ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Diary Yaoi รวมเรื่องYที่อยากจะเขียน

    ลำดับตอนที่ #1 : [Vocaloid] My Master [Master x Kaito]

    • อัปเดตล่าสุด 31 ส.ค. 54


    ประเดิมด้วยคู่มาสเตอร์กับไอติมค่ะ อร้ายยยยยยยยย
    ไอติมเคะสุโก่ยยยยยยยยยยยยย

    **มาสเตอร์ ณ ที่นี้ หมายถึงผู้ใช้โปรแกรมโวคาลอยด์นะคะ ซึ่งตามแฟนอาร์ทก็มีหลายเวอร์ชั่นมาก
    โดยในเวอร์ชั่นนี้จะใช้เป็นหนุ่มใหญ่วัย30นะคะ(ผู้เขียนเป็นพวกคลั่งผู้ใหญ่ค่ะ 555 -w-)**

    **ส่วนไคโตะเองก็จะเป็นซอฟแวร์ที่มีรูปลักษณ์ขึ้นมาเหมือนมนุษย์ปรกติ อารมณ์เหมือนชีจังในเรื่องChobits ก็คงไม่ผิดมั้ง?//ชีจังเป็นคอมพิวเตอร์ไม่ใช่เรอะ!?**

    -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

    ...ฮัทสึเนะ มิกุ...คือ...โวคาลอยด์ตัวแรกที่วางแผงใหม่ได้ไม่นานก็มีมาสเตอร์ต้องการให้เธอไปอยู่ด้วยซะแล้ว...
    ...สองพี่น้องคางามิเนะ รินและเลน...คือโวคาลอยด์ที่มีมาสเตอร์คนหนึ่งมารับพวกเขาไปด้วยในเวลาต่อมา...
    ...เมกุริเนะ ลูกะ...คือโวคาลอยด์ที่มีมาสเตอร์อีกคนหนึ่งมาพาเธอไปอยู่ด้วยในเวลาหลังจากนั้น
    ...ซาคิเนะ ไมโกะ
    โวคาลอยด์ที่มีมาสเตอร์รับเธอไปอยู่ด้วยเป็นตัวสุดท้าย...
    ...
    ...
    ...
    ...
    ...แล้วผม...
    ...ชิออน ไคโตะ...คือโวคาลอยด์ตัวสุดท้ายที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครสนใจ...
    ...
    ...
    ...
    ...
    หลายครั้งหลายคราที่ผมได้แต่มองภาพที่แสนจะเจ็บปวดเหล่านั้น...
    หลายครั้งที่ผมได้แต่โบกมือลากพวกเขายามที่มีมาสเตอร์มารับไป...
    หลายครั้งที่ผมได้แต่น้อยใจ...
    หลายครั้งที่ผมได้แต่ร้องเพลงโดยไม่มีใครฟัง...
    หลายครั้งที่ผมได้แต่เฝ้ารออย่างโดดเดี่ยว...
    และอีกหลายๆครั้ง...
    ...
    ...
    ...
    ...
    ที่ผมไ้ด้แต่ร้องไห้เพียงลำพังโดยไม่มีใครสนใจ...
    ...
    ...
    ...
    ...

    "ร้องไม่ได้เรื่องเลย!!!" เสียงของชายร่างสูงแกร่งนี้แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่หงุดหงิดได้เป็นอย่างดี
    "ขะๆ...ขอโทษครับ มาสเตอร์..."
    ชายผู้นี้ ณ ปัจจุบันนี้เขาคือมาสเตอร์ของผม รูปลักษณ์ภายนอกของเขานั้นเป็นชายวัยราวๆสามสิบเห็นจะได้ ผมสีน้ำตาลขเข้มของมาสเตอร์นั้นออกหยักศกเล็กน้อยและยาวประมาณประบ่าแต่ก็มัดรวบเอาไว้ไม่ให้รกสายตา จะเหลือก็แค่เคราเพียงเล็กน้อยที่มาสเตอร์ยังไม่จัดการกับมัน ดวงตาสีเข้มภายใต้แว่นตากรอบบางของมาสเตอร์นั้นมองผมด้วยสายตาเหนื่อยใจหลังจากที่ได้ฟังเสียงผมร้องบทเพลงที่เพิ่งแต่งขึ้น

    "ให้ตายสิ...ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงเลือกนายมานะ!? แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่น้า...ก็พอไปถึงร้านแล้วก็ดันกลับกลายเป็นว่า มิกุขายดีจัดจนเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่รินเลน..." มาสเตอร์บ่นแบบนี้เสมอเวลาที่ไม่พอใจในเสียงที่ผมร้อง...
    ...
    ...
    ...
    แต่ผมไม่โกรธมาสเตอร์หรอกครับ...
    แค่มาสเตอร์เลือกผม...
    ไม่ว่าจะสาเหตุอะไร...
    ผมก็รักมาสเตอร์มากที่สุดอยู่ดี...

