D. คนอันตราย ชีวิตอันตราย

ลำดับตอนที่ #9 : ตรวจสอบปีศาจ

      " โอ๊ย...!!! เบาๆหน่อยซิ  "

       " เงียบหน่อยซิ แค่นี้ทำบ่นไปได้ "

  เด็กหญิงเอ็ดพี่ชายในขณะที่มือทั้งสองข้างยังขมักเขม้นห้ามเลือดของพี่ชายก่อนที่มันจะไหล่หมดตัวด้วยแขนเสื้อสีดำที่อุตส่าลงทุนฉีกออก
   แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากมายนักเพราะตอนนี้ไม่ได้มีอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเลยซักอย่าง
  คนเจ็บก็นั่งบ่นอุบอิบเหมือนเด็กเล็กไท่อดได้ของเล่น จนคนเป็นน้องเริ่มรำคาญ
 แต่ก็ยังดูแลพี่ชายต่อไป ช่วยไม่ได้นี่นาพี่ก็คือพี่แถมยังมีคนเดียวอีกต่างหาก
ถ้าโยคุมีพี่ซัก 3 - 4 คนคงไม่มานั่งห่วงแบบนี้นแน่ๆ

  ....บ่นกระปอดกระแปดอย่างกะแมงวัน.... เด็กหญิงคิดอย่างรำคาญใจ

 " โยคุมีอะไรต้องบอกพี่รึเปล่า " เมื่อไม่มีอะไรจะบ่นพี่ชายก็เริ่มขุดคุ้ยของเก่าออกมาพูด

  โยคุเริ่มเหงื่อตกแต่ก็ยังปิดปากเงียบ ... ทำเป็นไม่รู้ไปก่อนดีกว่า...

 " ระ...เรื่องอะๆรงั้นเหรอ "

   " อย่ามาทำหน้าตาย "

พี่ชายเริ่มทำเสียงดุ เค้าไม่เชื่อหรอกว่าน้องสาวตัวแสบของที่รู้ไปหมดทุกเรื่องของเค้าจะไม่รู้เรื่องที่เค้าถาม
 
" บอกพี่มาให้หมดเรื่องโซ่นั่น ห้าม-ตก-หล่น-แม้-แต่-อย่าง-เดียว "

 น้องสาวกลืนน้ำลายเอือกถ้าขืนไม่บอกพี่ต้องพ่นไฟแน่ๆ
พี่ของนางเวลาโกรธแม้แต่มังกรยังต้องหนีตายเลย แล้วนางจะเหลือเหรอ
 จิโตเสะตั้งหน้าตั้งตารอฟังแต่โยคุก็ไม่ยอมพูดหน่ำซ้ำคนเป็นน้องยังมองเลยเค้าไปมองด้านหลังอีกต่างหาก

  " ท่านพี่  "

  " อะไร "

จิโตเสะทำเสียงรำคาญไม่ยอมเล่าซะทีแถมเฉไฉไปเรื่องอื่นอีก

    " พวกนี้พวกไหน "

 จิโตเสะรีบหนัควับไปด้านหลังทันที
ร่างสูงในชุดดำยืนทะมึนอยู่ด้านหลังราวกับว่าจะกลืนหายไปกับเงามืด
ใบหน้าทั้งหมดถูกเก็บซ่อนไว้ใต้หน้ากาก

   "มีคำสั่งถึง อาซาซึกิ โยคุ ขอให้เดินทางไปที่  ฟุยุซึกิ  กับพวกเรา เพียงคนเดียวโดยด่วน "
 
   คนที่ยืนอยู่หน้าสุดของกลุ่มนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่วัดอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง

 " หมายความว่ายังไงกัน " โยคุพูดอย่างไม่เข้าใจอะไรกันจู่ๆก็จะมาพาตัวไปซะเฉยๆ

   " ข้าจะไปด้วย " จิโตเสะฝืนลุกขึ้นยืนทั้งๆที่ยังเจ็บแผลอยู่
คำพูดของชายหนุ่มนั้นแกมบังคับเลยเสียด้วยซ้ำไป ถึงยังไงเค้าก็ตำแหน่งสูงกว่าคนพวกนี้อยู่แล้ว
   บุรุษหน้ากากส่ายหน้า

 " คำสั่งก็คือคำสั่งถึงท่านจะเป็นรองหัวหน้าแผนกแผนงานก็ไม่ใช่ว่าจะขัดคำสั่งสภาได้นะขอรับ "

