Jujutsu Kaisen fiction - คนสวยขา ( megumi x oc )

ลำดับตอนที่ #14 : 13 - บทละคร

Jujutsu Kaisen fiction - คนสวยขา

- megumi x oc 

           ตัวตายตัวแทน , บางครั้งมนุษย์ก็แปลกประหลาด อารมณ์ที่หลากหลายที่ปะทุอยู่ด้านใน การแสดงออกที่ให้เห็นถึงความโลภมาก ตลกขบขันราวกับมันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง อารมณ์พื้นฐานที่หล่อหลอมกลายเป็นตัวตนเหล่านั้น สามัญสำนึกที่ไม่เหมือนกันบางครั้งก็ทำให้เราตัดสินใจแตกต่างกัน

           เพราะงั้นเมื่อรับรู้ความจริง

           เราก็รู้ถึงความแตกต่างระหว่างกัน

           "พวกเขาเป็นมนุษย์"

           เศษเนื้อที่เคยบีบอัดจนเละ กลิ่นคาวเลือดที่เปรอะเปื้อนจนเลอะฝ่ามือ , ประโยคนั้นก็เหมือนเสียดแทงผู้กระทำผิด เด็กสาวสูดหายใจ ดวงตาก้มมองฝ่ามือตัวเองที่เคยจับก้อนเนื้อเหล่านั้น แม้ตอนนั้นจะไม่รับรู้อะไรแต่ก็คล้ายยังสัมผัสได้ถึงเศษเนื้อที่เคยแตะต้อง ของเหลวที่ไหลตรงง่ามนิ้ว หรือแม้แต่ประโยคสุดท้ายที่พูดวนเวียนโดยคำสาป

           เหลือบมองอิตาโดริที่ยังคงนิ่งค้าง สภาพการรับรู้ที่คาดว่ายังไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้ ทำให้เธอเบนสายตาไปมองอีกคนที่นั่งตรงหัวโต๊ะ ฝ่ามือเล็กกำแบหลายคราก่อนปล่อยวางความรู้สึกนั้นทิ้งไป สิ่งที่ตกตะกอนเหลือไว้ภายในใจก็คงเป็นเพียงความขยะแขยงที่เธอเองก็ไม่เข้าใจมากนักก่อตัวอยู่ในตัวอย่างช้า ๆ

           เธอหลับตา

           เรื่องเริ่มยุ่งยากแล้วสิ

           "เธอเป็นคนปล่อยเจ้าพวกนี้แล้วกัน"เสียงร้องของคำสาประดับต่ำภายในกรง คูฮาคุพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้พลางเหลือบมองเป้าหมายที่ยังคงเดินเฉื่อยชาบนถนน ไม่รู้ว่าเป้าหมายจะรู้ตัวหรือยังว่าโดนสะกดรอยตาม หรืออาจจะไม่รู้จริง ๆ ก็ได้ ยังไงหน้าที่ของเธอก็มีแค่ปล่อยกรงให้เจ้าพวกนี้บินออกไป ส่วนอิตาโดริก็แค่ทำหน้าที่ช่วยเหลือ

           "นายก็อย่าโป๊ะแตกให้เขาจับได้แล้วกัน"

           เขาทักท้วงด้วยสีหน้างอแง ก่อนจะรีบเข้าประเด็น "ปล่อยเลย—เวรล่ะ"

           "ซวยแล้วไง"

           คำสาประดับต่ำพุ่งออกจากกรงในทันทีเมื่อเด็กสาวเปิดประตู ความไวของมันพุ่งตรงไปยังเป้าหมายที่กำลังยืนอยู่ อนิจจา โชคร้ายหรืออะไรก็ไม่ทราบที่อิตาโดริเพิ่งเห็นใครอีกคนนอกเหนือจากเป้าหมาย เรียกได้ว่าเป็นผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องเลยก็ว่าได้ ดวงตาสีอาร์กติกเหลือบมองอิตาโดริที่ออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ถึงจะบอกว่าคำสาปพวกนั้นจะว่องไว แต่ก็คงสู้ความเร็วแบบจรวดของอิตาโดริไม่ได้หรอก

