คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 04 DAMN IT...
04 DAMN IT
“งั้น ตอบแทนด้วยการให้พี่ดูแลดีกว่า”นิชคุณยิ้มอ่อนโยนแต่แววตาวิบวับ
“...”ขอถอนคำพูดที่พูดไว้ว่าขอบคุณจากใจทิ้ง ณ บัดนี้ อูด้งหน้าถอดสี ตกลงความหนุ่มที่เก็บไว้กว่ายี่สิบปี จะมลายก็คราวนี้เหรอวะ
“ไม่ปฎิเสธใช่ไหม งั้นรอก่อนนะ พี่อาบน้ำก่อน แล้วจะหาข้าวมาให้ จะได้กินยา”นิชคุณรีบวางท่าเป็นพระเอก สั่งเสีย เอ้ย เเนะนำ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เพียงแค่ประตูปิดลง
“คิก คิก ฮิ ฮิ”หนุ่มแสบหัวเราะตัวสั่น ขำสีหน้าคนโดนแกล้ง
“พี่คุณ”
คนโดนเรียกสะดุ้งเฮือก เสียงหัวเราะกลืนลงไปในลำคอ
“ขำอะไรคนเดียว”สีหน้าชานซองนี่แบบว่า พี่ครับ พี่บ้าป่ะ “อูยองเป็นไงบ้างอ่ะครับ”
“อะแฮ่ม”คุณกระแอมเรียกสติ (ที่เสียไป) “ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องเข้าไปหรอก ไปต้มข้าวต้มไป แบบอ่อนๆนะ เดี๋ยวพี่มาดู”
“ครับ” =_=
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป กลิ่นหอมฉุยของข้าวต้ม เรียกหนุ่มไทยให้เดินเข้ามาชม
“หอมอ่ะ”
“ใช่ม้า”น้องเล็กปลื้ม ตูเก่ง “ชิมป่ะ”
“อือ...”ซดฮวบ
สีหน้าหลังจากวิม เท่ากับ เจื่อน =_=
“ไมอ่ะพี่คุณ ไม่อร่อยเหรอ”ชานซองเหวอ กระโดดเหยงอย่างกังวล (แหม ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆนะลูกนะ)
“จืด”พี่คุณตอบแสนสั้น
“เอ๊า ก็พี่บอกว่าอ่อนๆนี่นา”อ่อนของชานซองเท่ากับไม่ปรุง อืม ซื่อได้อีก
“งั้นพี่ปรุงให้”นิชคุณตักเกลือในกระปุกโปรยใส่ไปหนึ่งช้อนโต๊ะ อย่าเพิ่งตกใจไป ว่าข้าวต้มให้อูยองคนเดียว ทำไมปรุงซะขนาดนั้น เพราะเกลือเกาหลีมันเค็มน้อยกว่าเกลือไทยต่างหาก อ้าว เชื่อเหรอ ล้อเล่นนะ (อิ อิ) เพราะชานซองต้มข้าวขนาดหม้อแกง (ใบโต) น่ะ เลยต้องหนักเครื่องปรุงหน่อย ซึ่งช้านโต๊ะพูนๆ ก็พอเหมาะเป๊ะ
“พี่ยกไปให้อูยองก่อนนะ”คุณยกถาดขึ้นเตรียม
“เคฮะ ที่เหลือผมจัดการเอง”แหม ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ จะเก็บล้างเอง แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าจัดการในความหมายของชานซองน่ะ คือ จัดการข้าวต้มหม้อใหญ่นั่นต่างหาก โถ ลูก กินหรือบดคะนั่น -*-
.......................................................
