นักเดินทางที่ชื่อว่า ~❤️~

ลำดับตอนที่ #1 : การเดินของหัวใจ

          “ฉัน” เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง เกิดในครอบครัวธรรมดา ใช้ชีวิตแบบธรรมดา เรียบง่าย จนไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นใดๆ ในชีวิต

          “ฉัน” เด็กผู้หญิงตัวอวบ ที่หัดมีความรู้สึก ‘ชอบ’ ตั้งแต่ตอน ป.5

ครั้งแรก

          ‘เขา’ น้องชายของเพื่อนฉันที่ย้ายเข้ามาตอน ป.5 แต่อายุเท่ากัน เป็นเด็กหนุ่มหน้าตี๋ ขาว ผอม สูง

          “ฉัน” แอบชอบเขา แต่ไม่กล้าบอก ตอนนั้นฉันยังไม่ประสาใดๆ กับเรื่องความรัก ทำได้แค่เพียงแอบมองเขาอยู่ห่างๆ

          จนวันหนึ่ง ฉันไปเที่ยวบ้านเพื่อนซึ่งเป็นพี่สาวเขา เพื่อนของฉันรู้ว่าฉันแอบชอบน้องชายเขา เลยจับ ‘ฉันกับเขา’ ขังไว้ที่ระเบียง สองต่อสอง

          ฉันอายมาก ไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ ได้แต่ก้มหน้านิ่ง หลบซ่อนใบหน้าแดงก่ำไว้

          เรื่องระหว่างฉันกับเขา จบเพียงแค่นั้น หลังจากจบป.6 ฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

ครั้งที่สอง

          ‘เขา’ เป็นหัวหน้าห้องตอนมัธยมต้น เรียบร้อย เรียนเก่ง หน้าตาดี

          มีคนมาชอบเขาเยอะมาก เพื่อนในห้องแอบชอบเขาหลายคน ทั้งเปิดเผยตัว และแอบชอบอยู่เงียบๆ แบบฉัน

          ฉันแอบชอบเขาเรื่อยมา จนขึ้น ม.3 มีเพื่อนในห้องมาบอกชอบฉัน ฉันบอกเขาไปว่า ฉันไม่ได้ชอบเขา ฉันมีคนที่ชอบแล้ว ถ้าฉันชอบใครฉันจะบอกเขาเอง แต่ฉันก็ไม่เคยได้บอกชอบเขาออกไป ได้แต่เก็บไว้ในใจคนเดียว

          จนเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากรวมกลุ่มเพื่อนสมัยมัธยมต้นได้บางส่วน เราตั้งกลุ่มไลน์เพื่อพูดคุยกัน เขาเข้าๆ ออกๆ กลุ่มบ่อยมาก จนเขาหายเงียบไป เพื่อนฉันที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเขาบอกว่า เมียเขาขี้หึงมาก เลยขอออกจากกลุ่ม

          หลังจากระลึกความหลังกันได้ไม่นาน เราเริ่มคุยกันว่าสมัยมัธยมเราเคยชอบใครบ้าง ฉันบอกเพื่อนๆ ว่าฉันแอบชอบเขา ซึ่งเพื่อนๆ ไม่มีใครรู้เลย กลายเป็นเรื่องราวขำๆ ภายในกลุ่มที่ฉันเก็บความลับได้นานขนาดนี้

ครั้งที่สาม

          ‘เขา’ เด็กหนุ่มผอม สูง ขาว ตี๋ เป็นพนักงานห้างสรรพสินค้าที่ฉันมาทำงานพิเศษ ช่วงปิดเทอมตอนเรียน ปวช.1

          ‘เขา’ ที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่...ฉันก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้ชอบเขาได้

           ‘เขา’ คนที่ทำให้ฉันต้องไปยืนต่อคิวตู้โทรศัพท์สาธารณะ เพียงแค่อยากจะได้ยินเสียงเขา

          ครั้งแรกที่ฉันโทรไป ฉันตื่นเต้นมาก เมื่อได้ยินเสียงเขา ฉันก็รีบวางสาย หลังจากวันนั้น ฉันโทรหาเขาอีกครั้ง บอกว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา เขาบอกฉันว่า เขามีแฟนแล้ว ซึ่งฉันรู้ดี แต่ฉันก็ยังโทรหาเขาทุกวัน รับสายบ้าง ไม่รับสายบ้าง

          จนวันหนึ่ง ระหว่างทำงาน เขาบอกฉันว่าให้เลิกโทรหาเขาได้แล้ว ‘ฉันเสียใจ’ แอบไปนั่งร้องไห้กับเพื่อนสนิท เพื่อนฉันปลอบใจฉันว่าอย่าเสียใจ มีใครบางคนแอบชอบฉันอยู่ ให้ฉันลองเปิดใจ

ครั้งที่สี่ : แฟนคนแรก

          ‘เขา’ เป็นเด็กหนุ่มรุ่นน้อง หน้ากลม ผิวเข้ม ตัวเล็ก อายุน้อยกว่าฉันสองปี ทำงานอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งเดียวกัน

