D. คนอันตราย ชีวิตอันตราย

ลำดับตอนที่ #4 : เวลาที่ผ่านไป

    3 ปีผ่านไป



          ฤดูร้อนหมู่บ้านทางเหนือ Kuro

     ยามสายของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับดวงตะวันที่เลยขึ้นจากทิศตะวันออก วันนี้ก็เปนดังเช่นทุกวันผู้คนที่อาศัยร่วมกันในหมู่บ้านอย่างสงบสุขเหมือนที่เคยเป็นมาตอลดตามถนนสายหลังเต็มไปด้วยผู้คนที่ไม่มาหาเพื่อนคุยยามเช้าก็มาจับจ่ายซื้อของที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

 
    "หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ! " เสียงตะโกนห้ามอย่างหงุดหงิดดังลั่นมาจากทางท้ายหมู่บ้านพร้อมกับปรากฏร่างของเด็นหญิงคนหนึ่งที่เมหือนว่าจะวิ่งหนีเจ้าของเสียงที่เพิ่งจะได้ยินไม่นาน ผมสีน้ำตาลทองยาวรวบไว้ที่ท้ายทอยปลิวไสวอย่างสวยงามราวเกลียวคลื่นไปตามแรงิว่งยามที่ลมปะทะใบหน้า
      ดวงตาสีฟ้าใสเป็นราวผลึกน้ำแข็งยามต้องซึ่งแสงแดด ตาคู่สวยนั้นเป็นประกายด้วยความสนุกสนานมันบวกกับริมฝีปากสวยนั้นเหยียดออกเป็นรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดูแล้วหนูน้อยมีความสุขมากที่ถูกวิ่งตามจนเหงื่อแตกแบบนี้

    เด็กหญิงวิ่งฝ่าฟูงชนที่พร้อมใจกันหลีกทางให้อย่างไม่คิดที่จะขัดขวาง   ในที่สุดเมื่อคนหนีจากไปคนไล่ตามก็ปรากฏตัวหยาดเหงื่อชุมเต็มเส้นผมสีดำยาวประบ่านั้นทำให้เค้าเหมือนคนที่พึ่งสระผมมาหมาดๆ ใบหน้านั้นช่างต่างกับเด็กน้อยที่พึ่งวิ่งผ่านไปเสียจริงๆเมื่อหนุ่มผมดำวิ่งจากไป คนที่อยู่ในเหตุการณืก็ไม่ได้มีท่าทางแสดงอาการตกใจแต่อย่างใด กลับกันมันกลับมีรอยยิ้มอย่างขบขันจากบางคนบางคนถึงกับส่ายหน้าอย่างเอียมระอากับภาพที่เห็น

    " โยคุอยู่ที่นี่มั้ยครับ  " หนุ่มในชุดดำกระแทกประตูเข้าไปในร้านแห่งหนึ่งพร้อมกับตะโกนถามซะดังลั่นอย่างไม่สนใจใครและร้อนรน ทุกคนในร้านหันมามองคนที่ตะโกนเป็นตาเดียว แต่เค้าไม่ได้สนใจสายตาของใครและสาวเท้ายาวๆไปที่เคาท์เตอร์

      หญิงวัยกลางคนที่ดูจะเป็นเจ้าของร้านมองขณะที่ชายหนุ่มเดินมาเยือนเจ้าของรานเป็นคนีท่ดูแล้วอายุน่าขึ้นเลข 4 แล้ว ผมสีเทาเข้มมันเป็นม้วยไว้ด้านหลัง ดวงตาสีดำขลิบขอบด้วยสีดำผิวสีขาวนวลนั้นบอกได้เลยว่าสมัยยังรุ่นป้าแกคงจะสวยมิใช่น้อย

      " เอาอีกแล้วเหรอ จิโตเสะ " เจ้าของร้านถามอย่างรู้ดีขณะที่จิโตเสะเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งตรงหน้าเธอหอบแฮ่กๆอย่างเหนื่อยอ่อนและเมื่อยล้าจากการวิ่งมานานแก้วใสน้ำเปล่าถูกเลื่อนมาตรงหน้าชายหนุ่มอย่างเห็นอกเห็นใจจากเจ้าของร้าน" ช้าๆก็ได้เดี๋ยวก็สำลักหรอก " หญิงผมเทาเอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วง จิโตเสะว่างแก้วที่ว่างเปล่าลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

      " เห็นโยคุมั้ยครับ " ไร้ซึ่งคำทักทาย ไร้ซึ่งคำขอบคุณที่ควรจะเอ่ย ทำเอาคนที่อุตส่าหวังดีคิ้วขมวดอย่างหงุดหงิดชายหนุ่มรู้ทันทีว่าได้ทำเรื่องผิดพลาดไปเสียแล้ว จิโตเสะทำหน้าปั้นยากในความไร้มารยาทของตนเอง

      " ไม่ทักไม่ขอบคุณ ห่วงน้องอย่างเดียวเลยนะ " น้ำเสียงที่ออกมานั้นทั้งแดกดันและจี้ใจดำ" เอ่อ..ขอโทษครับป้ายูกิ ..ข้ารนมากไปหน่อย " ชายหนุ่มคนร้อนรนรีบแก้ตัวหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นมาบ้างและนั่นก็ได้ผลพอสมควรเมื่อคิ้วที่ขมวดนั้นคลายออกแต่ยังคงเค้าความหงุดหงิดเอาไว้

