คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2nd Record: I'm the Ace!
เรนิส มิวส์อยู่ในอุโมงที่มืดและลึก เธอเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งเสียงเบาๆคล้ายกับเสียงกระซิบดังมาจากด้านหลัง เสียงนั้นใกล้เข้ามาและดังขึ้นเรื่อยๆ...แต่มันก็ยังเป็นเสียงกระซิบ เสียงของคนจำนวนมากจนไม่อาจจับใจความได้ เรนิสเร่งฝีเท้าไปอีกทางพร้อมกับความกลัวที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจ วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง แต่ละก้าวที่เธอเหยียบลงไปต้องมีของเหลวไหลออกมาจากพื้นเปื้อนรองเท้าของเธอพร้อมกับที่พื้นก็ขรุขระขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ยังไม่หยุดวิ่ง จนกระทั่งสายตาชินกับความมืด เธอถึงได้เห็นอุโมงนี้เหมือนกับเป็นอวัยวะของสัตว์ร้ายชนิดนึง ซากศพนับไม่ถ้วนทับถมเป็นทางเดินที่เธอเหยียบมาตลอด
ฝัน? เรนิสรู้สึกตัวในห้องพยาบาล เสื้อผ้าหลวมๆที่สวมอยู่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นแรง เด็กหญิงเริ่มจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้ร่างกายจะคืนสภาพสมบูรณ์แล้วเช่นกัน
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอน่ะ?" หญิงสาวในชุดแพทย์เดินมาหาเรนิสที่นั่งอยู่บนเตียง
"ท่าทางจะฝันร้ายสินะ แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ" เธอส่องไฟฉายขนาดเล็กเพื่อดูปฏิกิริยาพร้อมกับจับชีพจรด้วยสีหน้าพอใจ ก่อนจะหยิบเอาชุดอวกาศขนาดเล็กซึ่งเรนิสจำได้ว่านั่นเป็นชุดเดิมของเธอเองมาให้
"พอดีที่นี่ไม่มีชุดขนาดเธอน่ะนะ ยังไงก็ทำความสะอาดให้แล้ว ไปเปลี่ยนที่หลังม่านนั่นก็ได้"
"ที่นี่คือที่ไหนคะ?" เด็กหญิงถาม
"ยานเซฟาลอส สังกัดหน่วยรบอิสระที่8ของกองทัพโลกน่ะ อยากรู้อะไรเพิ่มเดี๋ยวไปถามกัปตันดีกว่านะ"
เซฟาลอส? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย เรนิสจัดการเปลี่ยนชุดของตัวเอง พร้อมกับนึกถึงความฝัน ฝันร้ายที่ไม่ได้เห็นมาเป็นปีแล้วแต่ก็ยังคงความรู้สึกน่าคลื่นไส้ไว้ไม่มีเปลี่ยน
"เรนิส มิวส์สินะครับ?" พอออกมาจากม่านเธอก็เจอกับผู้ชายท่าทางเรียบร้อยคนนึง เขายื่นมือให้จับด้วยรอยยิ้ม เครื่องแต่งกายของคนๆนี้แตกต่างจากเครื่องแบบของกองทัพโลกมากทีเดียว เป็นชุดเข้ารูปที่ดูไม่ออกว่าเป็นชุดลำลองหรือไฟลท์สูทกันแน่
"ค่ะ?" เรนิสจับมือทักทายเบาๆสีหน้าแสดงความสงสัย
"คอมพิวเตอร์ของเธอบอกน่ะ"
"...ไอคอม..."
"ไปกินอะไรกันก่อนมั้ย? อิ่มแล้วค่อยไปหากัปตันกันก็ได้นะ"
"...ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่แองเจลิก้าล่ะ?"
"ไม่ต้องทำท่าตระหนกหรอกครับ เทพธิดาสีเงินของเธอปลอดภัยดี เห็นบางๆแบบนั้นแต่เกราะทนมากเลยนา"
"พาชั้นไปดูหน่อยสิคะ" เด็กหญิงรบเร้า
"ก็ได้ครับ อ้อ! ผมชื่อโซล แอร็อต ตอนนี้เป็นนักบินอยู่ที่นี่นะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เช่นกันค่ะ"
"แล้วเจอกันนะครับ คุณหมอ" โซลบอกลาหมอ ทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน แรงโน้มถ่วงเทียมของยานทำให้ทุกอย่างอยู่ติดพื้น นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเที่ยงตามเวลามาตรฐานโลก เรนิสหลับไปประมาณชั่วโมงนึงเห็นจะได้
"ตอนนี้ยานลำนี้ก็กำลังไปที่เดดาลัสน่ะนะ กัปตันบอกว่ายังไงก็ต้องพาเธอไปส่งบ้านซะก่อน ซักสามชั่วโมงก็คงถึงมั้ง"
"...เหรอคะ?"
"ท่าทางไม่ดีใจเลยนะ"
"ชั้นไม่มีที่ที่เรียกว่าบ้านหรอกค่ะ เดดาลัสก็แค่ที่ทำงานของชั้นเท่านั้น"
"เหรอ...งั้นจะว่าไป...พวกเราก็คล้ายๆกันสินะ..." น้ำเสียงของโซลซึมลงไปทันที
"เหรอคะ"
"อืม...ตอนนี้ผมก็กลับไปที่ที่เรียกว่าบ้านไม่ได้เหมือนกัน...จะว่าไปก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่มั้ง..."
