ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เริ่มคุกคาม
"ะ? เอ่อ ็ไม่เิ่ะ" ำถามอธเนศบวับารหันมา้ออเา ทำเอาเหมือนแพรไม่อบเลย ทำไมเาถึไ้สนใเรื่อส่วนัวเธอนานี้
"ภัทร ที่เป็นนัแสหรอ ผู้ายนนั้น" ยั ยัไม่หยุ ธเนศยัถลำลึลไปอี เหมือนแพรอนนี้เริ่มะไม่พอใ ทำไมลิฟ์มันถึยัไม่เปิสัทีนะ เธอิในใ
"อ้อ ใ่่ะ" เหมือนแพรัสินใอบสั้นๆ ่อนที่ลิฟ์ะเปิทันที ธเนศไม่ไ้พูอะไร่อ อยู่ๆเา็เินนำหน้าเธอไป แล้วรีบเ้าห้อัวเอ
"อะไรอเ้านะ" เหมือนแพรนั่ล่อนะทำาน่อ เธอโทรเรียแม่บ้านให้ึ้นไปัารห้อประุม านั้น็ัาราราานธเนศไม่หยุ โทรศัพท์นัหมายเาเริ่มัไม่หยุ นั่นทำให้เธอไม่ไ้พัเที่ยเลย
ธเนศที่นั่อยู่ในห้อ เามอผ่านระใสออมา เห็นเหมือนแพรที่ำลัยุ่พัลวัน เา้มมอนาฬิา่อนะรู้ว่าเวลาเที่ยว่าแล้ว
"ทำไมไม่หยุทำานนะ เี๋ยว็เป็นระเพาะหรอ" ธเนศพึมพำะมอเธอ ่อนะัสินใเินออาห้อไป แล้วับโทรศัพท์ที่เธอุยอยู่วามันลที่เรื่อ่อนะมอหน้าเธอ
"ไปิน้าวัน ผมหิวแล้ว" ธเนศยืนึ้นมือล้วระเป๋าาเ เามอเธอที่อนนี้ืออึ้อยู่ เพราะธเนศมาัารทำานอเธอ แล้วเามาวนเธอไปิน้าวเนี่ยนะ
"ะ แ่แพรยัทำานไม่เสร็เลย่ะ" เหมือนแพร้มลมออานที่อนนี้ะท่วมหัวเธออยู่แล้ว
"่าาน่อน ไปิน้าวัน่อน ผมหิวแล้ว" เาพูเิออำสั่ นั่นทำให้เหมือนแพรั้สิ
"่ะ ไ้่ะ สัรู่นะะ" เหมือนแพรรีบเ็บอใส่ระเป๋า่อนะเินามเาไปที่ลิฟ์
"อยาินอะไร" ธเนศถามเธอะที่ทั้สออยู่ในลิฟ์
"ถามแพรหรอะ" เธอยัใ เลยอถามเาย้ำอีรั้
"รับ ุแพรอยาินอะไร" เาใส่ื่อเธอลไปในประโยพูเพื่อะบอว่าเาุยับเธออยู่
"ไ้หม่ะ แล้วแุ่ธเนศเลย" เหมือนแพร้มหน้าพู แ่ในใเธออนนี้ือหน้าที่เธอือ้อไปิน้าวับเา้วยเหรอ เลาเาทำันนานี้เลยเหรอ ทำไมมันรู้สึแปลๆอบลนะ
"ั้นไ้รับ ไปรถผมละัน" ธเนศเินออาลิฟ์ และเินออทา้านประูหน้า เหมือนแพรใถามเาอีรั้
"ไม่ไปรถบริษัทเหรอะ" เธอถามย้ำเา เพราะถ้าในเวลาานไปรถส่วนัวับเาสอ่อสอมันรู้สึไม่ีเท่าไหร่ อีอย่ารถบริษัทมีนับรถน่าะโอเว่า
"ยุ่ยา ไปรถผมนี่แหละ" เาเินนำไปหารถสปอร์สีำอเา เหมือนแพรำไ้ว่าันนี้แหละที่ทำเอาทรผมเธอเสียทรวันมาสัมภาษ์
"อ้อ ันนี้นี่เอ" เธอพึมพำนเียว ทำเอาธเนศ้อเรียให้เธอึ้นรถ
