ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : การรอเวลา
ตอนที่ 12 การรอเวลา
เมื่อเคียวสะสางงานเสร็จ ก็รีบกลับคฤหาสน์ทันที โดยที่เอมิ(เลขา) ก็มองอย่างอารมณ์ดีที่จะได้เจ้านายคนเก่ากลับมาแล้ว และเมื่อเคียวชิโร่กลับมาถึงคฤหาสน์ รถยังไม่จอดสนิทก็รีบลงวิ่งเพื่อไปหายูริทันที โดยเริ่มจากห้องครัวเป็นอันดับแรก แต่เคียวกลับไม่พบยูริ หรือคนอื่นๆเลย จึงรีบขึ้นไปหาที่ห้องพักของยูริ
“ก๊อก ก๊อกๆ” เคียวชิโร่เคาะประตู
“ยูริเปิดประตูหน่อย ยูริผมมีเรื่องจะพูดด้วย” เคียวพูดขึ้นเมื่อเคาะประตูแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ นึกว่ายูริยังงอนตัวเองอยู่
“ยูริ” เคียวพูด ไปเคราะไป
“เออ....คุณเคียวค่ะ” นาโกะ (เพื่อนสนิทของยูริ เป็นสาวใช้ด้วยกัน) พูดขึ้นเมื่อเดินมาเห็น
“มีอะไร” เคียวถามขึ้น ด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี
“คือ ยูริไม่อยู่ค่ะ” นาโกะตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ไปไหน ตั้งแต่เมื่อไร แล้วไปกับเจ้าฮิโรกิอีกแล้ว ใช่ไหม” เคียวถามอย่างอารมณ์เสีย เช่นเคย
“ไม่ใช่ค่ะ ออกไปตั้งแต่บ่ายๆ กับคุณมาริโกะค่ะ”
“ไปกับมาริโกะ ไปไหน”
“ไม่ทราบค่ะ” นาโกะตอบ
“ไม่ทราบได้อย่างไง ฮะ” เคียวตะคอกใส่
“เออ....คือยูริไม่ได้บอกไว้ค่ะ”
“จะไปไหนก็ไป” เคียวไล่นาโกะ
“ค่ะ” นาโกะรีบเดินออกไปทันที
เมื่อนาโกะเดินออกไป เคียวชิโร่ก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยกลับมารอยูริอีกครั้ง ที่ห้องรับแขก ซึ่งในขณะที่รอ เคียวรู้สึกว่ามันนานมาก ถึงแม้ว่าตนพึ่งมานั่งรอได้เพียง แค่พักเดียวเท่านั้น ในขณะทีรอเคียวชิโร่ ก็มองดูนาฬิกาตลอดเวลาแล้ว ก็คิดไปต่างๆ นานา ทั้งคำพูดที่จะทำให้ยูริหายโกรธ และกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับยูริ และมาริโกะ รึเปล่า เคียวจึงลุกๆ นั่งๆ อยู่นั้น สร้างความสงสัยให้แก่เหล่าสาวใช้ที่แอบมองอยู่ๆ บริเวณนั้น ว่าเจ้านายของตนเป็นอะไรไป เพราะ เคียวชิโร่ไม่เคยแสดงอาการอย่างนี้ออกมาเลย และหนึ่งในความคิด และความรู้สึกว่าเคียว คือ การรอคอยที่ไม่รู้เวลาในการจบลง เคียวชิโร่คิดว่ายูริคงรู้สึกอย่างนี้ทุกครั้ง ที่มานั่งรอเค้ากลับบ้านแน่ๆ ยิ่งคิดเคียวยิ่งรู้สึกผิด ที่ไม่ไว้ใจในตัวของยูริ
--------------------บนถนน----------------
ยูริกับมาริโกะ ที่นั่งอยู่บนรถ กำลังมองหาสาเหตุที่ทำให้การจราจรติดขัด อย่างมาก เพราะทั้งสองคนติดอยู่ที่เดิมได้ หลายนาทีแล้ว
“นั่นไง รถชนกันตรงนั้นนะ” มาริโกะที่เห็นแล้วชี้สาเหตุให้ ยูริ