           ด้วยความเร็วเหนือมนุษย์มนาของอิตาโดริ สุดท้ายคำสาปพวกนั้นก็ตกอยู่ในมือเด็กหนุ่มอย่างง่ายดาย คูฮาคุลอบถอนหายใจ ครั้นจะเดินเข้าใกล้ฟังบทสนทนา อิตาโดริก็ทำสิ่งที่เหนือความคาดหมายด้วยการดึงกางเกงใครสักคนแล้ววิ่งหนีราวกับหลอกล่อ เด็กสาวบีบจมูกแม้สีหน้าตายด้านแต่ใบหูกลับขึ้นสี กระดากอายกับการกระทำของเขาเล็กน้อย ก่อนเงยมองใครอีกคนที่เป็นเป้าหมายในภารกิจนี้

           โยชิโนะ จุนเป , ดูพื้นฐานก็เหมือนเด็กหนุ่มมัธยมปลายทั่วไป เรือนผมสีดำขลับปิดใบหน้าด้านขวา ดวงตาสีน้ำตาลหม่นเขียวก้มลงมาสะท้อนใบหน้าเธอเช่นเดียวกัน สีหน้าเขางุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอมายืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนมีปฏิกิริยากับกระดุมบนเสื้อ คล้ายตื่นตระหนกแต่ก็ไม่ได้กระโตกกระตากเกินไป ดูเป็นคนเก็บอาการเก่งกว่าที่คิด

           คูฮาคุผลิยิ้ม ไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมในสายตา "ขอโทษที่ทำให้เห็นภาพอะไรแบบนี้นะ"

           "ครับ ?"

           "โอ้—ฮาคุ ไปกันเถอะ"คนที่เพิ่งวิ่งครบรอบโบกมือด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ลืมหันไปบอกเด็กหนุ่มที่ยังยืนเซ่อ "นายก็ด้วยนะ"

           "ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยก็ได้"กล่าวด้วยเสียงเบาแทบกระซิบ จุนเปยังคงมองทั้งสองด้วยสายตาสับสน "แค่ลากฉันไปก็ได้นี่"

           "การลากผู้ไม่เกี่ยวข้องมาอยู่ในภารกิจจะทำให้ยุ่งยากเปล่า ๆ น่ะ"คูฮาคุเอ่ย เดินนำหน้าสองคนที่ยังคงโอ้เอ้ "ถึงนายจะเก็บความรู้สึกเก่งแต่ไม่ได้ลบมันออกหมดซะหน่อย"

           "อื้อ อย่างที่ฮาคุว่าล่ะนะ อีกอย่างนายเกลียดหมอนั่นไม่ใช่เหรอ ? หรือฉันคิดผิด"อิตาโดริเกาหลังคอ ดูขวยเขินพร้อมพูดอีกหลายประโยค แม้บางประโยคจะหันมาบอกให้เธอหยุดเพราะเดินไปไกล แต่สำหรับคนขายาวอย่างอิตาโดริหรือจุนเป แค่เดินสามหรือสี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้ว เด็กสาวเป่าปาก ยังคงเดินต่อไปแม้จะมีเสียงทัดทานของเด็กหนุ่มเรือนผมสีชมพูนุ่ม

