คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Fate
[The Fate]
หลังจากวันที่น่าตกใจนั่นก็ผ่านมาแล้วสองวัน...
ตอนนี้เด็กหนุ่มนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่สีขาวที่ถูกจัดเตรียมไว้ พร้อมกับมองเพดานด้านบนที่ประดับประดาไว้ด้วยโคมไฟคริสตัลอย่างหรู เครื่องเรือนที่ทำจากไม้แถมด้วยลวดลายสลักเสลางดงามวางอยู่ข้างๆกำแพง จากแค่สามอย่างนี้ ไวล์ก็รู้สึกเหมือนกับตนมาเข้าพักที่โรงแรมห้าดาวอะไรอย่างนั้น ทว่า...
ความจริงมันก็แค่ห้องในหอพักของ ‘โรงเรียน’ ก็เท่านั้นเอง
สองวันที่ผ่านมานี่เป็นอะไรที่ค่อนข้างยุ่งยากสำหรับคนที่วันๆเอาแต่นอนกินแล้วก็เดินแบบเด็กหนุ่ม เพราะเขาต้องผ่านทั้งการคัดเลือกเข้าหอนอน นั่งฟังเทศน์จากบรรดารุ่นพี่ไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมง พร้อมทั้งรับหนังสือกฎระเบียบของโรงเรียนที่มีขนาดหนาประมาณสมุดหน้าเหลืองสองเล่มประกบติดกัน เท่านั้นยังไม่พอ เขายังต้องรับมือกับใครบางคนที่เหมือนจะถูกโชคชะตาลิขิตมาให้มีเลขที่ติดกัน แถมอีกฝ่ายยังมีทีท่าว่าจะถูกใขเขาอีกต่างหาก
เดเมียส เอควารี!!
---------------------------------
[หลังจากสอบสัมภาษณ์เสร็จแล้ว]
“ไง เพื่อน! ฉันว่าแล้วว่านายต้องผ่านมาได้” เดเมียสยิ้มร่าให้คนที่เพิ่ง ‘ผ่านมาแบบงงๆ’พร้อมกับตบไหล่อีกฝ่ายด้วยท่าทางสนิทสนม
“อืม นายก็ด้วยนี่”
“แน่นอนอยู่แล้ว! มา...ฉันจะพานายทัวร์รอบโรงเรียนเอง”
เมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูด จอมขี้เกียจอย่างไวลืจึงทำท่าเลิกลั่กก่อนรีบปฏิเสธอีกฝ่าย
“มะ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเดินดูรอบๆเองได้”
“เอาน่า ไม่ต้องเกรงใจ ที่นี่มีตึก 20 ตึก แต่ละตึกสูงไม่ต่ำกว่า10ชั้น แถมยังมีสวนเขาวงกตอีก 5 แห่ง แล้วก็ทะเลสาบห้าสี แล้วก็ บลา...บลา...บลา ฯลฯ”
“ว๊ากกก”
และแล้วเขาก็ต้องตกใจกับพละกำลังอันมหาศาลต่างจากรูปลักษณ์ผอมเพรียวของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มโดนเดเมียสลากไปทางนู้นที ทางนี้ที อธิบายทุกที่อย่างละเอียดจนตาของไวล์เริ่มหมุ่นติ้วๆ
จนถึงตอนเย็นที่เขาจะแบ่งหอนั่นแหล่ะถึงยอมปล่อยแขน ทำเอาไวล์ที่ชาตินี้ไม่เคยเดินมากขนาดนี้ภายในหนึ่งวันมาก่อนต้องเข่าทรุดไปทันทีที่เข้ามาพักในห้อง...
--------------------------------------------------
“เป็นไอ้บ้าที่แอ๊คทีฟจริงๆ ให้ตายสิ...” ไวล์พึมพำเบาๆ
แต่ เอ๊ะ?...ตอนที่หมอนั่นลากเขาไปทั่ว อีกฝ่ายเอ่ยทักคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเกือบตลอดเวลาด้วยคำพูดที่ดูสนิทสนมดีไม่น้อย หรือว่าหมอนั่นจะเป็นคนของที่นี่อยู่แล้ว...นั่นสิ วันแรกก็พุดเหมือนกับว่ายังไงๆก็เข้าที่นี่ได้แล้ว น่าสงสัย...
ต่อมความอยากรู้อยากเห็นที่นานๆครั้งจะทำงานซักทีเริ่มผลิตสารกระตือรือร้นให้เด็กหนุ่ม ว่าแล้วไวล์ก็ลุกไปที่หน้าโต๊ะไม้ ก่อนที่จะหยิบแว่นตาบนใบหน้าของตนวางลง เผยให้เห็นใบหน้าคมคายและดวงตาสีฟ้าอ่อนที่เปล่งประกายขี้เล่นต่างจากยามปรกติ ริมฝีปากสีแดงแสยะยิ้มก่อนที่จะกล่าวอะไรเบาๆ
‘ถึงเวลาสนุกอีกแล้วเรา...’