"ึ้นสิรับ" เาพู้วยสีหน้าที่ริั นั่นทำให้หมือนแพรรีบ้าวาึ้นรถแบบทันที
"เราะไปไหนันะ" เหมือนแพรึ้นมานั่ที่เบาะ้าๆ่อนะเอ่ยถามเา
"ิน้าวไรับ รัเ็มั้วยรับ" สิ้นเสียพูธเนศ เหมือนแพร็รีบาเ็มัทันที
ไม่นานรถ็มาอหน้าร้านอาหารสไล์ยุโรปร้านนึ เหมือรแพรมอออไปู เธอไม่ิว่าะไ้มาินอะไรแบบนี้เลย
"ถึแล้วรับ" ธเนศพูเป็นสัาน เหมือนแพรรีบปลเ็มันิรภัย่อนะลารถ
ธเนศเินนำหน้าเธอเ้าไปในร้าน ร้านนี้แ่สไล์ยุโรป ทุอย่าูหรูหราเินว่านแบบเหมือนแพระอาเอื้อม เธอิในใอย่าน้อยวันนี้เธอ็มาับเ้านาย เาไม่ปล่อยให้เธอ้อ่าย่าอาหารวันนี้เอหรอนะ
"สั่เลยรับ" ธเนศพูเมื่อนั่ลที่โ๊ะแล้วหยิบเมนูึ้นมา พนัานเินมารอรับออเอร์้วยวามรวเร็ว
"เอ่อ เอาพาส้าัวนี้่ะ" เหมือรแพรไม่แน่ใว่ามันื่ออะไร เธอึี้ไปที่เมนู พนัานพยัหน้าแล้วลอเล็ๆที่ถือมา้วย
"แ่นั้นะไปอิ่มไ้ไ" ธเนศัารสั่อาหารไปสี่ถึห้าอย่า เหมือนแพรถึับว่ามาันแ่สอนแ่เาสั่เหมือนมาันหลายน นี่สินะนรวยเาใ้ีวิแบบนี้ัน ่วที่รออาหารธเนศ็เริ่มบทสนทนาที่ทำให้เธอูอึอัอีรั้
"ุแพรมีแฟนรึยัรับ" ห่ะ อยู่เยๆเาถามำถามแบบนี้ทำไมัน มันูุามีวิส่วนัวเินไปมั้ย ั้แ่ในลิฟ์แล้วนะ
"เอ่อ ยั่ะ" เหมือนแพรยแ้วน้ำึ้นิบเพื่อลอาารประหม่า
"แล้วอยู่นเียวมั้ยรับ หรืออยู่ับใร บ้านหรืออนโ หรือที่ไหน" ธเนศยิำถามเป็นุ ทำเอาเหมือรแพรเริ่มะไปไม่เป็น หรือเาถามเพราะเราเป็นพนัานเลยอยารู้้อมูลไปประอบเี่ยวับเรื่อสวัสิารพนัานรึเปล่านะ
"อยู่อนโ่ะ ือริๆเป็นอนโพี่สาว แ่พี่สาวไม่อยู่แล้ว่ะ" เธออบไปามริ นั่นทำให้เธอทันเห็นธเนศที่เายิ้มที่มุมปาเบาๆ ยิ้มแบบนั้นมันหมายวามว่ายัไ ะูถูว่าเธออยู่แ่อนโพี่สาวี้หรอ
"็ีรับ สะวี" เาพูเหมือนไม่ไ้ิอะไรแ่ในใเหมือนแพรเธอสสัยว่าเาิว่าเธอเป็นพวไม่เอาไหนแบบนั้นสินะ
"แพรอถามอะไรุธเนศไ้มั้ยะ อย่าหาว่าแพรเสียมารยาทเลย่ะ ำถามพวนี้เป็นำถามทั่วไปที่ใ้ถามพนัานที่นี่ใ่มั้ยะ" เธอเริ่มสสัยสุท้าย็ัสินใพูออไป ้วยวามอึอัที่สะสมมา
"ปล่าวรับ ผมถามแุ่นเียว" ธเนศอบออมารๆ นั่นทำเอาเหมือนแพรยิ่สสัย
"ถามแ่แพร ทำไมถึ..." เหมือนแพรำลัะถาม่อ อาหาร็มาวารหน้าทั้สอนพอี
