Even the world is crumbling / ต่อให้โลกย่อยยับ

ลำดับตอนที่ #8 : การเดินทางที่น่ารำคาญ / 7 จบตอน

รู้สึกว่า คนพวกนั้นจะแยกกันนอนเป็นตำแหน่ง ผมไม่มีความรู้อะไรที่เกี่ยวกับกองทัพ ก็ได้แต่เดาว่าคงเป็นการเฝ้าระวังและป้องกันไม่ให้ถูกโจมตีแบบยกกลุ่ม เลยอยู่กระจายๆกันไปตามจุดต่างๆ ส่วนผู้หญิงเธอแอบขยับถังน้ำมันให้ห่างออกจากกันพอเป็นช่อง คิดว่าคงเอาไว้นอนตามลำพัง

ผมหยิบเอายาเส้นออกมาผสมน้ำ แล้วทาตัวเพื่อป้องกันพวกยุงและแมลง แต่ยื่นให้ใครก็ไม่มีใครรับ ยกเว้นแม่สาวผมทองที่ทำท่าทาง งงๆ ผมก็เลยต้องทาให้นางดูเป็นตัวอย่าง ซึ่งนางก็ยินดีที่จะทำตาม พอเสร็จนั่น ผมก็ปีนขึ้นไปนอนในช่องระบายอากาศที่กลุ่มก่อนหน้านี้ใช้เป็นที่นอน รู้สึกได้ว่า คนที่ผมนำทางมาด้วย ไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร เขาจับตามองทุกอย่างที่ผมทำ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะไว้ใจ

เอาเถอะ ถึงตรงนี้ ผมเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน ไม่ได้สนใจความรู้สึกของคนพวกนั้นเท่าไหร่หรอก

ผมหลับสนิทไปครู่เดียว เพียงครู่เดียวเท่านั้นจริงๆ ผมก็ต้องลืมตาตื่นด้วยความตกใจ เมื่อได้กลิ่นกาแฟกับเนื้อแห้งที่พวกนั้น หยิบออกมากิน ......ไอ้อ้วนนั่นอีกแล้ว ถึงตอนนี้ผมสามารถเดาจุดจบที่จะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ได้ไม่ยาก เตือนแล้วนะสาดดด

ผมโดดลงมาจากช่องระบายอากาศเงียบๆ และเดินไปดูผู้หญิงคนนั้นก่อน เธอหลับสนิท ผมหยิบเอาว่านที่เก็บมาด้วย ทุบส่วนรากพอแหลกและทารอบๆบริเวณที่เธอนอนหลับอย่างรีบร้อน รู้ชะตาเลย ไอ้คนพวกนี้ตายแน่นอน

จากนั้นก็เดินเข้าไปด่าหัวหน้ากลุ่ม ในสิ่งที่คนของเขา ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด

“ ผมน่าจะนึกออกตั้งแต่ทีแรก ว่าคุณเป็นแค่ไอ้พวกโง่ที่หาเรื่องตาย”

“หุบปากของมึงไปเถอะ พวกกูเจอเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ไม่ได้กลัวกับเรื่องที่มึงขู่หรอก” ไอ้อ้วนตอบสวนกลับมาอย่างมั่นใจ

ผมไม่อยากเสียเวลาพูดอะไรแล้วล่ะ ตอนนี้ต้องหนีตายจริงๆ  ผมก็เลยเดินออกมาจากห้อง

“ นั่นมึงจะไปไหน” ไอ้อ้วนถาม

“พรุ่งนี้ ถ้าพวกคุณยังรอด ผมจะมารับ” ผมตอบมัน

“ ถ้าคุณเลือกจะออกไปจากทีนี่ คุณจะไม่ได้ค่าจ้าง ” หัวหน้ากลุ่มพูด ในขณะที่ปืนหลายๆกระบอกหันเข้าใส่ผม

“ คุณจ้างผมมาขับรถ เรื่องอื่นๆที่คุณจะทำ ผมไม่รับรู้”

“  ผมพูดจริงๆนะเรื่องที่คุณจะไม่ได้อะไรเลยถ้าคุณไปตอนนี้ ” หัวหน้ากลุ่มย้ำคำเดิม

“  ผมไม่สนหรอก เอาเงินเท่าไหร่มาให้ผม ถ้าต้องตายก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี”

“ ทำไมคุณถึงมั่นใจว่าพวกเราจะตายกันหมด ” หัวหน้ากลุ่มถาม

“  เรื่องแรก สิ่งที่ผมบอกให้คุณฟัง พวกคุณไม่ยอมเชื่อ  เรื่องที่สอง จากประสบการณ์ของผม ไม่เคยมีใครรอด เมื่อเลือกที่จะสู้กับพวกกินคน ”

“ ถ้างั้นเราจะทำให้คุณเห็นว่าคุณคิดผิด ”  หัวหน้ากลุ่มพูดและยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ

“ โชคดี ” ผมตอบสั้นๆก่อนจะรีบเดินออกมา

ผมได้ยินเสียงไอ้อ้วนมันด่าตามหลังว่า “ไอ้ขี้ขลาด” แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันน่าจะเป็นศพแรกๆ หากคนพวกนี้คิดจะสู้กับพวกกินคนขึ้นมาจริงๆ

ห้องเล็กอีกห้องที่ผมเลือกจะไม่บอกพวกเขาคือที่หมาย ผมขยี้ว่านที่เก็บเอาไว้อีกครั้ง ก่อนทามันที่บริเวณประตูและขอบหน้าต่าง จากนั้นก็รีบมุดเข้าไปหลบในช่องระบายอากาศที่อยู่ภายในห้อง เสียงระเบิดดังขึ้นกลางดึกหลังจากที่ผมแยกตัวออกมา ....ผมรู้โดยไม่ต้องเดาว่าอะไรกำลังจะเกิด เอาเหอะ อย่างน้อยอาวุธของพวกนั้นคงขายได้ราคาดี