ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Tiger & Bunny] Only you [Barnaby x Kotetsu]
Fiction : Tiger & Bunny
Couple : Barnaby Brooks Jr * Kotetsu T. Kaburagi
แหมๆ ให้ตายเถอะ พระเจ้าจอร์จมันยอดแย่!! ทำไมหาฟิคคู่นี้ในอากู๋มันหาไม่ค่อยเจอแวร๊~~~!!!!!
เจอแค่สองเรื่องที่ลงบนExteen-*-
ทนไม่ไหวล่ะค๊าาาาาาาาาาาาา แต่งเองก็ได้!!! TT3TT
ปล.แอบสปอล์ยราวๆตอนที่ 16 ราวๆนี้ล่ะมั้ง จำไม่ได้ละ เอาเป็นว่าใครที่ยังดูไม่ถึงตอนที่พูดไปก็อย่าเพิ่งอ่านก่อนถ้าไม่ต้องการสปอล์ย แต่ถ้าดูจนจบไปแล้ว...(อึก!! TwT) ก็เชิญอ่านได้ตามสบาย
---------------------------------------------------------------------------------------------
...หลายครั้งแล้วที่ผมเผลอจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเขานานซะจนเขาหน้าแดงและม้วนตัวหนี
...หลายครั้งแล้วที่ผมได้แต่ลอบมองริมฝีปากอิ่มเอิบของเขาและนึกจินตนาการถึงรสชาติของมันว่าจะหวานละมุนเพียงใด...
...หลายครั้งแล้วที่ผมเพ้อฝันไปว่าเขาคือเจ้าหญิงสำหรับผมยามที่ผมได้โอบอุ้มเขาทุกครั้ง....
...หลายครั้งแล้วที่ผมรู้สึกอยากไขว่คว้าร่างนั้นมากอดแนบกายตลอดเวลา
...หลายครั้งแล้วที่ผมอยากทำตัวเป็นเจ้าของเขา ไม่อยากให้เขามองใครนอกจากผมเพียงคนเดียว...
...หลายครั้งแล้วที่ผมรู้สึกได้ว่าชีวิตของผมได้เปลี่ยนไปเพราะเขา...
...
...
...
...และหลายต่อหลายครั้ง...
...ที่ผมยังไม่กล้าพอทีจะบอกรักต่อหน้าคุณได้เลย...
...
...
...
...
...
...
...
"ผมรักคุณนะครับ...โคเท็ตสึซัง" คิงออฟฮีโร่หน้าใหม่กล่าวแบบนี้เสมอยามที่เปิดโทรศัพท์มาแล้วเจอรูปอันแสนคุ้นเคยของคู่หูที่ถ่ายใส่โทรศัพท์ของตนด้วยสีหน้าตลกๆ
...เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...เอารูปแบบนี้มาตั้งเป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์...
...แต่ช่วยไม่ได้นี่..ก็รูปนี้เป็นรูปเพียงรูปเดียวที่โคเท็ตสึซังถ่ายให้ผมโดยเฉพาะนี่นา ถึงจะเพราะอยากแกล้งก็เถอะ...
"บันนี่จัง~!!" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นทำให้กระต่ายหนุ่มรีบเก็บโทรศัพท์ตัวเองเข้ากระเป๋าก่อนที่จะหันไปทักเจ้าของเสียง
"ครับ โคเท็ตสึซัง..." บาร์นาบี้กล่าวทักทายพร้อมกับยิ้มให้กับคนที่ทักเขาก่อน
คนที่ทักคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคนนั้นคือไวล์ด ไทเกอร์ คู่หูที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขานั่นเอง แต่เพียงแค่ในตอนนี้เขาเป็นเพียงโคเท็ตสึ ที. คาบุรางิ พ่อหม้ายลูกติดธรรมดาๆคนนึง จริงอยู่ที่เขาเป็นฮีโร่แต่ก็ไม่ได้โด่งดังเหมือนดาราที่ไปไหนมาไหนแล้วมีคนสนใจแบบบาร์นาบี้ ก็เลยทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตแบบปรกติได้โดยไม่มีใครสังเกต
"ทำไมช่วงนี้นายดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เมื่อก่อนนายน่ะไม่เคยยิ้มให้ฉันเลย แต่ทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ไปแล้วนะ??" โคเท็ตสึกล่าวย้อนนึกความหลังสมัยที่พวกเขาทั้งสองคนต้องจับคู่เป็นคู่หูด้วยกัน แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยครั้งจนเรียกได้ว่าถ้าวันไหนที่พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันล่ะก็...หิมะตก พายุเข้าแน่...
"นั่นสินะครับ คงเป็นเพราะเราเข้าใจกันมากขึ้นละมั้งครับ"
"อ่า..ก็คงงั้นล่ะเนอะ!!"
