คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 08 - เบื้องหลังของหลุมศพ
Jujutsu Kaisen fiction - คนสวยขา
- megumi x oc
หยดน้ำไหลลงไปหมุนเวียนตามกาลเวลา , ห้องดำมืดที่แสงส่องลงมาไม่ถึง บรรยากาศดูวังเวงเคว้งคว้างนักเมื่อเหลือกันเพียงแค่คนหนึ่งคนกับผีหรือวิญญาณที่คูฮาคุก็ไม่อาจทราบถึงตัวตนอันแน่ชัดของอีกฝ่าย หลังจากกล่าวประโยคนั้นออกมา ได้ยินผ่านคนที่ไม่เคยรู้จักว่าตัวเองได้ตายไปแล้วก็ออกจะตลกอยู่หน่อยในความคิดเด็กสาว
โอเค—ถ้าอิงความจริงในตอนนี้ที่อีกฝ่ายบอก บางทีร่างกายของเธอคงอยู่ภายใต้โลงศพพร้อมกลบฝังดินอันเย็นเยียบในผืนแผ่นดินตระกูล แต่คูฮาคุคิดว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น อย่างไรก็ตามหากเธอตัวคนเดียวสิ่งที่คิดในตอนแรกอย่างการนอนในโลงคงเป็นตัวเลือกแรก ทว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวตั้งแต่เกิด นอกจากเด็กสาวที่ดูแสนธรรมดามักมีบางสิ่งที่มองไม่เห็นคอยเคียงข้าง
มันอาจฟังดูหลงตัวเอง
แต่คูฮาคุคิดว่า เขาคงไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายขนาดนั้น
“ดูเหมือนเจ้าจะคิิดอะไรได้”ราวกับรู้ความคิดภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งของเด็กสาว ปลายเสียงอีกฝั่งเอ่ยทักทายในทันที ข้อมือขาวที่โผล่พ้นร่่มผ้ากำลังรินชา “เจ้าเป็นเด็กฉลาด อย่างที่เจ้าคิด… เท็งงุผู้นั้นไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตายหรอก”
ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้
“เท็งงุผู้หยิ่งทรนงในศักดิ์ศรียิ่งกว่าสิ่งใด เปรียบเปรยตัวเองดั่งสมมติเทพยอมกราบกรานแทบเท้าข้าเพื่อเจ้า วิงวอนต่อสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เพื่อให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อ”น้ำเสียงเริงระรื่นของอีกฝ่ายคล้ายเหมือนดูละครหรรษา คูฮาคุขมวดคิ้วยอมรออีกฝ่ายพูดต่อ “น่าตลกนักทั้งที่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เจ้าจะต้องกลับไปเริ่มใหม่ กลับไปเป็นทารกที่เจ้าไม่เคยชื่นชอบ ทำทุกอย่างใหม่โดยไม่อาจรู้เวลาว่าตอนไหนกันที่เจ้าจะได้เริ่มใหม่อีกครา”
จนกว่าจะแหลกสลาย ให้สมกับที่่เคยให้คำมั่นไว้
“แต่ก็ยังมีทางไม่ใช่เหรอ ?”อีกฝ่ายร้องขานรับด้วยน้ำเสียงตกใจที่มองอย่่างไรก็แกล้งทำด้วยทีท่าน่าหมั่นไส้ “ไม่อย่างนั้นคงไม่อธิบายยืดยาวเสียขนาดนี้ ทั้งที่ความจริงจะปล่อยให้ไม่รู้อะไรเลยแล้วรอคอยอย่างเงียบ ๆ ก็ได้ไม่จริงเหรอ ?”
เสียงหัวเราะขับขาน “ช่างสังเกตนัก ก็จริงหากเป็นปกติแล้วเจ้าคงต้องรออย่างโดดเดี่ยวอย่างที่ผ่านมา—ทว่าเหตุการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างผิดปกตินัก ข้าไม่อยากวุ่นวายเพราะแม้แต่ความตายก็ไม่อาจหนีเขาพ้นได้ ดังนั้นเจ้าคงต้องมีชีวิตให้นานกว่านี้สักหน่อย มากพอให้จบเรื่องวุ่นวาย”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็ดูเหมือนจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ ?”
