คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : งานจ๋าอยู่ไหน
เหมือนแพร นั่เี่ยมือถือหาานไปเรื่อย สภาพหิสาวผู้ที่เพิ่ะานเพราะเธอันไป่าผู้ัารที่อบระแนะระแหนเธอเรื่อารใ้เส้นสายานที พี่เยอเธอเ้ามาทำาน ทั้ที่เธอมั่นใว่าเธอไ้านนี้มา้วยวามสามรถัวเอล้วนๆ ้วยนิสัยที่ไม่ยอมใรอเธอ เธอลระเบิและยื่นใบลาออในวันนั้นเลย มันทำให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้
"วอ้า เมี้ยวๆ" เหมือนแพรเรียแมวพันธุ์บริิสีบลูัวอ้วนที่เธอเลี้ยไว้เป็นเพื่อนแ้เหาให้มาหา เหมือนเ้าเหมียวะรู้วามมันเินมาหาเธอประหนึ่ว่ารู้ัื่อัวเอ เธออุ้มมันมาวาบนัว ่อนะพูับมัน
"้าหาานให้แม่หน่อย แม่ะไ้มีเินื้อเลียๆให้ายยย เมี้ยว" เธอเาาเ้าเหมียว พร้อมเี่ยหน้าอมือถือไปเรื่อย ัหวะนั้นเอที่เธอเห็นประาศรับสมัรานที่รับวุิและุสมบัิเธอทุอย่า
"ผู้่วยผู้ัารเหรอ วุิร ประสบาร์เรา็พอมีนะ บริษัทน้ำหอมเหรอ น่าสนในี่ ลอส่เรูเม่ไป่อนีว่า" เธอลุึ้นเปิโน๊บุ๊ที่วาอยู่โ๊ะ แล้วรีบัส่เรูเม่สมัรานไปทันที
"อให้แม่ไ้านนี้นะลูนะ แม่ะหาเินให้้าเยอะๆเลย" เธอพึมพำ่อนะวาเ้าเหมียวล แล้วเินเ้าห้อนอนไป
"เมื่อไหร่พี่พลอยะมาเอาอพวนี้ไปเนี่ย อยูเหอะถ้าไม่มาเอาะแอบเอาไปายให้หมเลย" เหมือนแพรเห็นระเป๋าแบรนเนม์ะวาเรียันในห้อนอนอเธอ ้วยวามที่เหมือนแพรไ้เ้ามายึอนโอพี่สาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลัาเ้าัวแ่านและย้ายไปอยู่ับสามีและยัมีลูายวัยสอวบที่้ออยเอาใ เธอะยุ่มานไม่มีเวลาที่ะมาเอาอพวนี้
ริ๊ ริ๊~~~
เสียริ่หน้าห้อเหมือนแพรั เธอเินออไปูหน้าอมอนิเอร์เห็นหน้าพี่สาวโว์หราอยู่เ็มอ
"ายยามาแม่ เพิ่นึถึ" เหมือนแพรเปิประูห้อให้พี่สาวเ้ามา เธอถืออมาพะรุพะรันเหมือนแพร้อเอื้อมมือไป่วยถือ
"ทำไมิถึั้นอยู่หรอย่ะ" เหมือนพลอยทัทายผู้น้อสาว
"เนี่ยำลัิอยู่เลยว่าะแอบเอาอพี่ไปาย ไม่เห็นมาเอาัที" เหมือนแพรปิประูแล้วเอาอไปวารเาน์เอร์รัว
"วอ้า!!!ไอ้้าว แม่เ้าให้้าวให้น้ำหนูมั้ยลู เห็นว่าานอยู่้วย" เหมือนพลอยวาอแล้วปรี่เ้าไปย้ำแมวอน้อสาว ในะที่เหมือนแพรอนนี้ยืนลอามอบน
"มันอ้วนะเป็นหมูอยู่ละ แทนที่ะสนใน้อสาวัวเอ สนใแมวแพระั้น" เหมือนแพรัพ้อ เธอเินไปหย่อน้นลโฟา้วยวามเบื่อหน่าย
"็แทำัวเอ ใรใ้ให้แไป่าผู้ัาร" เหมือนพลอยเินมานั่้าๆเธอ
"เี๋ยว็ไ้านแล้ว แพรสวยแถมเ่ หาานไม่ยาหรอ" เหมือนแพรพู้วยวามมั่นใ
"้าแมุ่ พี่ยัไม่บอแม่นะ เรื่อแาน แ่ไม่รับปาว่าแม่ะรู้เอมั้ย อีอย่านะแม่อะเหมือนสายสืบ" เหมือนแพรเือนน้อสาว
"รู้แล้ว ไม่เินเือนนี้ ริๆ ไ้านัวร์"เธอยัยืนยัน
"้าแมุ่ พี่้อไปแล้ว ้อไปรับเหนือเมที่บ้านแม่พี่ที" เหมือนพลอยลุึ้นเรียมะลับ
