Even the world is crumbling / ต่อให้โลกย่อยยับ

ลำดับตอนที่ #41 : ความลับในเมืองร้าง 4

สัญญาณเสียงดังขึ้น ทำให้รู้ว่าสถานการณ์ที่ไม่ปกติ ครูหยิบปืนยาวของเขาออกมาจากที่ซ่อน  เรื่องที่คุยเมื่อครู่กลายเป็นสิ่งที่ไร้ความสำคัญ แววตาของหัวหน้าชุมชนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ....    มันกลายเป็นสงบนิ่งและเตรียมพร้อม ไม่ผิดนักถ้าจะบอกว่า มันเป็นอาการของพวกที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีกับกลิ่นเลือดและความตาย

ผมไม่รู้ว่าหลังจากเมืองแตก ทุกๆคืนพวกเขาต้องเจอเข้ากับเรื่องเลวร้ายขนาดไหน ..... แต่ถึงอย่างนั้นผมค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่เปลี่ยนคนให้กลายเป็นบางอย่างที่โหดเหี้ยม มันต้องไม่ใช่เรื่องที่น่าฟังและผมก็ไม่รู้สึกอยากที่จะรับรู้

“ อิน เอ็งใช้ปืนเป็นไหม “  ครูถาม

“ ไม่ถนัดครับครู “ ผมตอบแกไป

“ แล้วปกติถ้าต้องเอาตัวรอดจากไอ้พวกกินคนเอ็งทำยังไงวะ”

“ หนีมันครับ ”

“ เสียใจด้วยวะ ที่นี่ไม่มีโอกาสให้เอ็งหนี ถ้าเอ็งเปลี่ยนใจ คืนนี้เอาตัวให้รอด พรุ่งนี้จะไปไหนก็ไป ”  ครูพูดพร้อมโยนปืนที่อยู่ในมือของแกมาให้ผม

หนีไปไหนไม่ได้แล้วซินะ.......

พวกข้างนอกเตรียมความพร้อมสำหรับคลื่นมนุษย์กินคนที่จะมาถึง  ผมยังดูไม่ออกว่าพวกเขเอาตัวรอดกันมาได้ยังไงทุกคืน รั้วเตี้ยๆที่ดูไม่มีประโยชน์ซึ่งนอกจะไม่มีความสูงมันยังไม่แข็งแรงอีกต่างหาก พวกเขาเปิดไฟขนาดใหญ่สว่างจ้า ส่องไปรอบๆแนวป้องกันของอาคาร

 ข้างบนตึกนอนมีผู้หญิงและคนแก่ ที่ไม่ค่อยมีแรงเพราะอดอาหารยืนถือปืนยาว อยู่เต็มไปหมด แต่เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้ง ผมถึงพบกับกุญแจสำคัญของพวกเขาในการเอาชีวิตรอดจากพวกกินคน

พวกชีวิตที่สอง ต่างวิ่งออกมาจากประตูลับสามสี่แห่งรอบๆอาคารอย่างรวดเร็ว คนพวกนี้แม้จะมีพละกำลังมากกว่าปกติ        แต่จากที่เห็น  ก็ยังเสียเปรียบพวกกินคนอยู่มาก เพราะขนาดของร่างกายของพวกชีวิตที่สองเล็กกว่าเกือบครึ่ง

พวกเขาชดเชยความเสียเปรียบนั้นด้วยอาวุธ และสมองที่ยังสมบูรณ์ในฐานะมนุษย์

การวางตำแหน่งรบของคนพวกนั้นดูน่าสนใจ พวกเขาเลือกใช้อาคารเป็นที่มั่นโดยมีพลปืนที่อ่อนแอเป็นตัวเปิดฉากโจมตี กำแพงและกับดักที่พวกเขาทำดูเหมือนห่วย แต่อย่างน้อยจะลดการเคลื่อนที่ของพวกกินคนให้บุกเข้ามาได้ช้าลง  หลังจากนั้นพวกกินคนผ่านกับดักมาได้ จะพบกับลูกปืนที่ชาวบ้านยิงใส่ และแม้ว่ากระสุนที่เขามี ไม่อาจหยุดพวกกินคนได้อย่างเด็ดขาด แต่ในแนวป้องกันสุดท้ายคือพวกชีวิตที่สอง จะคอยเก็บกวาดไอ้ตัวที่หลุดมาถึงได้อย่างไม่ยากลำบาก

 ในชีวิตผมไม่เคยสู้แบบยุทธวิธี สิ่งที่ผมถนัดคือการเอาตัวรอด ครูเองก็ไม่ทราบว่าสำหรับเรื่องแบบนี้ ผมจะมีประโยชน์กับเมืองซักแค่ไหน แกเลยปล่อยให้ผมทำตามใจชอบ ของเพียงไม่ทำให้คนอื่นๆที่กำลังเตรียมตัวต้องลำบากเพราะสิ่งที่ผมทำ

ผมได้โอกาสจึงปีนขึ้นไปอยู่บนหลังคาในจุดที่สูงที่สุด เพื่อรอดูสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

จนในที่สุดพวกมันกลุ่มแรกก็มาถึง....

