คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ : 10
บทที่ 10 านเลี้ย้อนรับ ู เทียนู
“ุ...ไปอธิบายเถอะ”
หลิน โหยวเว่ย รู้สึัวล
เมื่อมอ หลิน โหยวเว่ย ที่เป็นแบบนี้เธอน่ารัมา
เหมิหยาน อไม่ไ้ที่ะหยอล้อเธอ: "ผู้บริสุทธิ์็ือบริสุทธิ์ แุู่ัวลมา โหยวเว่ย หรือว่าุอบันริๆ?"
“เหมิหยาน!”
หลิน โหยวเว่ย ระทืบเท้าอเธออย่าัวล
ใบหน้าอเธอแ่ำ
เหมือนสรอเบอร์รี่สุส
อยาไปิมัเลย
“เอาล่ะ ล้อเล่นๆ เาื่อ่หยา น้อายอัน และหนึ่ในผู้่วยในร้าน”
“เมื่อเามาันะอธิบายให้เาฟั โอเไหม ันเอาไปหมแล้ว ิน้าวันเถอะ”
เหมิหยานเปิ Crazy Thursday
ไ้น่อไ่อันให่มา
“หลิน โหยวเว่ย ุไม่อบินน่อไ่ให่เหรอ?”
หลิน โหยวเว่ย ถามอย่าัวล: "เหมิหยาน...ุอธิบายไ้ริๆเหรอ?"
ผู้ายนนี้ล้อเลียนเธอหลายรั้เินไป
หลิน โหยวเว่ย เลยรู้สึัวลเล็น้อย
“ใ่ ันเยทำไม่ไ้อย่าที่พูหรอ?”
"..."
หลินโหยวเว่ยมวิ้ว
เป็นเรื่อริ.
ราบใที่ เหมิหยาน สัาอะไรับ หลิน โหยวเว่ย
ผู้ายนนี้ะทำสำเร็อย่าที่พูเสมอ
หลิน โหยวเว่ย ไม่รู้ว่า เหมิหยาน เห็นอะไรในัวเธอ
แน่นอนว่าเธอเป็นนธรรมามา ไม่มีพ่อหรือแม่ เธอโมาในสถานเลี้ยเ็ำพร้า
หลัาที่แม่บุธรรมรับเลี้ยเธอ รอบรัวแม่บุธรรมเธอ...็่อน้าร่ำรวย
เพียแ่ว่า หลิน โหยวเว่ย ไม่้อารใ้เินอแม่บุธรรม
ในอี หลิน โหยวเว่ย ิว่า เหมิหยาน ำลัพยายามเล่นับเธอ
หรือบาทีเาอาะหลรัลัสมบัิเล็ๆ อ หลิน โหยวเว่ย!
เธอหลีเลี่ยเหมิหยาน
่อมาเธอ็่อยๆ้นพบ...
เหมิหยานไม่ใ่นแบบนั้น
เาเป็นนายน้อยที่แท้ริอระูลู
ลัสมบัิเล็ๆ อ หลิน โหยวเว่ย มีนาให่มา
แ่ยัไม่เท่าระูลูผู้มั่ั่อันับ้นๆ!
ู่ๆ หลิน โหยวเว่ย ็ำไ้
เหมิหยาน ไม่ใ่นายน้อยอระูล ู อี่อไป
เมื่อมอูเหมิหยาน ูเหมือนเาะไม่สนใเรื่อนี้
ในระับหนึ่ เหมิหยาน ่อน้าน่าสัเว
ะนี้.
น่อไ่นาให่ถูยัเ้าไปในปาอ หลิน โหยวเว่ย
"วู้ฮู้..."
หลิน โหยวเว่ย ราอย่าไม่สบายใ
“ิอะไรอยู่เหรอ? ินเร็วๆ สิ”
หลิน โหยวเว่ย ัโยไม่รู้ัว
ลิ่นหอมฟุ้ระายท่ามลาฟัน
หลิน โหยวเว่ย ไม่ล้าินอะไรที่แพว่า KFC อีแล้ว
น่อไ่มีราามาว่าสิบหรือยี่สิบหยวน
แพมา.
ะีว่าไหมที่ะนำเินำนวนเล็น้อยนี้ไปเ็บไว้ในู้นิรภัยนาเล็?
แ่ใรล่ะะไม่อบินเนื้อสัว์?
