[Kurosawa]ปฏิบัติการ หมั้นอลวน เทพอลเวง

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : : บุก!!! [win(d)]

                ลูลูซกำลังหงุดหงิดขั้นรุนแรง

                ซึ่งผิดกับชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ข้างๆ ผู้กำลังฮัมเพลงสบายอารมณ์   ลูลูซค่อนข้างจะมั่นใจว่าตนเองก็ตัวสูงไม่แพ้เจ้าบ้าข้างๆ นี่ และความมาดแมนของบุรุษเพศก็ไม่ต่างกัน แล้วทำไม ....

                “อุ๊ย ...   ดูคู่นั้นสิ คู่รักหนุ่มหล่อสาวสวยละ”

                มันมีประโยคแบบนี้ดังขึ้นมาได้ไงกัน ห๊า!!!!!

                หมัดลุ่นๆ ของลูลูซเหวี่ยงเข้าหน้าของคนที่เจ้าตัวคิดว่าเป็นต้นเหตุ

                และอีกฝ่ายก็รับมันได้ด้วยมือข้างเดียว   “อยู่ดีๆ อยากทำร้ายผู้มีพระคุณด้วยเรื่องอะไรเหรอครับ คนสวย”

                ก็ไอ้คำสุดท้ายของแกนั่นแหละ!!!   “ฉันไปขอร้องให้นายมาช่วยตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ!   แล้วเรื่องอะไรฉันต้องมาเดินกลางถนนกับนายให้คนเขาเข้าใจผิดบ้าๆ ด้วย!”

                ชายหนุ่มแสร้งทำสีหน้าครุ่นคิด   ขับให้ใบหน้าหล่อเหลายิ่งดูคมคาย ส่วนหนึ่งที่ทำให้พวกเขาทั้งคู่เด่นเหลือเกินคงเป็นเพราะผมสีขาวนุ่มนวลนั้น   “มันเป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษนี่ครับ ...   แล้วโดยเฉพาะกับสาวสวยแล้วด้วย”

                เส้นเลือดคนร่างบางกว่าปริ   “ฉันเป็นผู้ชายแท้โว้ย!!!”

                เสียงของลูลูซดังพอจะเรียกให้คนทั้งถนนหันมามองเป็นตาเดียว   คู่กรณีหยุดเดิน ยิ่งกลายเป็นจุดสนใจเข้าไปใหญ่ เขายกมือขึ้นลูบคาง มองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า   “ด้วยชุดที่คุณใส่อยู่นี่น่ะหรือ?”

                ลูลูซอยู่ในเดรสกระโปรงสั้นสีม่วง ผ้าแพรเบาสะบัดไล้ไปบนเรียวขาแบบบาง ที่ไม่ได้เข้ากับคำพูดว่าตนเองเป็นผู้ชายของคนใส่แม้แต่น้อย   ชุดผ่าหลังเผยผิวขาวราวกับหิมะที่แต้มด้วยสีชมพูอ่อนจาง เช่นเดียวกับใบหน้าที่งดงามหากเต็มไปด้วยประกายแข็งกร้าว   ผมตัดสั้นยุ่งเหยิงจากการที่กระชากวิกผมออกไปเมื่อครู่ใหญ่ แต่เครื่องประดับผมรูปผีเสื้อ เจ้าตัวจะดึงอย่างไรมันก็ไม่ยอมหลุดออก

                เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ   “ไอ้นี่มัน ...”

                “หรือว่าคุณ ...”   รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพราย   “จะเป็นผู้ชายที่ชอบแต่งหญิง?”

                เข่าเรียวๆ กระแทกเข้ากลางลำตัวของบุรุษร่างสูงอย่างที่ไม่ทันได้หลบพ้น จึงโดนแรงเข้าไปครึ่งหนึ่ง แต่นั่นก็ถึงกับตัวงอ   “ไอ้บ้า!!   ไอ้ชุดบ้านี่ฉันโดนแกล้งต่างหาก   ถ้าไม่ติดว่ากระเป๋าเงินถูกไอ้พวกโรคจิตนั่นเอาไป ฉันไม่ทนแต่งชุดบ้าๆ นี่หรอกน่ะ!!”

