คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Tiger & Bunny]Happy Birthday [Barnaby x Kotetsu]
Fiction : Tiger & Bunny
Couple : Barnaby Brooks Jr. * Kotetsu T. Kaburagi
อั้ยยะ!! อยากแต่งเสือเคะเว้ยยยยยยยยยยย!! แต่ไปๆมาๆเหมือนไทบันมากกว่าบันไท...-*- แต่อ่านๆไปมันจะเป็นบันไทเองค่ะ!!!//โดนเตะ
ปล.บอกแล้วใช่ไหมว่าอิไรทเตอร์รักผู้ใหญ่(คนแก่?)~~~!!!!!>w< ลุงเสือแกเคะมากเคอะ!!! เคะกว่าบันนี่อีก!!!(ตอนแรกบันนี่เหมือนมาเคะ แต่พอเห็นฉากอุ้มนี่...ลุงเคะ!!!)
ปลล.การเรียกชื่อขอลุงกับบันนี่ในฟิคนี้นั้น บางทีไม่อิงกับในอนิเมนะคะ แบบว่า...เดี๋ยวต่อมุขไม่ได้... เรื่องของเรื่องคือในอนิเมนั้นช่วงแรกๆตอนที่สองคนนี้ไม่ถูกกัน บาร์นาบี้จะชอบเรียกโคเท็ตสึว่า "คุณลุง" ยังไม่เรียกชื่อลุงเค้านะคะ...แต่พอทั้งสองคนทำความเข้าใจกันได้ และรู้ชื่อจริงของลุงแล้ว(อนึ่ง ลุงโคเท็ตสึเค้าเป็นฮีโร่หัวโบราณที่ยังอยากปกปิดชื่อจริงตัวเองอยู่ค่ะ...) บาร์นาบี้ถึงเรียกลุงว่า "โคเท็ตสึซัง" หรือ "ไทเกอร์ซัง" นะคะ อย่างงน้า~~~>_< (ส่วนลุงเองก็...ยังคงเรียกบันนี่จังไม่เปลี่ยนแปลง...orz)
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
“บันนี่จาง~~~~!!” เสียงของชายวัยกลางคนที่แสนคุ้นเคยเรียกผมด้วยชื่อเล่นพิลึกๆนั่นอีกแล้ว ผมคือบาร์นาบี้ บรู๊คส์ จูเนียร์ ฮีโร่หน้าใหม่ที่สาวๆต่างก็หลงรักกันทั่วเมือง ส่วนเจ้าของเสียงที่เรียกผมนั้นก็คือคู่หูของผมเอง...
ไวล์ด ไทเกอร์ หรืออีกชื่อคือ โคเท็ตสึ ที. คาบุรากิ...
ตาลุงหัวโบราณที่ถูกดึงเข้ามาเป็นฮีโร่คู่หูของผมตามคำสั่งของทางApollon…
“นี่คุณไม่คิดจะเลิกเรียกผมว่า บันนี่จัง อีกเหรอครับ...คุณลุง?” ผมหันตอบกลับไปด้วยท่าทีหน่ายๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมในอีกซีกหนึ่งของหัวใจผมกลับยอมให้ตาลุงนี่เรียกผมแบบนี้ก็ไม่รู้
“แหมๆ แต่ฉันว่ามันเหมาะกับนายมากเลยนะ บันนี่จังน่ะ...น่ารักดีออก!!” ตาลุงผิวสีแทนในชุดเสื้อเชิ้ตสีเขียวทับด้วยเสื้อกั๊กสีครีมตัวเก่งกล่าวพร้อมกับทำหน้าตาทะเล้นใส่ผม ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสดใสภายใต้หน้ากากสีดำของเขาคู่นั้นมองผมอย่างเอ็นดูทั้งๆที่บ่อยครั้งเราไม่ถูกกันเนี่ยนะ...รึเป็นเพราะวัยของเราสองคนที่ต่างกันล่ะมั้งถึงทำให้เขามองผมแบบนั้นบ้างเป็นครั้งคราว...
โดยส่วนตัวผมเองก็ไม่อยากให้เขามองผมเป็นแค่เด็กหรอกนะ...