    ------------------------------------------------------------------------------------
    ผมซึ่งเป็นโวคาลอยด์ที่ไม่อาจร้องเพลงให้เป็นที่พึงพอใจของมาสเตอร์ได้
    เวลาทั้งหมดในแต่ละวันส่วนใหญ่จึงหมดไปกับการฝึกร้องเพลง
    ส่วนเวลาที่เหลืออยู่ก็อาจจะคอยทำงานบ้านให้มาสเตอร์ ทั้งซักผ้า ล้างจาน รวมไปถึงทำกับข้าวมื้อเย็นรอเวลาให้มาสเตอร์กลับมา
    ผมแค่อยากทำให้มาสเตอร์มีความสุขแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี...

    แต่วันนี้...
    ดูเหมือนว่ามาสเตอร์จะกลับดึก...
    ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย...
    มื้อค่ำชุดใหญ่ที่ผมเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ตอนเย็นก็เริ่มเย็นชืดหมดแล้ว...
    ผมได้แต่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกับข้าว รอไปรอมาเริ่มง่วงนอนทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนเพราะทั้งอ่อนล้าจากการฝึกซ้อมร้องเพลงและทำงานบ้าน
    แต่ทันใดนั้นเอง...
    "อะไรกัน...นี่นายยังไม่นอนอีกเหรอ? ดึกป่านนี้นึกว่าจะเข้านอนแล้วซะอีก..." เสียงของมาสเตอร์ดูแปลกๆไป และเช่นเดียวกับอาการท่าทางของมาสเตอร์ที่ดูเปลี่ยนไปมาก เสื้อเชิ้ตและเนกไทของมาสเตอร์หลุดรุ่ย ใบหน้าแดงก่ำ เวลาเดินเองก็ลำบากเพราะร่างทั้งร่างเอาแต่โงนเงนไปมาไม่ตรงทางเลย มาสเตอร์เมางั้นเหรอ?...

    "มาสเตอร์ครับ...ไหวรึเปล่า? แล้วนี่...มาสเตอร์ไปไหนมาเหรอครับถึงได้กลับดึกแบบนี้?" ผมเข้าไปหามาสเตอร์หมายจะเข้าประคองร่างที่โงนเงนไม่ให้ล้มลง

    "หึๆ...เรื่องของฉัน นายสนใจด้วยงั้นเหรอ?" มาสเตอร์หันมาถามผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ

    "ก็...มาสเตอร์ก็...เป็นคนสำคัญของผมนี่ครับ..."ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้ ที่ผมพูดไปนั้นเพราะผมคิดมาเสมอว่ามาสเตอร์คือคนที่สำคัญที่สุดของผม ตั้งแต่วันที่มาสเตอร์ตัดสินใจเลือกผม...ผมก็คิดมาเสมอว่าผมจะเป็นโวคาลอยด์ที่ดีที่สุดให้กับมาสเตอร์

    ผมคองประคองมาสเตอร์จนมาถึงห้องนอนของมาสเตอร์ ภายในห้องนั้นมีเพียงโต๊ะงานที่เต็มไปด้วยกองกระดาษกองโต ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ที่อยู่ข้างๆกันก็มีตระกร้าใบโตสำหรับใส่เสื้อผ้าที่ใส่เเล้ว และที่สำคัญยังมือเตียงเดี่ยวอีกหนึ่งเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้อง เดิมทีห้องนี้รกมากแต่ตอนนี้ผมได้ทำความสะอาดมันจนเรียบร้อยแล้ว

    "มาสเตอร์คงต้องพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำอุ่นมาให้..." แต่ทว่า...ในขณะที่ผมกำลังหันตัวออกไปจากเตียง ก็ถูกมือของมาสเตอร์ฉุดดึงข้อมือของผมเอาไว้อย่างแรง แรงที่ฉุดผมไปนั้นแรงมากพอที่จะทำให้ร่างของผมเซล้มทับร่างมาสเตอร์ได้ และไม่ทันที่ผมจะยันตัวลุกขึ้น อ้อมแขนของมาสเตอร์ก็พุ่งเข้าโอบรัดร่างผมจนแน่น ราวไม่ต้องการให้ผมหนีไปไหน!?

