Diary Yaoi รวมเรื่องYที่อยากจะเขียน

ลำดับตอนที่ #5 : [Fate/Zero]My Princess[Berserker X Kariya]-ยังไม่จบ-

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด มีคู่ในเวิ่นเว้ออีกแล้วววววววว
หลังจากที่ได้ดู Fate/Zero อินี่ก็คลั่งคุณลุงคาริยะมากมายยยยยยยยยย อร้ายยยยยยยย น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ โอจี้จังโมเอะที่สุดเลยยยยยย
กว่าจะได้ดูเรื่องนี้ก็นานเอาเรื่อง 5555+ คอมกากส์มั่งแหละ งานมั่งแหละ บลาๆๆๆๆๆ ตอนนี้ดูไปได้แค่ 5 ตอนเอง แต่ก็เสพแฟนอาร์ทไปเยอะละ 55555+ เวอร์ชั่นนี้หมาบ้า(เบอเซิร์กคุง)กลายร่างเป็นพ่อบ้านสุดหล่อประจำตัวโอจิจังนะเคอะ โฮะๆๆๆ เสพแฟนอาร์ทมาเยอะก็งี้ //w\\
เพราะว่าปรกติหมาบ้าจะชอบอยู่ในสภาพชุดเกราะทะมึนๆนี่นะ จะเห็นแบบเป็นหน้าตาเป็นคนจริงๆนี่มันก็นานๆที =w=(อย่างมากก็ในMV แถมหันหลังให้อีกวุ้ย! =A=) ตอนนี้งงมาก สรุปเจ้าหมาบ้ามันมีหน้าตามันจริงๆมั๊ยเนี่ย =w= ถ้ามีจริงๆช่วยบอกทีจ้า

ปล.สงสัยกลับไปนั่งดู Fate stay night มานั่งดูอีกรอบดีกว่า ไม่ได้ดูซะนานมากจนลืมเนื้อเรื่องไปหมดล่ะ //w\\ แถมดูไม่จบอีกตะหาก...
   

"เบอเซิร์กเกอร์...ออกมาหน่อยสิ"

"มีอะไรให้กระผมรับใช้หรือขอรับมาสเตอร์...?"

ร่างของเซอร์เวิร์นวีรชนผู้บ้าคลั่ง ปรากฏขึ้นต่อหน้าชายในเสื้อวอร์มสีกรมท่าทันทีที่ได้รับคำเรียกร้องให้ออกมา

"อะ...อั่ก!! แค่กๆ..."ทันทีที่ร่างของเซอร์เวิร์นปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า ชายผู้เป็นมาสเตอร์นามมาโต้ คาริยะก็เริ่มสะลัก ไอออกมาเป็นเลือด ซ้ำร้ายยังอาเจียนออกมาพร้อมหนอนเวทย์ที่ปะปนอยู่ในร่างกายของตน สืบเนื่องมาจากการที่เขาให้ผู้เป็นพ่อฝังหนอนพวกนี้เข้าตัวเองเพื่อที่จะได้รับการฝึกพลังเวทย์ให้แข็งแกร่งพอที่จะอัญเชิญเซอร์เวิร์นซักตนได้...

แต่การจะได้รับพลังนั้นมาก็ต้องแลกกับสภาพร่างกายที่อ่อนแอ...
แล้วยิ่งการอัญเชิญเบอร์เซิร์กเกอร์ซึ่งเป็นคลาสที่กินพลังเวทย์ของผู้ใช้มากที่สุด ก็ยิ่งส่งผลในร่างกายของคาริยะต้องรับภาระหนักยิ่งขึ้นไปอีก

"มาสเตอร์!!! จะดีเหรอขอรับ? ที่เรียกกระผมมาในเวลาแบบนี้..." ชายหนุ่มร่างสูงสง่าผู้ถูกเรียกขานว่าเบอร์เซิร์กเกอร์ร้องด้วยความเป็นห่วง  ก่อนที่จะรีบโผเข้าไปโอบประคองร่างที่แสนอ่อนแอของผู้เป็นนาย วีรชนผู้บ้าคลั่งมีเรือนผมสีม่วงยาวสลวยคล้องรับใบหน้าคมคายของเขาได้อย่างดีราวกับอัศวินที่หลุดมาจากนิยาย ดูๆแล้วก็เหมือนเจ้าหญิงผู้บอบบางกับอัศวินองค์รักษ์ผู้ภักดีอยู่ไม่่น้อย...

ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากเข้าร่วมสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์อะไรนี่เลยแท้ๆ...

เขาตัดสินใจปฏิเสทชะตากรรมนั้นของตนไปตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ที่เขาทำไปทั้งหมดนี่...

ก็เพื่อหลานสาวและช่วยผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารัก...

เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องมารับชะตากรรมเลวร้ายนี้..
เขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมสงครามครั้งนี้...

ถึงมันจะสายเกินไปสำหรับการช่วยอาโออิผู้หญิงที่ตนรัก...

แต่อย่างน้อยๆก็เพื่อซากุระหลานสาวของตัวเองก็ยังดี...

"มะๆ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรหรอก..."คาริยะกล่าวก่อนที่จะค่อยๆเซไปซบกับแผ่นอกกว้างของชายผู้เป็นวีรชนผู้บ้าคลั่ง เบอร์เซิร์กเกอร์...รึนามที่แท้จริง...แลนสล็อต...