          ‘เขา’ บอกว่า เขาแอบชอบฉัน ให้ฉันลองเปิดใจให้เขาดูบ้าง

          “ฉัน” ที่กำลังรู้สึกเหมือนโลกกำลังถล่มถลาย ลองคบกับเขา เพียงเพื่อต้องการใครสักคนมาปลอบใจ

          ‘เขา’ จะมาส่งฉันที่บ้านทุกวัน โทรศัพท์คุยกันทุกคืน โดยที่เขาจะเป็นฝ่ายโทรมาตลอด

          ‘เขา’ ชอบสูบบุหรี่ แต่ “ฉัน” เกลียดคนสูบบุหรี่ ฉันขอให้เขาเลิก ถ้าไม่เลิกสูบบุหรี่ ก็ต้องเลิกกับฉัน ซึ่งเขาก็รับปากและทำตามคำขอ

          จนวันหนึ่ง ระหว่างที่เรานั่งคุยกัน อยู่ๆ เขาก็ขอฉันสูบบุหรี่ ฉันบอกเพียงแค่ ‘ก็แล้วแต่’ เขาเข้าใจว่าฉันอนุญาต จึงจุดบุหรี่ขึ้นสูบ

          แล้วเย็นวันนั้น เขาก็มาส่งฉันตามปกติ แต่ก่อนกลับ ฉันบอกกับเขาว่า ‘เราเลิกกันนะ’

          เขาตกใจ ถามถึงเหตุผล ฉันบอกเขาว่าเป็นเพราะเขาไม่รักษาสัญญา เขาบอกว่าฉันอนุญาตแล้ว แต่ฉันยังยืนยันว่าเขาไม่รักษาสัญญา ฉันไม่ได้อนุญาต เพียงแค่บอกให้เขาตัดสินใจเอาเอง

          หลังจากวันนั้น เขาเพียรพยายามตามตื้อ และโทรศัพท์หาฉันทุกวัน แต่ฉันหลบไม่ให้เขาเจอ ไม่รับสาย จนเขาเลิกราไปเอง

ครั้งที่ห้า

          ‘เขา’ เป็นเพื่อนไปห้องเรียนตอน ปวช.2 เขาเข้ามาระหว่างปีการศึกษา

          ‘เขา’ พูดเก่ง อัธยาศัยดี เป็นคนตลก สนุกสนาน แต่เกเร ชอบโดดเรียน

          เหมือนเดิม...ฉันบอกชอบเขา และเขาก็ทำท่าทางเหมือนจะชอบฉัน หยอดคำหวานๆ มาให้ฉันบ่อยๆ

แต่สุดท้าย เขาก็ไปชอบเพื่อนฉันอีกคนหนึ่ง ฉันแอบเสียใจอยู่ลึกๆ จนเพื่อนผู้ชายในห้องอีกคนหนึ่ง เข้ามาบอกกับฉันว่า เขาชอบฉัน และรู้ว่าฉันชอบอีกคนหนึ่งอยู่ แต่อยากให้ฉันลองคบกับเขาดู

           และ...เหมือนเดิม ฉันลองไปกินข้าวกับสองต่อสอง แต่เพียงแค่นั้น...ฉันก็รู้ว่าระหว่างเรา...มันเป็นไปไม่ได้

          ฉันบอกเขา และเขาก็ตัดใจจากฉัน ไปคบกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนในห้อง ส่วนคนที่ฉันชอบ เขาหายไปจากโรงเรียน พอรู้อีกที เขาติดยาเสพติดหนักมาก จนต้องลาออกจากโรงเรียนไป

ครั้งที่หก : แฟนคนที่สอง

          ‘เขา’ หนุ่มใหญ่ อวบอ้วน ตาโต ผิวสองสี เป็นน้าของเด็กที่แม่ฉันรับเลี้ยง ลูกพี่ลูกน้องเขาซึ่งเป็นแม่ของเด็ก พยายามเป็นแม่สื่อให้ฉันกับเขาได้เจอกันมานานมาก แต่ฉันก็ปฏิเสธมาโดยตลอด

          จนวันหนึ่ง แม่สื่อก็ขออนุญาตแม่ของฉัน ขอพาเขามาให้เจอกับฉัน ตอนนั้นฉันตัดรำคาญ ยอมให้เจอเพื่อจะได้จบเรื่องนี้ลงสักที

          วันนั้น หนึ่งอาทิตย์ก่อนถึงวันเกิดของฉัน ฉันได้เจอกับเขา เขาไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ ไม่เลยสักนิด แต่เขาขอโอกาสให้เขาได้ลองพิสูจน์ตัวเอง ซึ่ง...ฉันยอมรับข้อเสนอนั้น แต่ยังไม่ตกลงเป็นแฟนกัน

          ในวันเกิดของฉัน เขาซื้อสร้อยทองให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด ซึ่งฉันแปลกใจว่า เรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน ฉันไม่ควรจะได้ของมีค่าขนาดนั้น

          หลังจากนั้นเราลองคุยกันไปเรื่อยๆ โดยมีครอบครัวของฉันติดตามไปด้วยตลอด ถ้าไม่ใช่น้องก็จะเป็นหลาน เราไม่เคยไปไหนกันสองต่อสองเลย