           ถ้าเป็นคนสวยล่ะก็—เขาคงเลือกเดินตามเธอแน่ ๆ

           ส่วนใหญ่หน้าที่การซักถามจะเป็นของอิตาโดริมากกว่า เขาเป็นคนชวนคุยเก่ง ดังนั้นคูฮาคุเลยโบ้ยหน้าที่นั้นและนั่งแกว่งขาสบายอารมณ์ ฟังบทสนทนาที่เริ่มออกนอกเรื่องทีละน้อย แต่ละเรื่องที่คุยล้วนเป็นหนังที่เหมือนเธอเคยดู (แต่ดูไม่จบเพราะสลบไปก่อน) มุกตลกที่เด็กสาวไม่เข้าใจทำเอาคูฮาคุเบื่อหน่ายกับสถานการณ์ตรงนี้ พอไม่มีเท็งงุคอยบ่นวันนี้ก็ดูจะขาดสีสันไปหน่อยจริง ๆ แหละ

           ดวงตาสีอาร์กติกเคลื่อนมอง จับจ้องอย่างไร้จุดหมาย ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้มยามเย็น พระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้า บ้านเรือนที่ถูกย้อมด้วยแสงอาทิตย์ตอนนี้คล้ายเรืองแสงอย่างไรอย่างนั้น เสียงของน้ำที่กระทบกับก้อนหิน ก่อนจะหยุดสายตาตรงสะพาน บนนั้นมีใครบางคนที่ยืนอยู่ ใต้เสื้อคลุมที่ปกปิดใบหน้าเห็นเพียงแค่รอยยิ้มอันน่าขนลุกที่วาดขึ้นอย่างเชื่องช้า

           โดยเป้าหมายตกไปที่โยชิโนะ จุนเป

           "ข้ามาแล้ว"เสียงนุ่มนวลดังขึ้นข้างหู พร้อมกับปีกสีดำขนาดยักษ์โอบแผ่นหลังเด็กสาวไว้ แม้อีกสองคนจะรู้สึกบางอย่างแปลก ๆ แต่ก็รับรู้ได้เพียงสายลมที่พัดพามาแรงขึ้นเท่านั้น เรือนผมสีครีมนมนั้นพลิ้วไหว เขาหย่อนตัวนั่งข้างกายเด็กสาว อารมณ์ก่อนหน้าแทรกซึมผ่านน้ำเสียงเมื่อเปิดปากพูดอีกประโยค

           "ข้าลองตามเจ้าเด็กหัวทองนั่นไปแล้ว ตอนนี้เหมือนจะบาดเจ็บแต่ก็ไม่ร้ายแรงเท่าไร ส่วนคำสาปตนนั้นดูจะเก่งกาจไม่เบา"คาเสะถอนหายใจ ตอนเห็นการต่อสู้นั้นคล้ายเจ้าเด็กหัวฟ้าจะสังเกตเห็นเขาได้ "ดูเหมือนคำสาปนั่นจะมองเห็นข้า"

           คูฮาคุเอื้อมมือจับฝ่ามือชายหนุ่มด้านข้าง ขีดเขียนลงบนฝ่ามือขาวเนียน

           'ได้ไง ?'

           "ข้าก็ไม่แน่ใจนัก ถึงเหมือนจะมองเห็นแต่ก็เพียงแค่รับรู้ตัวตนของข้า ดูเหมือนความสามารถของมันจะเกี่ยวกับวิญญาณ"

           'ไม่ได้มีคนเดียว ยังมีอีกคน'

           "อีกคนงั้นหรือ—อ่า เรื่องเริ่มยุ่งยากแล้วสิ"ชายหนุ่มหรี่ตา มองปลายนิ้วที่ยังเขี่ยบนฝ่ามือ "เป้าหมายคงไม่แคล้วเจ้าเด็กที่รอดจากเหตุการณ์แน่ ๆ"

           'สาเหตุล่ะ'

           "คงเป็นสุคุนะ ? เป้าหมายของคำสาปพวกนี้ล้วนมีไม่กี่อย่างนักหรอก ข้าไม่เข้าใจนักว่าเหตุใดเจ้าถึงสนใจมากขนาดนี้"ดวงตาสีอาร์กติกจากคนโตกว่าทอดมองลงมา "ตอนนี้ถุงหอมยังพอช่วยเจ้าได้อยู่ ถ้าเจ้ากระโตกกระตากออกไป ความแตกแน่"