“ความตายกับการกลับมามีชีวิตอีกครั้งดูเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามไม่ใช่หรือ ? ข้อแลกเปลี่ยนล้วนมีเพื่อความเท่าเทียม สิ่งที่สามารถแลกเปลี่ยนความตายของเจ้าได้ย่อมต้องเป็นสิ่งที่ต่อให้เจ้ามีชีวิตอยู่ก็ต้องรู้สึกอยากตายวันละหลายหน”
รอยยิ้มใต้ความมืดมิดนั้นปรากฏ น่าเสียดายที่คูฮาคุไม่อาจเห็น
“และดูเหมือนว่าเท็งงุตนนั้นจะดูแลเจ้าไม่เลวเลยทีเดียว”
ทันทีที่จบประโยค พลันสายตาเด็กสาวพร่าเลือน หัวคิ้วกดลงด้วยความสงสัยปนความไม่ชอบใจ มือสะเปะสะปะกวาดถ้วยน้ำชาบนโต๊ะจนตกแตกกระจาย มองภาพด้านหน้าที่ดูเหมือนจะโดนเบลอราวกับเป็นเพียงความฝันอันเลือนรางขณะที่อีกฝ่ายกำลังชมภาพตรงหน้าอย่างหฤหรรษ์ สภาพที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้ดั่งใจเหมือนเคยทำเอาขบขันสำหรับผู้มองดูนัก
เด็กสาวกัดปาก พยายามเหลือเกินในการฝืนทนให้ลืมตาแม้ว่าอาการง่วงงุนอันไร้ที่มาจะโจมตีอย่างต่อเนื่อง อยากตะโกนถามคนตรงหน้าว่าสิ่งที่เกิดขึึ้นคือสิ่งใด ทว่าเสียงหัวใจที่กำลังเต้นระรัวกำลังเต้นไปด้วยทำนองที่แปลกจากปกติดังลั่นเต็มหู ทำได้เพียงก่นด่าด้วยสารพัดคำหยาบภายในใจเท่านั้น
ทางด้านคนเฝ้ามองเพียงยกชาจิบอย่างรื่นเริง
“หวังว่าเจ้าจะอายุยืน”
“อาจารย์หมายความว่าไงครับ ?”
สิ่งแรกที่อิตาโดริลืมตาตื่นคือการเห็นรอยยิ้มของผู้เป็นอาจารย์แม้ว่าจะแฝงด้วยความเศร้าหมอง รูกลางอกที่สมควรจะกลวงเปล่ากลับถูกรักษาได้อย่างน่าอัศจรรย์ โกโจเพียงมองแล้วเอ่ยต้อนรับด้วยรอยยิ้มแม้ว่าจะดูไม่ไหลลื่นเหมือนเก่ามากนักราวกับกดย้ำบางอย่างไว้ภายใน ก่อนเด็กหนุ่มผู้ฟื้นจากความตายจะต้องเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ามีอีกเตียงที่กำลังถูกคลุมตัวอยู่
เป็นเรื่องยากเย็นนักที่เขาจะถามหาความทรงจำล่าสุดว่าอยู่ที่ตรงไหนก่อนจะมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ก่อนเรียกใช้สุคุนะคนล่าสุดที่อยู่ด้วยเห็นทีคงเป็นคูฮาคุ ทันใดนั้นความหวาดกลัวอันไร้ที่มาเริ่มเกาะกุมจิตใจ ความสั่นไหวด้านในทำให้อิตาโดริต้องขมวดคิ้ว เอ่ยทักถามผู้เป็นอาจารย์ก่อนจะได้คำตอบมาทำให้ต้องถามหาสาเหตุ