          จนฉันยอมให้เขาไปรับที่มหาวิทยาลัย เขาพาฉันแวะไปที่บ้านพักของเขา เขาพักอยู่กับเพื่อนผู้ชายอีกคนหนึ่งและแฟนของเพื่อนเขา

          ฉันอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสอง ฉันทำตัวไม่ถูก ฉันยอมรับว่าฉันกลัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรฉัน แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษพอ ฉันกลับบ้านอย่างปลอดภัย

          ระหว่างคบกับเขา ฉันเอาแต่ใจตัวเองมาก ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กกว่าเขา 12 ปี เรามีเรื่องเถียงกันบ่อยขึ้น เขาบอกว่าเป็นเพราะธุรกิจของเขาแย่ลงจนเขาต้องกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด แต่สำหรับฉัน มันเป็นเรื่องเดิมๆ...

          เขาชอบกินเหล้า สูบบุหรี่ แต่ฉันไม่ชอบ ครั้งนี้ฉันไม่ขอให้เขาเลิกเหมือนคนก่อน อาจเป็นเพราะฉันไม่ได้รู้สึกรักเขา เหมือนฉันคบกับเขาเพราะสถานการณ์พาไปมากกว่า

          ระหว่างที่เขากลับไปอยู่ที่บ้าน เขาดื่มเหล้าหนักมาก เมาทุกครั้งที่คุยกัน ฉันเริ่มเบื่อหน่าย เราเริ่มห่างกัน

          เมื่อมาถึงวันที่ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่อยากอยู่ตรงจุดๆ นี้อีกต่อไปแล้ว เราโทรคุยกัน ทะเลาะกัน แล้วฉันก็...บอกเลิกเขา

          ฉันโกรธเขามาก เขาหาว่าฉันเลิกกับเขาเพราะเขาไม่มีงานทำ แม่เขาก็คิดแบบนั้น ซึ่งจริงๆ แม่เขาไม่ชอบฉันตั้งแต่แรกแล้ว เพราะแม่เขาอยากให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนที่แม่เขาเลือกให้

          แต่ฉันไม่อยากเอาชีวิตฉันไปฝากไว้กับคนที่นั่งหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต กินเหล้าเป็นน้ำ ไม่คิดจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันยอมให้เขาคิดกันไปแบบนั้น

          หลังจากที่ฉันออกมาจากจุดนั้น ก็ได้ข่าวว่าเขาแต่งงานและมีลูกกับผู้หญิงที่แม่เลือกให้ แต่เขายังไม่เลิกดื่มเหล้า จนวันหนึ่ง ฉันได้ข่าวว่าเขาเสียชีวิตขณะดื่มเหล้า...

ครั้งที่เจ็ด

          ‘เขา’ เป็นเพื่อนในที่ทำงานของฉัน สูง ขาว ตาโต และโลกส่วนตัวสูง

          “ฉัน” ที่อยู่เป็นโสดมาเป็นเกือบสิบปี อยู่ๆ ก็รู้สึกชอบเขา เพราะเขาเป็นคนตาหวาน พูดเพราะ สุภาพ

‘เขา’ ที่มีความหลังฝังใจเกี่ยวกับความรัก

          ฉันบอกพี่ๆ เพื่อนๆ ที่ทำงานว่าฉันชอบเขา ฉันอึดอัด ฉันทนไม่ได้ ฉันอยากจะบอกให้เขารู้ ถึงแม้ฉันจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

          ทุกคนห้ามไม่ให้ฉันบอก เพราะกลัวจะมองหน้ากันไม่ติด แต่ฉันบอกว่าฉันทำใจได้

          วันนั้น ฉันไลน์ไปบอกเขาว่า ‘เราชอบเธอ และรู้ว่าเธอไม่ได้ชอบเรา เราแค่อยากจะบอกให้เธอรับรู้ไว้ เพราะเราอึดอัดถ้าไม่ได้บอกเธอ แต่ขอให้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม’

           เขาอ่าน...แต่ไม่ตอบไลน์ฉัน จนวันรุ่งขึ้น เขาตอบกลับมาเพื่อขอบคุณความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้กับเขา และขอโทษที่เขารับมันเอาไว้ไม่ได้ ขอให้เราเป็นเพียงเพื่อนที่ดีต่อกัน

          ฉันสบายใจขึ้น หลังจากนั้น เราก็เป็นเพียงแค่เพื่อนกัน แต่ในใจลึกๆ ฉันก็ยังรู้สึกดีกับการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำให้

          จนถึงตอนนี้ “ฉัน” ที่รู้สึกชอบและสบายใจกับการได้อยู่คนเดียว ใช้ชีวิตตามลำพัง แต่ก็ไม่รู้ว่าอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้น จะมีใครเข้ามากระเทาะเปลือกที่ห่อหุ้มหัวใจเก่าๆ ดวงนี้ได้หรือเปล่า คงต้องยกให้เป็นเรื่องของการเวลา และการเดินทางของหัวใจ

❤️????❤️