กองสอดแนม หน่วยทะลวงฟัน กองหน้า ทีมบุก หน่วยกล้าตาย ผมไม่รู้จะใช้คำไหนถึงจะเหมาะสมกับสิ่งที่เห็นแต่ไอ้พวกนี้ดูท่าทางแล้ว ไอ้พวกนี้น่าจะเป็นตัวแสบแม้กระทั่งพวกเดียวกันเอง มันวิ่งเข้ามาตรงๆ เพื่อตรวจสอบกับดักที่วางเอาไว้ตามแนวป้องกัน เมื่อพบหรือโดนกับดัก มันจะถอยกลับหายเข้าไปในความมืด ปล่อยให้พวกที่ผ่านเข้ามาได้ก่อน ยืนล่อกระสุนที่พยายามยิงใส่ โดยไม่เร่งที่จะทะลวงเข้ามาให้ถึงพวกชีวิตที่สอง ที่ยืนรอบวกอยู่บริเวณใต้อาคาร

 ไอ้พวกนี้เองก็รู้จักปรับตัวและหาจุดอ่อนจากกลุ่มชาวบ้านที่พยายามต่อสู้

มันใช้เวลากับด่านแรกค่อนข้างนาน เหมือนต้องการจะดูว่าพวกที่ต้านทานกำลังกลัวมันหรือมืออาการเสียขวัญหรือไม่และที่ตรงไหนคือจุดอ่อน  จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน กองทัพขนาดใหญ่ที่รออยู่ด้านหลังก็เริ่มลงมือ

ผมไม่รู้พวกมันมีจำนวนขนาดไหน พวกมันล้อมเราเหมือนกับฝูงมดที่กำลังพยายามขนเหยื่อขนาดใหญ่ แค่เพียงเสียงร้องคำรามที่เราได้ยิน ก็ทำให้เกิดอาการขวัญเสีย พริบตาเดียว แนวป้องกันที่ชาวเมืองพยายามสร้างก็กลายเป็นเหมือนสนามเด็กเล่นที่ไม่ได้สร้างความลำบากอะไรให้กับพวกมันแต่เพียงนิด

แนวปะทะแนวที่สองเปิดฉากยิงต่อเนื่องอย่างไม่หยุดพัก กระสุนสะเปะสะปะ ทำพวกมันส่วนหนึ่งล้มลงและขาดใจตาย ยกเว้นบางส่วนที่หลุดเข้ามาตะลุมบอนในแนวสุดท้าย

พวกชีวิตที่สองของเมืองนี้เก่ง ดูเหมือนพวกเขาจะมีความสามารถและทักษะที่ใช้ต่อสู้เป็นอย่างดี แม้พวกมันจะแข็งแรงซักแค่ไหนสุดท้ายก็จะถูกหยุดด้วยพวกชีวิตที่สอง พื้นฐานร่างกายของพวกมันยังคงเป็นมนุษย์ ตำแหน่ง ที่เป็นจุดตายยังเป็นตำแหน่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงและยังเป็นจุดอ่อนสำคัญที่พวกชีวิตที่สองเลือกโจมตี

คอหอย ขมับ หัวใจ กระดูกซี่โครงท่อนล่างสุด หว่างขา เอ็นข้อมือ ข้อเท้า หลอดลมและเส้นเลือดใหญ่ คือตำแหน่งที่ลงมือเพียงครั้งเดียวก็อาจหยุดพวกมันได้อย่างสมบูรณ์

นั่นทำให้พวกมันถูกฆ่าตายด้วยการโจมตีเพียงไม่กี่ครั้ง

ทักษะเหล่านี้ส่วนมากจะเป็นวิชาการต่อสู้โบราณของท้องถิ่น ที่เกือบหายสาบสูญเมื่อยุคหนึ่ง อาวุธปืนและขีปนาวุธ ที่มีอำนาจการทำลายล้างสูงซึ่งเป็นสิ่งที่เหนือกว่าเข้ามาทดแทน แต่อย่างไรก็ตามหลังปรากฏการณ์ที่พวกกินคนเริ่มออกอาละวาด วิชาที่ถูกละเลยก็กลับมีการรื้อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ผมตัดสินใจร่วมสู้ เมื่อมีพวกมันบางส่วนใช้จุดบอดของอาคารปีนขึ้นมาจับพลปืนที่ไม่ทันระวังกลับลงไปด้านล่าง ผมตัดสินใจยิงหัวผู้หญิงคนหนึ่งที่โดนพวกมันจับ เพราะไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้อีก ความตายที่ผมมอบให้มันทรมานน้อยกว่าการโดนลากลงไปฉีกร่างทั้งเป็น

พวกมันมีมากและเหมือนต้องการที่จะรบแบบยืดเยื้อ เพื่อให้คนในเมืองนี้อ่อนแอลง จนสามารถบุกเข้ามาทำลายในท้ายที่สุด