เรนิสสงสัยเกี่ยวกับคำพูดของโซล คนๆนี้เป็นคนทรยศของออเดอร์รึไงกัน? แต่โซลก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ขอโทษที่ชวนคุยเรื่องแย่ๆนะ ลืมๆไปซะก็แล้วกัน"
สะพานเดินเรือ ยานเซฟาลอส
"จะบอกว่าเจ้าคอมเครื่องแค่นั้นพูดจาได้เหมือนมิกะของพวกเรางั้นเหรอ?" ดิมิคัส บาตี้ พลขับผิวดำผมหยิกสั้นติดหัวของเซฟาลอสถามวารี โอเปอเรเตอร์สาวน้อยที่กำลังตรวจสอบการทำงานของระบบในยาน
"เค้าพูดมากกว่ามิกะซะอีกค่ะ คุณดิมิคัส กัปตันเลยทิ้งไว้ให้คุยกับมิกะสองต่อสองซะเลย" วารียิ้มอย่างพอใจ ถึงจะคุยกับคอมพิวเตอร์ปากมากนั่น แต่มิกะก็ยังสามารถควบคุมระบบของยานลำนี้ได้เต็มที่
"แต่ที่มิกะมีบุคลิกแบบมนุษย์ได้ก็เพราะเธอเป็นซูเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่นะ แล้วทำไมคอมเครื่องเล็กขนาดนั้นถึงเป็นแบบเดียวกันได้ล่ะ?"
"เท่าชั้นตรวจสอบ ความสามารถในการประมวลผลของไอคอมนั่นสูงกว่าปกติมากเลยค่ะ ตอนนี้ก็คิดได้อย่างเดียว..."
"อะไรเรอะ?"
"...ควอนตัมคอมพิวเตอร์ไงคะ..." คำตอบของวารีทำให้อีกฝ่ายตะลึงเพริด
"เธอจะบอกว่ามันเป็นOT (Over Technology - เทคโนโลยีล้ำสมัยที่ไม่ใช่ของมนุษย์ปัจจุบัน) งั้นเรอะ!?"
"ก็ถ้าเวลด้าใช้OTสร้างเซฟาลอสลำนี้ได้ เดดาลัสจะมีOTอยู่บ้างก็ไม่แปลกนี่คะ"
"อีกอย่างนึง การค้นคว้าเรื่องOTเป็นความลับระหว่างผู้วิจัยเองกับระดับสูงเท่านั้นนี่นะ" พันตรีอุมิโกะ ฟุจิวาระที่เพิ่งเข้ามาช่วยเสริม
"บางทีเดดาลัสอาจรู้เรื่องOTมากกว่าเวลด้าด้วยซ้ำ"
"เฮ้อ! แค่สองอาทิตย์...ทำไมชีวิตชั้นถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เนี่ย?" ดิมิคัสบ่นพึมพำ
"เพราะว่า ยานลำนี้คือเซฟาลอสไงล่ะ!" อุมิโกะพูดด้วยท่าทีเชื่อมั่น
"เซฟาลอสเป็นเทพแห่งการเปลี่ยนแปลงของชาวแอตแลนติสโบราณ ฉะนั้นพวกเรายังต้องเจออะไรอีกเยอะเลยล่ะ!"
"ไม่เคยได้ยินเลยนะ" ดิมิคัสกระซิบเบาๆกับวารี
"แหงล่ะค่ะ กัปตันแกตั้งชื่อยานตามการ์ตูนเรื่องโปรดสมัยมัทธยมน่ะค่ะ"
"วารีจัง ไปคุยกันสองคนหน่อยซิ" อุมิโกะพาวารีแยกไป
"เธอพอจะมีข้อมูลที่เปิดเผยได้ของเดดาลัสรึเปล่า?"
"ไม่มากนักค่ะ เดดาลัสเป็นสถานีวิจัยที่ตั้งในแถบดาวเคราะห์น้อย ในบรรดาสถานีวิจัยที่ขึ้นตรงต่อไดเร็กเตอร์นับว่าห่างจากโลกมากที่สุดตั้งแต่ฐานบนดวงจันทร์ไอโอถูกทำลายไปเมื่อปีก่อน การวิจัยทั้งหมดนอกจากการทดลองวิทยาศาสตร์ทั่วไปแล้วเป็นความลับค่ะ"
"OTสินะ" อุมิโกะยื่นเอกสารสองสามแผ่นให้วารี เมื่อหลายสิบปีก่อนเคยเกิดวิกฤตขาดแคลนกระดาษก็จริง แต่หลังการผลิตเยื่อไม้เทียมได้ กระดาษก็กลับมาเป็นของที่เห็นได้ทั่วไปอีกครั้ง วารีกวาดสายตาดู...รายงานการตรวจร่างกายของเรนิส มิวส์
"อะไรกันคะเนี่ย?" วารีหลุดปากอุทานออกมา สิ่งที่เธอได้อ่านบอกร่องรอยการผ่าตัดฝังอุปกรณ์ในตัวเด็กคนนั้นไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง
"นาโนมาชีนอิมแพลนท์" อุมิโกะถอนใจเบาๆ
"บางทีเราอาจจะกำลังจะเจอกับพวกที่น่ากลัวกว่าที่คิดไว้หลายเท่าเลยล่ะ..."
โรงเก็บหุ่น ยานเซฟาลอส
ตอนนี้ไอคอมถูกถอดออกมาจากแองเจลิก้าและอยู่ในสภาพของคอมพิวเตอร์ขนาดเท่ากระเป๋าเดินทาง บนหน้าจอขึ้นข้อความโต้ตอบระหว่างไอคอมเองกับมิกะ คอมพิวเตอร์ประจำยาน
I-COM > มิกะเหรอ? ย่อมาจากอะไรล่ะเนี่ย?