ทั้งสองเดินเล่นไปตามทางฟุตบาตภายในเมืองสเทิร์นบิลแห่งนี้เป็นกิจวัตรแทบทุกวันแทนการทะเลาะกันตั้งแต่จบเรื่องของเจค ซึ่งเป็นผู้ก่อการร้ายที่ร้ายกาจมากในแง่ของพลังเน็กส์ที่มี ซึงเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีจุดอ่อนหลงเหลืออยู่เลยก็ว่าได้ แต่ด้วยคำแนะนำจากโคเท็ตสึทำให้บาร์นาบี้สามารถเอาชนะเจคได้และได้ขึ้นมาเป็นคิงออฟฮีโร่ในปัจจุบัน...
"กรี้ดดดดดดดดดด คุณบาร์นาบี้นี่นา~~!"เสียงกรี้ดจากกลุ่มสาวๆที่เดินสวนกันทำให้บาร์นาบี้หันไปยิ้มทักทายกลับไปยังแฟนคลับเหล่านั้นตามระเบียบของฮีโร่ดาวรุ่งที่สาวๆก็พากันหลงรัก
"ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ~~!!!!"สาวๆที่เป็นแฟนคลับของบาร์นาบี้วิ่งเข้ามาโอบล้อมร่างของเขาจนทำให้ร่างของโคเท็ตสึต้องโดนเบียดเสียดจนหลุดออกนอกกลุ่ม แต่ด้วยแรงของบรรดาแม่ยกคิงออฟฮีโร่ที่เบียดเสียดมาทำให้ร่างของโคเท็ตสึต้องล้มลงไปกับพื้นเลยทีเดียว
โคเท็ตสึจึงได้แต่จ้องมองร่างของบาร์นาบี้ที่ตอนนี้โดนบรรดาแม่ยกรุมจนไม่สามารถหลุดวงออกมาได้ เพราะตอนนี้ไม่มีที่ว่างให้สำหรับเขาเลย...
หลังจากที่บาร์นาบี้ได้แจกจ่ายลายเซ็นไปให้เหล่าบรรดาแม่ยกทั้งหลายเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบเข้ามาหาร่างของตาลุงวัยกลางคนที่ตอนนี้ยืนรออยู่หน้าร้านรวงข้างทางอยู่
"ดีจังนะ ไปไหนก็มีคนรักคนชอบ ไม่เหมือนฉันที่ไม่มีแฟนคลับมากมายเหมือนอย่างนาย..."โคเท็ตสึบุ้ยปากกล่าวประชดนิดๆ เพราะนอกจากคุณเบนแล้ว เขาก็นึกไม่ออกแล้วว่าใครบ้างที่กล้าบอกว่าเป็นแฟนคลับของเขา...แม้แต่ลูกสาวของตัวเองก็ยังเป็นแฟนคลับของบาร์นาบี้!!!
"น้อยใจเหรอครับ??"
"ชิ! ขนาดลูกสาวของฉันยังเป็นแฟนคลับของนายเลย มันน่าน้อยใจมั๊ยล่ะ ในฐานะคนเป็นพ่อแล้ว...ก็ย่อมอยากให้ลูกชมว่าเท่มั่งสิ!!!" โคเท็ตสึกล่าวอย่างไม่พอใจ พร้อมกับบุ้ยปากไปด้วย
"โคเท็ตสึซัง...ผมว่าในใจของลูกต้องคิดว่าพ่อของตัวเองเท่เสมอทุกคนล่ะครับ ผมเองก็ยังคิดว่าคุณพ่อของผมเท่มากเหมือนกัน"
"จริงเหรอ???" โคเท็ตสึพูดอย่างไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำปลอบใจจากคู่หู
"จริงสิครับ"
"ขอบใจนะ บันนี่จัง" โคเท็ตสึกล่าวขอบคุณพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับบันนี่ที่เป็นคู่หูอย่างร่าเริง
บาร์นาบี้ยิ้มเมื่อเห็นว่าโคเท็ตสึที่กำลังเศร้าเพราะน้อยใจตอนนี้เริ่มกลับมาร่าเริงอีกครั้งแล้ว
...คุณจะรู้ตัวไหมครับ...
...ว่าคิงออฟฮีโร่คนนี้เองก็เป็นแฟนคลับของไวล์ดไทเกอร์นะครับ...
หลังจากที่พวกเขาทั้งสองเดินเล่นจนเป็นที่พอใจแล้ว ขากลับพวกเขาทั้งสองก็ซื้อวัตถุดิบเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็น โดยคนที่รับบทเป็นพ่อครัวก็คงไม่พ้นเสือใหญ่วัยกลางคนแน่นอน และขึ้นชื่อว่าโคเท็ตสึเป็นพ่อครัวเองทั้งที เมนูที่ทำก็คงหนีไม่พ้น...
...ข้าวผัดกุ้ง!!!