เมื่อไ้รับอิทธิพลาลิ่นหอม หลิน โหยวเว่ย ็รีบัารน่อไ่นาให่อย่ารวเร็ว
“เอาล่ะ อ้าปาหน่อยสิ”
เหมิหยานุ่มมันฝรั่ทอในอสมะเือเทศแล้วใส่เ้าไปในปาอหลิน โหยวเว่ย
หลิน โหยวเว่ย หยิบโทรศัพท์มือถืออเธอออมา: "เหมิหยาน นี่ราาเท่าไหร่? ันะโอนใหุ้รึ่หนึ่"
ทันในั้นใบหน้าอ เหมิหยาน ็เปลี่ยนเป็นเย็นา: "หลิน โหยวเว่ย ุำลัทำให้ันโรธใ่ไหม?"
“แม่บุธรรมสอนันว่า อย่าเป็นหนี้บุุใร ีที่สุ ไม่อย่านั้นุะ้อ่ายืนให้พวเาในอนา”
“เห็นันเป็นแบบนี้ แ่ันยัเ้าใหลัสัม้อนี้ อย่าิว่าันไม่มีเิน ริๆแล้วันยัมีลัเล็ๆน้อยๆ!”
หลิน โหยวเว่ย พูอย่ามั่นใ
หลัาทำานพาร์ทไทม์มาเป็นเวลานาน หลิน โหยวเว่ย็ออมเินไ้ประมานึ
เธอออมเินไ้หลายหมื่น
นี่ไม่รวม่ารอีพที่แม่บุธรรมส่ให้ หลิน โหยวเว่ยทุเือน
แม้ว่า หลิน โหยวเว่ย ะปิเสธ็าม
แ่แม่บุธรรมยัยืนรานที่ะส่มัน
หลิน โหยวเว่ย ทำไ้เพียยอมรับมัน
นอานี้ หลิน โหยวเว่ย ไม่ื้อผลิภั์ูแลผิวหรือเรื่อสำอา
แม่บุธรรมเป็นนัาร เสื้อผ้า าเและรอเท้าทั้หมให้ับ หลิน โหยวเว่ย
เธอไม่เสีย่าใ้่ายมานั
“หลิน โหยวเว่ย ุลืมอ่านสัาหรือเปล่า? ันะเป็นน่าย่าอาหารนี่” เ้านายอแสวามเสียใับพนัาน!”
เหมิหยาน ยัมันฝรั่ทอเ้าไปในปาอ หลิน โหยวเว่ย อีรั้
"..."
เมื่อพูถึเรื่อนี้็สมเหุสมผล หลิน โหยวเว่ย ็พูไม่ออ
เมื่อเห็นว่า เหมิหยาน โรธ หลิน โหยวเว่ย ็เาหลัศีรษะ้วยวามเินอาย: "อืม... เหมิหยาน เ้านาย ันพูผิไป ันอโทษ"
เหมิหยาน แสร้ทำเป็นไม่สนใ หลิน โหยวเว่ย: "แ่พูว่า [ันอโทษ] ุแสวามริใเลย?"
“แล้ว...ุ้อารอะไรล่ะ?”
เสียอ หลิน โหยวเว่ย เียบลเหมือนยุ
“ลอิูสิ นี่แหละสิ่ที่เราเรียว่าวามริใ!”
“ถ้าอย่านั้น...ันะเลี้ยอาหาร่ำุใ่ไหม?”
“เอาล่ะ! นี่ือสิ่ทีุ่พู แฟนารเินัวน้อย ันไม่ไ้บัับุ”
“ันเป็นนเลือสถานที่ โอเไหม?”
"..."
ใบหน้าอ หลิน โหยวเว่ย เ็มไป้วยำว่า "สับสน"
ันยัไม่ไ้รับเินเือนเลย้วย้ำ
แ่ยั้อมาเลี้ยอาหาร่ำเ้านาย
พื้นรอเท้า้านนอพั! (วาุ้ แปลว่า าทุน)
ในท้ายที่สุ หลิน โหยวเว่ย ็ัฟันและอบล
"ล!"
เหมิหยานแะที่หัวอหลิน โหยวเว่ย: "ถู้อ ไม่้อัวล แ่เลี้ยอาหารเ้านายอุ ไม่ใ่ว่าเธอมีเินเ็บเล็ๆ น้อยๆ เหรอ?"
"นเลว..."
หลินโหยวเว่ยระิบ
"ุพูอะไร?"
"ไม่มีอะไร."
ินเเอฟีเสร็แล้ว
บวับวาม่วยเหลืออ หลิน โหยวเว่ย
สุอนามัยและารทาสีอร้าน้าำเนินไปเร็วว่าที่ เหมิหยาน ินนาารไว้มา
เมื่อปิร้าน เหมิหยาน ยืมโทรศัพท์มือถืออหลิน โหยวเว่ย
บอว่าะโทร..