           'นิ้วสุคุนะ'

           "เจ้าคิดว่ามันมีส่วนงั้นหรอ แต่ก็เป็นไปได้เมื่อเจ้าตัวกินนิ้วอยู่ด้วย บางทีเด็กที่รอดมาได้อาจจะเป็นเป้าล่อก็ได้นะ"เขากล่าวสมมติฐาน แม้จะไม่จริงจังนักแต่ก็เป็นไปได้พอสมควร เด็กสาวหรี่ตา เขียนบนมือเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะโดนเรียกโดยอิตาโดริ มองไปอีกด้านที่มีหญิงสาวยืนถือถุงใส่ต้นหอมแล้วเปรียบเทียบกับโยชิโนะก็พบความเกี่ยวข้องอย่างง่ายดาย

           "ไปกินข้าวกันฮาคุ แม่จุนเปชวนมาน่ะ"

           "บอกอิจิจิซังแล้วเหรอ"

           เขายักไหล่ แย้มยิ้มออกมาต้องการอ้อนวอน "ไว้บอกทางโทรศัพท์ก็ได้น่า ไปกันเถอะ"

           "ฉันยังมีธุระต่อ นายไปเถอะ"สีหน้าเด็กหนุ่มหงอยลงทันทีเมื่อได้ยิน พอจะตื๊ออีกหน่อยก็โดนเด็กสาวสวนกลับ "นาน ๆ ทีได้ออกมา ฉันก็อยากจะซื้ออะไรบ้าง ไว้ฉันจะบอกอิจิจิซังเอง"

           "เอางั้นก็ได้ อย่าดึกแล้วกัน"

           "คำพูดนั้นควรบอกตัวเองนะอิตาโดริ"

♡´･ᴗ･`♡

           "เจ้าแน่ใจแล้วหรือ"

           "เรื่องอะไร"

           "แผนที่เจ้าพูดถึง ไม่เสี่ยงเกินไปเหรอ"เท็งงุกล่าว ดูดน้ำแอปเปิ้ลที่ถูกซื้อโดยเด็กสาว "สลับตัวเจ้ากับเด็กนั่นเนี่ยนะ เสี่ยงตัวเองเกินไปแล้ว"

           "ตุ๊กตาลม เตรียมพร้อมแล้วรึยัง"คูฮาคุเปลี่ยนเรื่องทันที ขณะที่คาเสะเงียบปากเมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ต้องการให้เขาพูดอีกต่อไป พยักหน้าตอบคำถามนั้นอย่างเงียบเชียบ ดวงตาสีอาร์กติกสองคู่มองบ้านเป้าหมายที่ยังคงเปิดไฟค้างไว้ ประตูบ้านเปิดออกพร้อมร่างเด็กหนุ่มอิตาโดริกำลังจากมาด้วยรอยยิ้ม

           "เริ่มแผนเลยใช่ไหม ?"

           คูฮาคุพยักหน้า

           แผนของเธอนั้นเรียบง่ายแต่ก็เสี่ยงพอสมควรในความเห็นของคาเสะ ในเมื่อโยชิโนะ จุนเปคือตัวล่อและมีเป้าหมายคืออิตาโดริ สิ่งที่เกี่ยวข้องคงเป็นไปอะไรไม่ได้นอกจากสุคุนะที่อยู่ในร่างกาย บางทีนิ้วสุคุนะอาจจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้ก็ได้ เพราะงั้นเรื่องราวยังคงยุ่งยากกว่านี้ถ้าหากโยชิโนะที่ไม่รู้อะไรเลยยังเป็นตัวล่ออยู่

