คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 07 GAMES OVER...
07 GAMES OVER
เรื่องราววันนั้นยังคงเป็นความทรงจำที่ดีอยู่ในใจของทั้งสองคน แต่ก็แค่นั้น แค่ความทรงจำจริงๆ
“พี่เจย์ครับ ผมหิวน้ำ”อูยองอ้อนพี่ใหญ่ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็น...
“หากินเองดิ่ ง่อยเหรอไง”โหดร้ายสุดๆ ทั้งที่หน้าตาออกจะหล่อหวานขนาดนั้น
“ชิๆ หัดเหมือนคนอื่นเขาบ้าง โน่น ดูพี่แทคสิ ยัง...เทคแคร์...พี่คุณ...ดีเลย”อูยองมองไปอีกด้านของห้องแต่งตัว ที่แทคยอนกำลังนวดไหล่ให้นิชคุณอยู่ ก่อนจะเบือนกลับมาแทบจะช่วงเวลาเดียวกัน
“แล้วแกเป็นไรกับฉัน แหม ด่าทุกวันว่าเตี้ยงั้น เตี้ยงี้ ทีนี้จะหวังให้ฉันดูแล ไอ้บ้า”อ๋อ ที่แท้เจย์ก็แค้นฝังหุ่นนี่เอง “แล้วทำไมไม่ไปหาคุณ ทีแต่ก่อนแค่กระดิกนิ้ว คุณก็มาหาแล้วไม่ใช่เหรอ”แม้แต่คนที่ไม่ค่อยสังเกตอะไรกับใครเขาอย่างเจย์ ก็ยังดูออก
“แหม ผมก็อยากอ้อนพี่บ้างไง”นายด้งกลบเกลื่อน
“เฮอะ อ้อนทีนสิไม่ว่า”เจย์มามาดโหด เข้าล็อคคอน้อง
“ฮิ ฮิ ฮิ”ด้งมาโซฯหัวเราะร่วน ชอบใจนักที่โดนดุด่าว่าตื๊บ (บ้าป่ะ)
ซึ่งภาพที่เห็น ถ้ามองจากมุมไกล ก็ไม่ต่างอะไรกับคำว่า กะหนุงกะหนิง แม้ว่าบทสนทนาตามจริงจะห่างไกลโขก็ตาม
“พักนี้อูยองมันเกาะแกะเจย์เกินว่ะ”แทคยอนทำหน้าโหดประกอบประโยคดุดัน
“พี่เจย์”นิชคุณท้วงแก้เรื่องสรรพนาม แต่ไม่มีคอมเมนต์เรื่องอูยอง พักหลังเขาเองทิ้งระยะห่างกับคนคนนั้นพอสมควร เลยไม่รู้จะพูดอะไรดี
“แล้วเมื่อไหร่จะดีกัน”จู่ๆแทคก็หันมาไล่เบี้ยเพื่อน ตรงประเด็นด้วยสิ
“อะไร”รู้เต็มอกนะว่าไอ้หน้าโหดหมายถึงใคร เรื่องอะไร แต่ว่า เขาเองไม่อยากตอบ อยากปล่อยให้มันเงียบหายไปกับสายลม มันเริ่มจากเขาก็ควรจบที่เขา ไม่ใช่หรือ
“เออ ปากแข็งเข้าไป อย่ามาเสียใจทีหลังนะเว้ย เบื่อว่ะ สุดท้ายดีกันพวกฉันก็หมาหัวเน่า”แทคยอนบ่นกึ่งแนะนำ เรื่องพวกนี้แทคถนัดนัก
“นี่...”คุณอ้าปากค้าง ตกใจที่ตนเองโดนมองทะลุปรุโปร่ง
“แหม ฉลาดแบบฉันดูพวกนายไม่ออกก็เกินไปแล้ว เซื่องซึมทุกวัน คุยกันก็ฝืนๆ เซอร์วิสแฟนก็การแสดง เนียนตายล่ะพวกนาย”แทคอัดเต็ม เข้ากลางใจ เพราะว่าถูกทุกข้อ เต็มสิบให้ล้านเลยเอ้า
“แล้วนาย พวกนายคิดไงอ่ะ ถ้าฉัน...”
“ตอนแรกฉันก็คิดนะ ว่าอย่างนายคงไม่เป็นหรอก ดูแล้วมันไม่ใช่อ่ะ แต่ เออ เข้าใจ อูยองมันน่ารัก ไม่เป็นไรเพื่อน เรื่องพวกนี้มันเรื่องธรรมชาติ”แทคตบบ่าเพื่อน พูดราวกับกำลังคุยเรื่องสภาพอากาศ มันง่ายขนาดนั้นเลย ?