    "มะๆ...มาสเตอร์!! มาสเตอร์จะทำอะไรครับ!?" ผมร้องถามอย่างตกใจเมื่อพบว่าสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มจะท่าไม่ดี...มาสเตอร์ต้องการจะทำอะไรกับผมกันแน่!?

    "เมื้อกี้...นายบอกว่าฉันเป็นคนสำคัญของนายใช่ไหม? หืม...ไคโตะ?" มาสเตอร์กล่าวถามผมอย่างจริงจัง สายตาของมาสเตอร์ดูจริงจังมาก ถึงจะยังเมาอยู่ก็เถอะ...

    "คะๆ...ครับ มาสเตอร์เป็นคนสำคัญที่สุดของผม ผมก็เลย...อยากให้มาสเตอร์มีความสุข..."ผมตอบไปพร้อมกับก้มหน้ามุดหลบสายตาของมาสเตอร์ เพราะผมกลัวว่ามาสเตอร์จะหัวเราะใส่...

    "งั้นเหรอ...อยากให้ฉันมีความสุขงั้นเหรอ?" มาสเตอร์ไม่ได้หัวเราะใส่ผม...แแต่ทันทีที่พูดจบ มาสเตอร์ก็ดึงใบหน้าของผมลงมาแนบใกล้กับใบหน้าของมาสเตอร์ก่อนที่จะประทับริมฝีปากของผมเข้ากับริมฝีปากของมาสเตอร์!!!

    ทันทีที่ริมฝีปากของผมกับมาสเตอร์ประกบกัน ลิ้นร้อนๆของมาสเตอร์ก็เริ่มแทรกผ่านเข้ามาในริมฝีปากของผมก่อนที่จะเข้าคลอเคลียกับลิ้นของผมอย่างแรง ขณะเดียวกันผมก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่รุนแรงและเร่าร้อน ทำเอาตอนคลายริมฝีปากนั้นถึงกับน้ำลายเยิ้มเลอะปาก ผมได้แต่นิ่งทื่ออยู่ตรงหน้ามาสเตอร์หลังจากที่มาสเตอร์ได้มอบจูบแรกให้ผมแบบนั้นไป...

    "มะๆ...มาสเตอร์...?" ผมสับสนจนไม่รู้ว่าต่อจากนี้ควรทำอะไรแล้ว...มาสเตอร์จะทำอะไรกับผมกันแน่!?

    "ถ้านายอยากให้ฉันมีความสุขล่ะก็..." ทันใดนั้น...มาสเตอร์ก็เหวี่ยงร่างของผมลงกับเตียงและขึ้นคร่อมผมแทน มือที่เคยกอดก็กลายเป็นรั้งข้อมือของผมทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ทำให้ผมดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

    "...อ้าขาของนายกว้างๆให้ฉันก็พอ...ไคโตะ" และหลังจากนั้น...ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นอีกนานแค่ไหนที่ผมถูกมาสเตอร์รุกเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำอีก จนร่างกายของผมได้แต่เคลิ้มไปตามอารมณ์ของมาสเตอร์ที่ส่งผ่านเข้ามาโดยไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ตื่นมาอีกทีผมก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ปกคลุมแม้แต่ผ้าพันคอสีฟ้าของผมก็ยังไม่อยู่กับผมเลย...

    ทันทีที่ผมรู้สึกตัวนั้น ผมตัดสินใจยันกายลุกขึ้นหมายจะเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย แต่ทว่า...ทันทีที่ผมขยับก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่บริเวณสะโพกลงไปตลอดขาทำให้ผมไม่สามารถลุกขึ้นได้ ผมจึงได้แต่ฟุบนอนต่อไป...

    ข้างกายผมนั้นเองก็มีร่างของมาสเตอร์หลับสนิทอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ใบหน้าของมาสเตอร์นั้นเห็นได้ชัดว่าสร่างเมาลงไปได้เยอะทีเดียว ผมนึกถึงคำพูดต่างๆที่มาสเตอร์พร่ำพูดตลอดคืน...ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะเมาจนขาดสติหรือเปล่าถึงทำให้มาสเตอร์ระบายความในใจต่างๆออกมาหลายอย่าง...

    ทั้งเรื่องถูกไล่ออกจากงานที่ทำ ทั้งเรื่องแต่งเพลงให้ผมร้อง และอีกหลายๆเรื่อง...

    แต่เรื่องที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอด...คือเรื่องๆนี้...

    "ในโลกนี้...เพิ่งจะมีนายคนแรกเลยนะ ที่บอกว่าฉันเป็นคนสำคัญ...ไคโตะ"

    "มาสเตอร์..."

    "..ฉันรักนายนะ...
    "

    คำๆนั้น...คำที่บอกว่ารักผมนั้น...

    มันยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวของผม...
    "โอยยยย...ปวดหัวจังเว้ย..." เสียงของมาสเตอร์ดังขึ้นอย่างโอดโอยพร้อมกับกุมหัวตัวเอง นั่นเป็นสัญญาณที่ทำให้ผมรีบหลับตาลงแสร้งทำเป็นหลับ เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายให้มาสเตอร์ฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง...

    "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?..." มาสเตอร์ดูเหมือนจะกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้อยู่...

    "ไคโตะ...เมื่อคืนฉัน...ฉันคง...มีอะไรกับนายไปเรียบร้อยแล้วสินะ...บางทีนายคงจะโกรธแค้นฉันอยู่ก็ได้..." น้ำเสียงของมาสเตอร์...ฟังดูเปลี่ยนไป น้ำเสียงของมาสเตอร์ที่เคยแข็งกร้าว ตอนนี้กลับฟังดูเศร้าและหดหู่...

    ผมอยากบอกมาสเตอร์เหลือเกินว่า...ผมไม่คิดโกรธแค้นอะไรกับมาสเตอร์เลย...

    "ฉันขอโทษนะ..." ไม่ต้องขอโทษก็ได้ครับ...ผมเองก็ผิดที่ไม่ยอมขัดขืนหรือห้ามปรามมาสเตอร์เลย...ผมมันเป็นคนที่ฉวยโอกาศ!!...

    "แต่เรื่องทั้งหมด...ก็นับว่าโชคดีที่เกิดกับนาย ไม่ใช่ใครอื่น..." หมายความว่าไงกันครับมาสเตอร์ ที่ว่าไม่ใช่กับใครอื่นน่ะ?

    "งานแต่งเพลงน่ะ...ช่างมันเถอะ เพราะยังไงๆ คนก็คงชอบเพลงที่มิกุกับพี่น้องรินเลนร้องมากกว่าอยู่ดี แถมฉันเองก็โดนค่ายเพลงถีบส่งออกมาแล้วอีกต่างหาก...ฉันคงไม่มีเหตุผลที่จะต้องบีบบังคับนายอีกแล้ว...มันคงถึงเวลาที่ฉันควรจะบอกอะไรบางอย่างให้นายรู้..."

    สิ้นเสียงของมาสเตอร์...ผมก็รู้สึกถึงรอยจูบเบาๆบนหน้าผากของตัวเอง มันเป็นจูบที่นุ่มนวลและอ่อนโยนมากๆ...เป็นจูบของมาสเตอร์งั้นเหรอ?

    "...ว่าฉันรักนายมาโดยตลอดเลยนะ...ไคโตะ..."

    "มาสเตอร์...พูดจริงๆเหรอครับ?" ผมที่ได้แต่แกล้งหลับ ตอนนี้ทนไม่ไหวอีกแล้ว...มันตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก...ตอนนี้แ้ก้มของผมแดงขึ้นไปจนถึงหูแล้ว!!

    "เฮ้ย! นี่นาย...ตื่นแล้วงั้นเรอะ!?" มาสเตอร์ที่เคยมีสายตาอันอ่อนโยนเมื่อครู่ กลับกลายเป็นตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าผมตื่นแล้ว มาสเตอร์เองก็เขินมากไม่ต่างจากผมเลย

    "ผม...ผมเองก็มีเรื่องที่...อยากจะบอกมาสเตอร์เหมือนกันครับ..." คราวนี้ผมคงต้องบอกความในใจบ้างแล้วสินะ...ผมรวบรวมความกล้าก่อนที่จะตัดสินใจบอกออกไปว่า...

    "...ผมรักมาสเตอร์ที่สุดเลยครับ!!..."ผมตอบพร้อมกับฉีกยิ้มให้มาสเตอร์

    "...มาสเตอร์น่ะ เป็นคนแรกที่เลือกผม...เพราะตอนที่ผมอยู่ร้านนั้น พอทุกคนรู้ว่าตอนนี้เหลือแค่ผมก็พากันส่ายหน้า แต่มาสเตอร์กลับเลือกผม...ถึงในตอนนั้นจะไม่เต็มใจก็เถอะ แต่แค่ผมมีค่าในสายตาของมาสเตอร์ผมก็ดีใจมากแล้ว..."