หลิน โหยวเว่ย ให้ เหมิหยาน ยืมโทรศัพท์มือถืออเธอโยไม่รู้ัว
เหมิหยานโอนเิน 4,000 หยวนไปยับัี หลิน โหยวเว่ย า WeChat
และส่ืนให้ หลิน โหยวเว่ย
เมื่อเห็นเิน 4,000 หยวน Lin Youwei ็มอไปที่ เหมิหยาน ้วยวามไม่เื่อ: "เหมิหยาน นี่ือ่าอะไร ... "
“มันเป็นเินเือนล่วหน้าสำหรับุ หาไม่มีุ ร้านนมหวานไม่พร้อมเร็วนานี้แน่นอน”
“อีอย่าหนึ่ หลิน โหยวเว่ย ุ้อเลี้ยอาหาร่ำมื้อให่ให้ันในืนนี้และุพึ่านมาันเรว่าุะไม่มีเินเพียพอ”
หลิน โหยวเว่ย ไม่้อารที่ะยอมรับมัน
เธอยัไม่ไ้ทำานอย่าเป็นทาาร
แ่ไ้รับเินเือนาเหมิหยาน 4,000 หยวนแล้ว
แ่เมื่อไ้ยินำพูสุท้ายอเหมิหยาน
เธอยัปิปาเอาไว้
านาารเป็นรูสอนพิเศษ
Lin Youwei ไม่้อารใ้เินในห้อนิรภัยเล็ๆ
นอานี้ะ้อเลี้ยอาหาร่ำมื้อให่ในวันนี้
่าใ้่ายรายวันเิมอยู่ที่สามสิบหยวนาว่าะพุ่สูึ้นเป็นร้อยหรือหลายพัน!
หลิน โหยวเว่ย ไม่้อสสัยเลยว่า เหมิหยาน ะทำเ่นนี้!
เศรษิเินอบเอย่าริั
แ่ิว่ามันเป็นารเลื่อนไหวและใ้มัน่อน
เหมิหยาน ลูบผมอ หลิน โหยวเว่ย: "เป็นารัสินใที่มีวามสุมา"
หลัาปิร้าน เหมิหยาน ็นำัรยานมา
บเบาะหลัแล้ว
“หลินโหยวเว่ย ึ้นรถ”
"อะ...อืม"
หลิน โหยวเว่ย ถือสายรัระเป๋านัเรียนใบเล็อเธอและ่อยๆ ึ้นไปบนเบาะหลััรยานอ เหมิหยาน
“เาะไว้แน่นๆ ถนนเส้นนี้เินไม่่ายเลย ระวัน้น”
"โอ้."
หลิน โหยวเว่ย ิ้นรนและ่อสู้รั้แล้วรั้เล่า
นระทั่ัรยานยน์ผ่านหลุมเล็แร
มีนเิึ้น
หลิน โหยวเว่ย ใมานเธออเอวอ เหมิหยาน ทันที
มุมปาอเหมิหยานโ้อย่ามีวามหมาย: "ันอยาใหุ้อันแน่น ๆ โยเร็วที่สุ อย่าลัวเลย"
"ันไม่ลัว..."
หลินโหยวเว่ยอบอย่าเียบ ๆ
ทันในั้นเธอ็รู้สึว่า เหมิหยาน นั้นผอมมา
มือที่ับไว้รอบเอวอเารู้สึสบายมา
นอานี้ เหมิหยาน ยัมีลิ่นหอมสื่น
แน่นอนว่าเาเหื่อออไปทั้ัวหลัาแ่เสร็เมื่อี้
เาวิ่ไปที่ห้อน้ำในร้านเป็นพิเศษและอเปลี่ยนเสื้อผ้า
ปราว่าแอบีน้ำหอม
เมื่อระหนัถึเล็ลับเล็ๆ น้อยๆ อ เหมิหยาน แล้ว หลิน โหยวเว่ย ็อหัวเราะไม่ไ้
พระอาทิย์อัสที่้าน้าอหิสาว
รอยยิ้มอันแสนหวาน แม้แ่ หลิน โหยวเว่ย เอ็ไม่รู้ัว...
หลิน โหยวเว่ย ะสวยนานี้ไ้ยัไ?