"ฮึ้ย!! ทำไมขวดมายองเนสมันเปิดยากแบบนี้ล่ะ!!!" โคเท็ตสึร้องครวญครางพร้อมกับพยายามหมุนฝาขวดให้เปิดออก แต่ขวดเจ้ากรรมกลับไม่ยอมเปิดออกง่ายๆ
"ผมเปิดให้มั๊ยครับ โคเท็ตสึซัง?" บาร์นาบี้ที่ตอนนี้รับอาสาตัดข้าวผัดในกระทะที่โคเท็ตสึเพิ่งทำเสร็จมาเสิร์ฟใส่จานกล่าวอย่างเป็นห่วง เมื่อพบว่าตาลุงคนนี้ไม่สามารถเปิดฝาขวดมายองเนสซึ่งเป็นเครื่องเคียงโปรดของตนออกได้
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องถึงมือคิงออฟฮีโร่อย่างนายหรอกน่า" ทันใดนั้น...
โพล๊ะ!!
ไม่รู้ว่าเปิดไปอิท่าไหน เมื่อบาร์นาบี้หันมาอีกที...ใบหน้าคมของโคเท็ตสึในตอนนี้ก็เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมายองเนสเต็มไปหมด มายองเนสที่ดูเหมือนจะจงใจหกเลอะหน้าโคเท็ตสึเป็นดวงๆนั้นทำเอากระต่ายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้ง เลือดในกายแล่นพล่านไปทั่วและสามารถกระเด็นออกมาในรูปของเลือดกำเดาได้เสมอ สมองไม่สั่งการอะไรมากไปกว่าจินตนาการไปไกลถึงดาวM78รึมากกว่านั้น แม้แต่แว่นตาทรงปริซึมของเขาเองก็เริ่มมีรอยร้าวขึ้นมาแล้ว...
"อ้ะ~ แย่จริงๆเลย หกหมดแล้วแฮะ เลอะหน้าด้วย...นี่ๆบันนี่จัง ขอทิชชู่หน่อยสิ..."โคเท็ตสึร้องขอทิชชู่จากบาร์นาบี้ซึ่งตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่ง แต่พอได้สติก็วางกระทะในมือของตนลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะไปรีบหยิบห่อทิชชู่ที่อยู่ใกล้ๆกับตนเองมาให้โคเท็ตสึทันที
...ไม่นะ!!...
...อย่ามาทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นใส่ผมนะ!!...
...ไม่งั้นผมคงทนไม่ไหวจริงๆนะครับ โคเท็ตสึซัง!!!...
กระต่ายหนุ่มได้แต่อดกลั้นไม่ให้เลือดในกายต้องพุ่งก่อนที่จะดึงทิชชู่ออกมาจากห่อและบรรจงเช็ดมายองเนสที่เลอะหน้าชายตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีเขียวคู่นั้นของกระต่ายหนุ่มจับจ้องมายังดวงหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยมายองเนสอย่างเขินอาย และในขณะเดียวกันดวงตาสีน้ำตาลกลมสวยของเสือตรงหน้าเขานั้นก็ได้แต่หลบอยู่ภายใต้เปลือกตาพร้อมกับหน้าแดงแปร๊ดด้วยความไม่เคยชินซักทีที่ถูกจ้องหน้านานๆ
"อ๋า~~~"เสียงครางของลุงเสือดังเบาๆด้วยความเขินอายเมื่อโดนทิชชู่ในมือของเขาสัมผัส ทำให้แว่นตาของกระต่ายหนุ่มต้องร้าวปริยิ่งกว่าเดิม...!!
...ไม่นะ!!!...
...อย่าทำให้ผมต้องอดทนมากกว่านี้เลย!!!...
"ฉะๆ...ฉันเช็ดเองดีกว่า!!"โคเท็ตสึร้องด้วยความอายก่อนที่จะคว้ามือของบาร์นาบี้หมายจะดึงทิชชู่มาเช็ดเอง
"ไม่หรอกครับ!! ผมเช็ดให้คุณดีกว่า..." บาร์นาบี้ตัดสินใจดึงมือของตนกลับมาหมายจะเช็ดให้ต่อ แต่ทว่า...
แรงดึงนั้นกลับแรงพอที่จะฉุดให้ร่างของโคเท็ตสึโน้มเข้ามาหาตนก่อนที่...ริมฝีปากของทั้งสองจะเข้าประกบกันพอดี!!
ความเงียบเข้าปกคลุม ทั้งสองนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ...ดวงตาของพวกเขาทั้งสองจับจ้องมองกันและกันอย่างตกตะลึง...
บันนี่แว่นแตกอย่างสมบูรณ์แบบ...!!!!