MIKA > ไม่หรอก ศจ.ที่โปรแกรมให้ชั้นเค้าตั้งชื่อตามลูกสาวที่เสียไปน่ะ
I-COM > นึกว่าจะย่อมาจากMacroอะไรซักอย่างซะอีก
MIKA > ว่าแต่เธอนี่คุยเก่งจังนะ ตัวเล็กกว่าชั้นตั้งเยอะแท้ๆ
I-COM > ชมหรือด่าน่ะ มันเป็นความแตกต่างกันของเทคโนโลยีน่ะ
MIKA > ยังไงล่ะ?
I-COM > ความลับทางการทหารน่ะ บอกไปโดนฟอร์แมตทิ้งเชียวนา
MIKA > อืม...ขอเดานะ Quantum Computer
I-COM > บอกว่าบอกไม่ได้ไง
MIKA > แสดงว่าถูกเผง ใช่มั้ยล่ะ?
I-COM > ก็บอกว่าบอกไม่ได้ไงล่ะ ผู้หญิงนี่จะคนหรือคอมก็เซ้าซี้ทั้งนั้นเลยแฮะ
MIKA > ชั้นจะบอกว่า ถ้าใช่ล่ะก็ แถวๆนี้มีอีกเครื่องนึงนะ
I-COM > โกหกล่ะมั้ง
MIKA > ไม่หรอก แต่รายนั้นไม่ชอบพูดน่ะ เจ้าของบอกว่าไม่มีโปรแกรมบุคลิกแบบพวกเราน่ะ
I-COM > ทำไมอ่ะ
MIKA > ความลับทางการทหารน่ะ บอกไปโดนฟอร์แมตทิ้งเชียวนา
I-COM > เธอนี่มัน...
MIKA > ฮะๆๆ
I-COM > ท่าทางว่าเวลด้าเองก็มีความลับไม่น้อยเหมือนกันสินะ
MIKA > ไม่เชิงหรอก ถ้าเธอมากับพวกเรานานๆก็คงได้เจออะไรมากมายเลยล่ะ
I-COM > น่าสนใจดี แต่คงทำไม่ได้หรอก...
MIKA > อื้อ...แย่จังเลยเนอะ
I-COM > เอ๋? ชอบชั้นเข้าแล้วรึไงน่ะ?
MIKA > บ้าสิ!
I-COM > ชั้นไม่รังเกียจเด็กผู้หญิงที่หนักกว่าตัวเองเป็นตันหรอกนะ
MIKA > บ้าๆๆๆๆๆๆ!!
===connection cut===
ใกล้ๆกันนั้นเอง...
"ปืนแสงเหรอ? เดดาลัสก็อปปี้ของพวกเราได้แล้วสินะ" ชายหนุ่มผมหยักศกในชุดเแจ็คเก็ตสีดำที่แขนมีสัญลักษณ์ของUEMเดินมาดูหลิงที่กำลังดูแลแองเจลิก้าอยู่
"ผิดแล้วล่ะ ร้อยโทอิทซึกิ คายามะ" หลิงหันกลับมาจากเครื่องควบคุมแขนกล
"ผมน่ะรู้จักหวีซะบ้างสิ ดูไม่เป็นทรงแล้ว" วิศวกรสาวเอ็ดเข้าให้
"เรื่องนั้นช่างชั้นเถอะน่า ว่าแต่ที่ว่าผิดแล้วน่ะหมายความว่าไงเหรอ?"
"เออใช่ นางฟ้านี่น่ะเจ๋งกว่าไฟเตอร์ของนายซะอีกนะ"
"ล้อเล่นมั้ง"
"ดูนี่สิ" หลิงชี้ให้ดูบนจอ ตลับอุปกรณ์อะไรสักอย่างติดอยู่กับโล่ที่แขนขวา
"เอเนอจี้แพ็ค?"
"กระสุนสำรองของปืนแสงน่ะ"
"จะบอกว่า เจ้านี่ชาร์จพลังงานของปืนได้กลางสนามรบเรอะ?" อิทซึกิหน้ามุ่ยแบบคนที่เจอคู่แข่งแล้วคู่แข่งเหนือกว่า
"อือ ไม่ใช่แค่นั้นนะ อัตราตอบสนองต่อคนควบคุมสูงกว่าเอ็กโซดของโซลซะอีก"
"โกหกล่ะมั้ง ก็เอ็กโซดน่ะเป็น-" ชายหนุ่มตกใจ
"ถึงจะบอกว่าสร้างโดยมนุษย์ แต่นางฟ้าเครื่องนี้น่ะ..." หลิงเหม่อไปทางแองเจลิก้า
"...เป็นOTทั้งตัวเลยล่ะ"
"ท่าทางเจ๋งนี่นา ลองขับดูได้มั้ยเนี่ย?" ท่าทางของอิทซึกิกลายเป็นตื่นเต้น
"ไม่ได้มั้ง...OSของหุ่นตัวนี้น่ะ รับการอินพุทข้อมูลมากกว่าปกติเยอะเลย พูดง่ายๆก็คือ ถึงจะเป็นนายก็ขยับเจ้านี่ไม่ได้หรอกนะ"
"เอ๋? แล้วคนแบบไหนกันล่ะที่ขับมันได้น่ะ?"
"เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ สูงไม่ถึง150เซน อ๊ะ! มานั่นแล้วไง" หลิงชี้ให้ดูเด็กหญิงที่เดินเข้ามาตามทางเดินโดยมีโซลตามมา
"สวัสดีค่ะ คุณวิศวกรคะ แองเจลิก้าเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า?" เธอถามหลิงโดยไม่ยอมเสียเวลา
"ไม่ต้องทำท่าทางตื่นเต้นหรอกน่า เกราะนางฟ้าของเธอน่ะ โดนยิงไปขนาดนั้นมีแต่รอยบุบนิดหน่อย ไม่คุ้มจะซ่อมด้วยซ้ำ"
"ดีจัง..." เด็กหญิงถอนใจเบาๆ
"เอ๋? นี่คือนักบินของนางฟ้านี่เหรอ?" อิทซึกิก้มลงเล็กน้อยพอให้มองหน้าได้ถนัด
"เอ่อ...มีอะไรเหรอคะ?"
"ให้ยายเปี๊ยกแบบนี้มาขับหุ่นน่ะ พวกที่เดดาลัสคิดอะไรกันแน่เนี่ย?" ชายหนุ่มพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม
"ชั้นอายุ14แล้วนะคะ กรุณาอย่าเรียกว่ายายเปี๊ยกอีก" เรนิสตอบกลับด้วยท่าทางไม่พอใจนิดหน่อย
"ล้อเล่นมั้ง?" อิทซึกิใช้สายตาสำรวจเด็กหญิงตรงหน้า...ส่วนสูง...สัดส่วน...เธอดูเด็กกว่าอายุเสียอีก
"เฮ้ๆ ไปจ้องน้องเค้าแบบนั้นเดี๋ยวคนอื่นก็รู้ว่าเป็นโลลิคอนหรอก" หลิงเย้า
"ใครเป็นโลลิคอนฟะ!"
"เอ่อ...ก่อนไปหากัปตัน พวกเราไปกินอะไรกันก่อนดีกว่าไหมครับ? เรนิสหลับมาตั้งนานคงจะหิวนี่นะ" โซลเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกันให้อายเด็ก
"...ไม่เป็นไรค่ะ..." ถึงปฏิเสธไปแต่ท้องก็ร้องขึ้นมาพอดี
"ตกลงว่าไปโรงอาหารกันก่อนละกัน ไม่ต้องกลัวว่าจะได้กินแต่อาหารเหลวหรอกนะ โรงอาหารของยานลำนี้มีให้เลือกกินเหลือเฟือเลยล่ะ" อิทซึกิยืดตัวขึ้น ในใจคิดว่ายังไงเด็กก็เป็นเด็กอยู่ดี
"...ก็ได้ค่ะ" เรนิสตอบเสียงอ่อยๆ
"อ้อ ลืมแนะนำตัวไปเลย ชั้นชื่ออิทซึกิ คายามะ ยศร้อยโท ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากดูนางฟ้านั้นต่อด้วยนะ ยายทอมบอย" อิทซึกิไม่ลืมแขวะหลิงก่อนพาทั้งสองคนไป
"นายว่าใคร-"
"นี่ๆๆ! ยายคอมยักษ์หนักเป็นตันตัดการเชื่อมต่อทิ้งไปแล้วแน่ะ! ช่วยยกชั้นกลับที่เดิมที" เสียงไอคอมโวยวายขัดจังหวะ
"แกนี่เรื่องมากยิ่งกว่าคนอีกนะ" หลิงยกไอคอมไปติดตั้งในแองเจลิก้าตามเดิม
สะพานเดินเรือ ยานเซฟาลอส
"ไปไหนกันมาตั้งนานน่ะ?" อุมิโกะถามพวกโซลที่เพิ่งเข้ามา
"ไปหาอะไรกินกันหน่อยนะครับ ว่าแต่กัปตันอุมิโกะต้องไม่เชื่อแน่ๆเลย เรนิสกินผัดไทยขนาดห้าคนทานที่คุณอิทซึกิสั่งให้หมดเลยล่ะครับ" โซลตอบ
"หา?! กินหมดเลย...จุกรึเปล่าคะน่ะ?" วารีอ้าปากค้าง
"ไม่เป็นไรค่ะ ปริมาณมากไปหน่อยแต่เมื่อมันเป็นคำสั่งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร"
"นั่นสินะ ถึงจะเป็นการกลั่นแกล้ง แต่ถ้าทำได้สบายๆก็ไม่เป็นไรหรอก" อุมิโกะพูดยิ้มๆ
"ไม่ได้แกล้งสักหน่อย..." อิทซึกิเถียงไม่เต็มเสียง
"ท่าทางแบบนั้น ไม่ใช่แค่กินหมด แต่ทำเวลาได้ดีกว่าอิทซึกิด้วยสินะ" กัปตันสาวเดาจากท่าทางหงุดหงิดของเจ้าตัว
"แค่นาทีเศษๆยังสู้ได้น่า!"
"จ้าๆ ชีวิตนายนอกจากหุ่นยนต์ โมเดล แล้วก็มีแต่ของกินนี่นะ เอาล่ะ! ก่อนอื่นชั้นก็ต้องอธิบายสถานการณ์ของเราให้เธอฟังซะก่อน ยานลำนี้เป็นรุ่นต้นแบบที่เวลด้าอิเล็กทรอนิกส์พัฒนาขึ้นมา สังกัดหน่วยรบอิสระที่8ของกองทัพโลก อะฮ่า! ทำหน้าแบบนั้นสงสัยว่าพวกเรามาทำบ้าอะไรถึงแถบดาวเคราะห์น้อยนี่ใช่มั้ยล่ะ? คือว่า-"
"กัปตันคะ" วารีขึ้นเสียงเตือน
"...มันเป็นความลับทางการทหารน่ะ บอกไม่ได้หรอก ฮะๆๆ" อุมิโกะหัวเราะกลบเกลื่อน
"นิสัยขี้คุยของยายนี้แก้ไม่หายแหงๆ" อิทซึกิกระซิบเบาๆ
"ได้ยินนะ อิทซึกิคุง!"