   ชายหนุ่มคนเดิมพูด ไม่ได้แสดงอาการเกรงกลัวออกมาเลยซักนิด

 " ไปกันได้แล้วครับ " เค้าก้มลงมาพูดกับโยคุแล้วยื่นมือให้

  โยคุมองคนผู้นั้นด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและอวดดี
ขนาดพี่ชายยังไม่ค่อยอยากจะไปไหนด้วยมีเรอะว่าจะไปกับคนอื่น
 
  " ถ้าท่านยังดื้อดึงเช่นนี้ ผู้ที่เดือดร้อนนั้นหาใช่ข้าไม่ "

 ดวงตาสีเขียวสดนั้นเบนมองไปที่จิโตเสะอย่างแฝงความหมายและไม่จำเป็นต้องบอกว่าถ้านางยังดื้อใครจะเดือดร้อน

   " ไปเถอะ " พี่ชายพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนยิ่งนัก

แต่โยคุก็ยังยืนเฉย จะให้ไปที่ไหนก็ไม่รู้กับคนแปลกหน้าเนี่ยนะ

  " เค้าไม่พาเจ้าไปฆ่าหรอกน่า " จิโตเสะพูดติดตลกแต่ทำไมก็ไม่รู้ว่าโยคุดันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
  เด็กหญิงจำใจเดินเข้าไปหาคนพวกนั้น เพราะเห็นแก่พี่ชาย

   " ไม่ต้อง  "

 " ข้าตามไปเองได้ " โยคุพูดเสียงเข้ม เมื่อคนหนึ่งในกลุ่มนั้นทำท่าว่าจะมาอุ้มนาง
   ชายหนุ่มโค้งให้นางอย่างขออภัยที่ละลาบละล้วง
 
  " ยังไงข้าก็ต้องอุ้มท่านไปอยู่ดีขอรับ เพื่อความรวดเร็วน่ะขอรับ "

 ในชีวิตนอกจากพี่ชายก็ยังไม่เคยให่ใครอุ้มมาก่อนเลยแต่ตอนนี้ต้องจำยอมให้กับคนแปลกหน้า
  จิโตเสะยิ้มให้น้องสาว

   ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้มาตลอด 3 ปี

  ฟึบ ........

  ชายหนุ่มหน้ากากหายไปจากตรงหน้าของหนุ่มผมดำในพริบตา
ถึงอยากจะพาน้องไปส่งเองแต่ในเมื่อมีคำสั่งเร่งด่วนถึงขนาดต้องส่งหน่วยพิเศษมาแสดงว่ามันต้องด่วนมากจริงๆ ความเร็วระดับเค้าไม่มีทางตามคนพวกนั้นทันหรอก ยิ่งบาดเจ็บแบบนี้ด้วย

   ไม่สามารถขัดขืนคำสั่งได้ถึงจะอยากขัดจนใจจะขาด ขัดขืนมีหวังเดือดร้อนกันทั้งคู่ไม่ต้องสงสัยเลย

                         .............................


   โยคุมองไม่เห็นวิวริมทางเลย ทิวทัศน์ทั้งหมดไหล่ผ่านไปตัวไปราวสายน้ำที่เชี่ยวกราด ตอนนี้มีแต่ความเบื่อวิวก็ไม่มีให้ดู
   แถมคนที่อุ้มนางอยู่ก็เงียบกริบราวกับว่าเค้านจั้นเป็นใบ้

         ....ไม่สนใจจะพูดกับเราบ้างเลยรึบ้างไงกัน....

  " ข้าไม่ได้เป็นใบ้ ที่ไม่คุยก็เพราะไม่จำเป็นต้องคุย " เหมือนเค้าจะอ่านใจโยคุได้ก็เลยตอบออกมาแบบนั้น
  เสียงของเค้านั้นทั้งดูเย็นชาแต่มันแฝงอะไรไว้บางอย่างที่น่าฟังไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว นุ่มนวลเหมือนเพลงยิ่งนัก
  เสียดายที่ใส่หน้ากากเอาไว้เลยไม่เห็นหน้า

   " ถึงแล้ว " ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆเค้าต่างจากคนอื่นๆตรงที่คนอื่นดูจะพูดกับโยคุอย่างเคารพแต่คน คนนี้พูดเหมือนพูดกับเด็กธรรมดาตรงจุดนี้ล่ะมั้งที่ทำให้โยคุรู้สึกง่าเค้าน่าคบไม่น้อยเลยทีเดียว