“โหตั้ง 3 คันเลยนะเนี่ย” ยูริพูดขึ้นเมื่อมองเห็น
“แย่จังเลยนะครับ แทนที่จะเลื่อนรถออกไป” คนขับรถพูดขึ้น
“สงสัยจะตกลงกันไม่ได้” มาริโกะพูดขึ้น
“ฉันว่ารถมันคุ้นๆ นะ” ยูริพูดขึ้น พร้อมชี้ไปที่รถคันสีแดง
“เอ๋ ยูริรู้จักหรอ” มาริโกะพูดขึ้น
“อืม แต่ไม่ค่อยแน่ใจ”
“หรอ....เฮ้อ...อยากกลับบ้านแล้วอะ” มาริโกะพูด แล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะบ่นๆ กับยูริ
“เอาน่า เดี่ยวก็คงไปได้แล้วละ” ยูริพูดปลอบใจ
“ฉันก็หวังไว้ อย่างนั้น” มาริโกะพูด
“So I can not forget four seasons believe me ” เสียงโทรศัพท์ของมาริโกะดังขึ้น
“ว่าไง” มาริโกะรับสาย เมื่อเห็ว่าเป็นเบอร์ที่บ้าน
“คุณมาริโกะอยู่ที่ไหนค่ะ” ปลายสายถาม
“อยู่ในรถนะ มีอะไรหรอ” มาริโกะถามกลับ
“คือว่าคุณเคียวชิโร่รอทานข้าวอยู่นะค่ะ”
“บอกพี่ไปเลยนะ ว่าทานไปเลยไม่ต้อง”
“คุณเคียวบอกว่าอย่างไงก็จะรอค่ะ”
“งั้นเอาอย่างนี้ ไปบอกพี่เคียวว่า ฉันกับยูริกินอะไรมาแล้ว ไม่ต้องรอ” มาริโกะพูดจบแล้ว ก็วางทันที
“มีอะไรหรอ มาจัง” ยูริถามขึ้น
“ก็พี่เคียวเค้าไม่ยอมกินข้าวบอกว่า จะรอกินพร้อมพวกเรานะ”
“คุณเคียวกลับมาแล้วหรอ” ยูริถาม
“อืม เมื่อวานก็กลับเร็วนะ” มาริโกะพูด
“หรอ แล้ว............” ยูริยังพูดไม่จบ เสียงเรียกเข้าของมือถือมาริโกะ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“So I can not forget four seasons believe me...”
“มีอะไรอีกละ” มาริโกะพูดก่อนรับสาย
“มีอะไร” มาริโกะพูด
“พี่เองนะ” เคียวพูดกลับมา
“มีอะไรอะพี่” มาริโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มขึ้น
“อยู่ไหนหะ” เคียวถาม
“อยู่ในรถ ถนนรถมันติดนะพี่” พูดไปก็มองหน้ายูริที่เบือนหน้าไปทางหน้าต่าง
“หรอ แล้วกินอะไรมาแล้วหรอ” เคียวถาม
“ใช่ พี่ยังไม่กินใช่ปะ รีบๆไปกินเลย”
“ไม่ จะรอ” เคียวพูดกลับ
“....ถ้าพี่ไม่กิน งั้นก็ไม่ต้อง...ต้องไม่คุยกับยูริอีกเลย” มาริโกะพูดออกมา ทำเอายูริหันกลับมามองอย่างงง
“อะไรนะ เธอกล้าหรอ” เคียวพูดขึ้น
“พี่ก็รู้จักนิสัยฉันดีนิ แล้วตกลงว่าพี่จะกิน หรือไม่กิน” มาริโกะพูด
“ไม่ต้องมาขู่เลย พี่ไม่ม่ม่ม่ม่ รอเธอแล้ว งั้นแค่นี้นะ”เคียวพูดจบแล้วก็รีบวางสายไปทันที ////นิสัยเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง////
“ดี”มาริโกะพูดออกมา
“มีอะไรอีกละ” ยูริถาม
“เปล่านิ” มาริโกะตอบอย่าง
“ไม่จริงอะ บอกมาเลย” ยูริถามขึ้น
“เปล่านะ อุ้ย!!....รถไปได้แล้ว” มาริโกะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“....................” ยูริมองหน้าเพื่อนตัวเอง