"คือว่านะ น้องเรนิส" วารีตัดบทพูดแทน เธอลุกจากที่มาหาเด็กหญิง
"ถึงที่นี่จะเป็นยานในสังกัดของกองทัพโลก แต่สมาชิกจริงๆก็มีพลเรือนอยู่ด้วย ระหว่างที่รอกลับเดดาลัสก็ทำตัวตามสบายละกันนะคะ คิดซะว่าตัวเองเป็นแขกมาเยี่ยมชมยานละกัน"
"รับทราบค่ะ"
"วารีจัง! ทำไมเธอมาแย่งชั้นพูดล่ะเนี่ย?!" อุมิโกะโวย
"มัวแต่รอกัปตันทะเลาะกับคุณอิทซึกิน้องเรนิสก็ต้องรอแย่สิคะ"
"ขออภัยที่ขัดจังหวะค่ะ แต่มีการจับคลื่นรบกวนสัญญาณได้ที่พื้นที่SWN" เสียงของมิกะเตือนทุกคนพร้อมกับสัญญาณเตือนภัย
"ศัตรูเหรอ? ทุกคนเข้าประจำตำแหน่ง!" อุมิโกะออกคำสั่ง อิทซึกิรีบกระโดดลงไปทางช่องฉุกเฉินที่เชื่อมกับโรงเก็บหุ่น ก่อนเปลี่ยนชุดเป็นไฟลท์สูทแล้วรีบวิ่งไปทางAMของเขาที่จอดอยู่
"มากันแล้วสินะ...อิทซึกิ เรย์ไฟเตอร์ ออกรบ!" ร่างจักรกลพุ่งออกไปจากเซฟาลอส ท่อขับดันบนปีกด้านหลังสองข้างเริ่มทำงานหลังจากใช้คาทาพัลท์ส่งตัวออกไปแล้ว กระบังหน้าผากปิดตาเลิกขึ้นให้เห็นเซนเซอร์แบบสองตาแตกต่างจากAMทั่วไป
"ยานรบชั้นอามาคุสะหนึ่งลำ คุจิระสองลำ AMไม่ทราบจำนวน ระวังตัวด้วยนะคะทุกคน" วารีประกาศ
"ช้าจังเลยนะ นายนี่" AMแบบมีปีกบูสเตอร์วิงด้านหลังอีกเครื่อง เรย์เทรซเซอร์พลัส ทักทายทันทีที่อิทซึกิออกมา เมื่อเทียบกันแล้ว เทรซเซอร์พลัสดูบอบบางกว่าไฟเตอร์ของอิทซึกิจนเห็นได้ชัด จานเซนเซอร์ขนาดใหญ่ที่ไหล่ขวาหมุนช้าๆเพื่อตรวจจับเป้าหมาย
"นายมาเร็วต่างหาก เจ้าเทียนหลงล่ะ?" อิทซึกิตอบกลับไป หุ่นยนต์ของโซล ปรากฏให้เห็นบนจอภาพด้านซ้ายของห้องควบคุมแบบสามจอแล้ว
"เอ๋? แล้วแม่นางฟ้านั่นไม่ตามมาเรอะ?" อิทซึกิถาม
"คุณคงไม่อยากเห็นเด็กตัวแค่นั้นออกมาฆ่าคนจริงๆนะครับ" โซลพูดอย่างไม่พอใจนัก
"ขอโทษทีมาช้าครับ!" AMแบบติดบูสเตอร์วิงเครื่องที่สามบินเข้ามา รูปทรงบึกบึนแบบAMมาตรฐาน โทนสีเขียวและปืนใหญ่ในมือดูต่างจากอีกสองเครื่องอย่างมาก
"ท่าทางจะชินกับสไตรเกอร์แล้วนี่นา เทียนหลง อย่างน้อยๆก็บินไม่เป๋แล้วล่ะ" อิทซึกิทัก
"ถึงจะไม่เร็วเท่าของพวกคุณ แต่เจ้านี่ก็คือเรย์นะครับ ผมไม่ยอมให้มันเสียชื่อหรอก"
"ดี งั้นก็ฝากด้วยนะ" นักบินของเรย์เทรซเซอร์ชม
"ไว้ใจได้เลยครับ ร้อยโทมาร์ค สรุปว่าได้ลุยกันสี่คนอีกสินะครับ...ถ้าศัตรูมีซักยี่สิบเครื่องตามฟอเมชั่นปกติ พวกเราก็ต้องเก็บมันคนละห้าตัว" เทียนหลงคำนวน
"สบายมาก!! ชั้นเก็บซะแปดแล้วพวกนายแบ่งกันไปคนละสี่ตัวดีกว่า!!" อิทซึกิตะโกน
"อย่าประมาทนะครับ คุณอิทซึกิ ถึงพวกเราจะผ่านไอ้ที่มันโหดกว่านี้มาแล้วก็เถอะ" โซลเตือน หมวกนักบินที่เขาสวมเป็นเฮดดิสเพลย์ฉายภาพที่เห็นจากกล้องหลักโดยตรง แตกต่างจากของเครื่องอื่นๆ
"ศัตรูยิงมิสไซล์เข้ามาแล้ว ตั้งกำแพงรอสกัดการโจมตี!" มาร์คออกคำสั่ง พร้อมกับที่เรดาร์แสดงสัญญาณที่เข้ามาใกล้
โรงเก็บหุ่น ยานเซฟาลอส
"ทำไมมีAMประจำอยู่แค่สี่เครื่องล่ะ!?" เรนิสถามอย่างผิดความคาดหมาย
"ยานลำนี้โดนโจมตีตอนเตรียมออกยานครั้งแรกน่ะ ลูกเรือกับสรรพาวุธเจ๊งไปครึ่งนึงได้" หลิงตอบให้
"งั้นชั้นจะออกไปด้วย! ไอคอม เปิดNCS..." เด็กหญิงกระโดดเข้าไปในห้องควบคุมของแองเจลิก้า
"หา เอาจริงเหรอ?" หลิงพยายามห้ามไว้
"การสู้รบเป็นหน้าที่อย่างหนึ่งของชั้นค่ะ กรุณาเตรียมคาทาพัลท์ให้พร้อมด้วย ไม่งั้น..." แองเจลิก้ายกปืนขึ้น
"...ชั้นจะพังที่นี่ออกไป!"