"อ๋า~~!!!!"ลุงเสือที่เริ่มมีสติ ก็รีบพลักร่างของกระต่ายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรีบเช็ดปากของตัวเองและเอามือปาดมายองเนสที่เหลืออีกนิดหน่อยออก ตอนนี้ใบหน้าของโคเท็ตสึได้แดงก่ำไปทั่วทั้งใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเบิ่งกว้างด้วยความตกใจสุดขีด พร้อมกับเริ่มส่งเสียงร้องเงอะงะแบบไม่เป็นภาษาคนออกมาด้วยความตื่นตระหนก
"โคเท็ตสึซัง...ผม...ผมขอโทษครับ!!"
"บะๆ...บันนี่จัง...ตะกี้มัน...นายไม่ได้จงใจใช่มั๊ย!?" โคเท็ตสึชี้ไปยังกระต่ายหนุ่มพร้อมกับร้องถามอย่างหวาดๆไปทั้งเขินอาย
"ผมไม่ได้ตั้งใจ!!! มะๆ...มัน...มันเป็นอุบัติเหตุ!! ผมขอโทษจริงๆครับ โคเท็ตสึซัง!!!" บาร์นาบี้รีบกล่าวออกมาทันขวับด้วยความเขินอายเช่นกัน ก่อนที่จะหันไปยังโต๊ะอาหารที่ตอนนี้ถูกจัดวางด้วยช่อดอกไม้กับเชิงเทียน และมีจานใส่ข้าวผัดกุ้งจัดวางอยู่คนละด้านของโต๊ะ
ดูๆแล้วมันก็ให้อารมณ์ดินเนอร์ของคู่รักอยู่ไม่น้อย...ถ้าปิดไฟแล้วจุดเชิงเทียนแทนคงหวานแหววน่าดู...
...ทำไมเราถึงจัดโต๊ะแบบนี้เนี่ย!?...
...เราแค่อยากจะทำความสะอาดโต๊ะอาหารนี่ระหว่างรอข้าวผัดของโคเท็ตสึซังเฉยๆแท้ๆ...
...แต่ทำไมมันถึงเตลิดไปถึงขั้นจัดตกแต่งแบบนี้เนี่ย!?...
กระต่ายหนุ่มได้แต่ผวาในความคิดการดิไซน์โต๊ะอาหารของตนที่ออกมาโดยไม่รู้ตัว...แต่งทีท่าไหนมันถึงกลายเป็นแบบนี้นะ!?
"ผะๆ...ผมว่าเรารีบมาทานข้านผัดพวกนี้ก่อนที่มันจะเย็นหมดดีกว่านะครับ..."บาร์นาบี้กล่าวพร้อมกับขยับแว่นแก้เขินก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งประจำที่ เมื่อเห็นว่าอาหารมื้อนี้อาจจะเย็นชืดเสียรสชาติซะก่อนโคเท็ตสึจึงรีบไปนั่งประจำที่ของตัวเองก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวผัดในจานซึ่งเป็นของโปรดโดยไม่มองร่างของกระต่ายหนุ่มตรงหน้า...
กระต่ายหนุ่มเมื่อเห็นว่าลุงเสือตรงหน้าก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร จึงตัดสินใจก้มหน้าก้มตากินตามไปด้วย...
...ดูเหมือนว่า...
...ยังเร็วเกินไปที่จะบอกรักคุณสินะครับ...
...ผมเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะบอกรักคุณได้รึเปล่า...
...ผมกลัวคุณจะหนีผมไป...
...ผมกลัวว่าคุณอาจจะไม่ยอมหันมาหาผมอีก...
...โคเท็ตสึซัง...
...ถ้าผมบอกรักคุณไป...
...คุณจะตกใจจนหนีผมไปรึเปล่า?...
...ถ้าผมบอกรักคุณไป...
...คุณจะยังคงหันมาหาผมและยิ้มให้อย่างเช่นทุกๆครั้งรึเปล่า?...
...ถ้าผมบอกรักคุณไป...
...คุณจะยอมรับรักจากผมรึเปล่าครับ?...
...ถึงคุณจะไม่รักผม...
...ถึงในใจคุณจะยังมีแค่ภรรยาของคุณ...
...แต่กระต่ายบ้าๆตัวนี้ก็ยังบ้าที่จะรักคุณคนเดียวนะครับ...
...Only you...Tiger-san...
...I love only you...
...Kotetsu-san...
--end--
จบแล้วเจ้าข้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขียนแบบเมาๆ จบแบบเมาๆ ไม่มีฉากเรท ขอโทษบรรดาแม่ยกบันไทด้วยค่ะ...//โดนแม่ยกรุม
แหมๆ ก็ไรท์เตอร์อย่างเขียนอะไรที่มันหวานๆใสๆ ไม่ดาร์กมั่งอ้ะ~~>3<
บันนี่ในฟิคนี้ดูเป็นคนขี้อายแฮะ...ดูไม่สมกับเป็นบันนี่เลย-*-
ส่วนลุงก็ยังคง ไม่รู้เรื่องต่อปายยยยยยยยยยยยยย~~~~~~~~
Couple : Barnaby Brooks Jr * Kotetsu T. Kaburagi
แหมๆ ให้ตายเถอะ พระเจ้าจอร์จมันยอดแย่!! ทำไมหาฟิคคู่นี้ในอากู๋มันหาไม่ค่อยเจอแวร๊~~~!!!!!