"แต่ว่า...การที่ท่านเรียกข้าในยามสงบเช่นนี้ จะเป็นการเปลืองพลังเวทย์โดยใช่เหตุของท่านนะ" วีรชนผู้บ้าคลั่งในยามนี้หาได้มีกลิ่นอายแห่งความบ้าคลั่งใดๆออกมาสมดั่งสมญานาม จะมีใครซักกี่คนที่จะได้รับรู้จิตใจอีกมุมหนึ่งของเขากันนอกซะจากผู้เป็นนายของตน มาโต้ คาริยะ.....

"เบอร์เซิร์กเกอร์...ช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั๊ย?" คาริยะกล่าวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงพร้อมกับช้อนสายตาเศร้าๆขึ้นมาสบตากับเขา

"ขอรับ??"

"..........กอดฉันที......."

สิ้นเสียงคำขอจากคาริยะ เบอร์เซิร์กเกอร์ยืนนิ่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังดวงตาสองสีของผู้เป็นนายตรงหน้าที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ใบหน้าซูบผอมที่อีกครึ่งซีกเต็มไปด้วยร่องรอยของหนอนเวทย์ที่ฝังตัวอยู่ในร่างกายของคาริยะตอนนี้เต็มไปด้วยความโศกเศร้า หงอยเหงา สิ้นหวัง จนในที่สุดหยาดน้ำตาใสๆก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาทั้งสองสีของเขา

"มาสเตอร์...."

"ตอนนี้ฉันมีแค่นายเท่านั้นนะ...ฉัน...เหนื่อยเหลือเกิน........ฮึกๆ"คาริยะได้แต่ร้องไห้ซบไหล่ร่างของเบอร์เซิร์กเกอร์ที่ยืนนึงไม่หนีไปไหน ยอมให้เจ้านายที่กำลังอ่อนแอได้ซบอิงเป็นที่พึ่ง

อ้อมแขนแกร่งของวีรชนผู้บ้าคลั่งค่อยๆโผเข้าโอบรัดร่างบางที่อยู่ตรงหน้าช้าๆและแผ่วเบา ราวกับไม่อยากให้ร่างกายของผู้เป็นนายนั้นต้องเจ็บมากไปกว่านี้ เพราะแค่เรียกให้เขาปรากฏกายเป็นร่างเนื้อขึ้นมานี่ก็ทรมาณมากพอแล้วสำหรับมาสเตอร์ของเขา ก่อนที่จะค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นการอุ้ม และพาผู้เป็นนายไปยังมุมมืดๆตามซอกตึกแห่งหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจพำนักและให้มาสเตอร์ของตนนั่งลงตักของตนเองโดยที่อ้อมแขนทั้งสองยังคงโอบร่างของคาริยะเอาไว้อย่างอ่อนโยน

สถานะของคาริยะในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นนักเวทย์ที่ตกตระกำลำบากที่สุด เพราะถึงนักเวทย์บางคนจะไม่ได้ร่ำรวยรึยิ่งใหญ่มาจากไหน แต่ก็ยังมีบ้านให้พัก มีอาหารให้กินอิ่ม มีเงินให้ใช้สอยพอเลี้ยงปากท้องและอำนวยความสะดวกสารพัดได้ในระดับหนึ่ง...ถึงแม้เขาจะเป็นหนึ่งในสมาชิกตระกูลที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ตระกูลจอมเวทย์อื่นๆ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะปฏิเสทชะตากรรมนี้ตั้งแต่แรก ทุกอย่างก็เลยลงเอยเช่นนี้...

ตอนนี้เขามีชีวิตที่ไม่แตกต่างจากหมาข้างถนน กลายเป็นคนเร่ร่อนที่ต้องระหกระเหินไปเรื่อยๆ บางทีถ้าเขาไม่มีเจ้าหนอนเวทย์พวกนี้อยู่ในตัวละก็...เขาอาจจะเอาตัวรอดได้สบายๆในสถานการณ์แบบนี้ก็เป็นได้...

"มาสเตอร์...แน่ใจเหรอขอรับว่ายังไหว? มาสเตอร์เจ็บหนักแบบนี้ ไม่ควรใช้พลังถ้าไม่จำเป็นจะดีกว่ามั๊ยขอรับ??"เบอร์เซิร์กเกอร์ถามอย่างเป็นห่วง

"ไหวสิ...แค่กๆ!!" ไม่ทันขาดคำ คาริยะก็อาเจียนออกมาอีกแล้ว เพราะฝืนใช้พลังของตัวเอง "ก็คนป่วยน่ะ...ย่อมต้องการกำลังใจ...จากคนที่อยู่ใกล้ตัวนะ..." ถึงแม้เลือดกับหนอนเวทย์ที่คาริยะอาเจียนออกมาจะดูน่าขยะแขยงสำหรับผู้พบเห็น...

แต่สำหรับเซอร์เวิร์นเช่นเขานั้นกลับไม่นึกรังเกียจ...เขาไม่มีสิทธิ์จะมารังเกียจผู้เป็นนายตัวเองหรอก...
แต่ต่อให้เขาไม่ใช่แค่เซอร์เวิร์น...ต่อให้เขาเป็นอัศวินที่สูงศักดิ์เฉกเช่นอดีตที่ไปไหนก็มีแต่คนกลัวเกรง...
เขาก็ไม่นึกคิดจะรังเกียจเช่นกัน...

"...และคนที่อยู่ใกล้ตัวฉันที่สุด...ในตอนนี้...ก็คือนาย...เพราะงั้น...อย่าเพิ่งหายไปนะ....แค่กๆๆ"

----TBC---
เดี๋ยวมาเขียนต่อ...........