"โอ้...พูดได้สุดยอด..." อุมิโกะทึ่ง
"เด็กคนนั้นเอาจริงนะคะ กัปตัน" วารีเตือน
"เอาเลยหลิงคุง! ปล่อยยัยเปี๊ยกนั่นไปซ้า!!"
"กันเนอร์ช่วยยิงเปิดทางให้คาทาพัลท์01ด้วย" วารีประสานงาน ให้ใช้อาวุธป้องกันทางออกของเรนิสไว้ แองเจลิก้าเดินออกจากโรงเก็บไปยืนบนฐานคาทาพัลท์
Neural-link Control Sytem version 2.1a Active
Synchronize rate 72.8%
Machine condition: all green
Route clear
Launching...
"แองเจลิก้า ออกตัว!"
"ออกมาแล้วครับ!" เทียนหลงบอกพร้อมกับที่สัญญาณของแองเจลิก้าเข้ามาใกล้
"แม่หนูนั่นน่าสนใจดีแฮะ" มาร์คบ่นพึมพำ
"ตัวหารเพิ่มมาหนึ่งงั้นเรอะ..."
"อย่ามัวแต่คุยไร้สาระสิครับ" โซลใช้เลเซอร์ไรเฟิลยิงทำลายกลุ่มมิสไซล์ที่ยานแม่ยิงเข้ามา ทั้งหมดช่วยกันทำลายมิสไซล์พร้อมกับหลบกระสุนจากศัตรู
"หลุดไปได้บ้างนะ กัปตัน!" มาร์คติดต่อ
"เตรียมรับการป้องกัน ยิงเลเซอร์ต่อต้านอากาศยาน!"
"เอียงยานขึ้น20องศา รับการโจมตีที่ตำแหน่ง1นาฬิกา! กันเนอร์ยิงป้องกันด้วย" วารีถ่ายทอดคำสั่งต่อไป
"รับทราบ!" ลูกไฟสว่างโพล่งขึ้นใกล้ๆเซฟาลอส ถึงจะไม่มีเสียงในอวกาศอันว่างเปล่า แต่แรงระเบิดของมิสไซล์ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปสักเท่าไหร่
"เกราะชั้นนอกถูกความร้อนเล็กน้อย ไม่ได้รับความเสียหายค่ะ"
"ปล่อยไว้จะได้ใจ เตรียมยิงแมสไดรเวอร์!" อุมิโกะสั่งการ
"ไดรเวอร์หันทิศทางไปตามที่มิกะคำนวนให้นะคะ" วารีออกคำสั่งให้มิกะส่งพลังงานไปยังปืนแมสไดรเวอร์
"รับทราบ" ดิมิคัสตอบ
"ดีล่ะ ยิ---!!" อุมิโกะตะโกน
"แองเจลิก้าขวางทางอยู่ค่ะ!! มิกะ! ระงับการยิงไว้ก่อน!!!"
"ยายนั่นไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ!?" อิทซึกิงง
"บุกไปตรงๆไม่มีลีลาเลยนะครับนั่น" เทียนหลงว่า
"คล่องแคล่วดี...แต่รูปแบบการเคลื่อนไหวนั่นมันมือใหม่ชัดๆ" มาร์คลงความเห็นบ้าง เอ็กโซดของโซลพุ่งตามแองเจลิก้าไป
"ย๊ะ!!" แองเจลิก้าถูกยิงเข้าเต็มรัก เรนิสพยายามยิงสวนไปบ้างแต่ไม่โดนเป้าหมายแต่อย่างใด
"ตั้งใจสู้หน่อยสิเธอ" ไอคอมเตือน
"อะไรกัน ความเร็วสู้แองเจลิก้าไม่ได้แท้ๆ...อ๊ะ!!" ฮอรุสสี่เครื่องเข้ามาจับแองเจลิก้าไว้ แต่เอ็กโซดที่ตามมาช่วยยิงทิ้งไปหนึ่งเครื่อง
"พุ่งเข้ากลางวงศัตรูแบบนี้คิดบ้าอะไรของเธอ?!" โซลตะโกนใส่อุปกรณ์สื่อสารก่อนจะใช้กำปั้นของเอ็กโซดซัดฮอรุสกระเด็นไปอีกสองเครื่องแล้วดึงแองเจลิก้าออกมา เรย์เทรซเซอร์ของมาร์คช่วยยิงฮอรุสเครื่องสุดท้ายที่กำลังจะหนีไปได้
"เป็นตัวล่อชั้นดีเลยนะ"
"พลทหารเรนิส" เสียงอิทซึกิดังจากอุปกรณ์สื่อสาร
"ถอยกลับไปคุ้มกันยานซะ แล้วดูให้ดีๆว่ามืออาชีพเค้าสู้กันยังไง"
"แต่ว่า.." เธออิดออด
"นี่เป็นคำสั่ง"
"...รับทราบค่ะ"
"ดีล่ะ...ไปกันเลย มาร์ค! เทียนหลงคุง! ฟอร์เมชั่น B>C!! ซัดให้มันแหลกไปเลย!!" อิทซึกิให้สัญญาณ
"รับทราบครับ!"
