คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เหตุกำลังจะเกิด(?)
“พี่ระโึ้นไปแล้วามผมมานะ ำไ้ว่าห้ามห่าผมเลยนะ” ผมย้ำเสียหนัแน่น พี่สิโพยัหน้ารับ่อนที่เราทั้สอนะพาันระโึ้นมาาุที่หลบ่อนอยู่เมื่อทหารเวรยามเินผ่านไป
ผมพาพี่สิโเินหลบมาามทาทีุ่้นเยอย่าี ภายในฤหาสน์มีเวรยามอยู่เพียไม่ีุ่่าา้านนอเนื่อาผมเป็นนไม่อบวามวุ่นวาย พี่รามึ้อัเวรยามไปเฝ้า้านนอเสียเยอะแทน แ่เพราะที่นี่เป็นบ้านอผม ทำให้ผมรู้ีว่ารไหนมีทหารเยอะ รไหนมีทหารน้อย เวลาไหนะเปลี่ยนเวรหรือแม้แ่เวลาไหนที่ะหลบเ้า-ออไ้สะว ทำให้พวเราเ้ามาภายในฤหาสน์ไ้อย่า่ายาย
“ริสเ่มา ทหารมานานี้แ่พาพี่หลบเ้ามาโยไม่มีใรเห็นเลย”พี่สิโเอ่ยออมาเบาๆ
“็ผมมาที่นี่บ่อยๆ บอแล้วมีมุมเห็นวิวทะเลสาปสวยๆ ไปรับ อยู่้าหน้านี้แล้ว”
“ที่บอว่าถัาห้ออท่านวาเมลน่ะหรอ”
“ใ่รับ นั่นไ ประูสีน้ำเินำบานให่ๆนั่นไห้อเา แ่เราะเลยไปหน่อยรับ รนั้น” ผมี้ไปที่ประูระที่ห่าออไปเล็น้อย เมื่อเปิประูออไป็เป็นระเบียยาวยื่นออมาาัวฤหาสน์เล็น้อย ามุมนี้เห็นห้ออผมัเน แม้วิวะไม่สวยเท่าในห้ออผมที่เป็นมุมที่ีที่สุ แ่็พอแทนันไ้ เพราะถ้าให้ผมพาเาเ้าห้อ ็ูะน่าสสัยเินไป
“วิวีริๆ้วย เสียายที่ืนนี้พระันทร์ไม่มี”
“นั่นสินะรับ เป็นไบ้าเมืออผม”
“็ล้ายๆเมือผมนะ แ่ไม่มีใรเป็นหมาป่าเท่านั้นเอ อยาพาริสไปเมือผมบ้าั”พี่สิโยิ้มให้ มือให่ยึ้นมาลูบแ้มผมเบาๆ
“…”
“อบุนะรับริสที่พาผมเ้ามาในนี้ อโทษนะ”สายาอ่อนโยนมีแววรู้สึผิพาผ่าน่อนเลือนหายไป
“อโทษทำไมรับ?” ผมไม่เ้าใ แ่็ปล่อยให้ฝ่ามืออบอุ่นลูบแ้มัวเอ่อไป
“อโทษที่ทำให้ลำบาพาเ้ามาไรับ เี๋ยวอนออไปผมะหลบออไปเอนะ”
“ะออไปไ้หรอรับ พึ่เยมาเอให้ผม…”
“นะรับ ผมำทาแม่น แ่นี้็รู้แล้วว่า้อออไปทาไหน”พี่สิโยัยืนยันผมึยอมพยัหน้ารับ
สายาสอู่สบันอีรั้ ลิ่นุหลาบั้นีล่อลอยอบอวลหอมรุ่นรอบาย ฝ่ามืออบอุ่นเลื่อนประอใบหน้าอผม้าๆ่อนที่ใบหน้ามายะ่อยๆโน้มเ้ามาใล้
่วเวลาเพียนิแ่ลับเนิ่นนานในวามรู้สึ ราวับว่าเวลาบนโลไ้หยุหมุนลไปแล้ว ริมฝีปาหยัทาบทับลมาบนริมฝีปาอผม้าๆ พลาเอาทุสิสัมปัะอผมให้หลุลอยล่อไปพร้อมับป้อนรสหวานนุ่มแทนที่ให้ในหัวอผมมันาวโพลนไปหม
เาละเลียิมผมเหมือนับว่าเป็นนมหวานแสนอร่อย่อ้วยอเลิศรสเมื่อปาหยัทับลมาูลืนแรึ้น ผมเผลอแยริมฝีปาออเป็นารเปิโอาศให้นโว่าแทรลิ้นร้อนเ้ามาเี่ยวัน
ในหัวอผมาวโพลน นึอะไรไม่ออรับรู้เพียรสูบที่แสนอ่อนโยนหอมหวานอบอวล้วยลิ่นุหลาบรอบาย
ินเวลาหลายนาทีนผมรู้สึเหมือนอาาศที่หายใำลัะหมลริมฝีปาหยัถึไ้ยอมถอนออไปอย่าเื่อ้า แววาแสนเสียาย้อมอริมฝีปาผมแล้วูบลมา้ำอีรั้่อนผละออผมึ้มหน้าลมอพื้น รู้สึในหัวมันโล่ไปหมนไม่ล้ามอหน้าอีฝ่ายรๆ แ่ฝ่ามืออบอุ่น็ยัลูบแ้มผมแผ่วเบาอย่าทะนุถนอม
“ผมรู้สึใเ้นแรมา”
“…”
“ไม่รู้ริสรู้สึเหมือนผมไหม?”
