพียพอ หลิน โหยวเว่ย ็สามารถใ้ไ้เพียลัเล็ๆ อเธอเอเท่านั้น
ผลือ เหมิ หยาน ีเธออย่าแร...นวาอเธอเอ่อล้นไป้วยน้ำา
นั่นเป็นสาเหุที่เธอไม่ล้าพูถึมัน
หลัาที่เรื่อลี่ลายแล้ว เหมิหยาน็ับรถัรยานไปส่ หลิน โหยวเว่ย ที่สถานีนส่
แสันทร์นั้นยาวไล
ถนนเ็มไป้วยผู้น
หลิน โหยวเว่ย ว้าเสื้ออ เหมิ หยาน
เธอไ้ยินไม่่อยัว่า เหมิ หยาน ำลัร้อเพลอะไร
เสียอ เหมิ หยาน นั้นทุ้มลึและน่าึู
หลิน โหยวเว่ย รู้สึทึ่ับสิ่นี้
เธอมาถึป้ายรถเมล์โยไม่รู้ัว
“อะไรนะ ทนลารถไม่ไ้เหรอ?”
ทันทีที่ เหมิ หยาน เือนเธอ หลิน โหยวเว่ย ็ลับมาสัมผัสไ้
เธอรีบลาัรยาน
“พรุ่นี้อนบ่ายสอโม อย่าลืมมาให้รเวลา”
"……อบุ."
รถบัสเพิ่มา
หลิน โหยวเว่ย รีบึ้นรถอย่ารวเร็ว
านั้นเธอ็ถอนหายใยาว
เธอมอลับไปที่ เหมิ หยาน โยไม่รู้ัว
เหมิหยานับัรยานและยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์
ป้ายไฟที่ป้ายรถเมล์ส่อให้เห็นหน้าาสุหล่ออายหนุ่ม
ไม่รู้ะพูอะไร……
หลิน โหยวเว่ย รู้สึไ้ถึวามเหาา เหมิ หยาน
ูเหมือนำลัปปิวามลับอันล้ำลึอยู่
ในที่สุ หลิน โหยวเว่ย ็ส่ายหัวอย่ารวเร็ว
สำหรับ เหมิ หยาน เรื่อเศร้าที่สุไ้ผ่านไปแล้ว
ะมีวามลับอะไรอีบ้า?
เธอะิมาไปเอ!
มอ หลิน โหยวเว่ย าไป
านั้น เหมิ หยาน ็หยิบโทรศัพท์มือถืออเาออมา
เาส่้อวามถึ เหมิ ้าาน โยบอว่า "ผมะลับบ้าน้าสัหน่อย"
านั้นเา็บ่นับ ่หยา ที่ำลันินทาเี่ยวับัวนที่แท้ริอ หลิน โหยวเว่ย
วาสายโทรศัพท์ ฮัมเพลเล็น้อย แล้วลับบ้าน
ะทันหัน.
เสียโทรศัพท์ั็ึ้นทำลายินนาารที่สวยามอ เหมิหยาน เี่ยวับวันพรุ่นี้
เมื่อเหมิหยานเห็นสายานแปลหน้า เา็มวิ้วโยไม่ทิ้ร่อรอยใๆ
แ่ยัปุ่มรับสายอยู่
"สวัสี?"
“เหมิหยาน อนนีุ้อยู่ที่ไหน?”
เสียประหม่าอ ู ีี ัมาาปลายอี้านอโทรศัพท์
เหมิหยานพูอย่าเย็นา: "ันำลัทำบาสิ่อยู่้านอ?"
“พี่สาวนโอันปวหัว! เธอเป็นนินามาโยลอ และอนนี้มันเ็บมา!”
“่วยมานวให้เธอหน่อยไ้ไหม”
****
My eldest sister has a headache! She has always been a ninja, and now it hurts!"
พี่สาวนโอันปวหัว! เธอเป็นนินามาโยลอ และอนนี้มันเ็บมา!”
ผมไม่รู้ะแปลยัไเลย ใรพอแปลไ้ ่วยแนะนำทีรับ
ความคิดเห็น