"ินเถอะรับ ้าวเที่ยยัไม่ไ้ินหนิรับ เี๋ยวไม่สบายเอา" ธเนศพู่อนะัอาหารที่วารหน้าให้เธอ อะไรเนี่ยผู้ายนนี้ นี่ือสิ่ที่เ้านายทำให้ลูน้อเหรอ
"อบุ่ะ" เหมือนแพรล่าวอบุ่อนะินอาหารเียบๆ และเ็บวามสสัยไว้้าในใ
"อิ่มมั้ยรับ" ธเนศถามหลัาที่ทั้สอินเรียบร้อยแล้ว เหมือนแพรพยัหน้าเบาๆ เาเห็นเ่นนั้น็รีบเรียพนัานมาเ็บิลทันที
"่าอาหารทั้หมสอหมื่นสี่พันบาทรับ" พนัานแ้่าอาหาร นั่นทำเอาเหมือนแพรที่ำลัินน้ำอยู่น้ำแทบพุ่ ่าอาหารแ่มื้อเียวนั่นมัน่าอาหารเธอับวอ้าสามเือนเลยนะ เธอไ้แ่ิในใ่อนะล่าวอบุเา แล้วามไปึ้นรถแบบเียบๆ
"ทานี้ไม่ใ่ทาไปบริษัทหนิะ" เหมือนแพรถามเมื่อเส้นทาที่ำลัะไปไม่ใ่ที่ทำานอเธอ
"พอีผมอยา้อปปิ้ เี๋ยวไปห้าันรับ" เหมือนแพรยั้อใับอีี่เรื่อ านที่้าบนโ๊ะเธอะเสร็วันไหนเนี่ย ทำไมเาถึทำัวิลล์นานี้ แล้วสุท้ายเธอ็ปิเสธไม่ไ้้อยอมไปับเา้วยวามไม่เ็มในั
"ปิ เลาน่อน็ไปห้าับุแบบนี้ลอเหรอะ" เหมือนแพรถามเพื่อเ็ว่าารมาทำอะไรแบบนี้เป็นเรื่อปิอานเลาอบริษัทนี้
"ไม่รับ ผมแ่อยามาับุแพร" อะไรอีเนี่ย พูรๆแบบนี้อีแล้ว เหมือนแพรเหวอไปนินึ ่อนะยิ้มแห้รับ
"ภัทร ที่เป็นนัแสหรอ ผู้ายนนั้น" ยั ยัไม่หยุ ธเนศยัถลำลึลไปอี เหมือนแพรอนนี้เริ่มะไม่พอใ ทำไมลิฟ์มันถึยัไม่เปิสัทีนะ เธอิในใ
"อ้อ ใ่่ะ" เหมือนแพรัสินใอบสั้นๆ ่อนที่ลิฟ์ะเปิทันที ธเนศไม่ไ้พูอะไร่อ อยู่ๆเา็เินนำหน้าเธอไป แล้วรีบเ้าห้อัวเอ
"อะไรอเ้านะ" เหมือนแพรนั่ล่อนะทำาน่อ เธอโทรเรียแม่บ้านให้ึ้นไปัารห้อประุม านั้น็ัาราราานธเนศไม่หยุ โทรศัพท์นัหมายเาเริ่มัไม่หยุ นั่นทำให้เธอไม่ไ้พัเที่ยเลย
ธเนศที่นั่อยู่ในห้อ เามอผ่านระใสออมา เห็นเหมือนแพรที่ำลัยุ่พัลวัน เา้มมอนาฬิา่อนะรู้ว่าเวลาเที่ยว่าแล้ว
"ทำไมไม่หยุทำานนะ เี๋ยว็เป็นระเพาะหรอ" ธเนศพึมพำะมอเธอ ่อนะัสินใเินออาห้อไป แล้วับโทรศัพท์ที่เธอุยอยู่วามันลที่เรื่อ่อนะมอหน้าเธอ
"ไปิน้าวัน ผมหิวแล้ว" ธเนศยืนึ้นมือล้วระเป๋าาเ เามอเธอที่อนนี้ืออึ้อยู่ เพราะธเนศมาัารทำานอเธอ แล้วเามาวนเธอไปิน้าวเนี่ยนะ
"ะ แ่แพรยัทำานไม่เสร็เลย่ะ" เหมือนแพร้มลมออานที่อนนี้ะท่วมหัวเธออยู่แล้ว
