Even the world is crumbling / ต่อให้โลกย่อยยับ

ลำดับตอนที่ #3 : การเดินทางที่น่ารำคาญ /2

 เรื่องที่ผมเล่าก็ทำให้ ณ เวลานี้ ผมต้องเหยียบรถบรรทุกโทรมๆ วิ่งฝ่าไอร้อนที่อบอ้าวของแสงแดดช่วงบ่ายเพื่อไปให้ถึงเมืองที่ผมอยู่ก่อนค่ำ ไอ้ที่บอกว่าผมเกลียดแสงแดดนั่นผมพูดจริงๆนะ แต่ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมยอมนั่งทรมานกับแดดร้อนแบบนี้ไปนานๆ ดีกว่าอยู่แถวนี้ตอนฟ้ามืด...

 ถ้าจะพูดให้มันเคลียร์ว่ากลางคืนมันน่ากลัวขนาดไหน  ผมคงต้องเล่าถึงลักษณะนิสัยของพวกกินคนก่อน คุณถึงจะเข้าใจชัดว่าทำไมกลางคืนมันถึงได้น่ากลัวนัก

ย้อนไปหลังจากคนป่วยอีกกลุ่มที่ไม่ได้ตายจากไข้หวัดดาวตก แต่กลายเป็นพวกคลั่ง ไล่ฆ่าสิ่งที่เคลื่อนไหวกับสิ่งที่ส่งเสียง ไอ้พวกนี้ เราใช้วิธีจัดการมันด้วยตัวล่อ อย่างรถติดเครื่องกระจายเสียงที่ดัดแปลงให้ทนกับการถูกรุมทึ้ง หลอกพวกมันมารวมๆกันตรงที่โล่งๆ แล้วกราดยิงเอาจากที่สูง วิธีนี้ใช้ได้ผลอยู่หลายปี ทำให้คนที่ยังปกติเริ่มรวมกลุ่มกันได้ และมีโอกาสสร้างเป็นชุมชนขนาดใหญ่สำเร็จ แต่พวกกินคนก็ยังไม่หมดเพราะทุกๆเดือน จะมีพวกเราเองบางส่วน ที่ป่วยและกลายเป็นพวกมันอยู่เรื่อยๆ  

มันเริ่มจะเบาลงหลังจากที่มีการกวาดล้างครั้งใหญ่.......ไอ้ตัวน่ารำคาญพวกนี้ก็ค่อยๆหายไป

ตอนแรกก็เข้าใจกันว่า พวกมันคงโดนล่าไปหมดแล้ว จนมีคนบางส่วนเริ่มออกจากชุมชนกลับไปสร้างบ้านอยู่นอกเขตป้องกันเพราะคิดว่าปลอดภัย ซัก 7-8 ปีนี่เองละมั้งที่คนพวกนั้นต้องอพยพกลับเข้ามาในชุมชน เพราะถูกไอ้พวกนั้นหม่ำเป็นอาหาร แต่คราวนี้แปลกไป มันรวมตัวเป็นฝูง มีจ่าฝูงสั่งการเป็นเรื่องเป็นราวและไม่ได้โง่เหมือนเดิม

ถึงพวกมันจะยังไม่มีสำนึกของคนปกติ แต่มันก็ฉลาดขึ้น แถมความแข็งแรงที่พวกนี้มีก็ยิ่งทำให้พวกเราเสียเปรียบ

มันเหมือนกับโรคนั้นจะไปทำให้คนปกติบางคนกลับกลายเป็นสัตว์   

  ที่อันตรายคือ มันปรับตัวให้เข้ากับความมืด ใช้สายตาและร่างกายที่ได้เปรียบในช่วงเวลากลางคืนออกล่าพวกเราทีละครอบครัว ไม่ก็คนที่อินดี้จัดๆ ไม่ชอบอยู่รวมกับพวกกลุ่มใหญ่ มันเริ่มรู้จักใช้ความได้เปรียบของสภาพแวดล้อมและออกหากินเป็นฝูง ทั้งแข็งแรงทั้งเร็ว แถมซุ่มโจมตีเก่งเอามากๆ คือถ้าเจอมันซักตัวตอนดึกๆ ฆ่าตัวตายเถอะ คือสบายกว่า  

แต่ก็บ่อยนะ ที่มีพวกห้าวมาลองของพากันมาจากทวีปอื่น เรียกตัวเองหล่อๆว่านักล่า พยายามจะบุกไปเก็บไอ้พวกนั้นถึงรัง ตอนมานั่นแสดงความมั่นใจเหมือนไอ้พวกที่นั่งอยู่ท้ายรถผมนั่นแหละ อาวุธนี่ก็ขนกันมาเพียบ....แต่ก็จบเหมือนกันทุกราย ไม่มีใครรอดกลับมาได้ถึงเช้า

  ที่เล่าให้ฟังทั้งหมดทำให้ตอนนี้ ผมต้องเหยียบมิดไมล์  และถึงจะมีอะไรขวางอยู่บนถนนผมก็ไม่สน เพราะถ้าทำตัวเป็นนางงามบนเวทีประกวดอยู่แถวนี้ ยังไงก็ไม่รอด ยังดีนะตั้งแต่ออกเดินทางจนถึงตอนนี้  ไอ้ตู้เหล็กของผมก็ยังทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่มีที่ติ  ซากรถยนต์เก่าที่จอดตายอยู่บนถนนตั้งแต่สมัยโบราณ ถูกผมขับชนกระเด็นระเนระนาดอย่างไม่ไยดี

เพียงแต่ผู้โดยสารของผมคงไม่สบอารมณ์กับการขับแนวนี้ซักเท่าไหร่