fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #8 : หึง

    กริมจอว์ดันตัวขึ้นจากพื้นหลังจากที่นอนเอกขเนกอยู่แบบนั้นบนพื้นห้องนานพอสมควร

    ประตูถูกเปิดแง้มเล็กน้อยพร้อมด้วยดวงตาสีฟ้าที่มองกวาดทั่วทางเดินเพื่อหาว่ามีใครอยู่รึเปล่า

      ก่อนที่จะก้าวเท้าเบาๆเหมือนแมวออกมาอย่างระมัดระวังพึงสังวรว่า.....ใครเห็นอุลคิโอร่าเอาตายแน่.....

    เมื่อปิดประตูเรียบร้อยแล้วแต่ก่อนที่จะเดินไปคน คนเดียง ณ ทางเดินก็หยุดนิ่ง

     ใบหน้าและสมองเตรียมปั้นคำพูดและสีหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อว่ามีไอ้บ้าหน้าไหนเดินผ่าน

    กริมจอว์ไม่รอนานไปกว่านี้เมื่อยังไม่เห็นแม้แต่เงาของใครซักคน สองเท้าก็รีบจ้ำอ้าวไปยังห้องโถงให้เร็วที่สุด

 เพราะทุกนาที ที่ผ่านไปนั้นหมายถึงความซวยที่จะเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น อย่างน่าหวาดเสียว

    

        " สายนะ กริมจอว์ " ไอเซ็นทักเป็นคนแรกเมื่อเห็นหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามา

      หนุ่ผมฟ้ามองดูเหล่าอารันคาร์ที่อยู่ในห้องเดียวกันทั้งหมดเห็นๆกันอยู่แล้วว่าเค้ามาเป็นคนสุดท้าย

  " แล้วยังไงล่ะคุณหัวหน้า.... " คนมาสายถามอย่างไม่ใส่ใจ

      ถึงจะดูแล้วว่าไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่สายตาทั้งมวลไม่ได้มองหาอะไรนอกจาก อุลคิโอร่า

   นึกว่าพอเห็นเจ้านั่นแล้วจะอารมณ์ดีจากการคิดว่าตัวเองถูกลงโทษขึ้นมาได้บ้าง แต่ที่ไหนได้

 
      พอเห็นแล้วกลับยิ่งหงุดหงิดเลือดขึ้นหน้ามากเป็นสองเท่าเมื่อเห็นสุดที่รักกำลังยืนคุยกับอารันคาร์หนุ่มผมยาวสีทอง อิลฟอร์ด

     ทั้งๆที่ตามปกติจะไม่ค่อยคุยกับใครแท้ๆ แต่กับเจ้าอิลฟอร์ดนี่ดูจะเข้ากันดีเหลือเกิ้น

  เมื่อความหึงมันเข้ามาบังตากริมจอว์จึงไม่ทันสังเกตุเห็นใบหน้าที่แสดงออกถึงความรำคาญของหนุ่มผมดำ

      และถ้าสังเกตุให้ดีๆกว่านี้ก็คงจะเห็นว่าคนชวนคุยน่ะ อิลฟอร์ด

 และคนผิวซีดตอบไปนั้นไม่ใช่คำพูดที่น่าฟังเท่าไหร่นั่นก็คือ " หุบปากไปเถอะน่า "

   
    
      " ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ช้านิดช้าหน่อยไม่ได้ตายไปไหนแค่เตือนเท่านั้นเอง "

  คำตอบของหัวหน้าเรียกให้กริมจอว์หันความสนใจไปที่เบื้องบนเหนือหัวอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

 " ชิ! " กริมจอว์สงเสียงไม่พอใจขึ้นมาอย่างไม่สาเหตุที่แน่ชัดแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆดีรอยด์ที่เดิมเช่นเดียวกับทุกวัน

 หัวหน้าใหญ่ยังคงนั่งอยู่ที่บัลลังค์ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรทั้งนั้น รู้อยู่แล้วว่าเสียงคามไม่พอใจนั้นไม่ได้มาจากเค้า

    ตั้งแต่เช้าในหัวสมองใต้ผมสีฟ้าก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกนอกจกาเรื่องเดียว เรื่องเดียวเท่านั้น

 .....ทั้งๆที่เมือคืนก็คุยกันดีๆแล้วแท้ๆ ทำไมๆวันนี้จะนั่งข้างๆกันหน่อยไม่ได้รึยังไงกัน แค่อยู่ข้างๆกันก็พอแล้วแท้ๆ!....

 สรุปว่าไอ้เรื่องที่กลัวชาวบ้านเค้าจะรู้ ที่คุยกันไปเมื่อเช้ามันหายไปจากหัวของกริมจอว์อย่างสิ้นเชิงเป็นที่เรียบร้อยร.ร.อารันคาร์

 

       ตอนเย็นก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปที่ของตัวเอง อารันคาร์ทุกตนก็เป็นอันต้องอุดหูกันหูตึง

   เพราะว่าคุณกริมจอว์ ชักเกอร์แจ็ค แกไม่ยอมใช้มือเปิดประตูๆเบาๆอย่างที่คนอื่นพึงกระทำ

