D. คนอันตราย ชีวิตอันตราย

ลำดับตอนที่ #3 : เกียวกับชื่อและหลากหลายสิ่ง

    
    " โยคุ...งั้นเหรอ " จิโตเสะที่ ณ เวลานี้กำลังล่องลอยปะทะกับสายลมที่นำพาซึ่งหิมะมาด้วยเช่นเดียวกับพวกพ้องที่จากไปก่อนหน้านี้ไม่นานพึมพำกับตัวเองเบาๆ ชื่อที่เค้าหลุดปากออกไปเป็นชื่อแรกนี่ช่างน่าสงสัยยิ่งนัก ทำไมชื่อนี้ถึงเป็นชื่อแรกที่ปรากฏขึ้นในสมองของเค้าเป็นชื่อแรก คิดได้ดังนั้นเค้าก็ลูบคางอย่างครุ่นคิดเมื่อคิดถึงความหมายของมัน



   ....โยคุ ความหมายของมันก็เป็นไปได้หลายหลาย เช่น ปีกหรือว่าขนนกสีขาว อีกนัยนึงก็คงจะเป็นว่า เก่ง เป็นสิ่งที่ดี และเป็นคนที่มีความสามารถสูงกว่าคนทั่วไป...มันก็ไม่ใช่ชื่อที่ไม่ดีแต่อย่างใดกลับกันมันดูดีมากๆด้วยถึงกระนั้นก็น่าจะสงสัยไว้ก่อนเป็นดีที่สุดตามที่เป็นมาตลอด ชายหนุ่มยังไม่ละทิ้งความสงสัยทำไมกันนะ ทำไมกัน  แต่คำตอบของความสงสัยก็ยังไม่ออกมาให้รับรู้ 

      คิดอะไรเพลินๆอยู่ได้ไม่นาน จิโตเสะก็มาถึงจุดหมายที่มุ่งมา ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าซุ้มประตูเงินที่ดูเปาระบางแต่ก็แฝงด้วยพลังบางอย่างที่ดูน่าเกรงขาม ประตูถูกดัดเป็นลวดลายสวยงามด้านบนของประตูที่ซึ่งธาตุเงินของกำแพงสถานที่โค้งงอเข้าหากันราวกับสายหมอกสีเงินที่เปล่งวประกาย

                          ลงชื่อว่า    Kuro (สีดำ)



        ชายชุดดำพลั่กบานประตูนั้นเข้าไปอย่างง่ายดายด้วยมือเพียงข้างเดียวและก็ดูเหมือนมันกำลังรอรับเค้าอยู่ ก่อนที่คนเปิดจะหันมาปิดมันเข้าหากันอีกครั้งหลังประตูและกำแพงคือถนนที่ถอดยาวไปไกลข้างๆนั้นก็คือที่ตั้งของบ้านหลายๆหลังที่เว้นระยะห่างจากกันดูไม่แออัดสายตาและดูโล่งอากาศถ่ายเทสะดวก ดวงไฟที่ใช่เพื่อขับไล่ความมืดในยามค่ำคืนแขวนสูงขึ้นไปอยู่บนเสาสีดำตามรายทางส่องแสงสีขาวอมทองออกมาจางๆแต่สว่างไสว

   จิโตเสะเดินไปถามถนนหนทางในหมู่บ้านที่ร้างไร้ผู้คนอย่างคุ้นเคย ผ่านที่พักต่างๆข้างทางอย่างไม่ใส่ใจ  เข้าใจดีว่าในเวลานี้คงไม่มีใครเค้าตื่นขึ้นมากันหรอก
 ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆมุ่งไปข้างหน้าจนบ้านตามถนน เิริ่มบางตา ช่วงนี้้ของเส้นทางดูร้างไม่มีคนมาอาศัยมีเพียงพื้นหญ้าสีเขียวเท่าันั้นที่ยังคงอยู่