เมื่อรถเคลื่อนผ่านรถที่ชนกัน ยูริที่กำลังมองรถที่ตนบอกว่าคุ้นอยู่นั้น เพื่อให้รู้ว่าตัวเองจำรถคันได้นั้น และเจ้าของใคร โดยมีมาริโกะที่นั่งดูอยู่ด้วย เพราะความอยากรู้อยากเห็น
ในขณะเจ้าของรถคันนั้นโผล่หน้าอกมาจากรถ ทำไม
“อุ้ย นั่นมันรุ่นพี่โคทาโร่นิ” มาริโกะร้องออกมาทันที เมื่อรถผ่านหน้าเจ้าของรถคันนั้น
“นั่นสิ รุ่นพี่โคทาโร่ เค้ากลับมาแล้วหรอ” ยูริพูดออกมา เพราะตนจำได้ ตอนที่รุ่นพี่คนนั้น เค้าไปเรียนต่อต่างประเทศ ตอนที่ยูริและ มาริโกะ อยู่ม .5
“................” มาริโกะไม่พูดอะไรออกมาเลย พร้อมคิดอะไรในใจ
\"นั่นมันยูริ กับมาริโกะนิ\" เจ้าของรถ หรือ โคทาโร่พูดขึ้น เมื่อเห็นรถของบ้านโซมะผ่านหน้าตัวเองไป แล้วนึกอะไรในใจ
+*************************+++*+*+*+*+*+**
ขอโทษค่ะ เพราะความสะเพร่า ของข้าพเจ้าเอง
เปลี่ยนแค่ตอนท้ายค่ะ เนื่องจากเอากลับมาอ่านดู
ด้วยความที่รีบเลย ไม่ได้จำว่าเอาชื่อนี้ว่าใช้แล้ว
ก็เลยไม่อยากใช้ซ้ำกลัวทุกคนงงๆ นะค่ะ (รวมทั้งตัวข้าพเจ้าด้วย) แหะ แหะ
ไม่โกรธกันใช่ไหมค่ะ
คอมพึ่งซ่อมเสร็จเมื่อวานนี้
วันนี้เลยถือโอกาส อัพเรื่อง และแก้ไขค่ะ
อยากให้ทุกคนช่วยเม้น อออกความคิดเห็นด้วยค่ะ
เพื่อนำมาปรับปรุง แก้ไข ให้แก่ตัวของข้าพเจ้าเอง
ขอบคุณค่ะ
เมื่อเคียวสะสางงานเสร็จ ก็รีบกลับคฤหาสน์ทันที โดยที่เอมิ(เลขา) ก็มองอย่างอารมณ์ดีที่จะได้เจ้านายคนเก่ากลับมาแล้ว และเมื่อเคียวชิโร่กลับมาถึงคฤหาสน์ รถยังไม่จอดสนิทก็รีบลงวิ่งเพื่อไปหายูริทันที โดยเริ่มจากห้องครัวเป็นอันดับแรก แต่เคียวกลับไม่พบยูริ หรือคนอื่นๆเลย จึงรีบขึ้นไปหาที่ห้องพักของยูริ
“ก๊อก ก๊อกๆ” เคียวชิโร่เคาะประตู
“ยูริเปิดประตูหน่อย ยูริผมมีเรื่องจะพูดด้วย” เคียวพูดขึ้นเมื่อเคาะประตูแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ นึกว่ายูริยังงอนตัวเองอยู่
“ยูริ” เคียวพูด ไปเคราะไป
“เออ....คุณเคียวค่ะ” นาโกะ (เพื่อนสนิทของยูริ เป็นสาวใช้ด้วยกัน) พูดขึ้นเมื่อเดินมาเห็น
“มีอะไร” เคียวถามขึ้น ด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี
“คือ ยูริไม่อยู่ค่ะ” นาโกะตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ไปไหน ตั้งแต่เมื่อไร แล้วไปกับเจ้าฮิโรกิอีกแล้ว ใช่ไหม” เคียวถามอย่างอารมณ์เสีย เช่นเคย
“ไม่ใช่ค่ะ ออกไปตั้งแต่บ่ายๆ กับคุณมาริโกะค่ะ”
“ไปกับมาริโกะ ไปไหน”
“ไม่ทราบค่ะ” นาโกะตอบ
“ไม่ทราบได้อย่างไง ฮะ” เคียวตะคอกใส่
“เออ....คือยูริไม่ได้บอกไว้ค่ะ”
“จะไปไหนก็ไป” เคียวไล่นาโกะ
“ค่ะ” นาโกะรีบเดินออกไปทันที