เจอแค่สองเรื่องที่ลงบนExteen-*-
ทนไม่ไหวล่ะค๊าาาาาาาาาาาาา แต่งเองก็ได้!!! TT3TT
ปล.แอบสปอล์ยราวๆตอนที่ 16 ราวๆนี้ล่ะมั้ง จำไม่ได้ละ เอาเป็นว่าใครที่ยังดูไม่ถึงตอนที่พูดไปก็อย่าเพิ่งอ่านก่อนถ้าไม่ต้องการสปอล์ย แต่ถ้าดูจนจบไปแล้ว...(อึก!! TwT) ก็เชิญอ่านได้ตามสบาย
---------------------------------------------------------------------------------------------
...หลายครั้งแล้วที่ผมเผลอจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเขานานซะจนเขาหน้าแดงและม้วนตัวหนี
...หลายครั้งแล้วที่ผมได้แต่ลอบมองริมฝีปากอิ่มเอิบของเขาและนึกจินตนาการถึงรสชาติของมันว่าจะหวานละมุนเพียงใด...
...หลายครั้งแล้วที่ผมเพ้อฝันไปว่าเขาคือเจ้าหญิงสำหรับผมยามที่ผมได้โอบอุ้มเขาทุกครั้ง....
...หลายครั้งแล้วที่ผมรู้สึกอยากไขว่คว้าร่างนั้นมากอดแนบกายตลอดเวลา
...หลายครั้งแล้วที่ผมอยากทำตัวเป็นเจ้าของเขา ไม่อยากให้เขามองใครนอกจากผมเพียงคนเดียว...
...หลายครั้งแล้วที่ผมรู้สึกได้ว่าชีวิตของผมได้เปลี่ยนไปเพราะเขา...
...
...
...
...และหลายต่อหลายครั้ง...
...ที่ผมยังไม่กล้าพอทีจะบอกรักต่อหน้าคุณได้เลย...
...
...
...
...
...
...
...
"ผมรักคุณนะครับ...โคเท็ตสึซัง" คิงออฟฮีโร่หน้าใหม่กล่าวแบบนี้เสมอยามที่เปิดโทรศัพท์มาแล้วเจอรูปอันแสนคุ้นเคยของคู่หูที่ถ่ายใส่โทรศัพท์ของตนด้วยสีหน้าตลกๆ
...เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...เอารูปแบบนี้มาตั้งเป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์...
...แต่ช่วยไม่ได้นี่..ก็รูปนี้เป็นรูปเพียงรูปเดียวที่โคเท็ตสึซังถ่ายให้ผมโดยเฉพาะนี่นา ถึงจะเพราะอยากแกล้งก็เถอะ...
"บันนี่จัง~!!" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นทำให้กระต่ายหนุ่มรีบเก็บโทรศัพท์ตัวเองเข้ากระเป๋าก่อนที่จะหันไปทักเจ้าของเสียง
"ครับ โคเท็ตสึซัง..." บาร์นาบี้กล่าวทักทายพร้อมกับยิ้มให้กับคนที่ทักเขาก่อน
คนที่ทักคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคนนั้นคือไวล์ด ไทเกอร์ คู่หูที่ร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขานั่นเอง แต่เพียงแค่ในตอนนี้เขาเป็นเพียงโคเท็ตสึ ที. คาบุรางิ พ่อหม้ายลูกติดธรรมดาๆคนนึง จริงอยู่ที่เขาเป็นฮีโร่แต่ก็ไม่ได้โด่งดังเหมือนดาราที่ไปไหนมาไหนแล้วมีคนสนใจแบบบาร์นาบี้ ก็เลยทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตแบบปรกติได้โดยไม่มีใครสังเกต
"ทำไมช่วงนี้นายดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เมื่อก่อนนายน่ะไม่เคยยิ้มให้ฉันเลย แต่ทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ไปแล้วนะ??" โคเท็ตสึกล่าวย้อนนึกความหลังสมัยที่พวกเขาทั้งสองคนต้องจับคู่เป็นคู่หูด้วยกัน แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยครั้งจนเรียกได้ว่าถ้าวันไหนที่พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันล่ะก็...หิมะตก พายุเข้าแน่...
"นั่นสินะครับ คงเป็นเพราะเราเข้าใจกันมากขึ้นละมั้งครับ"
"อ่า..ก็คงงั้นล่ะเนอะ!!"