“ถ้ามีเวลามาหาผมเพราะเรื่องแค่นี้...สู้เอาเวลาไปเคลียร์งานเรื่องหนี้สินที่คุณไปก่อตอนทำหน้าที่ไวล์ด ไทเกอร์จะดีกว่าไหมครับ?” ผมผละตัวเดินหนีออกจากร่างของโคเท็ตสึซังออกไป หวังจะให้เจ้าตัวเลิกตามตื้อ...
แต่ทว่าเขากลับยังตามผมมาอีก!!!
“ไม่ได้หรอก!!” เขาร้องโวยออกมาทันทีเมื่อเห็นผมเดินหนีไป ร่างของเขาวิ่งตามเข้ามาขวางหน้าผมพร้อมกับกางแขนกว้าง ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องผมไม่ละสายตา
“ทำไมล่ะครับ...?”
“ก็วันนี้...เป็นวันเกิดของบันนี่จังน่ะสิ...” ทันทีที่โคเท็ตสึซังกล่าวประโยคนั้นออกมาพร้อมกับทำหน้าออดอ้อน ผมก็นึกขึ้นได้ในทันที...วันเกิดของตัวเองแท้ๆ...
“นั่นมันไม่สำคัญหรอกครับ...” ผมพลักร่างของชายวันกลางคนตรงหน้าออกไปและเดินตีจากไปทำเป็นไม่สนใจ...ถึงผมจะดีใจที่มีคนจำได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาจัดปาร์ตี้ซักหน่อย!!
ผมอยากจะออกไปตามหาข้อมูลของอุโรโบโรสต่อ...
องค์กรนั่นมันคืออะไร ทำไมต้องฆ่าพ่อแม่ของผม!!
ผมเฝ้าคอยหาข้อมูลขององค์กรนี้มาโดยตลอด...
ทุกนาทีมีค่าเสมอสำหรับผม...เพราะงั้นผมถึงไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องแบบนี้
ไม่งั้นทุกสิ่งที่ผมพยายามทำมาตลอดต้องสูญเปล่า...
...
...
...
โคเท็ตสึที่ถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลังได้แต่มองแผ่นหลังของฮีโร่หนุ่มที่ค่อยๆเดินจากไปโดยไม่เหลียวมองตนด้วยสายตาเศร้าหมอง...
“บันนี่จัง...ฉันก็แค่...อยากให้นายมีความสุขบ้างเท่านั้นเอง...” โคเท็ตสึได้แต่พึมพำเบาๆ ได้แต่หวังว่าชายหนุ่มที่เป็นคู่หูของเขาจะเข้าใจในสิ่งที่ตนอยากจะทำในฐานะเพื่อนร่วมงานที่ดี...
ตัวเขารู้ดีว่าบาร์นาบี้กำลังเป็นทุกข์กับอดีตของตน...
ในฐานะของคู่หู...เขาควรที่จะทำอะไรซักอย่าง!!
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
ณ ห้องพักผ่อนของเหล่าฮีโร่ในสตูดิโอของรายการHERO TV
“ทำไมจะต้องเป็นฉันล่ะ เธอก็รู้นี่ว่าฉันกับไอ้บ้านั่นไม่ถูกกัน!!?” ชายวัยกลางคนตวาดลั่นเมื่อรู้ว่าเขาจะต้องพาบาร์นาบี้ไปเที่ยวเพื่อทำสารคดีชีวิตประจำวันของฮีโร่หนุ่มคนนี้
“ทนๆไปเถอะน่า!! นายกับเขาเป็นคู่หูกันนะ!! และที่สำคัญ...นี่เป็นธุรกิจนะยะ บาร์นาบี้มีแฟนคลับอยู่เยอะมา...นายก็รู้นี่” หญิงสาวผู้เป็นโปรดิวเซอร์ประจำรายการวาไรตี้ฮีโร่นามแอคเนส รูเบิร์นกล่าวเถียงตอบกลับใส่ฮีโร่หางแถวอย่างไวล์ดไทเกอร์อย่างหงุดหงิด
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ต้องพาบาร์นาบี้ไปเที่ยวล่ะ!!?”
“ก็เพราะพวกเราจะอัดวิดีโอชีวิตประจำวันของบาร์นี้ไงล่ะ!! วันนี้เป็นวันเกิดของเขานะ ลองคิดดูสิว่า...เรตติ้งจะสูงแค่ไหน!? แฟนคลับจะต้องอยากรู้กิจวัตรประจำวันของเขามากแน่ๆ และที่สำคัญกว่านั้นคือ...ทาง Apollon เองก็ขอร้องมาด้วย รึว่านายอยากตกงานกันล่ะ?”