"่าาน่อน ไปิน้าวัน่อน ผมหิวแล้ว" เาพูเิออำสั่ นั่นทำให้เหมือนแพรั้สิ
"่ะ ไ้่ะ สัรู่นะะ" เหมือนแพรรีบเ็บอใส่ระเป๋า่อนะเินามเาไปที่ลิฟ์
"อยาินอะไร" ธเนศถามเธอะที่ทั้สออยู่ในลิฟ์
"ถามแพรหรอะ" เธอยัใ เลยอถามเาย้ำอีรั้
"รับ ุแพรอยาินอะไร" เาใส่ื่อเธอลไปในประโยพูเพื่อะบอว่าเาุยับเธออยู่
"ไ้หม่ะ แล้วแุ่ธเนศเลย" เหมือนแพร้มหน้าพู แ่ในใเธออนนี้ือหน้าที่เธอือ้อไปิน้าวับเา้วยเหรอ เลาเาทำันนานี้เลยเหรอ ทำไมมันรู้สึแปลๆอบลนะ
"ั้นไ้รับ ไปรถผมละัน" ธเนศเินออาลิฟ์ และเินออทา้านประูหน้า เหมือนแพรใถามเาอีรั้
"ไม่ไปรถบริษัทเหรอะ" เธอถามย้ำเา เพราะถ้าในเวลาานไปรถส่วนัวับเาสอ่อสอมันรู้สึไม่ีเท่าไหร่ อีอย่ารถบริษัทมีนับรถน่าะโอเว่า
"ยุ่ยา ไปรถผมนี่แหละ" เาเินนำไปหารถสปอร์สีำอเา เหมือนแพรำไ้ว่าันนี้แหละที่ทำเอาทรผมเธอเสียทรวันมาสัมภาษ์
"อ้อ ันนี้นี่เอ" เธอพึมพำนเียว ทำเอาธเนศ้อเรียให้เธอึ้นรถ
"ึ้นสิรับ" เาพู้วยสีหน้าที่ริั นั่นทำให้หมือนแพรรีบ้าวาึ้นรถแบบทันที
"เราะไปไหนันะ" เหมือนแพรึ้นมานั่ที่เบาะ้าๆ่อนะเอ่ยถามเา
"ิน้าวไรับ รัเ็มั้วยรับ" สิ้นเสียพูธเนศ เหมือนแพร็รีบาเ็มัทันที
ไม่นานรถ็มาอหน้าร้านอาหารสไล์ยุโรปร้านนึ เหมือรแพรมอออไปู เธอไม่ิว่าะไ้มาินอะไรแบบนี้เลย
"ถึแล้วรับ" ธเนศพูเป็นสัาน เหมือนแพรรีบปลเ็มันิรภัย่อนะลารถ
ธเนศเินนำหน้าเธอเ้าไปในร้าน ร้านนี้แ่สไล์ยุโรป ทุอย่าูหรูหราเินว่านแบบเหมือนแพระอาเอื้อม เธอิในใอย่าน้อยวันนี้เธอ็มาับเ้านาย เาไม่ปล่อยให้เธอ้อ่าย่าอาหารวันนี้เอหรอนะ
"สั่เลยรับ" ธเนศพูเมื่อนั่ลที่โ๊ะแล้วหยิบเมนูึ้นมา พนัานเินมารอรับออเอร์้วยวามรวเร็ว
"เอ่อ เอาพาส้าัวนี้่ะ" เหมือรแพรไม่แน่ใว่ามันื่ออะไร เธอึี้ไปที่เมนู พนัานพยัหน้าแล้วลอเล็ๆที่ถือมา้วย
"แ่นั้นะไปอิ่มไ้ไ" ธเนศัารสั่อาหารไปสี่ถึห้าอย่า เหมือนแพรถึับว่ามาันแ่สอนแ่เาสั่เหมือนมาันหลายน นี่สินะนรวยเาใ้ีวิแบบนี้ัน ่วที่รออาหารธเนศ็เริ่มบทสนทนาที่ทำให้เธอูอึอัอีรั้
"ุแพรมีแฟนรึยัรับ" ห่ะ อยู่เยๆเาถามำถามแบบนี้ทำไมัน มันูุามีวิส่วนัวเินไปมั้ย ั้แ่ในลิฟ์แล้วนะ