           ดังนั้นคูฮาคุเลยเลือกจะสับเปลี่ยนตัวระหว่างเธอกับเขาด้วยการใช้มนตร์ของเท็งงุเพื่อปลอมตัว ทางเลือกเสี่ยงที่เท็งงุบอกตอนแรกหมายถึงสิ่งนี้ ส่วนเขาจำเป็นต้องปลอมเป็นเธอ แม้ตอนแรกคาเสะต้องการปลอมเป็นจุนเปมากกว่า แต่ตัวตนของเขาพิเศษเกินไป เพราะงั้นเลยเป็นไปไม่ได้ที่คาเสะจะรับบทบาทจุนเปไป

           เด็กสาวเปิดไฟทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน พอสังสรรค์กันเสร็จ ส่วนที่เหลือก็ล้วนเป็นเศษขยะตามพื้น ปรายตามองขวดเบียร์ที่กำลังเรียงรายกับกลิ่นคำสาปที่แพร่กระจายทั่วบ้านมาจากนิ้วสุคุนะที่วางอยู่บนโต๊ะ ตัวล่อชั้นดีที่อาจทำให้เกิดโศกนาฏกรรมได้ ปรายตามองคนที่ยังหลับอยู่ด้วยฤทธิ์สุรา คูฮาคุพยักหน้าเริ่มการสับเปลี่ยนตัวระหว่างหญิงสาวกับตุ๊กตาลม

           ตุ๊กตาลมถูกสร้างมาจากมนตร์ของเท็งงุ , มนตร์ของเท็งงุนั้นสารพัดประโยชน์มากหากรู้จักใช้ ทั้งการสร้างภัยพิบัติหรือการปลอมแปลง แม้เรื่องการปลอมแปลงจะไม่เด่นเท่าจิ้งจอกเก้าหาง แต่ก็ไม่ได้ถือว่าด้อยขนาดใครจะมองออก มองใบหน้าตุ๊กตาลมที่เริ่มซึมซับ เปลี่ยนจากใบหน้าอันว่างเปล่าเป็นใบหน้าของหญิงสาวที่หลับใหล ส่วนผู้ไม่รู้เรื่องราวถูกคาเสะย้ายไปอีกห้องแทน

           คำสาปที่ถูกล่อลวงโดยนิ้วสุคุนะนั้นปรากฏตัว ความละโมบเผยออกมาทันที , มองดูตุ๊กตาลมที่เหลือเพียงเศษซากไม่ครบส่วน ท่องล่างที่หายไปจากการจู่โจมของคำสาป คาเสะจึงจัดการมันทันทีเมื่อเป็นไปตามแผน เธอเบือนหน้าไปอีกทาง มองอีกห้องที่เป็นของโยชิโนะ ฝ่ามือเล็กบิดประตูห้องเปิดเข้าไป ภายใต้ห้องที่มืดสนิทมีร่างเด็กหนุ่มที่นอนหลับ

           ปลายนิ้วสัมผัสร่างกาย เขย่าสองสามทีอีกฝ่ายก็ปรือตามอง "สวัสดีโยชิโนะ"

           "เธอ—? เข้ามาได้ไง"เขาถอยร่นจนชิดขอบ แววตาตื่นตระหนกครุ่นคิดกับตัวเอง "อย่างที่เขาบอก ฉันควรระวังกว่านี้—"

           "ฉันเกียวคุโระ คูฮาคุ , ดูเหมือนนายจะรู้จักคนที่ฉันต้องการนะ"ใบหน้าจุนเปซีดขาวเมื่อเงยมองเห็นสีอาร์กติกแวววาวราวกับอัญมณีภายใต้ความมืด แม้ดูสวยงามโดดเด่นแต่ก็อันตรายเมื่อรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายบางอย่าง "นายใช้คุณไสยได้ ก้าวเข้ามาเต็มตัวแล้วสินะ"

           "เธอพูดอะไร"