และด้วยเหตุการณ์นี้ จึงทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น...
โคเท็ตสึได้แต่ก้มหน้ารับงานนี้อย่างไม่เต็มใจนัก...
...แต่พอมาคิดๆดูอีกที...
...หมอนั่นเองก็คงเหงาอยู่สินะ...
...เอาเถอะ...คิดซะว่าสงบศึกชั่วคราวละกัน...
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
ย้อนกลับมาที่บาร์นาบี้...
โคเท็ตสึซัง...
ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วง แต่ผมไม่อยากให้ใครต้องมายุ่งกับเรื่องของผม...
โดยเฉพาะคุณ...
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คนอย่างผมที่เคยอยู่คนเดียวตามลำพังได้กลับมามีชีวิตสดใสอีกครั้ง...
คุณมักจะคอยจุ้นจ้านในชีวิตของผมอยู่เรื่อยๆ...
จริงอยู่ที่ผมรู้สึกรำคาญ...
แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกดีใจ...
ดีใจที่ยังทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว...
ดีใจที่ยังทำให้ผมไม่ต้องทนกับความว้าเหว่...
เวลาที่ผมเห็นรอยยิ้มของคุณ...ทำไมผมถึงรู้สึกหัวใจพองโตทุกครั้งเลยนะ?
ภาพรอยยิ้มของชายผู้เป็นคู่หู่แวบเข้ามาในหัวของบาร์นาบี้ รอยยิ้มที่ทั้งแสนใสซื่อ สดใส และอบอุ่นของเขานั้นยังคงติดอยู่ในหัวใจของฮีโร่หนุ่มผู้นี้ไม่จางหาย ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสดใสที่ฉายแววไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อย ใบหน้าคมเข้มตามวัยกับเคราทรงพิลึกอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา ตาลุงวัยกลางคนที่แสนทึ่ม บื่อ และไร้เดียงสาคนนี้อาจจะเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุดก็ได้...
“เฮ้อ...” เขาได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับความคิดพิลึกๆในหัวของเขา ฮีโร่อย่างเขาดันมาหลงรักตาลุงที่สมองอายุน้อยกว่าร่ากายแบบนี้ไปแล้วงั้นเหรอ?
บันนี้ร่างของเขาได้มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักสุดหรูของตนเอง เขากดรหัสพร้อมกับแสกนลายนิ้วมือลงบนเครื่องแสกนหมายจะเข้าห้องพักเพื่อพักผ่อนจากการหาข้อมูลที่ล้วนแต่สูญเปล่า...
...วันนี้ก็ไม่ได้อะไรอีกแล้วสินะ...
กริ๊ง~กริ้ง
เสียงออดดังขึ้นทำให้บาร์นาบี้ที่กำลังเคลิ้มใกล้หลับบนเก้าอี้ตัวโปรดต้องสะดุ้งตื่นขึ้น เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูรับแขกที่มาเยือน...
“ครับ?”
แต่สิ่งที่เขาพบกลับเป็นกล่องของขวัญกล่องโตสีสันสดใสอยู่เพียงใบเดียว...
บาร์นาบี้มองไปยังการ์ดใบหนึ่งที่ติดมากับกล่องของขวัญก่อนที่จะอ่านมันด้วยความสงสัย...
...สุขสันต์วันเกิดนะ บันนี่จัง จากไวล์ด ไทเกอร์...
หลังจากที่อ่านข้อความบนการ์ดจบ รอยยิ้มเล็กๆก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขาชั่วครู่ ก่อนที่จะหันไปเปิดฝากล่องของขวัญออกมาว่าข้างในมีอะไร...
และแล้ว...สิ่งที่อยู่ด้านในก็ถึงกับทำให้ผู้รับอย่างบาร์นาบี้ต้องตาค้าง...