---------------------------------------------
ก๊อกๆ..
“เข้ามา”
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงของถาดใส่แก้วน้ำวางกระทบโต๊ะ เดเมียสเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือแล้วมองคนใช้ที่อยู่กับตนมาตั้งแต่เด็ก พร้อมกับยิ้มแหยๆให้อีกฝ่าย
“ต้องเหนื่อยลุงอีกแล้ว...เฮ้อ...ลุงเจตต์เองก็แก่แล้วนา น่าจะให้คนใช้สาวๆสวยๆทำงานบ้าง เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็หาว่าลุงไปแย่งหน้าที่กันหมดหรอก”
ร่างที่หลังงอเล็กน้อยหยุดชะงัก ก่อนที่จะหัวเราะด้วยเสียงแหบๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้อีกฝ่าย นัยน์ตาสีควันบุหรี่หรี่ลงด้วยความเอ็นดู
“ความมีน้ำใจของคุณหนูเดเมียส กระผมขอรับไว้แต่โดยดี แต่ว่ากระผมเองก็เป็นคนใช้คนหนึ่งของคุณหนู มีหน้าที่รับใช้ เรื่องการที่จะปล่อยให้สิ่งที่เรียกว่า ‘สังขาร’ มาหยุดความจงรักภักดีที่กระผมมีต่อคุณหนูนั้นทำไม่ได้หรอกขอรับ ว่าแต่ว่าคุณหนูเดเมียส...นี่เลยเวลาที่เด็กควรจะนอนแล้วนะขอรับ” ประโยคท้ายคล้ายเชิงตำหนิ
เดเมียสทำหน้ามุ่ยหลังจากฟังเหตุผลอันยาวเหยียดของอีกฝ่าย ก่อนที่จะเอามือตบหน้าผากตัวเอง
“อ๊า!!...พอเลย พอๆ ลุงไปทำงานอันน่าภาคภูมิใจของลุงต่อเถอะนะ เดี๋ยวผมขออ่านเอกสารนี่ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปนอนละกัน”
ชายชรานามเจตต์มองเอกสารที่อยู่ในมืออีกฝ่าย พร้อมกับเอ่ยถาม
“เรื่องของคนๆนั้นหรือขอรับ?”
ฉับพลันดวงตาสีเขียวมรกตก็ส่องประกาย พร้อมกับมีรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ช่าย...จริงๆเลยนะ สมกับที่ตัวเองเป็น ‘เจ้ากรมข่าว’ จริงๆ ข้อมูลที่สืบหามาได้ก็มีแต่เรื่องพื้นๆที่หาได้ดาษดื่น แต่ไอ้พวกข้อมูลที่ต้องการหาเนี่ย ไม่มีเลยแม้แต่ตัวเดียว เก็บประวัติของตัวเองไว้ซะมิดชิดเชียว นี่ขนาดใช้เส้นเข้าไปหาข้อมูลแล้วนะเนี่ย...”
เจตต์พยักหน้าเห็นด้วยกับอีกฝ่าย
“หากข้อมูลของตัวเองถูกเปิดเผยเอาง่ายๆ ก็คงไม่ได้ฉายานั้นมาอยู่แล้วขอรับ...เอ้อ...เลยเวลาเอาป่านนี้แล้ว กระผมไม่รบกวนเวลาของคุณหนูดีกว่า คุณหนูเองก็...รีบๆนอนซะนะขอรับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ยังคงไม่ละความพยายามในการเตือนอีกฝ่าย ซึ่งเดเมียสก็แลบลิ้นกับตัวเอง
นึกว่านอกเรื่องแล้วจะลืมซะอีก ลุงเจตต์นี่เก่งชะมัด
“คร้าบๆ...เดี๋ยวจะนอนแล้วคร้าบ ลุงไปเถอะ นะๆ คนแก่นอนดึกไม่ดีนะ”
หลังจากได้รับการ ‘ค้อน’ จากชายชราที่เพิ่งเดินออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดเมียสก็อมยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะหันมาจดจ่อกับข้อมูลตรงหน้าต่อด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
ถึงจะเป็นข้อมูลที่ไม่มีอะไรเลย แต่เขาก็ยังต้องสำรวจดูอย่างถี่ถ้วน...บ้าจริง ไม่เผยรอยโหว่เลยนะ...
ให้ตายเถอะ อะไรมันจะทำซะรอบคอบขนาดนี้!!!
-------------------------------------------------
**อ่า ตอนนี้ยังไม่จบน้า เดี๋ยวมา edit ต่อ ยังไม่จบตอนๆ 555+ ไปเกาะช้างพรุ่งนี้แว้วววว กรี๊ดดดดดดดด
ความคิดเห็น