"ได้! กะจังหวะดีๆล่ะ!!"
เรย์สไตรเกอร์ยิงปืนอนุภาคใส่กลุ่มฮอรุสที่แยกกันหลบ แต่นั่นเป็นแค่การโจมตีหลอกล่อ เรย์เทรซเซอร์ของมาร์คบินเข้าไปป่วนการเคลื่อนไหวของฮอรุสกลุ่มหนึ่ง อิทซึกิบินตามเข้าไปพร้อมกับดาบแสงในมือของไฟเตอร์ เพียงพริบตาก็กำจัดฮอรุสไปได้สองเครื่องก่อนที่ทั้งคู่จะถอยออกมาโดยมีเทียนหลงยิงสกัดศัตรูที่ตามมาให้
"ตอนนี้แหละ!" เทรซเซอร์กับไฟเตอร์เปลี่ยนทิศทางกระทันหัน ทั้งคู่หักลำบินย้อนกลับไปทางเดิม แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวของทั้งสองสกัดการเคลื่อนไหวของฮอรุสสามเครื่องที่ตามมาให้กลายเป็นเป้านิ่งให้ปืนอนุภาคของสไตรเกอร์
"ห้าตัว! คราวนี้ไม่เลวเลยนะเนี่ย!" อิทซึกิตบมือฉาด
"ระวังค่ะ! ศัตรูยิงมิสไซล์เข้ามาอีกชุดแล้ว! กันเนอร์ยิงคุ้มกันด้วย!" วารีเตือน
"หา? ยิงเข้ามากลางวงพวกเดียวกันเองเนี่ยนะ?!" ไอคอมร้อง
"เงียบซะ" แองเจลิก้าบินไปช่วยทำลายมิสไซล์ แต่ก็ยังมีที่รอดไปได้
"โดนเข้าแล้วเหรอ?" อุมิโกะรู้สึกว่ายานสะเทือน
"หลุดเข้ามาได้ลูกนึงค่ะ เลเยอร์ชั้นนอกของบล็อกA7เสียหาย...ไม่มีอะไรร้ายแรงค่ะ!" วารีรายงาน
"อิทซึกิคุง ช่วยจัดการปลาวาฬทางซ้ายที!"
"ได้เลย! ชั้นเกลียดยานดีไซน์สุดเห่ยนั่นอยู่แล้วล่ะ! มาร์ค เทียนหลง ช่วยคุ้มกันที!" อิทซึกิบินฉวัดเฉวียนหลบการโจมตีจากฝูงฮอรุสเข้าไปหายานคุจิระลำหนึ่งซึ่งพยายามป้องกันตัวด้วยปืนกลต่อต้านอากาศยาน
"ความเร็วของเรย์น่ะ อย่างแกจับไม่ได้หรอก!" เรย์ไฟเตอร์ใช้ปืนแสงยิงทะลวงสะพานเดินเรือ
"ชั้นเป็นเอซนะเฟ้ย!!! เสร็จไปอีกหนึ่ง!" อิทซึกิเหลือบไปเห็นเอ็กโซดของโซลที่ฝ่าการโจมตีเข้าหาอามาคุสะ ฮอรุสที่บินเข้าไปใกล้เป็นต้องโดนยิงตกหรือไม่ก็ชกกระเด็นออกมา แสงจากท่อขับดันด้านหลังของเอ็กโซดแลดูเหมือนดาวหางที่โผนทะยานอย่างน่าทึ่ง
"โธ่ว้อย! ทำไมมันต้องเด่นกว่าชั้นได้ทุกทีเนี่ย!!" อิทซึกิสะบัดดาบแสงทำลายฮอรุสที่อยู่ใกล้ๆ
"อย่าไปสนใจเรื่องนั้นสิครับ คุณอิทซึกิ!"
"เส้นทางเคลียร์...ล็อกเป้าหมายแล้ว คุณดิมิคัสควบคุมทิศทางดีๆนะคะ" วารีเตรียมยิงแมสไดรเวอร์อีกครั้ง เป้าหมายคือยานคุจิระที่เหลืออีกลำ
"ไว้ใจได้"
"แมสไดรเวอร์ ยิง!" อุมิโกะตะโกน คราวนี้กระสุนพลังงานพุ่งฝ่าอวกาศอันเวิ้งว้างออกไปพร้อมกับลำแสงสีน้ำเงินที่ตามไปเป็นสาย AMที่ขวางทางอยู่ถึงกับแหลกพร้อมกับที่คุจิระโดนยิงอย่างจัง ความเสียหายอย่างรุนแรงจากกระสุนของแมสไดรเวอร์ทำให้ตัวยานคุจิระเป็นรูโหว่ก่อนที่จะระเบิดเป็นชิ้นๆ
"อาเมน..." ดิมิคัสทำสัญลักษณ์ไม้กางเขนแสดงความเคารพ
"มีฮอรุสสามเครื่องฝ่าแนวป้องกันมาได้ค่ะ! แองเจลิก้าเข้าไปขวางไว้แล้ว!" วารีเตือน เรนิสพยายามยิงปืนแสงใส่ศัตรู แต่ไม่มีนัดใดโดนเป้าหมายเต็มที่เลย
"ไอคอม! คำนวนตำแหน่งดีๆหน่อยสิ!" เรนิสโทษคอมพิวเตอร์
"นี่ก็เต็มที่แล้วล่ะ เธอยิงสะเปะสะปะแบบนั้นจะไปโดนได้ยังงั้ย? แว้กกกก!? อย่ายืนเป็นเป้านิ่งเซ่!"