เพราะสิ่งที่อยู่ด้านในนั้นคือร่างของชายวัยกลางคนที่แสนคุ้นเคยในชุดเมดพร้อมผ้ากันเปื้อน ถูกมัดทั้งข้อมือและเท้าซ้ำร้ายยังถูกปิดปากด้วยเทปกาว ร่างของโคเท็ตสึในกล่องของขวัญใบนั้นได้แต่ขดร่างอยู่ในกล่องใบนี้อย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตคู่สวยที่ไร้ซึ่งหน้ากากของเขามองขึ้นมาสบตากับดวงตาของบาร์นาบี้อย่างออดอ้อนทั้งน้ำตาคลอเบ้าเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ
“คะๆ...โคเท็ตสึซัง?!” ฮีโร่หนุ่มรีบโอบร่างของคู่หูในกล่องของขวัญขึ้นมาให้พ้นปากกล่องและค่อยๆแกะเทปกาวที่ปิดริมฝีปากของเขาไว้ซะแน่นจนส่งเสียงไม่ได้อย่างเบามือที่สุด
“โอย~ นึกว่าจะตายแล้วซะอีก!!” ทันทีที่เทปกาวหลุดออก โคเท็ตสึก็เริ่มบ่นโอดโอยขึ้นมาทันที
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับเนี่ย?” บาร์นาบี้ยิงคำถามไปยังคู่หูของตนทันที
“ก็ยัยแอคเนสน่ะสิ!! ยัยนั่นให้ฉันพานายมาเที่ยวเนื่องในวันเกิด แต่นายกลับไม่ยอมไปกับฉัน สุดท้ายก็คิดว่าจะลองหาของขวัญให้นาย...แต่ก็ไม่รู้ว่าจะให้อะไร ฉันก็เลยคิดว่าฉันจะให้ตัวฉันเนี่ยแหละเป็นของขวัญ...แต่ไม่คิดว่าจะลงเอยด้วยการถูกยัยนั่นเล่นไม้นี้” โคเท็ตสึบ่นอุบอิบพร้อมกับบุ้ยปากไปด้วย ทำให้สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูน่ารักไร้เดียงสามากเลยทีเดียว
...ตาลุงไม่เจียมสังขารเอ้ย...
บาร์นาบี้แอบคิดในใจด้วยความอนาจใจที่คู่หูสูงวัยคนนี้ยังทำตัวเป็นเด็กๆ แต่ขณะเดียวกัน...ก็รู้สึกว่าตาลุงคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูมากในสภาพแบบนี้...
"เฮ้อ...ว่าแต่ว่า นึกยังไงถึงใช้ตัวคุณเองเป็นของขวัญให้ผมล่ะครับ!? ผมล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ....โคเท็ตสึซัง"บาร์นาบี้กล่าวถามทั้งกุมขมับพยายามรักษามาดไม่ให้หลงเสน่ห์ที่ตาลุงในชุดเมดตรงหน้าปล่อยออกมาไม่หยุดโดยที่ที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว...
"ก็ฉัน...เห็นว่านายเหงาและว้าเหว่นี่นา...นายอยู่คนเดียวใช่ไหมล่ะ?" โคเท็ตสึยิ้มกว้างให้กับฮีโร่เจ้าของวันเกิดอย่างรู้ทัน
"ฉันก็เลยคิดว่า...อยากจะอยู่ข้างๆเป็นเพื่อนนายในเวลาที่นายทุกข์ใจ...นี่คงเป็นของขวัญที่ฉันพอจะให้นายได้ล่ะนะ...ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้น่ารักมากพอที่จะเป็นเมดให้นายได้น่ะ..."
บาร์นาบี้ได้แต่นิ่งเงียบ...เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครคำนึงถึงความรู้สึกส่วนลึกในใจเขาเลย ไม่ว่าจะมีของขวัญมากมายแค่ไหน จะราคาแพงเท่าไหร่...ก็ไม่เคยมีของขวัญชิ้นไหนที่จะทำให้เขามีความสุขได้มากเท่าชิ้นนี้...
"แต่ผมว่าคุณน่ารักนะ..." บาร์นาบี้กล่าวออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับร่างของตาลุงตรงหน้า
"เอ๋...ตะกี้ว่าอะไรนะ?" โคเท็ตสึทำหน้าทำตาเอ๋อๆด้วยความสงสัยในคำพูดของชายตรงหน้าที่เขาได้ยินไม่ถนัดว่าพูดอะไร...