     สุดถนนก่อนถึงเขตุป่าด้านหลังของหมู่บ้านมีบ้านเดี่ยวสองชั้นอยู่เพียงหลังเดียวเท่านั้นซึ่งแน่นอนว่าเจ้าของบ้านคงต้องการความสันโดษ  ตัวบ้านด้านนอกทาด้วยสีครีมสบายตาเกือบจะขาวเสียด้วยซ้ำตัดกับหลังคากระเบื้องสีน้ำตาลเข้ม
คนที่พึ่งจะเดินทางมาถึงเริ่มคว้านลงไปในกระเป๋าเสื้อคุลมสีดกลืนกับความมืดล้วงเอากุญแจพวงนึงออกมา

     จิโตเสะพิจารณาดูกุญแจที่มีอยู่ประมาณ 4-5 ดอก ก่อนจะเลือกมันออกมาดอกนึงเพื่อไขประตูหน้าที่ีทำจากไม้ขัดมันสีน้ำตาลอย่างดีและไม่มีรอยฝุ่น
เจ้าของบ้านคืนสู่ที่อาศัยอีกครา ภายในยังคงถูกกลืนด้วยสดำมือนั้นเริ่มคลำหาสวิตท์ไฟในความมืดที่น่าจะอยู่ใกล้ๆกับบานประตู

      โคมไฟดวงเล็กสว่างพรึ่บขึ้นบนเพดานคืนความสว่างสู่ด้านในเคหาสน์อีกครั้งและทำให้มันดูอบอุ่นขึ้นกว่าแรกที่เดินเข้ามาตัวบ้านส่วนแรกเป็นห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสไม่กว้างมากนัก ตรงกลางห้องมีโต๊ะไม้วางอยู่พร้มกับเก้าอี้อีกสองตัวที่เข้าชุดกัน บนโต๊ะจัดวางด้วยผ้าปูสีขาวเพียงเท่านั้นดูเรียบง่ายไม่ขัดกับตัวบ้านตามแบบของที่เจ้าของบ้านชายน่าจะเป็นคนที่แต่งเอง นอกจากนี้ทางมุมทางขวามือเป็นบันได้พาขึ้นสู่ชั้น 2 ของบ้านหลังนี้ ข้างๆบันไดยังมีประตูสีขาวอยู่บานหนึ่งที่น่าจะนำไปสู่ห้องต่อไปที่คอนนี้ยังคงปิดอยู่

       จิโตเสะวางน้องสาวคนใหม่ลงบนโต๊อย่างเบามือ ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อคลุมสีดำและถอดมันออกและพาดแขวนมันไว้ที่ตัวเก้าอี้ภายใต้เสื้อคลุมสีดำนั้นชุดด้านในก็ยังคงเป็นสีดำ เสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวสีดำนั้นดูน่าจะใช้จุดประสงค์เพื่อกันหนาว เค้าเลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ๆโยคุตัวน้อยๆและทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางความเหนื่อยล้าเริ่มแล่นเข้าสู่ขั้วหัวใจและร่างกายที่เริ่มจะไร้ซึ่งกำลัง การตามหามันช่างยาวนานยิ่งนัก กำลังกายกำลังจะขาดสะบั้นลง ดวงตาสีดำกำลังปรือลงเรื่อยๆ เหนื่อยเหลือเกินแต่มันก็ช่างคุ้มค่ากับสิ่งที่ได้กลับมา ในหัวกำลังคิดประมวลผลเรื่องที่จำเป็นต้องทำและรับผิดชอบต่อแต่นี้ไปอีกนาน ที่สุดแล้วสมองของชายหนุ่มผมสีดำก็ต้องกา่ร การพักผ่อนเสียที



            ในความฝันและห้วงความคิดก็ยังคงอยู่ีที่เรื่องนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย


..........................................................................


 ไม่ได้ลงนานเพราะว่ามัวแต่ลงฟิคอย่างอื่นอยู่น่ะครับ ขอโทษด้วย