คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : หอมหวาน 2
มาาระ
ผมนอนมอเ็น้อยที่อยู่ในอ้อมเเน ิิ อนหลับ็น่ารัันะ เาเป็นเ็ีมา ไม่ื้อมาเเ่น็มีอยู่บ้าามประสาเป็นผู้าย ผมยื่นมือไปเี่ยเเ้มนุ่ม เ็น้อยยับนิๆใบหน้ามีสีหน้าัวลึ้นมาทันทีเเ่็ยัไม่ยอมื่นึ้น ิิ"ฮาิรามะ...ื่นเร็ว"ผมมาปลุเาไปิน้าวามเวลาเท่านั้นเเหละ ะไ้อร่อยๆ
"หาว...มาาระ"เ็น้อยลืมาึ้น้าๆ ผมยอมอนอนบาเวลาใน่วลาวันเพื่อูเเลเา ่วนี้เลยเพลียเหมือนันเเ่็ีที่ไ้ลิ่นเลือหอมๆเเ่นี้็ื่นใเเล้วล่ะ เ็น้อยพลิัวเ้ามาโอบอผม อ้อนริๆเลยนะ ผมูมือน้อยๆพาไปิน้าว้วยัน ไม่สิเาินนเียวเเหละ เาเยถามอยู่เหมือนันว่าทำไมถึไม่ิน้าว ผมเลยอบไปว่าินเเล้ว ำถาม่อมาือทำไมถึไม่ินพร้อมันล่ะ ึ่ผมอบไม่ถูไปเลย เลยุไปว่าไม่วรพูอนินอาหาร เาไม่่อยมีมารยาทเเบบผู้ีเท่าไหร่เเ่็ไม่ใ่ว่าหยาบาย เเ่ไม่มีเเบบเเผน ผมสอนเาใหม่ทั้หม ิว่าเผื่อเมื่อโเาะไ้เ้าสัมั้นสูๆับเาบ้า ะไ้ไม่เหนื่อยับมาทำไร่ทำนาเเบบนี้ เเ่พอลอิอีที ผมะปล่อยเาไปหรอ"ผมอยาออไป้านอบ้าไ้ไหมรับ"อยู่ๆเา็ถามึ้น หืม...ออไปหรอไ้เเ่อนลาืนเท่านั้นที่ผมะออไปไ้เเ่เาไม่ไปเเน่ ผมเลือที่ะทำเป็นไม่ไ้ยิน สุท้ายเ็น้อย็เียบไป อิ่มเเล้วใ่ไหม ผม่วมา อยานอนั เ็น้อยเินไปที่ผ้าม่านเปิมันูนิๆ ผมไ้เเ่รีบหลบลัวว่าเเสเเา้านอะเ้ามาโนัว"ว้าว! มาาระ สวนอไม้สวยัเลย"หืม...สวนอไม้หรอ อ่อ..ริสิ บ้านอผมมีสวนอไม้อยู่้านหน้านิ"มาาระ..."เ็น้อยทำท่าเหมือนอ้อนวอน่อนเ้ามาับมือผม เฮ้อ...ริๆเลยนะ
"ไ้สิ เหนื่อยเเล้ว็้อลับมาพันะ เี๋ยวไม่สบาย"ผมอนุา ะให้เาอยู่เเ่ในบ้านอย่าเียวเาเเย่ ้อออไปวิ่เล่นเอเเเสียบ้า ีเสีย้วยะไ้แ็เเร เเล้ว็อร่อยๆ ผมเินลับเ้าห้อนอน ผมนอนลถามัวเอ นายะินเลือเ็น้อยนั่นริๆหรอ ผมรัเเละเอ็นูเามาเหมือนลูเเท้ๆเลย เเ่ถ้าเผลอินมาเินไปเเล้วหยุไม่ไ้ เาอาะเสียเลือมาเเละอาถึายไ้เลยนะ พอิไ้สัพัเเล้ว็เริ่ม่ว หาว...สลบเลยเรา ่วะเเย่
ฮาิรามะ
ผมไม่สามารถหาทาหนีออไปไ้เลย เเ่อยู่ที่นี่็ีเหมือนัน มาาระใีที่สุ ผมรัมาาระ มาาระเหมือนุเเม่นที่สอเลย อยสอนมารยาท สอนหนัสือ ูเเลลอ เเ่มีบาเรื่อที่เเปลใอยู่ทำไมมาาระถึเอาผมมาเลี้ย เเล้ว็เรื่ออมาาระ้วย เาเป็นใร ทำไมไม่เยเห็นเลย ทำไมถึ้อนอนลาวัน ออไปไหนอนลาืน ทำไม้อปิไฟทุวในบ้าน ทำไมถึไม่ยอมออไป้านอ้วยันไม่ิน้าวพร้อมัน ิเเล้วน้อยในิๆที่ร่าบาไม่ยอมอบอะไรเลย ผมมออไม้ในสวน อุหลาบสีเเอให่ ถ้าเอาไปให้มาาระ เา้อีใมาแน่เลย ผมระโลาิ้าที่ห้อยอยู่บน้นไม้ให่ วิ่ลับเ้าบ้าน เเอบเ้ามาให้ห้ออมาาระ ห้อสีทึม มีเียไม้สีาวสลัหลายสวยๆ ผ้าปูที่นอนสีำ ผมมอร่าบาที่นอนอยู่บนเีย หลับอยู่อีเเล้ว ปิถ้าผมื่นสายโทบิรามะะเปิผ้าม่านให้เเสสว่าเเยาน้อยอมลุเลยล่ะ ผมเินไปที่หน้า่าเปิผ้าม่านออ พรึบ! ร่าบาสะุ้ื่นทันที
"รี๊!"ร่าบารีร้อ้วยวามใเเละูเหมือนะเ็บปวมา"ปิ!รี๊!"อึ ผมใมาลับอาารอร่าบา รีบปิผ้าม่านล ร่าบาฟุบลับเีย ผมระโึ้นไปบนเีย ร่าบามีรอยเเร้าวที่ผิวไปทั่วัว ร่าายเเห้เเละเเ็ทื่อ
"มาาระ!"ผมเย่าัวร่าบา วาู่สวยเปลี่ยนเป็นสีเเ่ำ เลือไหลออาเบ้าา เี้ยวเเหลมอออมา เเวมไพร์! มาาระเป็นเเวมไพร์"อ๊า!..อึ..ฮือ"ผมร้อไห้้วยวามใลัว มือบาไว่ว้าัวผม อึ ไม่! ไม่นะ ผมลัวเเล้ว ร่าบาว้าัวผมไ้ เยิบเ้ามาที่อออผม อ้าปาว้า่อนฝัเี้ยวลมาที่อ"อ๊า!....โอ๊ย...ฮือ"เ็บัเลย ร่าบาผละออ โอ๊ย...รู้สึเพลียมา หมเเรไปทันที อึ ฟุบ! ผมไม่รู้สึัวอี
ความคิดเห็น