           "เมื่อก้าวเข้ามาในโลกที่เต็มไปด้วยคำสาป ไม่ใช่นายคนเดียวที่เสี่ยงแต่เป็นคนรอบตัวนาย"เด็กสาวพยักเพยิดไปทางนอกประตู ความหวาดกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาทีละนิด เกาะกุมจิตใจเด็กหนุ่มที่เริ่มไขว้เขว ยิ่งได้ยินเธอกล่าวเช่นนั้นด้วยสีหน้าเฉยชา จุนเปลุกจากที่นอน ตะเกียกตะกายไปหาอีกคนในครอบครัวทันที

           ภาพเบื้องหน้าที่เห็นเจิ่งนองไปด้วยเลือด ร่างครึ่งท่อนของหญิงสาว เมื่อเหลือบเห็นตัวต้นเหตุที่ยังแพร่กลิ่นล่อลวงคำสาปอื่น ๆ เด็กหนุ่มเผยอปาก แม้แต่เสียงกรีดร้องก็ไม่อาจเปล่งได้เต็มปาก แววตานั้นสับสน อารมณ์กรุ่นโกรธถูกหันเหไปทางเด็กสาวที่ยืนพิงประตู สายตาเคียดแค้นเบนเป้าหมายอย่างชัดเจน ไม่คิดจะรับฟังอะไรเพิ่ม เขาก็กระโจนเข้าหาทันที

           คูฮาคุเบี่ยงตัวหลบ การฝึกฝนจากอาจารย์ผมขาวกับอิตาโดริช่วยให้เธอเคลื่อนไหวได้ไหลลื่นกว่าเดิม จุนเปกัดฟันกรอด เรียกแมงกะพรุนพิษออกมาในทันที รยางค์พุ่งโจมตีเตรียมฉีดพิษเข้าสู่ร่างเด็กสาว ดวงตาสีอาร์กติกหรี่ลง ก้มตัวหลบก่อนจะกระโดดถอยหลังเมื่อจุนเปรุกไล่ เป็นครั้งแรกนอกจากการฝึกที่เธอต่อสู้จริงจังเช่นนี้

           การเคลื่อนไหวของแมงกะพรุนแม้จะพยายามโจมตีเธอ แต่ส่วนมากล้วนปกป้องจุนเปไว้ คูฮาคุมีโอกาสโจมตีไม่มากนักทำได้เพียงหลบหลีกจนสถานที่เกิดความเสียหาย ทั้งพิษจากแมงกะพรุน ทั้งจากจุนเป ด้วยการโจมตีสองทางสุดท้ายเด็กสาวก็พลาดท่า ปลายเข็มเฉียดเข้าผิวหนังเธอจนได้ คาเสะหน้ากระตุก จากตอนแรกอยากให้เธอมีประสบการณ์เสียหน่อยเป็นอันต้องยกเลิก

           อารมณ์โมโหของเท็งงุนั้นพุ่งสูงในทันที ยามแตะตัวเด็กสาว มวลร่างของชายหนุ่มถูกดูดกลืนแทนที่ด้วยแถบสีบนลำคอคูฮาคุ จุนเปชะงักเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลง ทั้งกลิ่นอาย จิตสังหารหรือแววตาที่ตอนแรกนั้นสงบเงียบ ตอนนี้กลับบ้าคลั่งดั่งพายุ ความแข็งแกร่งเองก็เทียบไม่ติด ครานี้เป็นเด็กสาวที่พุ่งเข้าหา แมงกะพรุนที่รับรู้อันตรายคอยปกป้องเจ้าของอย่างดี แม้ท้ายที่สุดความพยายามนั้นก็สูญเปล่าเมื่อมันหายไปทันทีที่เธอบีบคอเขาได้

