สาวใช้สุดสวย กับ เจ้าสุดเนื้อหอม

ลำดับตอนที่ #9 : เฮ้อ...นิสัยไม่เปลี่ยน

ตอนที่ 9 เฮ้อ...นิสัยไม่เปลี่ยน



ที่ห้องทำงานของเคียวชิโร่

“ก๊อก ๆๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น



“เข้ามา” เคียวชิโร่พูดขึ้น  



“............” มาริโกะเดินเข้ามา แล้วมองคนที่นั่งบนโต๊ะทำงาน ที่ยังไม่เงยขึ้นมามองคนที่เดินเข้ามาใหม่



“เป็นไง ออกไปข้างนอกสนุกไหม” เคียวพูดขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร



“.............................” มาริโกะไม่ตอบ แต่นั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเคียว



“ว่าไง สนุก....มาริโกะ” เคียวพูดอย่างอารมณ์เสีย เพราะนึกว่าเป็นยูริ แต่ถ้าเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจที่เห็นน้องสาวของตัวเอง



“ค่ะ มาริโกะเอง” มาริโกะพูดขึ้น



“จะกลับมาทั้งที ทำไมไม่บอกกันก่อน” เคียวพูดขึ้นพร้อมเดินอ้อมมาหาน้อง  



“ก็อยากให้ เซอร์ไพร์ไงค่ะ ไม่ดีใจหรอ” มาริโกะพูดอย่างงอนๆ



“เปล่าดีใจมากตั้งหาก คิดถึงจังเลย” เคียวพูดพร้อมเข้าไปกอดน้องสาว



“คิดถึงพี่เพมือนกัน” มาริโกะพูด ขึ้น



“แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วกลับมายังไง” เคียวถามขึ้น



“พึ่งกลับมาค่ะ พี่ฮิโระ กับยูริ ไปรับมา” มาริโกะตอบ



“เอ๋ ยูริไปรับมาหรอ” เคียวพูดอย่างแปลกใจ



“ค่ะ เออใช่ พี่กับยูริทะเลาะกันหรอ” มาริโกะถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้  



“ก็ยูริไม่บอกพี่นิ ถามอะไรก็ไม่บอก” เคียวพูดขึ้น



“แล้วมีอะไรอีกรึเปล่าค่ะ” มาริโกะถามขึ้นอีก เพราะตนรู้ว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้ยูริงอน ถึงขนาดไม่ยอมขึ้นมาพบเคียว



“แล้วก็.....” เคียวพูดแต่มาริโกะแทรกขึ้นมาก่อน



“พี่ก็เลยโกรธเค้า แล้วทำงอนใส่” มาริโกะพูดขึ้น เพราะรู้นิสัยเคียวดี



“ก็ใช่ แต่......” เคียวพยายามแก้ตัวแต่



“หยุดค่ะไม่ต้องพูดแล้ว” มาริโกะพูด  



“ทำไมอะ” เคียวพูโอย่างงงๆ



“ที่ยูริไม่พูด ก็เพราะน้องขอไว้ว่าจะให้พี่เซอร์ไพร์” มาริโกะพูด



“ก็พี่ไม่รู้นิ” เคียวพูด



“แล้วนี่ พี่จะทำอย่าไง” มาริโกะถามขึ้น



“ไม่รู้สิ น้องว่าไง” เคียวพูดขึ้น แล้วมองหน้าขอความช่วยเหลือจากน้อง  



“...............” มาริโกะไม่ตอบ เพราะตนเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงดี ยูริเป็นคนโกรธคนยาก แต่เวลางอนแล้ว ถ้าจะง้อก็ยากเหมือนกัน  



“น้องรัก” เคียวพูดอย่างอ้อนๆน้อง  



“เฮ้อ พี่นะพี่ เป็นอย่างนี้ทุกที” มาริโกะพูดขึ้น พร้อมนึกถึงเรื่องสมัยก่อน



++++++++++++++++++++++++++

ในห้องรับแขก

     ขณะที่ฮิโรกิกำลังนั่งรอมาริโกะอยู่นั้น ยูริก็เดินออกมาพร้อมถาดขนมและน้ำชาในมือ มาให้ฮิโรกิ เมื่อเห็นว่ามาริโกะเดินขึ้นไปหาเคียวแล้ว พอฮิโรกิเห็นยูริเดินมาแล้ว จึงถามขึ้นว่า



“เกิดอะไรขึ้นหรอ ยูริ” ถามอย่างสงสัย พร้อมหน้าที่ดูอยากรู้มากที่สุด



“.....” ยูริไม่ตอบ ส่ายหน้าอย่างเดียว ยิ่งทำให้ฮิโรกิอยากรู้มากขึ้น  



“ยูริ มีอะไรก็เล่าให้ชั้นฟังบ้างสิ อย่าเก็บไว้คนเดียว” เคียวพูดขึ้น เมื่อด้วยลักษณะที่ดูนิ่งๆๆ  



