ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ..เด็กสาวแสนเย็นชา..
แป๊ะๆๆๆๆ เสียงตบมือดังขึ้นหลังบทเพลงจบลง
“วันนี้ก็เพราะอีกเหมือนเคยเลยน่ะค่ะ คุณหนู”ลีวาเนียสาวใช้ผู้มีผมสีน้ำตาลตัดกับตาสีฟ้าของเธอ กล่าวชมพร้อมตบมือ ให้เด็กสาวผู้เป็นเจ้านาย
“อืม ก็เหมือนทุกวันนิ”เธอตอบกลับอย่างเย็นชา เด็กสาวอายุ 15 ผู้มีใบหน้าขาวใส ผมยาวสลวยสีเทาออกครีมเล็กน้อย พร้อมตาที่สวยงามสีแดงออกม่วง เซเลเฟีย โซดิแอค คุณหนูแห่งตระกูล โซดิแอค ผู้เพียบพร้อม นิสัยเย็นชา แต่เก่งไปซะทุกเรื่อง เช่น เล่นดนตรี(ไวโอลิน เปียโน ฯลฯ) การเรียน ต่างๆ
“ไม่ซ้อมต่อแล้วหรอค่ะ” สาวใช้ลีวาเนีย เอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยเดินออกไปจากห้อง
ปัง!!!
เซเลเฟียเดินออกมา ขณะที่รอบข้างมีเสียงซุบซิบนินทา ของคนใช้คนอื่นๆ
‘เป็นอย่างงี้อีกแล้วซินะ’ ‘คุณหนูอะไรเอาแต่ใจชะมัด ’ เสียงนินทาดังไปตลอดจนเธอเข้าห้องไป
“ทำไมกันน่ะ โลกนี้มันช่างน่าเบื่อ ทุกคนล้วนแต่เสแสร้ง คนที่จริงใจจริงๆกลับไม่มีซักคน ฮือๆ”เซเลเฟียพูดแล้วก็ร้องไห้ เป็นอย่างงี้แต่เด็กแล้ว เธอเป็นคุณหนูจากตระกูลดังทำอะไรทุกคนจึงชมไปซะทุกเรื่อง เพื่อนที่เข้ามาคบด้วยก็หวังผลประโยชน์ จนเธอแยกไม่ออกว่าใครเป็นเพื่อนแท้ ใครเป็นเพื่อนกิน
“โลกนี้.... ทำไมไม่เวทมนตร์กันน้าา” เธอคิดสนุก แต่ก็ไม่สามารถเป็นความจริงได้อยู่ดี
.
..
....
…..
…….
……….
…………..
……………….
.......................................
..............................................
หลังจากที่เธอคิด+ทำอะไรเรื่อยเปื่อยในห้องประมาณ 4 ชั่วโมง ก็ออกมาจากห้อง ซึ่งขณะนั้นเป็นก็ห้าทุ่มครึ่งแล้ว หน้าประตูคฤหาสน์ก็มียามเฝ้าอยู่เกือบ 2 0 คนเนื่องจากเธอเคยทำอะไรแผลงๆกับการหนีออกจากบ้านติดกันเกือบ 10 ครั้ง
เซเลเฟียเดินไปเรื่อยๆ เธอกะจะไปห้องสมุดเพราะในตอนกลางคืนมันเงียบและไม่มีใครอยู่เลย
แอ๊ด......
“คราวนี้จะอ่านเล่มไหนดีน้า....”
กึกๆ
กึกๆ
“เสียงอะไรเนี่ย” เธอพึมพำขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอะไรแปลก ในประตูไปห้องเก็บหนังสือช่วงต่อไป(คงนึกภาพออกน่ะค่ะ เป็นแบบ ห้องสมุด ยาวๆ แล้วแบ่งออกเป็นแต่ละห้องๆ ห้องนึงเก็บประเภทนึง)
เซเลเฟียนึกสนใจหาต้นเสียง จึงวิ่งลึกไปเรื่อยๆ 4 ห้อง 7 ห้อง 12 ห้อง ขณะที่เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ในห้องที่ 14 เธอแวะอ่านหนังสือดู และเสดงท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นเหมือนหนังสือทีเก่ามาก ตัวหนังสือข้างในก็อ่านไม่เป็นภาษา เซเลเฟียวางหนังสือเข้าชั้นและตัดสินใจเดินเข้าไปเรื่อยๆจนถึงห้องที่น่าจะเป็นทางตัน
วูบบบบ.........