                “แบบนี้นี่เอง”   ลูลูซนึกเสียใจว่าน่าจะกระแทกแรงกว่านี้ เพราะเผลอแป๊บเดียวชายหนุ่มก็กลับมาเดินปกติแล้ว ทั้งมือที่ใหญ่กว่านั้นยังคว้าข้อมือของเขาให้เดินตามหน้าตาเฉย ....   มันล็อคเป็นปลาหมึกด้วยนะ   เทพหนุ่มเอียงศีรษะมอง   “แต่ผมว่าน่ารักดีนะ”

                “แกเคยตายไหม .....”

                คิระหัวเราะ   “จะว่าเคยก็เคย ไม่เคยก็ไม่เคยครับ”

                “พูดอะไรของนาย”   เด็กหนุ่มบ่นงึมงำ เจ้าคนพิลึกนี่ชอบทำตัวแปลกๆ แล้วถึงเขาจะสงสัยเหลือเกินว่าคิระไปโผล่ตอนที่เขากำลังโดนเจ้าโรคจิตนั่นลวนลามได้อย่างไร ...  จะอะไรก็ช่างเถอะ   ตอนนี้ต้องคิดก่อนว่าจะกลับบ้านอย่างไร แล้วยิ่งไอ้ชุดนี่อีกจะกลับบ้านไปให้นานาลี่เห็นเขาในสภาพนี้น่ะหรือ!!!

                “จะรังเกียจไหม ถ้าผมจะแปลงโฉมให้คุณด้วยบัตรใบนี้ ....”   เทพแห่งความอิสระโบกบัตรสีทองในระดับสายตาของคนสวยข้างกาย ซึ่งอีกฝ่ายเบิกตามองอย่างไม่ตกตะลึง   “ถึงแม้จะเป็นชุดผู้ชาย แต่ผมขอเป็นเลือกนะครับ”

                ข้อเสนอก็น่าสนใจหรอก แต่ที่น่ากลัวอย่างเดียวคือรอยยิ้มมุมปากนั่นแหละ ...!

                ถึงแม้ว่าเจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็กๆ ในมือของหญิงสาวจะกรีดเสียงร้องโหยหวน หรือสั่นเป็นหม้อน้ำเดือดอย่างไร อากิระก็ยังคงจับจ้องมันราวกับพิจารณาสิ่งของที่ไม่เคยมีอยู่บนโลกมาก่อน   เจ้าหล่อนกำลังคิดว่าถ้าเอาแจกันฟาดใส่มันจะหยุดสั่นรึเปล่าก็พอดีกับมองเห็นคำว่ารับสายตรงกลางหน้าจอ

                อุตส่าห์บอกคิระจังแล้วเชียวว่าไม่เอา   แต่ก็เถอะ ...   น้องชายเธอไปเอาเจ้าบัตรสีทองนั่นมาได้ยังไงนะ รู้สึกจะเคยเห็นท่านพ่อเอาวางไว้ที่โต๊ะทำงาน ...

                “พี่อากิ!!!”   เสียงของเรย์ดังทะลุขึ้นมาจากเจ้าโทรศัพท์เล็กๆ นั่น   ทำเอาอากิระสะดุ้งโหยง   “ลูซหายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ พี่!!!”

                “คะ ... คะ?”   จะอะไรก็ไม่รู้ละ แต่นี่มันเสียงน้องสาวเธอ   “เกิดอะไรขึ้นกันคะ ก็เห็นว่าทั้งสองคนจะออกไปเดินเล่น”

                “ก็ใช่น่ะสิคะ แต่พอเรย์บอกว่าจะแวะไปซื้อเค้กแป๊บเดียว ให้รออยู่ในแถวนี้   กลับมาก็หายไปเลยค่ะ!!!”   เรย์โวยวาย จนอากิระคิดว่าดีแล้วที่เธอทิ้งโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ   “นี่ถ้าเกิดถูกใครฉุดไปจะทำไงดี”

                ก็มีสิทธิ์แฮะ   “ใจเย็นๆ ก่อนสิคะ เรย์จัง   ลูซจังจะไปไหนได้ไกลเชียว แถวนั้นมีร้านอะไรบ้างล่ะคะ”

                เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง บอกให้รู้ว่าเด็กสาวกำลังกวาดตามองไปรอบๆ   “ก็มีร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า ร้านเค้กของเรย์ ร้านเสื้อผ้า แล้วก็ ...   ร้านหนังสือ!!!”