"เอ่อ ยั่ะ" เหมือนแพรยแ้วน้ำึ้นิบเพื่อลอาารประหม่า
"แล้วอยู่นเียวมั้ยรับ หรืออยู่ับใร บ้านหรืออนโ หรือที่ไหน" ธเนศยิำถามเป็นุ ทำเอาเหมือรแพรเริ่มะไปไม่เป็น หรือเาถามเพราะเราเป็นพนัานเลยอยารู้้อมูลไปประอบเี่ยวับเรื่อสวัสิารพนัานรึเปล่านะ
"อยู่อนโ่ะ ือริๆเป็นอนโพี่สาว แ่พี่สาวไม่อยู่แล้ว่ะ" เธออบไปามริ นั่นทำให้เธอทันเห็นธเนศที่เายิ้มที่มุมปาเบาๆ ยิ้มแบบนั้นมันหมายวามว่ายัไ ะูถูว่าเธออยู่แ่อนโพี่สาวี้หรอ
"็ีรับ สะวี" เาพูเหมือนไม่ไ้ิอะไรแ่ในใเหมือนแพรเธอสสัยว่าเาิว่าเธอเป็นพวไม่เอาไหนแบบนั้นสินะ
"แพรอถามอะไรุธเนศไ้มั้ยะ อย่าหาว่าแพรเสียมารยาทเลย่ะ ำถามพวนี้เป็นำถามทั่วไปที่ใ้ถามพนัานที่นี่ใ่มั้ยะ" เธอเริ่มสสัยสุท้าย็ัสินใพูออไป ้วยวามอึอัที่สะสมมา
"ปล่าวรับ ผมถามแุ่นเียว" ธเนศอบออมารๆ นั่นทำเอาเหมือนแพรยิ่สสัย
"ถามแ่แพร ทำไมถึ..." เหมือนแพรำลัะถาม่อ อาหาร็มาวารหน้าทั้สอนพอี
"ินเถอะรับ ้าวเที่ยยัไม่ไ้ินหนิรับ เี๋ยวไม่สบายเอา" ธเนศพู่อนะัอาหารที่วารหน้าให้เธอ อะไรเนี่ยผู้ายนนี้ นี่ือสิ่ที่เ้านายทำให้ลูน้อเหรอ
"อบุ่ะ" เหมือนแพรล่าวอบุ่อนะินอาหารเียบๆ และเ็บวามสสัยไว้้าในใ
"อิ่มมั้ยรับ" ธเนศถามหลัาที่ทั้สอินเรียบร้อยแล้ว เหมือนแพรพยัหน้าเบาๆ เาเห็นเ่นนั้น็รีบเรียพนัานมาเ็บิลทันที
"่าอาหารทั้หมสอหมื่นสี่พันบาทรับ" พนัานแ้่าอาหาร นั่นทำเอาเหมือนแพรที่ำลัินน้ำอยู่น้ำแทบพุ่ ่าอาหารแ่มื้อเียวนั่นมัน่าอาหารเธอับวอ้าสามเือนเลยนะ เธอไ้แ่ิในใ่อนะล่าวอบุเา แล้วามไปึ้นรถแบบเียบๆ
"ทานี้ไม่ใ่ทาไปบริษัทหนิะ" เหมือนแพรถามเมื่อเส้นทาที่ำลัะไปไม่ใ่ที่ทำานอเธอ
"พอีผมอยา้อปปิ้ เี๋ยวไปห้าันรับ" เหมือนแพรยั้อใับอีี่เรื่อ านที่้าบนโ๊ะเธอะเสร็วันไหนเนี่ย ทำไมเาถึทำัวิลล์นานี้ แล้วสุท้ายเธอ็ปิเสธไม่ไ้้อยอมไปับเา้วยวามไม่เ็มในั
"ปิ เลาน่อน็ไปห้าับุแบบนี้ลอเหรอะ" เหมือนแพรถามเพื่อเ็ว่าารมาทำอะไรแบบนี้เป็นเรื่อปิอานเลาอบริษัทนี้
"ไม่รับ ผมแ่อยามาับุแพร" อะไรอีเนี่ย พูรๆแบบนี้อีแล้ว เหมือนแพรเหวอไปนินึ ่อนะยิ้มแห้รับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น