คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ความลับในเมืองร้าง 2
ย้อนกลับไปในสมัย ที่ผู้คนเริ่มติดเชื้อ ส่วนใหญ่ตาย บางส่วนคุ้มคลั่ง และมีจำนวนหนึ่งที่น้อยมากๆ เราเรียกคนพวกนั้นว่า “ พวกชีวิตที่สอง ” คนกลุ่มนี้เกือบทั้งหมดจะกลายเป็นเหมือนพวกกินคนแทบทุกอย่าง แต่ที่ต่างออกไปคือพวกเขามีสติสัมปชัญญะเหมือนคนธรรมดา และสามารถอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ พ่อของผมเองก็จัดอยู่ในประเภทนี้ สำหรับอีกคือพวกพิเศษพวกนี้รูปร่างหน้าตายังเป็นคนไม่เปลี่ยน แต่เมื่อหายป่วยพวกนี้จะทำอะไรแปลกๆได้มากกว่าคนอื่น บางคนปล่อยไฟฟ้าได้ บางคนฉลาดผิดธรรมดา ก็แล้วแต่ว่าเมื่อหายป่วยใครจะได้อะไรมาติดตัวมา พวกนี้จัดว่าเป็นพวกที่มีน้อยมากๆเมืองๆหนึ่งคนพวกนี้จะมีอยู่แค่ คนเดียว จะพูดได้ว่าทั้งทวีป อาจมีกันไม่เกิน 5 คน
สำหรับพวกบ้าคลั่งกับพวกชีวิตที่สอง จำพวกแรก มีความต่างกันอย่างชัดเจน พวกคุ้มคลั่งที่วิวัฒนาการเป็นพวกกินคนใช้เวลาหนึ่งถึงสองรุ่นในการเปลี่ยนจากคนบ้าไม่ได้สติจนกลายเป็นสัตว์ สิ่งนั้นค่อยๆเกิดขึ้นช้าๆ แต่สำหรับพวกชีวิตที่สองหลังจากหายป่วยคนพวกนั้นจะเปลี่ยนแปลงแบบก้าวกระโดด กลายเป็นพวกกินคนโดยที่ไม่มีอาการคุ้มคลั่ง
หากผมอ้างอิงจากพ่อ คนพวกนี้ ผิวหนังจะกลายเป็นสีเทาซีดๆและบอบบางต่อแสงแดด ระบบการมองเห็นและลูกตาจะเปลี่ยนไปเหมือนสัตว์ สายตาสั้นลงและบอดสี มองเห็นทุกอย่างได้เพียงสีขาวและสีดำ แต่ใช้ได้ดีกับการมองเห็นในที่มืด กินอาหารในปริมาณมากและต้องเป็นเนื้อ อาหารที่มีเครื่องเทศ ผัก และ มีรสจัด ลืมไปเลย เพราะถ้ากินเข้าไป ป่วยสถานเดียว
พวกชีวิตที่สองทั้งแบบธรรมดาและแบบพิเศษ ส่วนใหญ่จะมีชีวิตที่แย่ พ่อของผมต้องหนีไปอยู่นอกแนวป้องกันกับแม่ตามลำพัง เพราะคนทั่วไปกลัวและรังเกียจ นอกจากไม่มีใครคบแล้วเผลอๆยังโดนฆ่าตายแบบไม่มีเหตุผลอีกด้วย ส่วนพวกพิเศษพวกนี้มักเป็นที่ต้องการ ส่วนมากจะโดนลักตัวเพื่อเอาไปใช้งาน มีชีวิตเป็นแค่เครื่องมือหรือสิ่งของ ดีหน่อยก็มีคนมาขอซื้อจากครอบครัว อย่างแย่ที่สุดเท่าที่เคยได้ยิน มีถึงขนาดฆ่าล้างบ้านหรือมีเรื่องประเภท สงครามของคนมีอำนาจสองตระกูลยกพวกฆ่ากันเองเพื่อแย่งพวกสายพิเศษที่ใครคนหนึ่งเลี้ยงเอาไว้
มีเรื่องแปลกสำหรับพวกชีวิตที่สอง
อันนี้ อ้างอิงจากผมและน้องๆ ลักษณะเด่นของพวกชีวิตที่สองจะจบแค่ในรุ่นนั้นไม่ถ่ายทอดต่อไปยังรุ่นลูก พวกเราที่เป็นลูกของพ่อ ทุกคนต่างก็เป็นคนปกติ ....นอกจากความกวนตีนแล้ว ไม่มีใครได้รับในสิ่งที่พ่อได้มาจากไข้หวัดดาวตกซักคนเดียว
....ที่ต้องเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง มันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ผมกำลังยืนมองอยู่โดยตรง