“หมายความว่านอกจากเธอแล้ว ยังมีผู้เสียชีวิตอีกคนไงล่ะยูจิ”เด็กหนุ่มกะพริบตา แม้เขาจะหัวช้าแค่ไหนแต่ก็พอจับใจความได้ เน้นย้ำคำว่าผู้เสียชีวิตสลักลึกลงในสมอง ถึงต่อให้ไม่พูดมันออกมาเขาก็รับรู้ได้ว่าเป็นใคร “—อย่างที่เธอคิด… ใช่แล้ว อีกคนคือฮาคุจังน่ะ”
“แต่มันจะเป็นไปได้ไงล่ะ ตอนนั้นผมยังเห็น”เธอยังมีชีวิตอยู่และหนำซ้ำยังปากจัดกว่าเดิมอยู่เลย เขาได้แต่กล้ำกลืนประโยคนี้ลงลำคอ สายตาหม่นหมองของนักเรียนในความดูแลตนที่่กำลังมองเพื่อนร่วมชั้นทำให้โกโจเบือนหน้า แม้ภายนอกจะแสดงออกด้วยความเรียบนิ่ง ทว่ามันก็ยังเป็นความผิดเขาอยู่ดีที่ปล่อยให้นักเรียนภายใต้ความดูแลตนต้องตายอย่างไม่น่าให้อภัย
“ผมเองก็ได้แต่ภาวนาให้มันไม่เป็นจริงเหมือนกัน”
ความรู้สึกเหมือนคนจมน้ำเป็นสิ่งที่คูฮาคุห่างหายมันมาหลายปีตั้งแต่ว่ายน้ำเป็น มันทั้งแสบจมูกและต้องดิ้นทุรนทุราย ต่อให้กรีดร้องสุดเสียงเพื่อขอความช่วยเหลือก็ไม่อาจส่งไปถึงด้านบนที่เฝ้ามอง ทำได้แค่ปล่อยให้จมลงไปโดยไม่อาจช่วยเหลือหรือทำอะไรได้ ฟองอากาศพ่นออกมาตามอากาศที่เริ่มลดน้อยลง
ข้างทางเริ่มมืดตามแสงที่ยากจะส่องถึงเบื้องใต้น้ำ ความทรงจำมากมายที่เคยประสบพบเจอฉายขึ้นมารอบข้างราวกับเป็นภาพโฮโลแกรม เด็กสาวเฝ้ามองอย่างสับสน ภายใต้ดวงตาสีอาร์กติกอันแสนงดงามกำลังฉายแววความไม่เข้าใจเต็มเปี่ยมต่อสิ่งที่เกิดขึ้น มองภาพเหตุการณ์ในสมัยก่อนที่ผุดโผล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ กระทั่งถึงอันที่เธอคิดว่ามันไม่เคยอยู่ในเศษเสี้ยวความทรงจำในตลอดสิบหกปีมาแม้แต่น้อย
ภาพนั้นดูมืดมนยิ่งนัก ความหวาดกลัวแทรกซึมเข้าถึงผิวกระดูกแม้ว่าเธอจะเพียงแค่มองอยู่อย่างคนนอกก็ตาม เสียงหัวเราะเดียดฉันท์จากรอบข้าง ผสมกับความเกลียดชังที่ฝังลึกลงในจิตใจ สะท้อนเด็กหญิงที่กำลังยืนอยู่่ใจกลาง รอบข้างล้วนเป็นเพื่อนร่วมห้องชั้นประถมที่บางครั้งคูฮาคุก็เผลอลืมไปเสียแล้วว่าเป็นใครบ้าง
“ดูเธอสิ จะเรียกตัวประหลาดนั่นมาช่วยรึเปล่าล่ะ !”