ตัวของเธอเหมือนถูกดึงไปที่ไหนซักแห่ง และเธอมองไปข้างหน้าก็อึ้งไป 3.228 วิ.
สิงที่เห็นตรงหน้านั้นคือ ร้านขายอาวุธ ที่ใหญ่ประมาณคฤหาสน์ของเธอ ตรงกลางเป็นโต๊ะสีใสมองทะลุได้ มีกระดาษที่เขียนอะไรซักอย่างอยู่กลางโต๊ะและมีเคาเตอร์อยู่ตรงริมๆห้อง รอบผนังนั้นเป็นอาวุธต่างๆเช่น ดาบเรียงไซส์ คฑา ไม้เท้า ปืนเรียงไซส์(อีกแล้ว) และอื่นๆอีกมากมาย แล้วเธอก็เดินเข้าไปหยิบ กระดาษนั้นมันเขียนว่า
ถึง ผู้สืบทอดตระกูลทุกๆรุ่น
ข้าคือ บรรพบุรุษตระกูล โซดิแอค รุ่นแรก พวกเจ้าคงรเรียนประวัติตระกูลของพวกเรามานิดหน่อยแล้ว คือตระกูลเราต้องทำภารกิจสำคัญที่สัญญาไว้กับ ผู้ปกครองทั้ง 3 ภพ และข้าต้องการให้พวกเจ้าทำภารกิจนี้ และส่งต่อภารกิจให้รุ่นต่อๆไปจนกว่าจะมีคนสามารถทำสำเร็จ จงเลือกว่าเจ้าจะทำภารกิจนี้หรือไม่ ถ้าไม่ทำก็เขียนรายชื่อส่งต่อ และออกไปในทางที่เจ้ามา ถ้าทำก็ไปเลือกอาวุธที่เหมาะสมกับเจ้าจากคนขายอาวุธ(เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นคนขายอาวุธ(คำที่เขียนในวงเล็บมีในจดหมายน้อออ))และออกไปสู่ประตูหน้าซแล้วจะมีคนอธิบายภารกิจให้เจ้าเอง อยู่ที่เจ้าแล้ว...
เมก้า โซดิแอค
อึ้งงง..................
“วันนี้ก็เพราะอีกเหมือนเคยเลยน่ะค่ะ คุณหนู”ลีวาเนียสาวใช้ผู้มีผมสีน้ำตาลตัดกับตาสีฟ้าของเธอ กล่าวชมพร้อมตบมือ ให้เด็กสาวผู้เป็นเจ้านาย
“อืม ก็เหมือนทุกวันนิ”เธอตอบกลับอย่างเย็นชา เด็กสาวอายุ 15 ผู้มีใบหน้าขาวใส ผมยาวสลวยสีเทาออกครีมเล็กน้อย พร้อมตาที่สวยงามสีแดงออกม่วง เซเลเฟีย โซดิแอค คุณหนูแห่งตระกูล โซดิแอค ผู้เพียบพร้อม นิสัยเย็นชา แต่เก่งไปซะทุกเรื่อง เช่น เล่นดนตรี(ไวโอลิน เปียโน ฯลฯ) การเรียน ต่างๆ
“ไม่ซ้อมต่อแล้วหรอค่ะ” สาวใช้ลีวาเนีย เอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นสาวน้อยเดินออกไปจากห้อง
ปัง!!!
เซเลเฟียเดินออกมา ขณะที่รอบข้างมีเสียงซุบซิบนินทา ของคนใช้คนอื่นๆ
‘เป็นอย่างงี้อีกแล้วซินะ’ ‘คุณหนูอะไรเอาแต่ใจชะมัด ’ เสียงนินทาดังไปตลอดจนเธอเข้าห้องไป
“ทำไมกันน่ะ โลกนี้มันช่างน่าเบื่อ ทุกคนล้วนแต่เสแสร้ง คนที่จริงใจจริงๆกลับไม่มีซักคน ฮือๆ”เซเลเฟียพูดแล้วก็ร้องไห้ เป็นอย่างงี้แต่เด็กแล้ว เธอเป็นคุณหนูจากตระกูลดังทำอะไรทุกคนจึงชมไปซะทุกเรื่อง เพื่อนที่เข้ามาคบด้วยก็หวังผลประโยชน์ จนเธอแยกไม่ออกว่าใครเป็นเพื่อนแท้ ใครเป็นเพื่อนกิน
“โลกนี้.... ทำไมไม่เวทมนตร์กันน้าา” เธอคิดสนุก แต่ก็ไม่สามารถเป็นความจริงได้อยู่ดี
.