ผู้สัรไปมาเห็น เหมิหยาน และ หลินโหยวเว่ย ึ่เป็นู่รัที่หน้าาีมา
พวเาอไม่ไ้ที่ะหยิบโทรศัพท์มือถือออมาถ่ายรูปอย่าลับๆ
ระทั่..เหมิหยานับรถพาหลินโหยวเว่ยไปร้านหม้อไฟรสเผ็
“หม่าล่าถัวาุ้... เหมิหยาน นี่เป็นานเลี้ยทีุ่ำลัพูถึหรือเปล่า?”
“อะไรนะ ุไม่อบเหรอ สาว ๆ ามลวาุ้อบสไล์วาุ้มาที่สุ ุไม่อบอาหารรสเผ็ไม่ใ่เหรอ?”
“ใรว่าินเผ็ไม่ไ้? ันแ่ิว่า...”
ทันในั้น หลิน โหยวเว่ย ็ปิปาอเธอเมื่อเธอพูสิ่นี้
เมื่อมอูใบหน้ายิ้มแย้มสุหล่ออเหมิหยาน
เธอระหนัว่าเหมิหยานไ้เลือสถานที่นี้เพื่อัวเธอโยเนา
หม่าล่าถัมีราาไม่แพ และารเลือสไล์วาุ้็่วยูแลรสนิยมอุในานะวาุ้้วย
"นโ่."
หลิน โหยวเว่ย ระิบประโยนี้
“เอาล่ะ หลินโหยวเว่ย ลารถันเถอะ ันเพิ่เสร็านและัน็หิวแล้ว หาันอยาใหุ้น อย่าลัเลที่ะให้เินันเลย”
"โอ้!"
รอนระทั่ หลิน โหยวเว่ย และ เหมิหยาน เ้าไปในร้าน
เลืออาหารอัวเอ
รอพนัานยหม้อมาวาที่โ๊ะ
หลิน โหยวเว่ย ้มศีรษะลและเล่นโยใ้นิ้วอเธอ
ฮือออ……
น่าอึอัใมา
นี่เป็นรั้แรที่ หลิน โหยวเว่ย ินอาหารสอ่อสอับผู้าย
ในโรอาหารอมหาวิทยาลัย เหมิหยาน รบวน หลิน โหยวเว่ย เพื่อทานอาหาร
ยัมีนอยู่รอบๆ
แ่เสียายไม่มีลู้าเ้าร้านในรั้นี้
มีเพียเสียแอร์เป่าออเท่านั้น
มีโษาทาทีวี้วย
เหมิหยานที่ี่ัรยานมาและรู้สึร้อน เาหยิบวโาออมาาู้เย็นแล้วื่ม
เามอไปที่ หลิน โหยวเว่ย ที่อยู่ร้าม หัวอเธอห้อย่ำเือบมอยู่ับโ๊ะ
“หลิน โหยวเว่ย ิน้าวเย็นับันมันน่าเบื่อเหรอ?”
หลิน โหยวเว่ย รีบเยหน้าึ้น: "ัน...ันไม่ไ้พูอย่านั้น อย่าใส่ร้ายันนะ"
“แ่มันทำให้ันรู้สึเศร้ามาเพราะทัศนิอุทำให้ันรู้สึแบบนี้”
เหมิหยานแสร้ทำเป็นทำหน้าเศร้า
"นี้……"
หลิน โหยวเว่ย หน้าแอย่าัวล
เธอิว่า เหมิหยาน เศร้าริๆ
เธอรีบพูว่า: "แล้ว...่วนีุ้เป็นยัไบ้า?"
"โีที่ในระยะารเป็นผู้ประอบาร ันเ็มไป้วยวามเ้มแ็ และุ ึ่เป็นนัธุริมหาวิทยาลัย G ็พร้อมที่ะ่วยเหลือัน ันรู้สึว่าันสามารถประสบวามสำเร็ในอาีพารานไ้"
“เหมิหยาน ุไม่ิที่ะเรียน่อริๆ เหรอ? เหลือเวลาอีเพียสอปีเท่านั้น…”
"ไม่เรียนแล้ว"
เหมิหยาน ยิ้มให้ หลิน โหยวเว่ย อย่าโล่ใ
ใ่.
เหลือเวลาอีเพียสอปีเท่านั้น...
เวลามีำั
หลินโหยวเว่ยสสัยว่ามันเป็นภาพลวาอเธอ หรือไม่
รอยยิ้มอเหมิหยานผสมับวามเศร้าเล็น้อย
ะนี้.
ทันในั้นทีวีในร้าน็อออาาศ่าว่วน
เี่ยวับานเลี้ยอระูล ู ที่ประาศารลับมาอนายน้อยที่แท้ริอระูล ู อย่าเป็นทาาร[ู เทียนู]!
ความคิดเห็น