ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Even the world is crumbling / ต่อให้โลกย่อยยับ

    ลำดับตอนที่ #25 : จบงาน / 2 จบ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.04K
      601
      27 เม.ย. 60

    บอกตรงๆเถียงแล้วเหนื่อย แต่พอพูดเหตุผลนี้ ออกมา นางก็ฟังนะ  ก็เลยเงียบไป ส่วนอีกคนที่เจ็บอยู่วันนี้ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปาก

     

    ทะเลาะกันเพลิน ไปๆมาๆ ถึงเมืองตอนไหนก็ไม่รู้

    ผมพาพวกเขาขับเข้าประตูเมืองเข้ามาจนถึงย่านชุมชน หลักพวกแต่พวกการ์ดไม่ยอมให้ผมเอารถเข้าไปยังจุดที่ต้องส่งคนพวกนี้ เพราะรถของผมมันอาจทำให้บ้านคนรวยๆที่อยู่ละแวกเดียวกันไม่พอใจ เราเลยต้องเสียเวลาจอดรถ เพื่อต่อรองให้ลูกค้าของผมไปถึงที่พักโดยที่มีผมไปส่ง ผมร้องขอให้เจ้าหน้าที่ ที่กักตัวเราไว้ บอกให้ช่วยพาคนเจ็บบนรถไปรักษา

     

     หมอนั่นเลยถูกแยกตัวไปโดยที่มีรถพยาบาลมารับ คุณเจ๊ที่ตีฝีปากกับผมบนรถ เอาเครื่องมือสื่อสารของนางออกมาคุยกะใครซักคนอยู่เป็นานสองนาน ผมคิดว่าคนที่เธอคุยด้วยคงจะใหญ่โตน่าดู เพราะครู่หนึ่งนางก็ยื่นไอ้ตลับสื่อสารอันนั้นให้การ์ดคุย ผลคือพวกยืนตัวตรงเคารพโทรศัพท์เสียงเปลี่ยนทันที

     

    เส้นทางระยะสุดท้ายคือ 3 กิโลเมตรแค่นั้น แต่ใช้เวลานานเท่ากับหนึ่งในสี่ของทีวิ่งรถเมื่อวาน ผมโคตรเกลียดการเข้าเมือง        พิธีรีตองมันเยอะจนน่าเบื่อ

     

    แต่สุดท้ายก็มาถึงจนได้  ตึกหรูหราแห่งหนึ่งที่มีธงประดับของทวีปออชิเดน มีการ์ดชาวฝรั่งยืนเฝ้าประตูสองคนยืนหน้านิ่งเด่นเป็นสง่าหลังจากที่ประตูรั้วเปิดออก นางใช้ให้ผมยกของลงให้ผมก็จำใจทำทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของผมซักนิด เมื่อทุกอย่างเสร็จสรรพก็ถึงเวลารับตังค์

     

    เรื่องก็เกิดขึ้นอีกจนได้ ........ เพราะไอ้คนจ่ายเงินให้ผม ตอนหนีนอนอยู่โรงพยาบาล...........เอาแล้วไง

     

    เจ๊ บอกให้ผมมารับค่าจ้างพรุ่งนี้ แต่ผมไม่ยอม เพราะตอนแรกที่ตกลงกันไว้คือจ่ายสด นางเองทำท่าไม่พอใจ ผมเลยบอกไม่เป็นไร งั้นอะไรที่พวกนางขนมาด้วยผมขอเก็บเอาไว้ก่อนพรุ่งนี้ จ่ายเงินตอนไหนผมก็จะเอาของมาให้ตอนนั้น  แล้วเดินกลับไปยกสำภาระที่เพิ่งขนลงตะกี้กลับขึ้นมาวางบนรถอีกรอบ

     

    แม่แทบกรี๊ด

     

    เรื่องนี่จบลงไม่สวย ผมตั้งใจแบบนั้น ตั้งแต่รับงานมาก็มีหนนี้แหละที่ชีวิตตกระกำลำบาก ผมถูกทิ้งให้รออยู่ตรงนั้นจนฟ้าจะมืด ก่อนที่จะมีทหารหน้าตาไม่รับแขกโยนซองหนาๆมาให้

     

    “ เงินของนาย แล้วก็ไปให้พ้น ”

     ผมนับเงินช้าอย่างละเอียด ทวนซ้ำสองรอบเพื่อกวนตีน จนหน้าตาไอ้นั่นงอหนักกว่าเดิม เมื่อเป็นที่พอใจแล้ว ผมก็โดดขึ้นรถ

    “ เดี๋ยว พวกเขาอยากรู้ว่านายชื่ออะไร ” ไอ้นั่นถามผมอีกหน

    “ ไม่ต้องรู้หรอก ไม่สำคัญ และไม่คิดว่าจะเจอกันอีก ” ผมส่งท้ายก่อนจะเบิ้ลเครื่อง พ้นควันดำสนิทเข้าให้อีกดอก

    “ลาขาด”

     

    พอรับตังค์แล้ว ก็รู้สึก โอเคนะ จบงานได้ ค่าจ้างมากกว่าปกติเท่าตัว มีใช้หนี้ เหลือซ่อมรถ และสามารถนอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้เกือบสองเดือน

     

    ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เคลียร์หนี้กรรมหนี้เวร เตะตูดลีบๆของนายหน้าเป็นการส่งท้าย  เอารถกลับไปอู่ รอซ่อมพร้อมจ่ายเงินล่วงหน้า

     

    ตอนนี้เหลือเพียงอย่างเดียว.................. หาวิธีใช้ตังค์

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×