ทั้งสองเดินเล่นไปตามทางฟุตบาตภายในเมืองสเทิร์นบิลแห่งนี้เป็นกิจวัตรแทบทุกวันแทนการทะเลาะกันตั้งแต่จบเรื่องของเจค ซึ่งเป็นผู้ก่อการร้ายที่ร้ายกาจมากในแง่ของพลังเน็กส์ที่มี ซึงเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีจุดอ่อนหลงเหลืออยู่เลยก็ว่าได้ แต่ด้วยคำแนะนำจากโคเท็ตสึทำให้บาร์นาบี้สามารถเอาชนะเจคได้และได้ขึ้นมาเป็นคิงออฟฮีโร่ในปัจจุบัน...
"กรี้ดดดดดดดดดด คุณบาร์นาบี้นี่นา~~!"เสียงกรี้ดจากกลุ่มสาวๆที่เดินสวนกันทำให้บาร์นาบี้หันไปยิ้มทักทายกลับไปยังแฟนคลับเหล่านั้นตามระเบียบของฮีโร่ดาวรุ่งที่สาวๆก็พากันหลงรัก
"ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ~~!!!!"สาวๆที่เป็นแฟนคลับของบาร์นาบี้วิ่งเข้ามาโอบล้อมร่างของเขาจนทำให้ร่างของโคเท็ตสึต้องโดนเบียดเสียดจนหลุดออกนอกกลุ่ม แต่ด้วยแรงของบรรดาแม่ยกคิงออฟฮีโร่ที่เบียดเสียดมาทำให้ร่างของโคเท็ตสึต้องล้มลงไปกับพื้นเลยทีเดียว
โคเท็ตสึจึงได้แต่จ้องมองร่างของบาร์นาบี้ที่ตอนนี้โดนบรรดาแม่ยกรุมจนไม่สามารถหลุดวงออกมาได้ เพราะตอนนี้ไม่มีที่ว่างให้สำหรับเขาเลย...
หลังจากที่บาร์นาบี้ได้แจกจ่ายลายเซ็นไปให้เหล่าบรรดาแม่ยกทั้งหลายเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบเข้ามาหาร่างของตาลุงวัยกลางคนที่ตอนนี้ยืนรออยู่หน้าร้านรวงข้างทางอยู่
"ดีจังนะ ไปไหนก็มีคนรักคนชอบ ไม่เหมือนฉันที่ไม่มีแฟนคลับมากมายเหมือนอย่างนาย..."โคเท็ตสึบุ้ยปากกล่าวประชดนิดๆ เพราะนอกจากคุณเบนแล้ว เขาก็นึกไม่ออกแล้วว่าใครบ้างที่กล้าบอกว่าเป็นแฟนคลับของเขา...แม้แต่ลูกสาวของตัวเองก็ยังเป็นแฟนคลับของบาร์นาบี้!!!
"น้อยใจเหรอครับ??"
"ชิ! ขนาดลูกสาวของฉันยังเป็นแฟนคลับของนายเลย มันน่าน้อยใจมั๊ยล่ะ ในฐานะคนเป็นพ่อแล้ว...ก็ย่อมอยากให้ลูกชมว่าเท่มั่งสิ!!!" โคเท็ตสึกล่าวอย่างไม่พอใจ พร้อมกับบุ้ยปากไปด้วย
"โคเท็ตสึซัง...ผมว่าในใจของลูกต้องคิดว่าพ่อของตัวเองเท่เสมอทุกคนล่ะครับ ผมเองก็ยังคิดว่าคุณพ่อของผมเท่มากเหมือนกัน"
"จริงเหรอ???" โคเท็ตสึพูดอย่างไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำปลอบใจจากคู่หู
"จริงสิครับ"
"ขอบใจนะ บันนี่จัง" โคเท็ตสึกล่าวขอบคุณพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับบันนี่ที่เป็นคู่หูอย่างร่าเริง
บาร์นาบี้ยิ้มเมื่อเห็นว่าโคเท็ตสึที่กำลังเศร้าเพราะน้อยใจตอนนี้เริ่มกลับมาร่าเริงอีกครั้งแล้ว
...คุณจะรู้ตัวไหมครับ...
...ว่าคิงออฟฮีโร่คนนี้เองก็เป็นแฟนคลับของไวล์ดไทเกอร์นะครับ...
หลังจากที่พวกเขาทั้งสองเดินเล่นจนเป็นที่พอใจแล้ว ขากลับพวกเขาทั้งสองก็ซื้อวัตถุดิบเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็น โดยคนที่รับบทเป็นพ่อครัวก็คงไม่พ้นเสือใหญ่วัยกลางคนแน่นอน และขึ้นชื่อว่าโคเท็ตสึเป็นพ่อครัวเองทั้งที เมนูที่ทำก็คงหนีไม่พ้น...
...ข้าวผัดกุ้ง!!!