..
....
…..
…….
……….
…………..
……………….
.......................................
..............................................
หลังจากที่เธอคิด+ทำอะไรเรื่อยเปื่อยในห้องประมาณ 4 ชั่วโมง ก็ออกมาจากห้อง ซึ่งขณะนั้นเป็นก็ห้าทุ่มครึ่งแล้ว หน้าประตูคฤหาสน์ก็มียามเฝ้าอยู่เกือบ 2 0 คนเนื่องจากเธอเคยทำอะไรแผลงๆกับการหนีออกจากบ้านติดกันเกือบ 10 ครั้ง
เซเลเฟียเดินไปเรื่อยๆ เธอกะจะไปห้องสมุดเพราะในตอนกลางคืนมันเงียบและไม่มีใครอยู่เลย
แอ๊ด......
“คราวนี้จะอ่านเล่มไหนดีน้า....”
กึกๆ
กึกๆ
“เสียงอะไรเนี่ย” เธอพึมพำขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอะไรแปลก ในประตูไปห้องเก็บหนังสือช่วงต่อไป(คงนึกภาพออกน่ะค่ะ เป็นแบบ ห้องสมุด ยาวๆ แล้วแบ่งออกเป็นแต่ละห้องๆ ห้องนึงเก็บประเภทนึง)
เซเลเฟียนึกสนใจหาต้นเสียง จึงวิ่งลึกไปเรื่อยๆ 4 ห้อง 7 ห้อง 12 ห้อง ขณะที่เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ในห้องที่ 14 เธอแวะอ่านหนังสือดู และเสดงท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นเหมือนหนังสือทีเก่ามาก ตัวหนังสือข้างในก็อ่านไม่เป็นภาษา เซเลเฟียวางหนังสือเข้าชั้นและตัดสินใจเดินเข้าไปเรื่อยๆจนถึงห้องที่น่าจะเป็นทางตัน
วูบบบบ.........
ตัวของเธอเหมือนถูกดึงไปที่ไหนซักแห่ง และเธอมองไปข้างหน้าก็อึ้งไป 3.228 วิ.
สิงที่เห็นตรงหน้านั้นคือ ร้านขายอาวุธ ที่ใหญ่ประมาณคฤหาสน์ของเธอ ตรงกลางเป็นโต๊ะสีใสมองทะลุได้ มีกระดาษที่เขียนอะไรซักอย่างอยู่กลางโต๊ะและมีเคาเตอร์อยู่ตรงริมๆห้อง รอบผนังนั้นเป็นอาวุธต่างๆเช่น ดาบเรียงไซส์ คฑา ไม้เท้า ปืนเรียงไซส์(อีกแล้ว) และอื่นๆอีกมากมาย แล้วเธอก็เดินเข้าไปหยิบ กระดาษนั้นมันเขียนว่า
ถึง ผู้สืบทอดตระกูลทุกๆรุ่น
ข้าคือ บรรพบุรุษตระกูล โซดิแอค รุ่นแรก พวกเจ้าคงรเรียนประวัติตระกูลของพวกเรามานิดหน่อยแล้ว คือตระกูลเราต้องทำภารกิจสำคัญที่สัญญาไว้กับ ผู้ปกครองทั้ง 3 ภพ และข้าต้องการให้พวกเจ้าทำภารกิจนี้ และส่งต่อภารกิจให้รุ่นต่อๆไปจนกว่าจะมีคนสามารถทำสำเร็จ จงเลือกว่าเจ้าจะทำภารกิจนี้หรือไม่ ถ้าไม่ทำก็เขียนรายชื่อส่งต่อ และออกไปในทางที่เจ้ามา ถ้าทำก็ไปเลือกอาวุธที่เหมาะสมกับเจ้าจากคนขายอาวุธ(เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นคนขายอาวุธ(คำที่เขียนในวงเล็บมีในจดหมายน้อออ))และออกไปสู่ประตูหน้าซแล้วจะมีคนอธิบายภารกิจให้เจ้าเอง อยู่ที่เจ้าแล้ว...
เมก้า โซดิแอค
อึ้งงง..................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น