    คราวนี้คุณอารันคาร์ลำดับ 6 แกเล่นใช้เท้าแทนมือเตะ ป้าบ!! ไปที่ประตูอย่างแรง

      เหมือนประตูมันหน้าเหมือนอิลฟอร์ดอย่างไรอย่างนั้น

 แถมเมื่อออกไปแล้วคนผมฟ้าก็ยังไม่วายหันมาเตะระตูปิดอย่างมีมารยาททั้งๆที่ไม่มีใครเค้าต้องการเลยแท้ๆ

   เสียงกระแทกประตู เปิด-ปิด นั้นดังลั่นสะท้องไปทั่วอย่างหนวกขูหูแทบแตก

      ดูเหมือนว่าอาการเมื่อวานของกริมจอว์จะยอนสอนกลับคืนไปที่ตัวของ อุลคิโอร่า

 ถึงจะหงุดหงิดเรื่องที่ว่ากริมจอวย์นั้นแสดงออกจนเกินเหตุ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นห่วง

   ว่ากันตามจริงแล้วอุลคิโฮร่ากลัวว่าคนรักจะไปพาลกับชาวบ้านเค้าเท่านั้นแหละ

           แต่ว่าตอนที่อุลคิโอร่าเดินออกไปเมื่อวานเบาๆกว่ากริมจอว์เยอะ

    " ไม่อยู่กับ อิลฟอร์ดต่อรึไง " คนีท่อุตส่าเดินตามมาหยุดฝีเท้า

 ดวงตาสีเขียวใสเหลือบเห็นร่างสูงและผมตั้งๆสีฟ้าที่คุ้นตากำลังยืนพิงเสาใหญ่ต้นหนึ่งอยู่ข้งาทาง

    " ให้มันน้อยๆหน่อน กริมจอว์ ข้าอุตส่าเดินมาหาแท้ๆ " หนุ่มผิวซัดสวนกลับชักยั้วะขึ้นมาบ้างแล้ว

   " ก็ห็นคุยกับอิลฟอร์ดอยู่นี่หว่า " ถึงความเป็นจริงๆจะเป็นคำพูดที่ออกมากจากความน้อยใจแต่เสียงมีนออกมาแบบแดกดันสุดๆ

   " พูดอะไรบ้าๆ " อุลคิโอร่าขึ้นเสียงอย่างโมโห อยากพูดจริงๆว่าอยู่ข้างๆไอ้คนนั้นมันน่ารำคาญจะตายไป

 " งั้นทำไมไม่มาอยู่ข้างๆข้าล่ะ ไอ้แห้ง " ร่างสูงยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆช่วยไม่ได้ก็คนมันหวงนี่หว่า

  อั่ก!!!.....เมื่อขี้เกียจเถียงต่อเพราะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ วิธีที่ไม่อยากใช้แต่ตอนนี้ไม่ใช้ก็ไม่ได้นั้นก็คือใช้กำลัง

   กำปั้นเล็กแต่ๆสามารถทำให้ยามี่ต้องสะอึกอั่กส่งไปที่หน้าของกริมจอว์อย่างแรง

      แต่ก็ไมถึงกับหน้าหรือกรามหักก็เพราะว่าคนถูกชกนั้นก็อยู่ในระดับที่สูงถึงเอสปาด้า อารันคาร์

   " สงบสติอารมณ์หน่อยซิ ตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ยอมให้คนอื่นรู้น่ะ ! "

   สิ่งที่กระทำในตอนนี้ช่างเข้ากับคำพูดจริงๆเพราะว่ามันดังมากๆถ้ามีคนเดินผ่านรู้กับไปถึงไหนแล้วก็ไม่อาจรู้ได้

    อุลคิโอร่าเงื้อหมัดตั้งใจจะชกอีกซักครั้งแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกกริวจอว์ยั้งหมัดนั้นไว้

  ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์อย่างโกรธเคืองแขนอีกข้างเงื้อขึ้นเตรียมเอาคืนตามนิสัยปกติ

 แต่แทนที่ร่างเล็กจะเบี่ยงหลบแต่กลับกับหน้าสวนั้นกลับเชิดขึ้นอย่างยินดีรับ

    " เอ้า ชกซิ ถ้าจะทำให้เจ้าเงียบได้ล่ะก็ " ร่างเล็กพูดอย่างท้าทาย

       ร่างสูงมือสั่น ลดมือลง หลบสายตาที่มองมาของนคที่ต้องการให้เค้าชก

   " โธ่โว้ย! " ร่างสูงคำรามอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันหลังเดินเร่งฝีเท้าจากไป

  อุลคิโอร่าไม่ได้ตามไปเพียงแต่มองแผ่นหลังนั้นห่างไปด้วยความเป็นห่วงและใบหน้าท่เศร้าหมอง

 ....ปล่อยอยู่คนเดียวซักพักคงจะดีกว่า....หนุ่มผิวขาวคิดตามความจริงแม้ว่าจะสวนทางกับความรู้สึกก็ตามที

    แล้วหันหลังกลับแต่กว่าจะตัดใจเดินไปได้นั้นมันนานมาก ราวกับว่ามันเป็นการกระทำที่ยากยิ่วกว่าอะไรทั้งหมด

                                    ...ไม่อยากทิ้งให้อยู่คนเดียวเลยจริงๆ....

และทั้งคู่จะรู้รึเปล่าว่าในเงามืดนั้นยังมีผู้เฝ้ามองดูอยู่ด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน

     ไอเซ็น โซสึเกะคลี่ยิ้มเมื่อได้เฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมด ....สงสัยว่าจบเรื่องคงมีงานแต่งศะล่ะมั้ง......