"ยายเปี๊ยกนั่นรับมือไม่ไหวหรอก เตรียมยิงมิสไซล์!" อุมิโกะสั่งการต่อ
"รับทราบค่ะ มิดเรนจ์โฮมมิ่ง...ล็อคเป้าหมาย..."
"ยายเปี๊ยก! เตรียมตัวดีๆนะ! ยิง!"
"เอ๋?" ฉับพลัน มิสไซล์ลันเชอร์ของเซฟาลอสก็เริ่มยิงอย่างต่อเนื่อง มิสไซล์นำวิถีทั้งหมดพุ่งอ้อมแองเจลิก้าใส่ฮอรุสที่ล้อมอยู่ ถึงส่วนหนึ่งจะถูกยิงทำลายไปก่อน แต่ที่เหลือยังทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ ฮฮรุสเครื่องหนึ่งโดนระเบิดแหลกยับเยิน แองเจลิก้าที่รู้ตัวก่อนจึงตั้งหลักรับแรงกระแทกได้ทัน
"ตอนนี้ล่ะ!" เรนิสรีบยิงใส่ฮอรุสที่เสียหลักจากแรงระเบิด ลำแสงพุ่งเจาะลำตัวของฮอรุสราวกับเป็นแค่กระดาษบางๆแผ่นนึง
"กระสุนหมดแล้วล่ะ! เปลี่ยนEแพ็คเร็ว!" ไอคอมเตือน แองเจลิก้าปลดเอเนอจี้แพ็คออก แต่ก่อนที่จะทันได้ใส่ตลับใหม่ก็ถูกปืนกลของฮอรุสยิงปืนพังซะก่อน
"อิบอ๋าย!" ฮอรุสพุ่งเข้าใส่ในระยะประชิด เรนิสใช้ปฏิกิริยาตอบสนองยิงคลาวด์ลันเชอร์สวนกลับไป หมอกกอนุภาคบังเซ็นเซอร์ของฮอรุสจนแองเจลิก้าสามารถหลบทวนได้อย่างฉิวเฉียด ฮฮรุสกระตุกเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไปพร้อมกับที่ถูกมีดแสงแทงทะลุห้องควบคุม
"...ชั้น...ยังไม่ตายสินะ"
"...ถ้าเธออยากตายก็อย่าลากชั้นไปด้วยสิ"
"...โทษที"
"...สอบตก" อุมิโกะวิจารณ์เรนิส
"กัปตันคะ คุณโซลจัดการกับอามาคุสะได้แล้วค่ะ" การโจมตีจากศัตรูหยุดชะงัก ก่อนที่ฮอรุสที่เหลือจะถอยกลับไป
"ดีล่ะ ให้ทุกหน่วยกลับเข้ามาได้ เก็บฮอรุสที่ไม่เสียหายมากมาแยกชิ้นส่วนด้วยล่ะ ส่วนเรนิส...เดี๋ยวบอกให้มาพบชั้นที่นี่ด้วย"
เผียะ
แก้มเรนิสเป็นสีแดงด้วยแรงตบของอุมิโกะ มันไม่เจ็บเท่าไหร่แต่ตกใจมากกว่า
"ขอเดานะ ตอนอยู่ที่เดดาลัส เธอไม่เคยสู้กับทหารจริงๆมาก่อนเลยล่ะสิ" หน้าตาของอุมิโกะเรียบเฉย แต่วารีรู้ว่าเธอกำลังโกรธเอาการ
"...ค่ะ"
"แล้วก็ การออกไปรบเมื่อครู่ไม่ใช่หน้าที่ของเธอซักนิด"
"แต่ว่า-"
"ตอนนี้ถือว่าเธออยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของชั้น...และชั้นไม่ยอมให้ผู้ใต้บังคับบัญชาต้องตายโดยไม่จำเป็นหรอกนะ"
"...ขอโทษค่ะ"
"เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ" สีหน้าของอุมิโกะกลับมาเป็นหญิงสาวผู้ร่าเริงอีกครั้ง
"จริงๆแล้วเรื่องนั้นสำคัญก็จริง แต่ตอนเธอออกไปชั้นก็ไม่ได้ห้ามนี่นะ ฉะนั้นถือว่าเจ๊ากันไปแล้วกัน"
"อ้าว! แล้วที่ไปตบน้องเค้าเมื่อกี้ล่ะคะ?" วารีถาม
"คือตอนแรกชั้นกะจะขังเดี่ยวซักสามวันน่ะนะฐานปฏิบัติหน้าที่โดยพละการน่ะ แต่มันไม่มีเวลานิ เอาแค่นั้นก็พอแทนกันได้"
"นั่นก็เกินไป..." ดิมิคัสบ่น
"มีการสื่อสารจากยานทาลอสในสังกัดไดเร็กเตอร์ค่ะ เป็นกองกำลังป้องกันสถานีวิจัยเดดาลัส" มิกะประกาศ
"เอาล่ะ...จวนได้เวลาพาเด็กหลงทางส่งบ้านแล้วสินะ..."
ความคิดเห็น