หนุ่มน้อยที่นอนซมอยู่บนเตียงผุดลุกนั่ง เมื่อแว่วได้ยินเสียงลูกบิดประตู
“ท๊าดา...”นิชคุณถือถาดด้วยมือเดียว อีกมือผาย ราวกับเป็นนักมายากล โชว์ชามข้าวหอมกรุ่น “ฝีมือชานซองกับพี่ กินข้าว กินยาแล้วพักผ่อนซะ เด็กน้อย”
“พี่ไม่ลักหลับผมนะ”เด็กน้อยทำหน้าหวาด ยามเมื่อถาดข้าวต้มมาใกล้ และนั่นทำเอาคนฟังสำลักหัวเราะออกมา
“ไม่...”นิชคุณเว้นจังหวะ “ไม่แน่ ฮิฮิ”
“อ๊า”ด้งคราง
“กินก่อนๆ กินเองหรือต้องป้อน”
“เอ่อ พี่เห็นผมง่อยหรือไง”ยังมีหน้ามาตลก
“ฮ่าๆ”นี่ก็มีหน้ามาขำ แหม เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว
แต่ในที่สุดข้าวต้มก็หมดเกลี้ยงชามจนได้ ตามมาด้วยยากินอีกสองสามขนานที่ตกเข้าท้องอูยอง ไม่รู้ว่าสาไปเองไหม แต่ว่าหลังจากอิ่มข้าว อิ่มยาแล้ว รู้สึกเหมือนจะหายไข้เลย
“นอนดีกว่า”อูยองไถลตัวลงนอนราบ มือยกผ้าห่มจรดหน้าอก ก่อนมองหน้าอีกคนในห้อง
“นอนสิ”นิชคุณบอกง่ายๆ
“แล้วพี่จะนั่งบื้อทำไม ก็ออกไปสิ”คนป่วยหงุดหงิดง่าย แต่คนอย่างด้ง มันหงิดหงุดได้ตลอดล่ะ จริงบ้างเล่นบ้างก็เหอะ =_=
“โอเคๆ หายไวๆนะ”
ดูเหมือนจะลืมจุดประสงค์เดิมที่ยั่วว่าจะเฝ้าดูแลไปแล้วหรือเปล่า นิชคุณถึงได้เก็บถาดกลับออกไปง่ายๆ ไม่ได้ดึงดันอะไร อูยองเลยสบายใจ ผล็อยหลับไปหนึ่งตื่น
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง หันหน้าไปทางขวาเจอกำแพง พอมองซ้าย เอ ใครหว่า ตัวสูงอย่างกับเปรต หน้าขาวเหมือนกระดาษ นั่งกด โน้ตบุคอยู่ ดูท่าทางเหนื่อยอ่อน แต่ก็มีความสุข
เสียงเสียดสีของผ้าขณะที่คนเพิ่งตื่นขยับตัว ทำให้นิชคุณละสายตาจากไฟล์ในคอม เพื่อหันมายิ้มหวานให้
“หลับสบายไหม”
“อืม”หนุ่มหน้าเด็กพยักหน้าประกอบ
“อยากได้ไรหรือเปล่า ตัวร้อนไหม ยังเจ็บคออยู่ป่ะ แล้วไออีกหรือเปล่า”ไม่ถามเปล่า ยังเดินเข้ามาดูอาการอย่างใกล้ชิด จนคนป่วยได้เห็นสีหน้าเป็นห่วงเต็มๆตา
“คนอื่นล่ะ”คำถามมันเยอะจนเกินจะตอบ อูยองเลยได้แต่ถามกลับแทน
“ไม่รู้สิ พี่อยู่ในนี้ตลอด แต่พี่แจบอมกับจุนโฮแวะมาดูนะ เราหลับอยู่ พวกเขาก็เลยไม่อยากกวน”
“อืม”อูยองพยักหน้า ก่อนหลับตาลง
“อา นอนต่อเถอะ พี่ต้องไปแล้วล่ะ ฝากโน้ตบุคด้วยนะ หายไวๆล่ะ บาย”
นิชคุณยิ้มอ่อนโยน และเดินออกไป ทันทีที่ประตูส่งเสียงกริ๊ก คนบนเตียงลืมตาพรึ่บทันที
อา พี่คุณเฝ้าผมตลอดเลยเหรอ ทั้งที่มีงานหนักขนาดนั้น แต่ก็ยังสละเวลาให้ผมอีก อา ผมรู้สึกดีใจจนเหมือนจะลอยได้เลย มันอยากจะยิ้ม ยิ้ม และก็ยิ้ม โอ นี่น่ะ มันก็แค่ความซาบซึ้งใจที่ผมมีต่อเขาก็แค่นั้น ไม่ได้มากมายเลย ใช่ไหมนะ
เอ๊ะ พี่คุณบอกว่าฝากคอมหน่อยเหรอ งั้นผมคงต้องปิดเครื่องให้เขาสิ เดี๋ยวเเบตพี่เขาหมด (คนดีใช่ไหมอ่ะ ผมน่ะ ^^)
อูยองลุกขึ้นไปที่โต๊ะ จุดวางโน้ตบุค แต่ก่อนที่จะได้กดชัตดาวน์ ไฟล์วีดีโอที่เล่นค้างไว้ ทำให้ตัวเล็กอ้าปากค้าง
Fancam ที่ Yongsan Mall ของเขาเอง แถมเป็นตอนที่เขากินน้ำแล้วตบก้นกระป๋องด้วยสิ
อ๊าก เขินอ่ะ เฮ้ ไม่ใช่สิ ทำไมพี่คุณถึงได้มานั่งดูผมล่ะ เพราะพี่เขาชอบผมจริงๆใช่ไหม แล้วทำไมนะ จากที่แค่คิด ผมก็อยากอาเจียนแล้ว แต่ตอนนี้ ทำไมนะ ทำไมผมไม่รู้สึกรังเกียจเลย ไม่เลย สักนิดเดียว................
จบตอน
ไฟกำลังแรง แต่งไว้ซะเยอะ แต่ขี้เกียจพิมพ์ 555+
ตอนต่อไปขอเวลาหน่อยนะคะ อาจมีการแก้พลอตบ้าง รู้สึกเรื่องมันจะเดินไวไปหน่อย (555+)
ความคิดเห็น