“ดูแล้วไม่ใช่หมายความว่าไง นายดูไม่ออกหรอกน่า นายไม่ได้เป็นนี่นา...อ๊ะ หรือว่า”ถึงบางอ้ออ๊ะยังคะ คุณนี่
“แม่นแล้ว”แทคยอนยักคิ้วให้เพื่อน “และฉันก็กำลังจะไปฆ่าไอ้ด้งด้วย ถ้ามันยังไม่เลิกยุ่งกับเจย์”
“แล้วพี่เจย์เขา โอเคเหรอ”นิชคุณถามหน้าเหวอ (อีกครั้ง)
“เปล่าหรอก รักข้างเดียวน่ะ เฮ้ย ไปก่อนนะ ต้องจับแยกก่อน เดี๋ยวจะยาว”แทคยอนทำท่าจะเดินไป แต่ว่าก็หันมาทิ้งท้ายในความมั่นใจในเกย์ด้าของตน “ฉันว่าวงเรามีแค่จุนซูล่ะวะที่ร้อยเปอร์เซ็นน่ะ”
...............................................
ตอนนี้ ทั้งหัวหน้าและน้องรัก(ยม)ไม่รู้ตัวเลยว่า พายุเกย์กำลังโถมใส่แล้ว
“ไอ้ด้ง ไปไกลๆไป เบื่อหน้า”ร่างสูงใหญ่เข้าหิ้วคอเสื้อของคนตัวเล็กกว่า กระชากให้พ้นทาง ก่อนที่ตัวเองจะเสียบแทนด้วยการเข้ากอดคนตัวเล็กสุด
“แหม แค่นี้ทำหวง”ด้งบ่น แต่ว่าก็ปล่อยให้พี่เขาจู๋จี๋กันโดยดี (อันที่จริงพี่เจย์ไม่จำยอมหรอก แต่ติดที่ตัวเล็กกว่า เลยช่วยไม่ได้)
“เออ พี่แทค แล้วจุนโฮอ่ะ”ก่อนไป ขอกวนหน่อยเหอะ ไม่ใช่สิ ถามเพราะอยากรู้จริงๆ
“ไม่รู้ แต่จุนซูอยู่หน้าห้อง”
อูยองเดินเกาหัวออกมานอกห้อง ตูถามถึงไอ้โฮ ทำไมได้แหล่งที่อยู่ของพี่ซูวะ แล้วที่สำคัญ ตูออกมาหาพี่เขาทำไมนี่สิ ประเด็น
“ครับ อะไรนะ ฮิฮิ ไม่เอาอ่ะ เขิน”
เอ๋ พี่จุนซูคุยโทรศัพท์เหรอ แล้วทำไมต้องบิดไปบิดมาเอามือทุบกำแพงขนาดนั้นด้วยวะ ไม่ได้ๆ เข้าไปขัดตอนนี้เสียมารยาท ยืนแอบฟังตรงนี้ดีกว่า (แหม พ่อคนมารยาทงาม)
“ก็บอกก่อนสิ”พี่จุนซูทำเสียงเล็กเสียงน้อย ชิชะ ฟังยังไงก็เหมือนคุยกับแฟน
“ครับ ก็เหมือนกันครับ”เฮอะ มาแนวนี้ สงสัยบอกรักกันชัวร์
“อะไรอ่ะ ก็ได้ๆ รักนะครับ แค่นี้นะ บาย”นั่นไง ไปถามดีกว่าว่าคุยกับใคร คิดแล้วอูยองก็ทำเนียนว่าเพิ่งมาถึง เจ้าตัวแสบมองโทรศัพท์ในมือจุนซูก่อนเอ่ยปากถาม
“พี่คุยกับใครฮะ”
“พี่ชางมินน่ะ”จุนซูตอบตามตรง ไม่ได้สงสัยเลยว่าทำไมพอตอบไป อูด้งถึงได้อึ้งอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก “แล้วมาหาพี่มีอะไรเหรอ”
“อา ปะ เปล่าครับ ไม่มีอะไร ผมแค่ผ่านมาเฉยๆ”อูยองรีบตอบ
“เหรอ งั้นพี่เข้าห้องนะ”จุนซูหันหลังกลับ กำลังจะผลักประตูเข้าไป อูยองก็เรียกไว้เสียก่อน
“พี่ครับ”สีหน้าเหมือนชั่งใจ แต่ก็เอ่ยปากออกมา เมื่อคนถูกเรียกเลิกคิ้วสงสัย “ถ้าเกิดพี่มีรักต้องห้าม แบบว่าชอบคนที่เด็กกว่ามากๆ ประมาณนี้ พี่จะทำไงเหรอครับ”หนุ่มน้อยพยายามถามอย่างเลี่ยงที่สุด
“อืม พี่ไม่แคร์หรอก ความฝันสูงสุดของพี่คือได้มีครอบครัวที่อบอุ่น แล้วพี่เองก็มองไม่เห็นเลย ว่าทำไมพี่ชางมินจะเป็นครอบครัวของพี่ไม่ได้”จุนซูตอบอย่างอ่อนโยน เข้าใจทะลุปรุโปร่งทุกอย่าง “นายเองก็คิดดีๆนะ บางทีเราเองก็ต้องเลือก ระหว่างความเหมาะสมและความรัก”
“อา ครับ”อูยองหน้าแดงที่โดนจับได้
“งั้น พี่เข้าไปละนะ”
“ตามสบายครับ”
……………………………
อา เซอร์ไพรซ์ชะมัด ที่พี่จุนซูจริงจังกับความรักขนาดนี้ เฮ้อ แล้วเราล่ะ ทั้งๆที่รู้ใจตัวเองแล้ว แต่ทำไมมันยังเหมือนหาทางออกไม่เจอนะ ไม่หรอกน่า เราไม่ผิด คนที่ผิดคือพี่คุณต่างหากที่เข้ามาทำดี แล้วจู่ๆก็หายจ้อยไปเลย ก็แค่เราเย็นชาใส่นิดหน่อยไม่น่าจะถอดใจง่ายๆนี่นา
เอ หรือเราจะเย็นชาเกินไปนะ ช่วยไม่ได้นี่นา ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก ผู้ชายกับผู้ชายนี่นะ ตัดใจเถอะอูยอง ยังไงนายเองเข้มแข็งแบบพี่จุนซูไม่ได้แน่ๆ
“ฟู่...”