ผมไม่เคยได้ยินว่ามีเมืองไหนที่จะสามารถมี พวกชีวิตที่สองเป็นจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน นี่อาจเป็นความลับที่ลุงหนูปิดบังผมเอาไว้
และบางทีมันอาจเกี่ยวข้องกับไอ้ฝรั่งที่เป็นต้นเหตุและทำให้ผมถูกล่าตัว
ถึงตอนนี้ คำตอบมันยังคลุมเครือนะ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่า น่าจะเชื่อมโยงไปจยถึงต้นเรื่องได้
ลุงหนูเดินหายไปแล้ว..... ผมเองเดินเข้าห้องที่พวกเขาให้ผมพัก
แต่แค่เพียงสิบห้านาที่ผมก็เริ่มอยู่ไม่ได้
ตอนนี้มันน่าเบื่อเป็นบ้า ผมต้องมานั่งอยู่ในที่มืดๆแคบๆ ถ้าอากาศร้อนด้วยคงสาหัสกว่านี้ ผมพยายามหลับตาลงบ้างแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเสียงกรนจากเจ้าของสถานที่ดังยังกะเครื่องยนต์อะไรซักอย่างเป็นจังหวะมีความสม่ำเสมอและยาวนาน
ภายในห้องและการนอนฟังเสียงกรน
ไม่แปลกใจว่าทำไมพวกข้างบนดูอดๆอยากๆ คือถ้าจะเลี้ยงพวกนี้เป็นกองทัพ หมายความว่าต้องมีอาหารให้พวกนี้กินมากกว่าปกติสามสี่เท่าตัว แล้วสภาพเมืองตอนนี้ คงให้ความสำคัญกับการป้องกันพวกกินคนของจริงบุกเข้ามามากกว่าสนใจเรื่องอาหารการกิน จำพวกปลุกต้นไม้หรือเลี้ยงสัตว์
ท่าทางคงมีเสบียงสะสมอยู่บ้าง แต่ก็คงเริ่มไม่พอแล้วล่ะ ไม่งั้นแต่ละคนคงไม่ผอมโกรก จนต้องขโมยของกินกันแบบซึ่งๆหน้าขนาดนั้น
ดูท่าทางนั่งๆนอนๆอยู่แบบนี้ผมเองก็คงไม่ไหว
ท้องมันเริ่มหิว แต่มันก็เลือกอะไรไม่ได้มาก จู่ๆก็มาขอเขาพัก เรื่องอาหารการกินคงต้องดิ้นรนเอาเองละมั้ง
ผมลุกขึ้นจากที่นอนปล่อยให้เจ้าของห้องหลับไปตามปกติ คงต้องเริ่มต้นที่หาอะไรกินให้ได้ก่อน
เมื่อถึงด้านบน ผมเห็นคนส่วนใหญ่ กำลังเตรียมอาวุธและขวากรวมถึงกับดักอื่นๆ เพื่อใช้สกัดพวกกินคนไม่ให้บุกเข้ามาในเมืองสำหรับคืนนี้ ผมเดินดุ่ยๆเข้าไปหาลุงหนูที่เห็นกำลังยืนสั่งการให้ผู้หญิงหลายๆ คนขุดหลุมขนาดใหญ่ที่หน้ารั้ว
“ ลุงๆ อยากได้พวกแห พวกเบ็ดตกปลาแถวนี้หาที่ไหนได้บ้างไหมลุง ”
ลุงหนูกันหันมามองแล้วถอนหายใจกับคำถามของผม
“ ปลาที่นี่กินไม่ได้ หน้าจากโรงไฟฟ้าถ่านหินมันทำให้น้ำเสีย ปลาก็ตายหมด ”
“ ....อย่างงี้ต้นไม้ใบหญ้าแถวนี้ก็กินไม่ได้ด้วยใช่ไหม ” ผมถามต่อ
“ อื่อ ”
“ แล้วพวกลุงอยู่กันยังไง เนี้ย ”
“เอ็งจะถามอะไรเยอะนักวะ ทางนี้กำลังยุ่งไม่เห็นรึไง ” ลุงหนูตัดบทและหันกลับไปสนใจสิ่งที่แกกำลังทำอยู่
เจอแบบนี้ลำบาก ผมตัดสินใจกลับไปที่รถซาเล้ง และมองหาอุปกรณ์บางอย่างเท่าที่พอจะมองเห็น หยิบอะไรที่คิดว่าใช้หาของกินได้เอามาหมด สิ่งที่ผมทำอยู่เกิดขึ้นท่ามกลางสายตาคนกลุ่มใหญ่ในบริเวณนั้น
ความคิดเห็น