"มาแ่เนี้ยเนี่ยนะ ไหนๆ็มาแล้วเอาอลับไป้วยสิ ระเป๋าพวนั้นเห็นแล้วมันยั่วยวนนะ" เหมือนแพรพยายายามให้พี่สาวเอาระเป๋าลับไป้วย
"ไม่ๆ ยุ่ยา แอยาใ้ใบไหน็หยิบไปใ้เลย" เหมือนพลอยพู่อนะปิแล้วออาห้อไป
"เอาอีละ เฮ้อ" เหมือนแพรทิ้ัวลโฟา แล้วหันไปัารย้ำพุแมวัวเอ่อ
สนามบิน
"ถึแล้วรับ ส่นับรถมาหน้าสนามบินไ้เลย" ธเนศ นัธุริหนุ่มที่เพิ่ลับมาา่าประเทศ้วยเรื่อาริ่อธุริบ่อย เาึลายเป็นนัธุริหนุ่มไฟแรที่หาัวับยานนึ
รถสปอร์หรูสีำับมาอหน้าสนามบิน นับรถลมา่อนะยื่นุแให้ธเนศ
"อบใ ไปไ้แล้ว" เารับุแานับมา่อนะโยนระเป๋าไว้เบาะ้านับ แล้วบึ่รถออาหน้าสนามบินยิรไปที่อนโหรูใลาเมือ
ื๊ ื๊~~~
"รับ" ธเนศรับโทรศัพท์ผ่านทาพวมาลัยรถยน์
"มีสัมภาษ์านหรอรับ ทำไมไม่ัารันเอเลย ทำไม้อถึมือผมเรื่อแ่นี้ ำแหน่เลาผมเหรอ ะให้ผมเลือเอ เฮ้อ โอเรับ มัน็่วยไม่ไ้นี่ ั้นส่าราเวลาสัมภาษ์มา้วย เี๋ยวผมเ็อีที" ธเนศวา่อนะเหยียบันเร่เพื่อเพิ่มวามเร็ว
เหมือนแพรำลัทำอาหารอยู่ในรัว เธอเปิเพลฟัเบาๆามประสาสาวโสที่ว่าาน ทันในั้น็มีโทรศัพท์สายนึเ้ามา
ื๊ ื๊~~~
เหมือนแพรไ้ยินเสียโทรศัพท์ เธอวาทุอย่าารัวแล้วรับพร้อมเปิสปีโฟน
"สวัสี่ะ โทราทีเอ็นเพอร์ฟูมนะะ ุเหมือนแพรใ่มั้ยะ" เสียปลายสายน่าะาเ้าหน้าที่นนึทำเอาเหมือนพลอยเริ่มใสั่น
"ใ่่ะ" เธอำลัลุ้นว่า...
"พรุ่นี้มีสัมภาษ์านำแหน่เลาเวลา เ้าโมเ้าที่ห้อประุมบริษัทนะะ รุามาให้รเวลา้วย่ะ" พนัานปลายสายย้ำ
"โอเ่ะ แ่ำแหน่อะไรนะะ" เหมือนแพรย้ำว่านั่นไม่ใ่ำแหน่ที่เธอยื่นสมัร
"อบุ่ะ" ู๊ ู๊ ู๊
"เอ้า อะไรเนี่ย ยัไม่ไ้อบเลยว่าำแหน่อะไร แ่่าเถอะ พรุ่นี้ไปสัมภาษ์แล้ว ้อรีบินรีบนอน เรียมัวให้พร้อมแล้ว" เธอรีบลับไปทำอาหาร และรีบัารัวเอให้พร้อม่อนสัมภาษ์านทันที
"ุไม่่อยเรินะ" เหมือนแพรื่นเ้ามาเพื่อเรียมพร้อมะไปสัมภาษ์าน เธอส่อระมอัวเอ แ่เหมือนเธอะไม่่อยพอใเท่าไหร่
"เอ มีุอื่นมั้ยนะ" เหมือนแพรเลื่อนหน้าเสื้อผ้าในู้ไปเรื่อยๆ นไปเอุที่เหมือนพลอยไม่มาเ็บไปสัที เป็นุเสื้อเิ้สีฟ้า ระโปรสีน้ำาล เหมือนแพรหยิบออมามอแล้ว เธอรู้สึว่าเ้าับอนเ็ป์บริษัท ึหยิบมันออมาใส่อย่าไม่รีรอ ้วยวามที่สัส่วนเธอและพี่สาวใล้เียันนั่นทำใหุ้ที่เธอสวมมันออมาเป๊ะนเธอ้อว้าวับภาพรหน้า
"มัน้ออย่านี้สิ พี่พลอยอยืมวันนึนะ" เหมือนแพรหยิบระเป๋าและุแรถและบอลาเ้าเหมียว่อนะเินออาห้อ
เหมือนแพรับรถมาอใล้ๆบริษัท เธอใ้ัหวะเินไปที่บริษัทมอบรรยาาศรอบๆ
"ที่นี่็ไม่เลวนะ" เหมือนแพรพึมพำ่อนะมีรถสปอร์ันสีำที่วิ่มา้วยวามเร็วับผ่านเธอไป นั่นมันทำให้ลมพัเ้าหาเธออย่าแร ทำให้ผมที่ั้ใทำมาไม่เป็นทรเลยทีเียว
"เอ้า ไอ้บ้าที่ไหนมันับรถแบบนี้เนี่ย" เธอบ่น่อนะัทรผมให้เรียบร้อย เหมือนแพรมอนาฬิา ใล้เวลาแล้ว เธอรีบเ้าบริษัท้วยวามเร็วแส
ความคิดเห็น