ผมเยหน้าึ้นสบวาู่มอีรั้ สายาอบอุ่นอ่อนโยนทอมอมามีประายบาอย่าุรุ่น ประายบาอย่าที่ผมไม่ล้าะิ่อว่ามันืออะไร แ่สมอและหัวใ็สั่ารให้ผมเินหน้าอบรับวามรู้สึที่เิึ้นออไป
“รับ ผม็รู้สึเหมือนหัวใำลัเ้นแรเลย”
“ผมีใที่ริสรู้สึเหมือนัน”
“…”
“เี๋ยวผม้อลับแล้ว ริส้อูแลัวเอให้ีนะ”
“ไ้รับ”
“แล้วพรุ่นี้เอันที่เิมนะรับริส” พี่สิโพูบ็้มลมาูบลที่หน้าผาผมเบาๆ ร่าสูผละออไปเินหลบหายไปาทาที่ผมพาเาเ้ามา
ผมปล่อยให้เวลาไหลผ่านไป้าๆ สอมือับราวระเบียเยหน้าึ้นมอหมู่าวระยิบระยับบนท้อฟ้า รู้สึอารม์ีึ้นอย่าบอไม่ถู หัวใ็เหมือนับมีีวิและำลัเ้นึัรุนแรในอน้อยมือ้านึึ้นมาับหน้าอัวเอูว่าใำลัเ้นริหรือเปล่า
ลสิ้นีในเมื่อหัวใแวมไพร์ไม่เยเ้น แล้วไอ้วามรู้สึเหมือนหัวใเ้นแรอย่าบ้าลั่นี่มันเิึ้นมาไ้อย่าไรนะ
“ริส…”
“พะ พี่ราม..” ผมใับเสียเรียอพี่าย เผลอหลุเสียเรียื่อเาะุะัเบาๆ แ่็ทำท่าทีเป็นไม่มีอะไรเิึ้นแม้ในใะใว่าพี่าย่ามารามาั้แ่อนไหน็าม
“ริสมายืนทำอะไรรนี้?”พี่รามถามพลาเินเ้ามายืนแทนที่ที่พี่สิโยืนเมื่อรู่ มือบายึ้นมาลูบหัวผมเบาๆอย่าที่อบทำ
“อ๋อ มาูาวน่ะ”
“ในห้อเราวิวสวยว่ารนี้อี ออมาทำไม?”
“็ไม่อยาอยู่แ่ในห้อ”
“แล้วไอ้นเมื่อี้มันใร พี่ไม่ไ้ลิ่น ไมุ่้นหน้า แวมไพร์ที่ไหน?”น้ำเสียหวานุึ้นทันทีนผมเผลอเสียอาารเล็น้อยแ่็ปรับลับมาปิ
“เพื่อนผมเอ มาาเนอฤหาสน์ พี่็เลยไม่เยเห็น”ผมแ้ัวออไป ไม่รู้ว่าพี่รามะเื่อหรือเปล่า
“ริส”เสียเรียื่อุๆเหมือนึ่บัับให้ผมสารภาพวามริ แ่ผมทำเย หันหน้าหนีออไปมอวิวทะเลสาปแทน
“…”
“ะทำอะไร นึถึัวเอและเผ่าเราเอาไว้ให้มาๆนะริส ริสเป็นวามหวัอพวเราแล้ว เป็นผู้นำแล้ว”
“ผมรู้รับ”
“พี่ไม่วนริสแล้ว ฝันีนะ”
ำพูอพี่รามวิ่วนไปมาในหัวอผมไม่หยุ เป็นผู้นำ เป็นวามหวั ผมไม่เย้อารเลย ผม้อหาวิธีสละสิทธิให้พี่รามไ้ึ้นมาทำหน้าที่แทนแล้วล่ะ
เปรี้ย!!
เสียฟ้าผ่าับเม็ฝนที่ลมาอย่าหนัทำให้ผมหลุาภวั์แล้วหันมอ ท้อฟ้ามืพัพาลิ่นินลิ่นฝนล่อลอยมาามสายลมรุนแรนหัวิ้วอผมมวึ้น ร่าายถอยออาระเบียลับเ้ามาภายในฤหาสน์อย่ารวเร็ว
ว่าแ่นี่ยัไม่หน้าฝนไม่ใ่เหรอ ทำไมฝนถึหนัอย่านี้
ความคิดเห็น