           "คราหน้า—อย่าแตะต้องนางอีก"น้ำเสียงดุดัน โทนเสียงต่ำกว่าที่เคยราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่ง บาดแผลจากพิษที่ถูกโฉบเฉี่ยวเมื่อครู่เริ่มออกฤทธิ์ แม้จะช้าไปบ้างแต่ก็ยังมีอาการจนคาเสะไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้ เมื่อเห็นอาการทุรนทุรายสมใจแล้ว คาเสะจึงปล่อยมือ ก้มมองร่างที่กำลังกอบโกยอากาศเข้าปอด ในแววตานั้นยังคงเจือความหวาดกลัวไว้

           "หยุดดื้อด้านแล้วฟังข้า"

           ด้วยบรรยากาศกดดันที่แพร่มาจากเด็กสาวที่ถูกควบคุมโดยคาเสะ ทำให้จุนเปพยักหน้า รับฟังข้อมูลด้วยความสับสน หลากหลายอารมณ์เกิดขึ้นในเวลาเดียว , แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ประโยคเดียวที่ช่วยดึงความเป็นมนุษย์ของเด็กหนุ่มกลับคืนมา เขายืนขึ้นแม้จะไร้เรี่ยวแรง พยายามเดินไปที่ห้องนอนแม่ พอสัมผัสผิวโลหะของลูกบิดประตู ความหวาดกลัวก็เริ่มกลับมาอีกครา

           จุนเปสูดหายใจ ประตูห้องนอนถูกเปิดอย่างช้า ๆ สองเท้าก้าวเข้าห้อง พลันได้ยินเสียงหายใจจากเตียง ร่างหญิงสาวที่ยังคงอยู่ครบส่วนกำลังฝันหวานถึงบางสิ่ง เขาทรุดตัวลงพร้อมเผยรอยยิ้มโล่งใจ ความกังวลและความหวาดกลัวเบาบางหายไปเหมือนขนนก เขาหันกลับมามองเด็กสาวที่สภาพตอนนี้เงียบเชียบผิดกับก่อนหน้านี้ เธอทรุดตัวลงเมื่อพิษเริ่มออกอาการ

           เด็กหนุ่มกระวนกระวายทันทีที่สายตาเหลือบเห็นท่อนแขนที่เริ่มม่วงคล้ำจากพิษ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาแทนที่อารมณ์ก่อนหน้า พยายามเรียกสติเด็กสาวตลอดเวลา จนดวงตาสีอาร์กติกปรือมอง 

           "เรียกแมงกะพรุนออกมา"

           "—อะไรนะ"

           "ในเมื่อแมงกะพรุนนายฉีดพิษได้ก็น่าจะดูดพิษได้เหมือนกัน"เธอว่า สีหน้าเริ่มแสดงความเจ็บปวดออกมาเมื่อพิษเริ่มลุกลาม เขาทำตามทันที เริ่มเรียกแมงกะพรุนออกมาตามคำของคูฮาคุ หนวดสีขาวเรืองแสงนั้นแตะลงบนบาดแผลที่แทงเข้าไปตอนแรก เป็นครั้งแรกที่จุนเปรู้ความสามารถอีกอย่างของตัวเอง เมื่อเห็นพิษที่เคยตกตะกอนในร่างเด็กสาวเริ่มถูกดูดกลับคืน

           "สีหน้าเธอดีขึ้นแล้ว"สีหน้าคูฮาคุเริ่มผ่อนคลาย แมงกะพรุนถูกเรียกกลับทันทีเมื่อดูดพิษจากร่างกายจนหมด เปลือกตาขาวซีดเริ่มเปิดออก ดวงตาสีอาร์กติกกลิ้งกรอก กะพริบตาซ้ำหลายรอบก่อนจะพ่นลมหายใจเมื่อคิดว่าตัวเองเกือบจะแวะเวียนเข้าหาความตายอีกหน เธอมองหน้าโยชิโนะ สลับกับนาฬิกาที่กำลังเดินต่อไปข้างหน้า

           เธอจับไหล่อีกฝ่าย สายตาแน่วแน่จ้องตรงไปยังเขา

           "โยชิโนะ สลับตัวกันเถอะ"