บาร์นาบี้ไม่ตอบ...ได้แต่ยิ้มก่อนที่จะเอาแขนแกร่งทั้งสองข้างเข้าช้อนร่างของโคเท็ตสึขึ้นมาจากกล่องของขวัญ...
"เหวอ~"โคเท็ตสึร้องอย่างตกใจที่จู่ๆร่างของตนก็ลอยสูงขึ้นจากกล่องของขวัญ ด้วยฝีมือการอุ้มของคนที่เขาเรียกว่าบันนี่จัง...
บัดนี้โคเท็ตสึอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างอะไรไปจากเจ้าหญิงน้อยที่ได้รับการช่วยเหลือจากเจ้าชายรูปงามในเทพนิยายเลย...
"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะครับ โคเท็ตสึซัง...ของขวัญชิ้นนี้ผมจะดูแลรักษาอย่างดีด้วยชีวิตเลยครับ" บาร์นาบี้กล่าวก่อนที่จะเข้าหอมแก้มร่างที่อยู่อ้อมแขนของตนเบาๆ จนทำให้คนโดนหอมแก้มต้องหน้าแดงแปร๊บ...
"บันนี่จัง!! ตะกี้มันอะไรน่ะ!!!" โคเท็ตสึร้องโวยทั้งๆหน้าแดง
"ก็แค่หอมแก้มเท่านั้นเองนี่ครับ..."
"แล้วทำไมนายต้องอุ้มฉันด้วยล่ะ!!!" เสือในชุดเมดเริ่มโวยวายซะแล้ว...แต่หน้ากลับแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ก็คุณโดนมัดอยู่นี่..."กระต่ายตอบหน้านิ่ง...
"แล้วทำไมไม่แก้มัดให้ล่ะ!?"
"ก็ของขวัญที่ไหนมันเดินได้ล่ะครับ...อุ้มเนี่ยแหละดีสุดแล้ว"
โดเท็ตสึนิ่งเงียบ ได้แต่ยอมให้คนที่เด็กว่าอุ้มเข้าห้องพักอย่างว่าง่าย แต่ดวงตาของเขากลับปิดแน่น...
นี่ถ้ามือไม่โดนมัดก็คงเอามือทั้งสองปิดหน้าไปแล้วมั้งเนี่ย...ก็เล่นเขินซะขนาดนี้....
"แล้วนี่...จะทำยังไงก็กับฉันต่อล่ะเนี่ย? ใช่สิ...ก็ฉันเป็นของขวัญของนายนี่นะ!!" หลังจากที่นิ่งเงียบมาพักหนึ่ง โคเท็ตสึพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆเนื่องจากแพ้ทางคนที่เด็กกว่า...
บาร์นาบี้ไม่ตอบ...ได้แต่เดินอุ้มเสือในชุดเมดเข้าห้องแล้ววาง"ของขวัญ"ในมือลงกับเตียง...
"เฮ้ย!! จะทำอะไรน่ะ!!" โคเท็ตสึเริ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติเมื่อจู่ๆกระต่ายหนุ่มก็ขึ้นคร่อมร่างของตัวเอง!!
"ก็...แกะของขวัญไงครับ...คุณบอกว่าจะให้ตัวคุณกับผม แต่คุณไม่ได้บอกว่าจะเอาชุดที่ใส่ให้ด้วยนี่...?" บาร์นาบี้ตอบพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะลงมือ"แกะห่อของขวัญ"ของตน....
คาเอเดะจัง...ป๊ะป๋าขอโทษน้า!!!!!!!!!! TTTT[]TTTT
โคเท็ตสึได้แต่ยอมให้ร่างของตัวเองคล้อยตามไปกับกระต่ายหนุ่มตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ก็เขาเลือกที่จะเอาตัวเองให้กับกระต่ายตัวนี้เองนี่นะ!!
--END--
ฉากที่เหลือก็...ไปคิดเอาเองเหอะ!!! =.,=
ลุงเคะๆๆๆๆๆๆๆ~~!!!
ที่มาของฟิคนี้มาจากการที่ได้ดูไทบันตอนที่ลุงเสือเค้าจะเซอร์ไพรสวันเกิดให้บันนี่ แล้วจะให้ตัวเองเป็นของขวัญแทน บวกกับแฟนอาร์ทอันนี้...
อุ๊ฟ...อยากได้!! O3O~~!!!
ความคิดเห็น