    " รู้ก็ดี ไม่เห็นหรอกเจ้าเด็กแสบนนั้นน่ะ  เจ้ากับน้องเนี่ยจะฝึกไปวิ่งแข่งกันรึยังไง คนในหมู่บ้านเค้าจะเห็นเป็นเรื่องแปลกแต่จริงในหมู่บ้านไปแล้วรู้มั้ย "
 หญิงที่ชื่อยูกิเอ่ยบ่นอย่างอดรนทนไม่ได้ตั้งแต่เด็กที่จิโตเสะเก็บมาเลี้ยงเริ่มวิ่งได้ภาพที่เกิดขึ้นไม่นานนี้ก็เป็นเรื่องทีคุ้นตาของทุกคนไปแล้ว

    " ก็มันช่วยไม่ได้นี่ครับ ยัยนั้นล้อเลียนข้าได้อยู่ทุกวัน วุ่นวายจริงๆไม่น่าเลยที่เอาเด็กแบบนี้มาเลี้ยง " ชายกหนุ่มพูดพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ยูกิที่ได้ฟังก็ยิ้มอย่งาอ่อนโยนให้


     " เอาน่าโยคุก็ไม่ใช่เด็เกเรนี่นา " ยูกิแก้ตัวให้คนที่ไม่ได้อยู่ฟัง

 " คงงั้นมั้งครับ " ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

  ดวงตาสีดำของชายหนุ่มมองกวาดไปทั่วรานหวังว่าจะได้เห็นเงาของน้องสาวบ้าง

   " เออ นี่พวกเบื้องบนเค้าไม่ได้สั่งให้พาโยคุไปที่สภาเหรอ " คำถามนั้นทำลายสมาธิเด็กหนุ่มเค้าอย่างจัง ทั้งๆที่เค้าลืมเรื่องัน้นไปตั้งนานแล้วแท้ๆ ทำไมถึงต้องมาเตือนสติเค้าเอาตอนนี้ใบหน้านั้นดูหมองลงอย่างชัดเจนเสียงคุยในร้านกลายเป็นเพียงเสียงหึงๆของแมลงที่น่ารำคาญ

   นั้นสินะนี่ก็ 3 ปีเค้าไปแล้วไม่มีคำสั่งใดๆจากเบื้องบนเกี่ยวกับโยคุส่งมาถึงเลย


     " ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวเจ้าตัวดีนั้นหายไปละยุ่งแน่ " ชายหนุ่มเอ่ยคำลากับหญิงสาวพยายามปิดบังความไม่สบายใจในน้ำเสียเอาไวแต่ท่าทางอึดอัดใจอย่างประหลาดนั้นก็ไม่มีทาหลุดรอดสายตาของหญิงผมสีเทาไปได้

    ถึงยูกิจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามเพราะกลัวว่าจะสร้างความไม่สบายใจให้กับเค้า ...อยากจะบอกก็คงบอกเองแหละน่า...

    จิโตเสะยังคงต้องตามหาน้องาสวต่อไป ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวดีกำลังนอนตากลมอย่างสบายอยู่บนต้นไม้ไม่ไกลจากบ้านนักนี่เป็นครั้งที่เทาไหร่นะที่นางทะเลาะกับพี่ชายตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกัน นับไม่ถ้วนแล้วจริงๆ แต่มันก็ทำให้ชีวิตที่เรียบง่ายนี่สนุกสนานขึ้นมา 

     ...ท่านพี่จะได้ไม่อ้วน... นั้นคือเหตุผลแก้ตัวทุกครั้งที่นางทำให้พี่ชายต้องเหนื่อยหอบทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้มันก็ทำให้โยคุยิ้มได้ทุกครั้ง

    " ยิ้มอะไรมไม่ทราบยัยตัวดี " เด็กหญิงที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่หุบิย้มทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากข้างๆเมื่อโยคุหันไปก็เจอคนที่คิดอยู่แล้วว่าต้องเจอ ใบหน้าของโยคุนั้นดูไร้อารมณ์แม้ว่าพี่ชายจะโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้เพราะนี้คือสิ่งที่คุ้นเคยมานานแล้ว ผู้เป็นพี่ลากตัวน้องสาวลงจากต้นไม้ทันที

    " ชอบทำให้เดือร้อนอยู่เรื่อยๆเลย " จิโตเสะเริ่มปิดฉากในการบ่นด้านน้องสาวไม่อยากต่อล้อต่อเถียงจึงได้แต่นิ่งฟัง ไม่งั้นคำบ่นคงจะยืดยาวกว่าเก่าถ้าเปิดปากเถียงจนกระทั่งถึงหน้าบ้านพี่ชายยังไม่หยุดปากบ่นเลย



...จะเอาอะไรกันนักกันหน้าเนี่ย...เด็กหญิงโวยวายในใจอย่างรำคาญ

     แต่แล้วก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้จิโตเสะหยุดบ่นได้บังเกิดขึ้น

   ชายในชุดสีดำเช่นเดียวกับจิโตเสะกำลังยืนอยู่หน้าบ้านราวกับกำลังรอพวกเค้าอยู่ ชายคนนั้นจดจ้องสายตาอยู่ที่จิโตเสะเจ้าของบ้านที่พึ่งกลับมาถึง ก่อนจะเอ่ยทักทาย



                        " สัวสดี จิโตเสะ "          



               ....................................................................





   ขอบคุณที่ตามอ่านครับ