           Talk with คนแต่ง

           เสอไพร้มั้ย5555555555 หายไปเกือบสองเดือนเลยทีเดียว ฮือ แอบหมดไฟกับเรื่องนี้นิดนึงด้วยแหละค่ะ เพราะเนื้อเรื่องจูจุทสึมันไม่จบด้วย แถมอนิเมะก็ยังไม่มีภาคต่อ จะแต่งแต่ละทีก็กลัวไปขัดเนื้อเรื่องหลักอีก เลยไม่กล้าแต่งไปเลยค่ะ เพราะเราก็ไม่ได้อ่านมังงะด้วย เดาทางยาก แถมงานก็เยอะจนน่าทุบหลังอาจารย์ด้วย

           เรื่องความสามารถของจุนเป เรารู้แค่น้องใช้พิษเท่านั้น เลยไม่แน่ใจว่าดูดพิษกลับไปได้มั้ย แต่ก็ใส่ไปก่อนเพราะน้องโผล่มาน้อยมาก ความสามารถพรีเซนท์ยังไม่หมดก็ตุยไปก่อนอีก ส่วนเรื่องแผน คูฮาคุก็เงี้ยแหละค่ะ อารมณ์แกว่งเอาแน่เอานอนไม่ได้ 

           ส่วนเนื้อเรื่องฟิคนี้เรากะจะแต่งถึงฉากเด็ก ๆ ทั้งหมดเจอหน้ากันค่ะ กลัวแต่งจนจบภาคแรกไปแล้วพอมันมาเฉลยอะไรอีกตอนหลัง ๆ แล้วเรื่องที่แต่งไปก่อนหน้าจะแปลก ๆ ดังนั้นเลยคิดว่าจะแต่งต่ออีกครั้งเมื่อซซ.สองออกค่ะ เพื่อจะได้สะดวกต่อการวางเนื้อเรื่องต่อไป ซึ่งหลังจากแต่งจนถึงจุดนั้น เราจะอัพตอนพิเศษอื่น ๆ เพิ่มค่ะ ระหว่างรอซซ.สองออก ถือว่าเป็นการเผยความสัมพันธ์ของแต่ละคนด้วย

           แล้วก็สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ ขอบคุณที่ผ่านไปอีกปีด้วยกันนะคะ ถึงจะแอบเทบ้าง หมดไฟบ้างแต่ก็จะพยายามมาต่อให้ได้ค่ะ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังคงคอยติดตามเรื่องนี้ ทุกการติดตาม ทุกคอมเมนท์ทำให้เราดีใจมากค่ะ ปีหน้าก็หวังว่าจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะคะ ใครที่ไปเที่ยวหรือออกข้างนอกบ่อย ๆ ก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ใครฉลองอยู่บ้านก็ขอให้มีความสุขกับครอบครัวค่ะ เคาท์ดาวน์ปีใหม่ก็ขอให้สนุกสนานกันทุกคนนะคะ ปีหน้าก็อยากให้ทุกคนมีความสุขและยิ้มเยอะ ๆ อย่าร้องไห้กับความเศร้าที่แทรกเข้ามาในชีวิตเลยค่ะ ใครที่ต้องการสิ่งไหนก็ขอให้สมความปรารถนานะคะ

           สำหรับของขวัญจากเรา ก็คงเป็นตอนใหม่แล้วกันค่ะ ;-; (ภาษาแปลกตรงไหนก็อย่าว่ากัน ไม่ได้แตะนานแล้วฮือ)

           แอคงาน (@hourizuha)

            ถ้าชอบก็อย่าลืมให้กำลังใจ กดเฟบนิยายเรื่องนี้พร้อมคอมเม้นด้วยนะคะ จะได้ไว้อ่านตอนนั่งแต่งนิยาย ♡´･ᴗ･`♡