“ไม่คิดว่าคนน่ารัก ๆ แบบเกียวคุโระซังจะเป็นคนแบบนี้ไปได้”
“พูดแบบนี้เดี๋ยวก็เหมือนกับโคจิห้องสามหรอก”
“หา—? เธอก็แค่เด็กเหมือนเรานั่นแหละ ก็แค่เป็นบ้าเท่านั้นแหละ”
สดับฟังประโยครอบข้างพลันก่อเกิดคำถามมากมายในตัวเด็กหญิง คูฮาคุรับรู้ได้ว่ามันมาจากความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้แม้ว่าเธอจะเป็นคนดูก็ตาม หลายคำที่ถูกพ่นออกมาอย่างไร้ความคิดสร้างบาดแผลกรีดจิตใจเด็กน้อยให้ต้องทุรนทุรายต่อคำพูด คูฮาคุเฝ้ามองพลางตั้งคำถามกับตัวเอง
ทำไมตอนนั้นเธอถึงจำไม่ได้กัน ?
ทั้ง ๆ ที่คิดว่ามันคงหยุดที่เหตุการณ์นี้แต่เรื่องราวกลับพลิกผันมากกว่านั้น มากเกินกว่าพวกคุณจะสามารถจะจินตนาการได้ว่าเด็กคนหนึ่งจะต้องจมน้ำนานเท่าใดตัวถึงเย็นซีดราวกับศพได้ขนาดนี้ ต้องทนเป็นตัวตลกมากเท่าใดถึงไม่สามารถยิ้มออกมาได้เหมือนคนปกติสักที ต้องหวาดกลัวมากเพียงใดถึงร้องไห้จนสุดเสียงขนาดนี้
ภาพตรงหน้าราวกับไม่ใช่เธอเลยสักนิด
เหตุการณ์ถูกแปรเปลี่ยน , ดวงตาสีอาร์กติกสะท้อนตัวเองที่สูงขึ้นพร้อมอายุที่ก้าวเข้าเลขสองหลักได้ไม่นาน สภาพที่ตกอยู่ในความหวาดกลัวสุดขีด แววตาอันไร้แววกดความอ่อนแอเอาไว้แม้จะโดนปิดตา ไม่อาจขอความช่วยเหลือได้เพียงเพราะผ้าที่มัดไว้ในสถานที่อันไม่คุ้นเคยทำให้คนมองจำต้องขมวดคิ้ว ซึ่งคูฮาคุจดจำได้เสมอหากเป็นช่วงเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตเธอถึงอันตราย หรือเป็นเรื่องราวสำคัญมากพอที่จะกดย้ำในสมอง
และยิ่งเหตุการณ์ลักพาตัวเช่นนี้มีหรือคูฮาคุจะลืมมันลง
เสียงหัวเราะอันแสนขนลุก มันทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้นในทันที เหตุการณ์ดำเนินต่อเรื่อยมาสะท้อนเข้าดวงตาสีอาร์กติก แม้จะทำตัวนิ่งสงบเพียงไหนก็ไม่อาจลดทอนความเกรงกลัวในใจที่กำลังก่อตัวขึ้น เธอกำลังรู้สึกหายใจไม่ออกด้วยซ้ำเมื่อเผชิญเหตุการณ์ตรงหน้าที่หลงลืมไป ราวกับคลื่นทะเลที่ซัดโหมมาในคราวเดียว
มองเข้าไป อ่านจนสามารถจดจำเรื่องราวเหล่านั้น
เรื่องราวของคนที่ถูกลืม .