    "ฉันเอง...ก็เหมือนกับนายนั่นแหละ ที่ผ่านมา...ฉันเองก็ไม่มีใครอยากอยู่กับฉันนักหรอก ครอบครัวก็ไม่มี สถานะการงานก็ย่ำแย่ ถามหน่อยเถอะว่า...ใครมันจะอยากอยู่กับฉัน?" มาสเตอร์เองก็ว้าเหว้ไม่แตกต่างจากผม...เรื่องนี้ผมรู้ เพราะที่ผ่านมา มาสเตอร์ไม่เคยเล่าถึงบุคคลที่พบเจอเลย ไม่มีแม้แต่เพื่อนที่มาเยี่ยมบ้าน...

    "แต่นาย...ไม่รังเกียจที่จะอยู่กับฉัน แถมยังคอยดูแลฉันเป็นอย่างดี แม้ว่าฉันจะตวาดใส่นายบ่อยๆ...ถามหน่อยเถอะว่านายไม่โกรธฉันเลยเหรอ?" มาสเตอร์หันกลับมาทำหน้าเศร้าอีกครั้ง เหมือนกับว่าต้องการไถ่โทษจากผมยังไงยังงั้น

    "ไม่ครับ...มาสเตอร์เป็นผู้มอบชีวิตให้ผมมี่นา...ที่ผมอยู่ได้ในตอนนี้ก็เพราะมาสเตอร์ ถ้าไม่มีมาสเตอร์...ป่านนี้ผมคงถูกเจ้าของร้านทำลายในฐานะของขายไม่ออกก็ได้..."โวคาลอยด์ที่เสียงไม่ดีอย่างผม...ใครมันจะอยากได้กันล่ะ?

    "ไคโตะ...ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ..." มาสเตอร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้ๆผมและคว้ามือของผมขึ้นมาจูบเบาๆ

    "...ครับ?"

    "ต่อไปนี้...นายจะไม่ได้อยู่ในฐานะโวคาลอยด์ ...แต่ฉันอยากให้นาย...มาอยู่ในฐานะของคนรักของฉันจะได้ไหม?" ทันทีที่ผมได้ยินประโยคนั้น...ผมแทบจะร้องไห้ออกมา ผมดีใจเหลือเกิน...

    "มาสเตอร์...จริงเหรอครับที่อยากให้ผมเป็น...คนรัก?"

    "รึว่านาย...อยากจะอยู่ในฐานะโวคาลอยด์เหมือนเดิม?" มาสเตอร์ครับ...ก็ผมเป็นโวคาลอยด์นี่นา จะให้ผมทิ้งความเป็นโวคาลอยด์ไปไม่ได้หรอกครับ

    "ผมจะเป็นทั้งคนรัก และโวคาลอยด์ของมาสเตอร์...เป็นคนรักที่รักมาสเตอร์เพียงหนึ่งเดียว และเป็นโวคาลอยด์ที่จะร้องเพลงให้มาสเตอร์เพียงคนเดียวครับ..." หลังจากนั้นผมก็ถูกมาสเตอร์กอด เป็นกอดแบบที่คนๆนึงจะมีให้กับคนที่ตัวเองรัก มันช่างอบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกิน

    "อย่าเรียกฉันว่ามาสเตอร์สิ...ตอนนี้นายเป็นคนรักของฉัน เรียกชื่อของฉันสิ..."

    "แต่ว่า มาสเตอร์ครับ..."

    "ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ก็ตอนนี้เราเป็นคนรักกัแล้วนะ...เอ้า! โวคาลอยด์ที่น่ารักของฉัน จงใช้น้ำเสียงที่ไพเราะที่เจ้ามีกล่าวนามของมาสเตอร์ผู้นี้ซะ!!" มาสเตอร์กล่าวออกแนวล้อเลียนเจ้านายผู้สูงศักดิ์ที่กำลังสั่งการบ่าว ทำเอาผมแอบขำเล็กน้อย เพราะท่าทางของมาสเตอร์นั้นก็ดูไม่เหมาะกับท่าทางสูงส่งแบบนั้นเลย

    "ครับ...มาโคโตะซัง..." ผมเรียกชื่อของมาสเตอร์พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

    "งั้นนายพักผ่อนไปก่อนก็แล้วกัน ถึงตาฉันที่จะต้องดูแลนายในฐานะคนรักบ้างแล้วล่ะ..." แต่ไม่ทันที่มาสเตอร์จะลุกขึ้นออกไปจากเตียงได้ อาการมึนหัวก็กำเริบทำให้มาสเตอร์เองก็ลุกไม่ไหว สุดท้ายวันนี้พวกเราสองคนก็แทบจะใช้ชีวิตอยู่บนเตียงนี้เพียงลำพัง ได้แต่พลอดรักกันบนเตียงแบบที่คนรักพึงมี...

    --END--

    เหมือนช่วงท้ายจะแอบสั่วยังไงก็ไมู่้แฮะ...=___="



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×