“ไม่มีอะไรค่ะ” ยูริตอบไป  



“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ หรือยูริไม่เห็นชั้นเป็นเพื่อน” ฮิโรกิพูด  



“ไม่ใช่ค่ะ เราเป็นเพื่อนกันค่ะ แต่ เออ........” ยูริรีบตอบขึ้นทันที  



“ถ้ายูริลำบากใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้” ฮิโรกิพูดขึ้น



“เปล่าค่ะเพียงแต่......” ยูริพูดแบบไม่รู้ว่าตนจะเริ่มจากตรงไหน  



“เพียงแต่ ยูริไม่เห็นชั้นเป็นเพื่อน” ฮิโรกิพูดขึ้นแล้ว “เฮ้อ มันน่าน้อยใจ” ก็พูดอีก  



“ไม่ใช่ค่ะ คือว่า....................................................” ยูริรีบปฏิเสธ แล้วเล่าให้ฮิโรกิฟัง  



“อ๋อ อย่างนั้นนี่เอง” ฮิโรกิพูดขึ้นเมื่อฟังเรื่องทั้งหมดจากยูริแล้ว



“ค่ะ” ยูริตอบ



“ดีละ” ฮิโรกิพูดออกมาอย่างมีอะไรในใจ



“ดีอะไรหรอค่ะ” ยูริถามออกมาอย่าง งงๆ ในใจก็นึกว่า เห็นแฟนคนอื่น ทะเลาะกัน มันดีเนี่ยนะ



“ก็อย่างนี้ไง.....” ฮิโรกิพูดพร้อมเรียกยูริให้เข้ามาใกล้ๆ  



“คือ มันจะดีหรอค่ะ” ยูริถามขึ้นเมื่อฟังจากฮิโรกิแล้ว อย่างไม่แน่ใจ



“ดีสิ น้าาาาาาาาาา” ฮิโรกิพูดออกมา อย่างอ้อนๆ



“เอ่อ.....” ยูริคิดอย่างไม่มั่นใจที่จะ ตกลง



“น้า ถือว่าช่วยผมแล้วก็ดัดนิสัยมันด้วย” ฮิโรกิพูด



“ก็ได้ค่ะ แต่.......” ยูริตอบตกลง อย่างเห็นด้วย แต่ตนก็ไม่แน่ใจว่าจะทำสำเร็จรึเปล่า  



“ไม่มีแต่” ฮิโรกิพูดอย่างดีใจที่ยูริยอมตกลงด้วย  



“ก็ได้ค่ะ” ยูริพูดขึ้น พร้อมกับที่ฮิโรกิเหลือบมองไปเห็น ข้างบนพอดี



“ดีมากกกก เริ่มเลยนะ” ฮิโรกิพูดออกมา แต่ประโยคหลังเบาหน่อย เพื่อให้ได้ยินกันแค่ 2 คนพร้อมดึงยูริเข้าไปกอด ซึ่งพอดีกลับที่เคียวและมาริโกะเดินลงมาพอดี  



“เฮ้ ทำอะไรอะ” เคียวพูดเสียง แล้วรีบลงมาแยกยูริ และฮิโรกิ



“อะไรวะ ลงมาก็ทำเสียงดังเชียว” ฮิโรกิพูด เมื่อถูกเคียวแยกออกมาแล้ว  



“ก็แกละ ทำอะไร” เคียวพูดขึ้น



“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ใช่ไหมยูริ” ฮิโรกิพูด



“ค่ะ” ยูริพูดแค่นั้น แล้วเดินออกไปโดยไม่มองหน้าเคียวชิโร่เลย  



“.....................” เคียวมองตามยูริออกไป



“ฮ่าาาาาาาา สมน้ำหน้า” ฮิโรกิพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นอาการเพื่อนของตน



“ไปไกลเลยแก่นะ รีบๆ กลับไปเลย” เคียวพูดอย่างอารมณ์ดี  



“ก็ได้ พี่กลับก่อนนะ” ฮิโรกิพูดอย่างอารมณ์ดี แล้วหันไปพูดกับมาริโกะ



“ค่ะ” มาริโกะตอบรับ  

+**++**+*++*+*+*+**+*++*+*+*+*+*+*+*+*



ขอโทษนะค่ะ ที่มาอัพช้าไปหน่อย

คราวหน้าจะอัพให้เร็วกว่านี้  และ

ขอให้ทุกคนช่วยเม้นให้ด้วย

เนื่องจากต้องการคำแนะนำมากๆๆ



ขอบคุณค่ะ