   เร็ว  เร็วเกินไปแล้ว ทำไมถึงมาถึงได้เร็วขนาดนี้

  โยคุคิดในขณะที่ถูกวางลงที่พื้น

    โดยที่ไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยซักนิดตัวของโยคุก็เข้ามาอยู่ในย่านเมืองใหญ่แล้ว
  ตาสีฟ้าใสมองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้นและตะลึงงัน
   หมู่บ้านคุโระที่เคยอยู่กลายเป็นที่ห่างไกลความเจริญไปเลย
 ตามถนนทางเดินเต็มไปด้วยผู้คนเดินกันขวักไขว่และพูดคุยกันจอแจ
  สิ่งก่อสร้างทุกอย่างล้วนใหญ่โตสร้างด้วยวัตถุสีขาวสบายตาและสูงท้วมหัว

  " คำสั่งสำเร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ " เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากทางด้านหลังโยคุก็ละจากการสำรวจเพื่อหันไปมองคนที่สั่งให้ไปพาตัวนางมาที่นี่

   บุรุษหน้ากากทุกคนคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายชราคนหนึ่งที่พยุงตัวด้วยไม้เท้า
แต่โยคุกลับรู้สึกว่าไอ้ของพรรค์นั้นชายแก่ไม่จำเป็นต้องใช้เลย
  เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองชายแก่ก็หันมามองเด็กน้อยที่มองเค้าอยู่
 ดวงตาสีเทานั้นทอแววแห่งความอบอุ่นและน่าเกรงขามออกมาอย่างเต็มเปี่ยม
   ชายแก่มองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกายสะท้อนกับแสงโดยรอบนั้น
 ถึงจะผ่านไปหลายปีแต่มันก็ยังคงใสกระจ่างดังเช่นที่เคยเห็นเมื่อวันนั้น
  โยคุรู้สึกได้ถึงความเป็นมิตรที่ส่งมาให้ผ่านสายตาคู่นั้น
และรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยแต่ให้ความรู้สึกที่ดียิ่ง
     ก่อนที่สายตาของนางจะเหลือบไปเห็นกลุ่มคนที่อยู่ทางด้านหลังของชายชราคนนั้น
   บุรุษหนุ่มแต่งกายด้วยชุดที่สวยงามและหลากสีสัน
ใบหน้านั้นสวยงามและคมคายมากกว่าใครๆที่โยคุเคยเห็น
  ทว่าภาพอันสวยงามนั้นยามที่พินิงอย่างชัดเจนสายตาที่มองมายังตัวของโยคุนั้น
   ทั้งหวากลัว ทั้งรังเกียจ และเฉยชา ต่างกับสิ่งที่เห็นจากภายนอก

 
   " สัวสดี ไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะโยคุ 3 ปีเห็นจะได้กระมัง "
เสียงเรียกชื่อที่อยู่เหนือหัวใกล้ๆทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมอง
  ตอนที่นางมัวแต่มองคนพวกนั้นอยู่ชายแก่คนนั้นก็เดินมาใกล้ๆตัวแล้ว
 "ท่าน...รู้ชื่อข้าได้ยังไง "
ปกติแล้วโยคุจะไม่เคยเรียกใครว่าท่านต่อให้อายุมากกว่าก็ตามแต่
นอกจากพี่ชายที่บางเวลานางก็เรียกเค้าว่าท่านพี่ แต่กับคนตรงหน้านี้ต่างกันนางเลือกใช้คำว่าท่านโดยไม่ต้องคิดอะไรมากเลย
   " จะไม่รู้ได้ยังไง " เค้าหยุดเล็กน้อยแล้วโน้มตัวลงมาใกล้ๆ
 " ก็ข้าน่ะเป็นคนให้จิโตเสะเลี้ยงเจ้าเองนี่นา " เค้ากระซิบบอกเบาๆข้างๆกูของนาง เล่นเอาโยคุถึงกับหน้าเหวอไปเลย พี่ชายไม่เห็นจะเคยเล่าให้ฟังเลยเกี่ยวกับเรื่องตาแก่นี่

   " ข้าอิชิดะ ซึบารุ หัวหน้าใหญ่แผนกการปกครอง " อิชิดะแนะนำตัว
แต่โยคุไม่ได้ใส่ใจเรื่องชื่อมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วอยากจะถามอย่างอื่นมากกว่า
  พอจะอ้าปากถามชายแก่ก็เอ่ยขัดขึ้นมา
    " ตอนนี้พวกเราไม่มีเวลาจะถาม-ตอบอะไรกันหรอกนะ คนพวกนั้นท่าทางจะรีบจัด ข้าว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า "
  อิชิดะดันหลังโยคุให้เดินนำหน้าเค้าไป ไม่ต้องพูดให้มากความเพราะไม่มีโอกาศจะได้พูด
   โยคุ  อิชิดะ และกลุ่มคนอีกกลุ่มก็เดินเข้าไปในตึกที่ใหญ่ที่สุดในย่านนั้น
 
