คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8: งานฉลองวันคลอด กับความเทราที่ตามมา
แสอาทิย์อ่อน ๆ สาส่อไปทั่วปราสาทเรีป บรรยาาศเ็มไป้วยวามรึรื้นาารเรียมานลอ วันลออราินีเอมม่า เหล่าุนนาาทั่วทั้เวสเทอรอส่ามารวมัวันเพื่อร่วมยินี ลอศึและแรสัาัึ้นั้แ่เ้า ประาศารเริ่ม้นอานเลี้ยให่ ึ่แน่นอนว่า... ้อมี ารประลอาบและประลอทวน เป็นหนึ่ในไฮไล์สำัอวัน
เอน วอเอร์ ยืนมอสนามประลออย่าเบื่อหน่ายาที่นั่บนอัันทร์ ำลัใทั้หมที่วระมีสำหรับานเลิมลอถูลบไป้วยเสียโลหะระทบันัสนั่น าบถูเหวี่ย้วยวามโรธและวามทะเยอทะยาน เลือหยลบนพื้นทราย และบานถูพาออไป้วยเปลหาม
เอนถอนหายใเฮือให่ ยนมิ้นหนึ่ึ้นเี้ยวอย่าเอื่อยเื่อย ่อนะหันไปบ่นับ มีร่า ที่นั่้า ๆ อย่าหมอารม์
“้าไม่เ้าใริ ๆ ว่าทำไมานลอวันลออเ็น้อยถึ้อมีารประลอาบัน้วย?”
มีร่าลอา รู้ทันว่าบทสนทนาแบบนี้้อามมา้วยอะไรสัอย่าที่วนประสาทแน่นอน แ่็อไม่ไ้ที่ะฟั่อ
“ฟันะ…” เอนพูพลาโบนมในมือไปมา “นี่มันวันเิอเ็น้อยนะ! เ้าิู—เป็นวันแห่ารเริ่ม้นีวิแท้ ๆ แ่ลับ้อมีนมาล้มเ็บ บานอาถึาย... แ่เพราะ้อประลอทวน? มันสมเหุสมผลรไหน?”
เาหันไปทาลุ่มุนนาที่นั่อย่าื่นเ้นับาร่อสู้รหน้า พลาพูเสียัพอให้มีร่าและนรอบ้าไ้ยิน
“้าว่ามันน่าะีว่าถ้าทุนมานั่ ินนม ื่มน้ำา ัน... แทนที่ะเอาาบมาไล่ฟันันแบบนี้”
เายัไหล่ พลาหยิบถ้วยาึ้นิบ้วยท่าทาผ่อนลาย “แบบนี้น่าะเป็นานลอที่สมบูร์แบบมาว่านะ”
เมอน ที่ยืนอยู่้านหลัไ้ยินเ้าพอี หัวเราะออมาอย่าสนุสนาน “เ้านี่มันเิมาผิยุริ ๆ นะ เอน ประลอาบนี่ือวามสนุอพวเา เ้าะให้พวเานั่ินพายันทั้วันหรือยัไ?”
เอนหันมามอพ่ออเาอย่าริั ่อนพู้วยน้ำเสียริใ แ่เ็มไป้วยวามวนประสาทามแบบบับอเา
“็ใ่น่ะสิ... ถ้าพวเาินนมพายแอปเปิ้ลันแทนที่ะเอาทวนมาไล่้วัน อาไม่มีใร้อถูหามออาสนาม็ไ้”
เรนีร่า ที่นั่อยู่ใล้ ๆ ถึับหลุหัวเราะออมา “เ้าพูเหมือนทุอย่าะบไ้้วยนมพายแอปเปิ้ลเสียอย่านั้น”
เอนยัิ้วอย่ามั่นใ “แน่นอนสิ! ้ารับประันเลยนะ ถ้าเ้าให้นมับนพวนี้... พวเาเลิับาบแล้วหันไปนัุ่ยันแทน”
ะที่บรรยาาศบนอัันทร์เ็มไป้วยเสียหัวเราะ เสียโห่ร้อาสนามประลอัึ้นอีรั้ เมื่ออัศวินนหนึ่ถูแทนาม้าลมาอย่าแร เลือไหลอาบุเราะอเา
เอนถอนหายใเบา ๆ ส่ายหน้าอย่าระอา “เห็นไหมล่ะ... เ็บัวันอีแล้ว ้าล่ะไม่เ้าใ ทำไม้อทำให้วันสำัแบบนี้ลายเป็นานเลือ้วย?”
วิเริส ที่ไ้ยินบทสนทนาอเอน หันมามอเาพร้อมรอยยิ้มบา ๆ ึ่่อนวามเหนื่อยใไว้้าใน “เ้านี่... ทำให้ทุอย่าฟัู่ายายเสมอ”
เอนยิ้มว้า ยถ้วยาึ้นเป็นเิทัทาย “็ีวิมันวระ่ายว่านี้นี่นะฝ่าบาท นม า และารนอนหลับสัีบ—มัน็เพียพอแล้ว”
เมอน หัวเราะเสียัอีรั้ ะที่เสียโห่ร้อาารประลอยัำเนิน่อไปในสนาม แ่สำหรับเอน... เาัสินใแล้วว่าะไม่ใส่ใวามวุ่นวายนี้อี
“้าล่ะอให้เ็น้อยที่เิวันนี้มีีวิที่่ายว่าพวเราทุน...” เอนพึมพำเบา ๆ พลาเอนหลัพิพนัเ้าอี้ “แล้ว้า็อให้พวเ้าหานมมาให้้าินอี... เพราะ้า้อารแ่นั้นริ ๆ”
บทส่ท้าย
เสียลอและารประลอาบยัั้อในเรีป แ่สำหรับ เอน วอเอร์ วามหมายอวันลอที่แท้ริือารไ้นั่ินนม ื่มา และมอทุอย่าอย่าเรียบ่าย เาไม่สนว่าใระล้มาย หรือว่าารประลอะสิ้นสุลอย่าไร
เพราะสำหรับเา... ีวิที่ี ือีวิที่มีนมและา และไม่มีารสู้รบ
ความคิดเห็น