"ฮึ้ย!! ทำไมขวดมายองเนสมันเปิดยากแบบนี้ล่ะ!!!" โคเท็ตสึร้องครวญครางพร้อมกับพยายามหมุนฝาขวดให้เปิดออก แต่ขวดเจ้ากรรมกลับไม่ยอมเปิดออกง่ายๆ
"ผมเปิดให้มั๊ยครับ โคเท็ตสึซัง?" บาร์นาบี้ที่ตอนนี้รับอาสาตัดข้าวผัดในกระทะที่โคเท็ตสึเพิ่งทำเสร็จมาเสิร์ฟใส่จานกล่าวอย่างเป็นห่วง เมื่อพบว่าตาลุงคนนี้ไม่สามารถเปิดฝาขวดมายองเนสซึ่งเป็นเครื่องเคียงโปรดของตนออกได้
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องถึงมือคิงออฟฮีโร่อย่างนายหรอกน่า" ทันใดนั้น...
โพล๊ะ!!
ไม่รู้ว่าเปิดไปอิท่าไหน เมื่อบาร์นาบี้หันมาอีกที...ใบหน้าคมของโคเท็ตสึในตอนนี้ก็เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมายองเนสเต็มไปหมด มายองเนสที่ดูเหมือนจะจงใจหกเลอะหน้าโคเท็ตสึเป็นดวงๆนั้นทำเอากระต่ายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้ง เลือดในกายแล่นพล่านไปทั่วและสามารถกระเด็นออกมาในรูปของเลือดกำเดาได้เสมอ สมองไม่สั่งการอะไรมากไปกว่าจินตนาการไปไกลถึงดาวM78รึมากกว่านั้น แม้แต่แว่นตาทรงปริซึมของเขาเองก็เริ่มมีรอยร้าวขึ้นมาแล้ว...
"อ้ะ~ แย่จริงๆเลย หกหมดแล้วแฮะ เลอะหน้าด้วย...นี่ๆบันนี่จัง ขอทิชชู่หน่อยสิ..."โคเท็ตสึร้องขอทิชชู่จากบาร์นาบี้ซึ่งตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่ง แต่พอได้สติก็วางกระทะในมือของตนลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะไปรีบหยิบห่อทิชชู่ที่อยู่ใกล้ๆกับตนเองมาให้โคเท็ตสึทันที
...ไม่นะ!!...
...อย่ามาทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นใส่ผมนะ!!...
...ไม่งั้นผมคงทนไม่ไหวจริงๆนะครับ โคเท็ตสึซัง!!!...
กระต่ายหนุ่มได้แต่อดกลั้นไม่ให้เลือดในกายต้องพุ่งก่อนที่จะดึงทิชชู่ออกมาจากห่อและบรรจงเช็ดมายองเนสที่เลอะหน้าชายตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีเขียวคู่นั้นของกระต่ายหนุ่มจับจ้องมายังดวงหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยมายองเนสอย่างเขินอาย และในขณะเดียวกันดวงตาสีน้ำตาลกลมสวยของเสือตรงหน้าเขานั้นก็ได้แต่หลบอยู่ภายใต้เปลือกตาพร้อมกับหน้าแดงแปร๊ดด้วยความไม่เคยชินซักทีที่ถูกจ้องหน้านานๆ
"อ๋า~~~"เสียงครางของลุงเสือดังเบาๆด้วยความเขินอายเมื่อโดนทิชชู่ในมือของเขาสัมผัส ทำให้แว่นตาของกระต่ายหนุ่มต้องร้าวปริยิ่งกว่าเดิม...!!
...ไม่นะ!!!...
...อย่าทำให้ผมต้องอดทนมากกว่านี้เลย!!!...
"ฉะๆ...ฉันเช็ดเองดีกว่า!!"โคเท็ตสึร้องด้วยความอายก่อนที่จะคว้ามือของบาร์นาบี้หมายจะดึงทิชชู่มาเช็ดเอง
"ไม่หรอกครับ!! ผมเช็ดให้คุณดีกว่า..." บาร์นาบี้ตัดสินใจดึงมือของตนกลับมาหมายจะเช็ดให้ต่อ แต่ทว่า...
แรงดึงนั้นกลับแรงพอที่จะฉุดให้ร่างของโคเท็ตสึโน้มเข้ามาหาตนก่อนที่...ริมฝีปากของทั้งสองจะเข้าประกบกันพอดี!!
ความเงียบเข้าปกคลุม ทั้งสองนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ...ดวงตาของพวกเขาทั้งสองจับจ้องมองกันและกันอย่างตกตะลึง...
บันนี่แว่นแตกอย่างสมบูรณ์แบบ...!!!!