        " ที่ทำการแผนกวิจัย "

  ทางเดินด้านในกว้างขวางอย่างที่คิดเอาไว้ พื้นใต้เท้าปูด้วยหินอ่อนขัดจนมันวาว เพดานก็สูง บอกได้คำเดียวว่าที่นี่ใหญ่มากๆ
จากที่เดินอยู่หน้าสุดตอนนี้กลายมาเป็นต้องเดินให้ทันคนอื่นเค้า
   ไม่รู้ว่าจะรีบอะไรกันนักกันหนา
 กว่าจะหยุดเดินกันได้ก็ต้องเดินกันไปสุดทาง โยคุเลยหอบแฮ่ก
ประตูไม้สีขาวข้างหน้าเลื่อนเปิดออกทันทีโดยไม่รอช้าเหมือนคนด้านนอกที่ดูแล้วก็ไม่มีอารมณ์จะช้าเช่นกัน

   " เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยรึยัง ซาเอฮาระ " 

   " เรียบร้อยแล้วขอรับ "

   " ดีมาก "

  อิชิดะหันไปถามชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลอ่อนทีดูเหมือนจะรอการมาเยือนของเค้า
 ของไต้ตาตาโหลดำคล้ำอย่างคนที่อดหลับอดนอนมาเป็นเวลานาน
   และโยคุก็เพิ่งรู้สึกว่าคนที่นี่แต่ละคนใส่แต่สีดำ

  " เด็กคนนี้ใช่มั้ยครับ " ชายชราพยักหน้ารับให้กับคำถามที่ส่งมา

 โยคุสาบานได้เลยว่าคนที่ชื่อซาเอฮาระหันมามองนางด้วยสายตาสงสารอยู่แวบนึง

   " เริ่มกันเลยนะครับ " ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปที่แพงควบคุมอะไรบางอย่างทางด้านข้าง

  " ช่วยเข้าไปในนั้นหน่อยจะได้มั้ย " อิชิดะขัดจังหวะการมองสำรวจของโยคุ
  นิ้วผอมชี้ไปที่ตู้กระจกแก้วขนาดใหญ่ขนาดผู้ใหญ่ยืนได้ 1 คน
    คิ้วทั้งสองข้างของเด็กหญิงขมวดเข้าหากัน ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนแต่จะให้เดินเข้าไปเนี่ยนะ
 
 " ไม่มีอะไรหรอกน่า เข้าไปเถอะ " ชายแก่พูด
ในเมื่อพูดถึงขนาดนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าไป
  ถึงความสงสัยมันจะมีอยู่ล้นอกว่านี่มันเรื่องอะไรกัน แปลกใจตั้งแต่ถูกพามาแล้วแต่ถามไปตอนนี้ก็คงไม่มีใครตอบ
  โยคุมองออกไปนอกตู้กระจกเมื่อได้โอกาสที่จะดูรอบๆ
ห้องนี้มีอะไรแปลกๆที่โยคุไม่เคยเห็นทั้งนั้น ทั้งปุ่ม ทั้งแผงอะไรก็ไม่รู้
  คนที่อยู่ในห้องนี้ก็วิ่งไปวิ่งมาเหมือนมดงาน
ในสายตาของเด็กอย่างโยคุนั้นไม่รู้หรอกว่าเค้าวิ่งกันทำไม

  ฟู่............

  " เฮ้ย!! "

 โยคุอุทานเสียงดังลั่นเมื่อจู่ๆควันสีขาวก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นตู้กระจก
    จู่ๆแรงที่จะโวยวายตามปกติมันก็หายไปแขนขาสเริ่มล้าไปหมด
 ร่างกายหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาเองก็เริ่มพร่าเลือน
   ในเมื่อสติไม่สามารถทานทนไหวในที่สุดโยคก็ทรุดลงไปกองกับพื้น

 " แน่ใจนะครับว่าจะทำแบบนี้จริงๆ ถ้าผลออกมาเป็นจริงตามที่คนจากสวรรค์พวกนี้บอกเด็กคนนี้จะแย่เอานะครับ " 

   ซาเอฮาระหันกลัมาถามคนที่มียศสูงกว่าเค้าเพื่อว่าจะปลี่ยนใจ
อิชิดะส่ายหน้า ความรู้สึกของชายแก่คนนี้ล้วนมีแต่ความลำบากใจแต่ยังไงก็ต้องทำ

  " เริ่มการตรวจสอบ   ถ้าเป็นปีศาจจริงก็สังหารนางซะ "


                ..................................................