ก่อนจะตื่นด้วยดวงตาเบิกโพลง ลมหายใจสูดเข้าเต็มปอดในทันทีราวกับกลัวว่าหากช้าอีกนิดเดียว ออกซิเจนในปอดคงได้หมดแบบจริงจัง ดวงตาสะท้อนปลายมีดในมือหมอที่กำลังเตรียมผ่ากลางอกเธอ เตรียมชำแหละแล้วด้วยซ้ำหากไม่ติดว่าศพที่ควรนอนเฉย ๆ กลับขยับได้จนอิเออิริต้องถอนหายใจ
“นายเอาศพปลอมมาให้ฉันดีใจเล่นใช่ไหมซาโตรุ”
“ใครจะไปคิดกันล่ะว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาน่ะ”
♡´･ᴗ･`♡
“คา—เสะ”สิ่งแรกที่เปิดปากล้วนเป็นชื่อที่่ใครต่างไม่คุ้นหู ยกเว้นเขาที่เคยเห็นในเหตุการณ์ มันดูเป็นช่วงเวลาที่สั้นจนมันเหมือนเป็นภาพหลอนมากกว่าที่อิตาโดริจะได้เห็นชายหนุ่มพร้อมปีกขนนกสีดำ ทว่าเมื่อเธอเอ่ยเรียกด้วยเสียงแหบพร่าเช่นนี้เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มพบเห็นคือความจริง
“ใครงั้นเหรอ ?”เห็นอาจารย์ถามด้วยเสียงเบา ๆ แต่ไร้ซึ่งคำตอบเพราะนอกจากเด็กสาวแล้วพวกเขาเองก็ไม่ทราบว่าคาเสะคือผู้ใด ทำให้อิตาโดริที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเอี้ยวตัวกระซิบชายหนุ่ม พยักหน้าเออออกันอยู่สองคนก่อนรอยยิ้มเหยียดกว้างจะแขวนบนใบหน้าโกโจ
ก่อนทันได้ตั้งตัว สภาพอากาศในห้องคล้ายแปรเปลี่ยน มวลอากาศบิดเบี้ยวก่อนเผยร่างชายหนุ่มให้คนทั้งห้องได้เห็นโดยไม่ทันตั้งตัว ปีกขนนกสีดำขนาดใหญ่กำลังขยับช้า ๆ เรือนผมสีครีมปลิวไสวพร้อมเครื่องหน้าและสีตาอันเป็นเอกลักษณ์ชวนให้นึกถึงคนที่กำลังนอนกะพริบตาปริบ ทุกอย่างที่เหนือธรรมชาติล้วนถูกคนในห้องให้เป็นพยานแล้วว่ามันมีจริง
เขาขยับเข้าใกล้ สายตาดูสั่นไหวและเก็บซ่อนประกายความดีใจเมื่อยังได้ยินเสียงหายใจจากเด็กสาว ประคองตัวเด็กสาวให้ลุกขึ้นนั่งพลางใช้ปีกโอบล้อมไม่ให้ใครได้เห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอ ครอบคลุมไว้ราวกับแม่งูหวงลูกที่เพิ่งฟักออกจากไข่ ทั้งที่ความจริงแล้วตัวคูฮาคุก็ใช่ว่าจะอ่อนต่อโลก
ในที่สุด โกโจเริ่มขยับยิ้ม
“ได้เวลาอธิบายแล้วล่ะครับ”
คำอธิบายแบบตัดบางส่วนออกถูกพูดออกมาจากปากชายหนุ่มเท็งงุที่่โดนเผยตัวเสียแล้วด้วยถ้อยคำสั้นกระชับ ไม่มีแม้แต่โอกาสในการถามคำถามใด ๆ ทั้งสิ้น ขณะเดียวกันสายตาก็แฝงความห่างเหินและเย็นชาไว้แทบไม่ต่างจากเจ้านายตัวจ้อยในกองปีก คูฮาคุเพียงถอนหายใจแอบดึงขนปีกคลายเครียดต่อสิ่งที่เกิดขึ้น
แม้มันจะเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อที่ได้ยิน ทว่าอิตาโดริที่เคยเห็นบ้านเกียวคุโระเกริ่นนำเรื่องนี้มาแล้วเลยตกใจไม่มาก เฉกเช่นกับโกโจที่ดูจะพอเดาบางอย่างได้ เขาลูบคาง ดวงตาใต้ผ้าปิดตานั้นยากจะเดาถึงห้วงอารมณ์ว่ากำลังคิดสิ่งใด ครุ่นคิดกับตัวเองในสิ่งที่เคยได้ยินผ่่านมาจากใครบางคนแต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะมีจริง
“ถึงจะดูเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อแต่ผมเองก็คงพูดไม่ได้เต็มปากนักเนื่องจากโลกทางนี้เองก็เป็นเรื่องน่าประหลาดพอกัน”ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ สังเกตสีหน้าของเท็งงุที่ยังคงไม่แปรเปลี่ยน “แต่ว่าจะทำไงดีล่ะ ฮาคุจังฟื้นแบบนี้ผมจะต้องบอกบิชามอนคุงยังไงดี ?”
“ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ”เสียงเด็กสาวเอ่ยแทรก ในน้ำเสียงยังคงมีความแห้งแล้งให้ได้สัมผัส แม้ว่าประโยคจะชวนถามว่าเพราะเหตุใดก็ตาม “บอกตอนนี้จะวุ่นวายเปล่า ๆ อีกอย่างบิชามอนน่าจะบอกกับทางตระกูลเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องศพยังไงบิชามอนก็ไม่มีทางปล่อยไว้หรอกค่ะ ดังนั้นถ้าไม่อยากให้มีปัญหาเพิ่ม อาจารย์จะต้องคืนศพฉันให้เขากลับตระกูลไป”
อิตาโดริขมวดคิ้ว “แล้วจะทำยังไงล่ะ ให้เธอตายอีกรอบเหรอ ?”
“คาเสะ”เธอเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงว่างเปล่า สัมผัสได้ถึงความไม่พึงพอใจนักจากชายหนุ่มที่กำลังตวัดตามองเด็กหนุ่มในตอนนี้ แม้เขาจะสะดุ้งและเอ่ยขอโทษด้วยเสียงอ้อมแอ้มก็ไม่อาจบรรเทาความกรุ่นโกรธที่่กำลังปะทุขึ้นมาได้มากนัก อย่างไรก็ดีหากไม่ติดว่ามีเด็กสาวร่วมห้องอยู่ด้วย บางทีห้องนี้อาจจำเป็นต้องรองรับความโกรธของเท็งงุตนนี้ก็เป็นได้
“เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”
โกโจพยักหน้า “งั้นผมเองก็ให้คำตอบกับบิชามอนคุงได้แล้วสินะ”
ตกลงเรื่องศพปลอม ๆ และงานศพได้เรียบร้อยแล้ว คูฮาคุก็ดึงความสนใจมาที่เท็งงุด้านหน้าตัวเอง ขนปีกสีดำที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นคอยประคับประคองอยู่เสมอ ความสงสัยที่เริ่มตกตะกอนยังคงหลงเหลือจากความทรงจำที่เคยลืมเลือนไป คำถามมากมายที่ถามว่าเพราะเหตุใดหรือว่าทำไมยังคงเลือกให้เด็กสาวเค้นคำพูดมันออกมา
ด้วยน้ำเสียงคล้ายคนไม่รู้จักมันทำให้ใจนั้นแกว่งโดยไม่รู้ตัว
“คาเสะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
แม้ว่ามันจะทำให้ความสัมพันธ์เราไม่เหมือนเดิมก็ตาม
Talk with คนแต่ง
กลับมาได้สักทีค่ะฮือ ผ่านพ้นมรสุมสอบมาได้ก็อยากจะน้ำตาไหลจริง ๆ ตอนนี้แอบเพิ่มเหตุการณ์น้องสมัยเด็กเข้ามาด้วยพ่วงกับความลับคาเสะที่แอบเก็บไว้พ้นหูพ้นตาจากฮาคุอีก ฮือ คนสวยหายต๋อมเลยช่วงนี้ อยากให้หวานกันนะแต่ก็ไม่รู้จะแทรกบทยังไงแล้ว โชโกะคือเท้าเอว จะได้ผ่าสักศพมั้ยนิ ฟื้นกันรัว ๆ แบบนี้
แบบว่าจะอวด ๆ แหละ แอบงุบงิบหลังสอบไปวาดบ้านเกียวคุโระสองคนมา เป็นงุ้ยมาก ลุกชายลุกสาวพ้มนี่มันฮือ ดีจริงๆ
แอคงาน (@hourizuha)
ถ้าชอบก็อย่าลืมให้กำลังใจ กดเฟบนิยายเรื่องนี้พร้อมคอมเม้นด้วยนะคะ จะได้ไว้อ่านตอนนั่งแต่งนิยาย ♡´･ᴗ･`♡
ความคิดเห็น