อูยองสะดุ้งสุดตัว เมื่อแรงลมปะทะเข้าเต็มหู เขามองหน้าคนขี้แกล้งตาขวาง
“คิดอะไรอยู่”นิชคุณถาม สีหน้าแย้มยิ้มเหมือนมีความสุขเสียเต็มประดา
“ก็คิดเรื่องพี่แหละ”ครั้งนี้อูยองตอบตรง
“คิดว่าไง”คุณสงสัย
“ก็ทำไมพี่ต้องเล่นเกมกับผมด้วย มาทำให้ระ...มาบอกรัก แล้วก็หนีหาย พี่จะให้ผมคิดไง มันเสียความรู้สึกนะ”อูยองเลือกคำพูดที่เหมาะสมได้ในที่สุด
“อา เกมมันจบลงแล้วล่ะ พี่ยอมรับว่าตัวเองแพ้ พี่เอง น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว”นิชคุณพูดกลั้วหัวเราะ เหมือนกับทลายกำแพงได้ วันนี้ เขาเองสามารถคุยกับอูยองได้อย่างสนิทใจ และอย่างเปิดเผยที่สุดด้วย
“ผมก็จะบอกพี่เลยนะ พี่น่ะไม่มีวันชนะผมหรอก”แม้ยังคงไม่เข้าใจดีนักว่าเกมที่อีกฝ่ายหมายถึงคืออะไร แต่ตามนิสัยด้ง มันอวดได้ทุกที่ทุกเวลา เหมือนยูโร คัสตาร์ดเค้กเชียว (โบราณไปไหมด้ง)
“เหรอ พี่เองก็มีอะไรจะบอกนายเหมือนกัน”คุณยิ้มน้อยๆ เรียกความมั่นใจให้กับตนเอง แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความจริงใจและความนัยจนปิดไม่มิด
“...”อูยองหรี่ตาลงคล้ายอยากประเมินสถานการณ์ เขาเพิ่งบอกตัวเองให้ตัดใจ แต่ว่าตอนนี้ พี่คุณกำลังจะบอก...
“พี่อยากจะบอกว่า พี่ชอ...”
“ผมไม่อยากฟัง”
เสียงแหบพร่าแทรกขึ้นมากลางประโยค ทำเอาสีหน้ายิ้มแย้มเจื่อนลงทันที นิชคุณมองหน้าอูยองนิ่ง ไม่มีคำพูดระหว่างคนทั้งคู่ หากแต่แววตาที่สบกันนั้น สื่อความในใจจนหมดสิ้น
“ถ้านายต้องการแบบนั้น...”คนเป็นพี่เริ่มก่อน หลังจากที่เบือนสายตาจากแววตาเย็นชา ก้มมองพื้น
“ผมต้องการแบบนั้น”อูยองเสียงแข็ง หากแต่ว่า เพียงแค่ตอนนี้นิชคุณจะเงยหน้ามอง เขาเองคงได้เห็นหยาดน้ำคลอหน่วย ที่จะอย่างไร ด้งน้อยก็ปิดไม่มิด
“..........”ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาอีก นิชคุณหันหลังเดินกลับเข้าห้องแต่งตัว
การที่ต้องฉีกยิ้มทันทีที่เดินผ่านบานประตูยากเย็นเท่าๆกับการที่ต้องเงยหน้าขึ้นสูง เพื่อสะกดกลั้นหยาดน้ำตา ที่กำลังจะร่วงหล่นมา เพราะการตัดสินใจ
สำหรับอูยอง ....
สำหรับนิชคุณ ....
...GAMES OVER...
จบตอน
ความคิดเห็น