เมื่อนาโกะเดินออกไป เคียวชิโร่ก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยกลับมารอยูริอีกครั้ง ที่ห้องรับแขก ซึ่งในขณะที่รอ เคียวรู้สึกว่ามันนานมาก ถึงแม้ว่าตนพึ่งมานั่งรอได้เพียง แค่พักเดียวเท่านั้น ในขณะทีรอเคียวชิโร่ ก็มองดูนาฬิกาตลอดเวลาแล้ว ก็คิดไปต่างๆ นานา ทั้งคำพูดที่จะทำให้ยูริหายโกรธ และกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับยูริ และมาริโกะ รึเปล่า เคียวจึงลุกๆ นั่งๆ อยู่นั้น สร้างความสงสัยให้แก่เหล่าสาวใช้ที่แอบมองอยู่ๆ บริเวณนั้น ว่าเจ้านายของตนเป็นอะไรไป เพราะ เคียวชิโร่ไม่เคยแสดงอาการอย่างนี้ออกมาเลย และหนึ่งในความคิด และความรู้สึกว่าเคียว คือ การรอคอยที่ไม่รู้เวลาในการจบลง เคียวชิโร่คิดว่ายูริคงรู้สึกอย่างนี้ทุกครั้ง ที่มานั่งรอเค้ากลับบ้านแน่ๆ ยิ่งคิดเคียวยิ่งรู้สึกผิด ที่ไม่ไว้ใจในตัวของยูริ
--------------------บนถนน----------------
ยูริกับมาริโกะ ที่นั่งอยู่บนรถ กำลังมองหาสาเหตุที่ทำให้การจราจรติดขัด อย่างมาก เพราะทั้งสองคนติดอยู่ที่เดิมได้ หลายนาทีแล้ว
“นั่นไง รถชนกันตรงนั้นนะ” มาริโกะที่เห็นแล้วชี้สาเหตุให้ ยูริ
“โหตั้ง 3 คันเลยนะเนี่ย” ยูริพูดขึ้นเมื่อมองเห็น
“แย่จังเลยนะครับ แทนที่จะเลื่อนรถออกไป” คนขับรถพูดขึ้น
“สงสัยจะตกลงกันไม่ได้” มาริโกะพูดขึ้น
“ฉันว่ารถมันคุ้นๆ นะ” ยูริพูดขึ้น พร้อมชี้ไปที่รถคันสีแดง
“เอ๋ ยูริรู้จักหรอ” มาริโกะพูดขึ้น
“อืม แต่ไม่ค่อยแน่ใจ”
“หรอ....เฮ้อ...อยากกลับบ้านแล้วอะ” มาริโกะพูด แล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะบ่นๆ กับยูริ
“เอาน่า เดี่ยวก็คงไปได้แล้วละ” ยูริพูดปลอบใจ
“ฉันก็หวังไว้ อย่างนั้น” มาริโกะพูด
“So I can not forget four seasons believe me ” เสียงโทรศัพท์ของมาริโกะดังขึ้น
“ว่าไง” มาริโกะรับสาย เมื่อเห็ว่าเป็นเบอร์ที่บ้าน
“คุณมาริโกะอยู่ที่ไหนค่ะ” ปลายสายถาม
“อยู่ในรถนะ มีอะไรหรอ” มาริโกะถามกลับ
“คือว่าคุณเคียวชิโร่รอทานข้าวอยู่นะค่ะ”
“บอกพี่ไปเลยนะ ว่าทานไปเลยไม่ต้อง”
“คุณเคียวบอกว่าอย่างไงก็จะรอค่ะ”
“งั้นเอาอย่างนี้ ไปบอกพี่เคียวว่า ฉันกับยูริกินอะไรมาแล้ว ไม่ต้องรอ” มาริโกะพูดจบแล้ว ก็วางทันที
“มีอะไรหรอ มาจัง” ยูริถามขึ้น
“ก็พี่เคียวเค้าไม่ยอมกินข้าวบอกว่า จะรอกินพร้อมพวกเรานะ”
“คุณเคียวกลับมาแล้วหรอ” ยูริถาม
“อืม เมื่อวานก็กลับเร็วนะ” มาริโกะพูด
“หรอ แล้ว............” ยูริยังพูดไม่จบ เสียงเรียกเข้าของมือถือมาริโกะ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“So I can not forget four seasons believe me...”