                “นั่นไง”   อากิระยิ้ม

                “เรย์ก็ลืมไปเลย เจ้าน้องสาวนี่ก็ชอบเหม่อจนหลง   ขอบคุณนะคะพี่สาว   แล้วเรย์ กับลูซจะรีบกลับค่ะ”   กล่าวจบเด็กสาวก็ตัดสายไป ทิ้งให้พี่สาวคนโตยังคงไม่กล้าเข้าใกล้เทคโนโลยีของมนุษย์โลกอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว   อากิระตัดสินใจให้มันอยู่ตรงที่เดิมนั้นต่อไป ก่อนจะลุกขึ้นไปหาเด็กสาวหนึ่งในเจ้าของบ้านที่เธอมาอาศัยอยู่

                สองวันแล้วที่พวกเธอทั้งสี่คนลงมาอยู่ข้างล่างนี้   จะว่าแปลกใจก็ใช่ ที่บิดาของพวกเธอยังไม่ส่งทูตสวรรค์มาลากคอสี่พี่น้องกลับไป แต่ถึงอย่างไรก็ใช่ว่าจะยอมกลับง่ายๆ อยู่แล้ว

                ก็เรื่องอะไรมาจับคู่ให้พวกเรากันล่ะ!

                อากิระเล่นกับสาวน้อยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกมาที่สวนจัดง่ายๆ ข้างตัวบ้าน ที่ไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปสำหรับแค่สองคนพี่น้อง   แต่ตอนนี้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกสี่คน แม้จะไม่เต็มใจนักของลูลูซ   บ้านที่ดูจะอยู่กันเงียบๆ ตอนนี้เลยครึกครื้นขึ้นไม่น้อย

                ทั้งที่อยู่บนโลกที่ต่างออกไปแล้ว แต่ตัวของแสงตะวันก็ยังคงส่องแสง   เรือนผมสีบลอนด์ยาวไล้ไปตามผิวกาย เท้าเปลือยเปล่าอย่างที่เจ้าตัวไม่คิดจะให้อะไรมาห่อหุ้มขณะเดินไปบนทางเดินหินเย็นๆ   ดวงตาสีดั่งอัญมณีมองไปบนท้องฟ้า ...   แสงที่ให้ความอบอุ่นนั้นยังสดใส เช่นเดียวกับเธอผู้เป็นนาย

                หากความมืดหนึ่งเคลื่อนเข้ามาแต้มบนแสงที่สาดส่อง

                ไม่อาจรู้ได้ว่าฝีเท้าเงียบเชียบนั้นย่างกรายเข้ามาเมื่อใด หากเธอรู้ตัวก็เมื่อร่างสูงในชุดสีดำสนิทนั้นอยู่ห่างออกไปเพียงสองแผ่นหิน   ดวงหน้าคมประดุจตัวตนแห่งรัตติกาลแต่งด้วยรอยยิ้ม หากมันกลับดูเยือกเย็นเสียจนแสงอาทิตย์ต้องถอยร่น   ทั้งที่ร่างนั้นยืนเฉย ...   แต่เธอกลับรู้สึกถูกคุกคาม

                สายลมวูบหนึ่งพัดผ่าน เรียกสติของหญิงสาวให้กลับมา

                “คุณคงเป็นคุณคุโรซาวะ”   เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น ริมฝีปากยิ้มให้อย่างเป็นมิตร บรรยากาศเมื่อครู่หายวับ   “ขอโทษครับ ถ้าผมทำให้คุณตกใจ   ผมเป็นญาติกับคุณหนูทั้งสองที่นี่ ยาคุชิ คาบุโตะครับ”

                อากิระเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองกำลังเบิกตากว้าง และเอาแต่จ้องมองอีกฝ่าย   เธอกระพริบตาสองสามครั้ง แล้วจึงโค้งตัวน้อยๆ เป็นมารยาทในการทำความรู้จัก   “นานาลี่จังอยู่ในห้องค่ะ”

                “ผมได้พบเธอแล้วครับ น่าเสียดายที่ลูลูซซังไม่อยู่”   เขาตอบรับอย่างสุภาพ ไม่เพียงแต่คำพูดหากท่าทางของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเทพชั้นสูงทัดเทียมเธอเลยทีเดียว   แต่หากบุรุษผู้นี้เป็นผู้อยู่เบื้องบน คงเป็นเทพที่โดดเด่นนัก เมื่อแต่งกายด้วยสีครึ้มเข้ม เฉกเดียวกับดวงตาสีขุ่นเบื้องหลังกรอบแว่น ที่มองไม่ออกว่าคิดสิ่งใดอยู่   มีเพียงสีผิว และเรือนผมสีเงินยาวเคลียบ่านั้นกระมังที่ตัดขึ้นมา   “ผมมองเห็นคุณจากหน้าต่างด้านบน จึงตั้งใจว่าจะมาทักทาย เพราะเราคงได้พบกันอีกหลายครั้ง”

                “คะ?”   อากิระขมวดคิ้ว

                “พอดีผมย้ายมาอยู่แถวนี้ครับ และคงได้ดูแลน้องๆ ของคุณในฐานะอาจารย์พิเศษ”   เขาหัวเราะเบาๆ กับท่าทางสงสัยแบบไม่ปิดบังของร่างบาง   ก่อนสายตาจะเหลือบไปมองด้านล่าง   “แล้วถ้าไม่ใส่รองเท้ามาเดินบนพื้นหินเย็นๆ ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้ ผมว่ามันจะทำให้เป็นหวัดเอาง่ายๆ นะ”

                อากิระหัวเราะเขินๆ   “อ๋อ ก็มันเย็นดีนี่คะ แล้วอีกอย่างเราก็ ....”

                เสียงถูกตัดหายไป เมื่อจู่ๆ ร่างของหญิงสาวก็ลอยขึ้นเหนือพื้นด้วยแรงยกจากแขนข้างหนึ่งของบุรุษหนุ่ม   มีเวลาพอให้อากิระคว้าคอของอีกฝ่ายตามสัญชาตญาณเท่านั้น ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกวางลงบนเก้าอี้ไม้ข้างประตู   มือใหญ่หยิบรองเท้ามาวางให้ข้างๆ   “อย่างน้อยก็ใส่ไว้ป้องกันเถอะครับ ถึงคุณจะตัวอุ่นแค่ไหนก็ตาม”

                เมื่อกี้มันคือ ....   จะอะไรก็ไม่ต้องคิดให้มากความ สีหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆ ของคาบุโตะก็ยืนยันความคิดของเธอได้ดี   “นี่คุณทำอะไรน่ะ!!!”

                “ถ้าไม่เรียกชื่อ ผมไม่หันนะ”   ร่างสูงหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี เขาเอื้อมมือมาแตะใบหน้าของหญิงสาวแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ จนฝ่ายตรงข้ามต้องผงะถอย   “แล้วไว้เจอกันอีกนะครับ อากิระจัง”

                ว่าแล้วชายหนุ่มก็ถอยเดินออกไปเสียเฉยๆ เสียงหัวเราะเบาๆ กลืนกับเสียงโวยวายอย่างอึ้งๆ ของอากิระ   ”อะ ...   อะไรกัน!! เราไม่ได้ ...”

                “อ้อ ใช่”   เสียงนุ่มกล่าวโดยหันเหลียวกลับมาเล็กน้อย   “บอกน้องชายกับน้องสาวคุณด้วยนะครับ   เล่นกับมาเฟียมันออกจะอันตรายไปหน่อย โดยเฉพาะกับสองคนนี้   ระวังจะถูก “กิน” เอาง่ายๆ นะ”