"อ๋า~~!!!!"ลุงเสือที่เริ่มมีสติ ก็รีบพลักร่างของกระต่ายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรีบเช็ดปากของตัวเองและเอามือปาดมายองเนสที่เหลืออีกนิดหน่อยออก ตอนนี้ใบหน้าของโคเท็ตสึได้แดงก่ำไปทั่วทั้งใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเบิ่งกว้างด้วยความตกใจสุดขีด พร้อมกับเริ่มส่งเสียงร้องเงอะงะแบบไม่เป็นภาษาคนออกมาด้วยความตื่นตระหนก
"โคเท็ตสึซัง...ผม...ผมขอโทษครับ!!"
"บะๆ...บันนี่จัง...ตะกี้มัน...นายไม่ได้จงใจใช่มั๊ย!?" โคเท็ตสึชี้ไปยังกระต่ายหนุ่มพร้อมกับร้องถามอย่างหวาดๆไปทั้งเขินอาย
"ผมไม่ได้ตั้งใจ!!! มะๆ...มัน...มันเป็นอุบัติเหตุ!! ผมขอโทษจริงๆครับ โคเท็ตสึซัง!!!" บาร์นาบี้รีบกล่าวออกมาทันขวับด้วยความเขินอายเช่นกัน ก่อนที่จะหันไปยังโต๊ะอาหารที่ตอนนี้ถูกจัดวางด้วยช่อดอกไม้กับเชิงเทียน และมีจานใส่ข้าวผัดกุ้งจัดวางอยู่คนละด้านของโต๊ะ
ดูๆแล้วมันก็ให้อารมณ์ดินเนอร์ของคู่รักอยู่ไม่น้อย...ถ้าปิดไฟแล้วจุดเชิงเทียนแทนคงหวานแหววน่าดู...
...ทำไมเราถึงจัดโต๊ะแบบนี้เนี่ย!?...
...เราแค่อยากจะทำความสะอาดโต๊ะอาหารนี่ระหว่างรอข้าวผัดของโคเท็ตสึซังเฉยๆแท้ๆ...
...แต่ทำไมมันถึงเตลิดไปถึงขั้นจัดตกแต่งแบบนี้เนี่ย!?...
กระต่ายหนุ่มได้แต่ผวาในความคิดการดิไซน์โต๊ะอาหารของตนที่ออกมาโดยไม่รู้ตัว...แต่งทีท่าไหนมันถึงกลายเป็นแบบนี้นะ!?
"ผะๆ...ผมว่าเรารีบมาทานข้านผัดพวกนี้ก่อนที่มันจะเย็นหมดดีกว่านะครับ..."บาร์นาบี้กล่าวพร้อมกับขยับแว่นแก้เขินก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งประจำที่ เมื่อเห็นว่าอาหารมื้อนี้อาจจะเย็นชืดเสียรสชาติซะก่อนโคเท็ตสึจึงรีบไปนั่งประจำที่ของตัวเองก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวผัดในจานซึ่งเป็นของโปรดโดยไม่มองร่างของกระต่ายหนุ่มตรงหน้า...
กระต่ายหนุ่มเมื่อเห็นว่าลุงเสือตรงหน้าก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร จึงตัดสินใจก้มหน้าก้มตากินตามไปด้วย...
...ดูเหมือนว่า...
...ยังเร็วเกินไปที่จะบอกรักคุณสินะครับ...
...ผมเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะบอกรักคุณได้รึเปล่า...
...ผมกลัวคุณจะหนีผมไป...
...ผมกลัวว่าคุณอาจจะไม่ยอมหันมาหาผมอีก...
...โคเท็ตสึซัง...
...ถ้าผมบอกรักคุณไป...
...คุณจะตกใจจนหนีผมไปรึเปล่า?...
...ถ้าผมบอกรักคุณไป...
...คุณจะยังคงหันมาหาผมและยิ้มให้อย่างเช่นทุกๆครั้งรึเปล่า?...
...ถ้าผมบอกรักคุณไป...
...คุณจะยอมรับรักจากผมรึเปล่าครับ?...
...ถึงคุณจะไม่รักผม...
...ถึงในใจคุณจะยังมีแค่ภรรยาของคุณ...
...แต่กระต่ายบ้าๆตัวนี้ก็ยังบ้าที่จะรักคุณคนเดียวนะครับ...
...Only you...Tiger-san...
...I love only you...
...Kotetsu-san...
--end--
จบแล้วเจ้าข้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขียนแบบเมาๆ จบแบบเมาๆ ไม่มีฉากเรท ขอโทษบรรดาแม่ยกบันไทด้วยค่ะ...//โดนแม่ยกรุม
แหมๆ ก็ไรท์เตอร์อย่างเขียนอะไรที่มันหวานๆใสๆ ไม่ดาร์กมั่งอ้ะ~~>3<
บันนี่ในฟิคนี้ดูเป็นคนขี้อายแฮะ...ดูไม่สมกับเป็นบันนี่เลย-*-
ส่วนลุงก็ยังคง ไม่รู้เรื่องต่อปายยยยยยยยยยยยยย~~~~~~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น