“มีอะไรอีกละ” มาริโกะพูดก่อนรับสาย
“มีอะไร” มาริโกะพูด
“พี่เองนะ” เคียวพูดกลับมา
“มีอะไรอะพี่” มาริโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มขึ้น
“อยู่ไหนหะ” เคียวถาม
“อยู่ในรถ ถนนรถมันติดนะพี่” พูดไปก็มองหน้ายูริที่เบือนหน้าไปทางหน้าต่าง
“หรอ แล้วกินอะไรมาแล้วหรอ” เคียวถาม
“ใช่ พี่ยังไม่กินใช่ปะ รีบๆไปกินเลย”
“ไม่ จะรอ” เคียวพูดกลับ
“....ถ้าพี่ไม่กิน งั้นก็ไม่ต้อง...ต้องไม่คุยกับยูริอีกเลย” มาริโกะพูดออกมา ทำเอายูริหันกลับมามองอย่างงง
“อะไรนะ เธอกล้าหรอ” เคียวพูดขึ้น
“พี่ก็รู้จักนิสัยฉันดีนิ แล้วตกลงว่าพี่จะกิน หรือไม่กิน” มาริโกะพูด
“ไม่ต้องมาขู่เลย พี่ไม่ม่ม่ม่ม่ รอเธอแล้ว งั้นแค่นี้นะ”เคียวพูดจบแล้วก็รีบวางสายไปทันที ////นิสัยเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง////
“ดี”มาริโกะพูดออกมา
“มีอะไรอีกละ” ยูริถาม
“เปล่านิ” มาริโกะตอบอย่าง
“ไม่จริงอะ บอกมาเลย” ยูริถามขึ้น
“เปล่านะ อุ้ย!!....รถไปได้แล้ว” มาริโกะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“....................” ยูริมองหน้าเพื่อนตัวเอง
เมื่อรถเคลื่อนผ่านรถที่ชนกัน ยูริที่กำลังมองรถที่ตนบอกว่าคุ้นอยู่นั้น เพื่อให้รู้ว่าตัวเองจำรถคันได้นั้น และเจ้าของใคร โดยมีมาริโกะที่นั่งดูอยู่ด้วย เพราะความอยากรู้อยากเห็น
ในขณะเจ้าของรถคันนั้นโผล่หน้าอกมาจากรถ ทำไม
“อุ้ย นั่นมันรุ่นพี่โคทาโร่นิ” มาริโกะร้องออกมาทันที เมื่อรถผ่านหน้าเจ้าของรถคันนั้น
“นั่นสิ รุ่นพี่โคทาโร่ เค้ากลับมาแล้วหรอ” ยูริพูดออกมา เพราะตนจำได้ ตอนที่รุ่นพี่คนนั้น เค้าไปเรียนต่อต่างประเทศ ตอนที่ยูริและ มาริโกะ อยู่ม .5
“................” มาริโกะไม่พูดอะไรออกมาเลย พร้อมคิดอะไรในใจ
\"นั่นมันยูริ กับมาริโกะนิ\" เจ้าของรถ หรือ โคทาโร่พูดขึ้น เมื่อเห็นรถของบ้านโซมะผ่านหน้าตัวเองไป แล้วนึกอะไรในใจ
+*************************+++*+*+*+*+*+**
ขอโทษค่ะ เพราะความสะเพร่า ของข้าพเจ้าเอง
เปลี่ยนแค่ตอนท้ายค่ะ เนื่องจากเอากลับมาอ่านดู
ด้วยความที่รีบเลย ไม่ได้จำว่าเอาชื่อนี้ว่าใช้แล้ว
ก็เลยไม่อยากใช้ซ้ำกลัวทุกคนงงๆ นะค่ะ (รวมทั้งตัวข้าพเจ้าด้วย) แหะ แหะ
ไม่โกรธกันใช่ไหมค่ะ
คอมพึ่งซ่อมเสร็จเมื่อวานนี้
วันนี้เลยถือโอกาส อัพเรื่อง และแก้ไขค่ะ
อยากให้ทุกคนช่วยเม้น อออกความคิดเห็นด้วยค่ะ
เพื่อนำมาปรับปรุง แก้ไข ให้แก่ตัวของข้าพเจ้าเอง
ขอบคุณค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น