ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทำไมถึงเป็นหนึ่งในหมู่คนที่ไม่สมหวัง
หน่วย 6 ในตอนนี้เต็มไปด้วยผีเสื้อนรกที่บินกันให้ว่อนไปทั่วเพราะผู้ดูแลลืมหน้าที่
ริคิจิวิ่งวุ่นไปทั่วหน่วยของตัวเองเพื่อพยายามจับผีเสื้อนรกกลับเข้ากรง
โครม ! หนุ่มผมดำที่มัวแต่สนใจผีเสื้อที่บินอยู่เหนือหัวจนไม่ได้มองทางข้างหน้าก็ชนเข้ากับที่คนที่เดินสวนมาดังโครม
คนทั้งคู่ชนปะสานงานกันจนล้มลงพื้นทั้งคู่
" ขะ.....ขอโทษครับข้านี่ซุ่มซามจริงๆ " เมื่อลุกได้ริคิจิก็รีบปรี่เข้าไปหาคนที่เดินชนพลางขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่
" ม...ไม่เป็นไร ข้าลุกเองได้ขอบคุณ " ชายหนุ่มผมทองปิดตาหนึ่งข้างพูดไม่ยอมให้หนุ่มผมดำช่วย
หนุ่มหน่วย 6 ลุกขึ้นตามตามองอย่างเป็นห่วงและรู้สึกผิด
" เอ่อ...ที่ข้าไม่ให้เจ้าช่วยนี้ก็เพราะความปลอดภัยของเจ้าหรอกนะ "
" มีอะไรงั้นเหรอ " สิ้นคำเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นมาจากด้านหลังจนทำให้คนลุกซู่
" มะ...ไม่มีอะไรเลยครับ " ชายผมสีทองรีบหันไปแก้ตัวทันที
อิชิมารุ งิน หัวหน้าหน่วย 3 กำลังมองสมาชิกหน่วย 6 ที่ยืนอยู่ข้างๆรองหัวหน้าหน่วยของเค้าอย่างขาดโทษ
" งั้นไปกินข้าวกันเถอะ อิซึรุ " เขียนเรียวโฮบไหล่ของหนุ่มร่างบางแล้วเดินจากไป
ริคิจิถึงกับกลืนน้ำล่ยเอือก นี่ซินะที่ว่าห่วงความปลอดภัยของเค้าน่ะ
หน่มผมสั้นมองตาม 1 ในคู่สมภารกินไก่วัดไป ในใจแอบรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
...ถ้าคุณเร็นจิหวงข้าแบบนี้บ้างก็คงจะดีนะ....ริคิจิแอบหวังอยู่ลึกๆ แต่ก็ดับวูบลง
....คิดอะไรกันเนี่ยเราเป็นไปไม่ได้หรอกก็คุณเร็นจิเค้ามีคุณลูเคียอยู่แล้วนี่....ชายผมดำส่ายหัวไล่ความคิดที่เค้าคิดว่าผิดนั้นออไป
" เฮ้อ.....จับเข้ากรงได้หมดซะที " 2 ชั่วมองผ่านไปในที่สุดผีเสื้อสีดำก็กลับเข้าไปในกรงเรียบร้อย
กว่าจะจับได้หมดเล่นเอาเหงื่อกแห้งแทบตาย ริคิจิปาดเหงือที่ชุ่มอยู่บนใบหน้าออก
เจ้าของคิ้วสักแบบเร็นจิ(แต่ไม่ดกมากเท่า)เดินก้าวขาอย่างอ่อนล้าออกจากตึกที่ตั้งหน่วย ...ในที่สุดเราก็ได้เลิกงานซักที.....
เป้าหมายคือร้านอาหาร หิวไส้ติ่งจะแตกอยู่แล้วถ้าไม่กินมีหวังปวดท้องตาย
ในหัวคิดไปว่าพรุ่งนี้จะต้องทำอะไรที่หนักแบบนี้อีกมั้ย คำสั่งของท่านรองหัวหน้าเรียกเหงื่อได้เสมอเลย
" เฮ้ ! อุคิทาเกะ "
" หือ.... "
ริคิจิเงยหน้าที่คอตกอยู่เมื่อครู่ไปมองเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนซะลั่นทางเดินอย่างคนอยากรู้อยากเห็น
หัวหน้าหน่วย 8 เคียวราคุ ชุนซยกำลังหันไปเรียกคนที่กำลังเดินตามมา
" จะรีบไปไหนเนี่ย ชุนซุย " อุคิทาเกะ จูชิโร่ วิ่งหอบแฮ่กๆตามมา
" เจ้านี่ป่วยก็หัดออกกำลังกายซะบ้างเร็วๆ ข้าหิวจะแย่อยู่แล้ว " ชุนซุยบ่นอุบทั้งๆที่คนบ่นน่าจะเป็นอุคิทาเกะมากกว่า
" ไม่ใช่ว่าข้าไม่หิวแต่เดินช้าๆหน่อยไม่ได้รึยังไงกัน จะรีบไปตา......."
เสียงของชายหนุ่มผมยาวเงียบไปทันทีเมื่อแขนของคนที่อยู่ข้างๆถูกยกขึ้นมาโอบไหล่เค้า
" เอาน่า....รีบไปกันเถอะ " หนุ่มหัวหน้าหน่วย 8 รีบตัดบทและรีบพาตัวอุคิทาเกะไปทันที
ริคิจิมองตามด้วยสายตาที่เกือบจะเรียกได้ว่าละห้อย
จนอาจจะทำให้คนในละแวกนั้นนึกว่าไอ้หนุ่มหน้าอ่อนคนนี้คงจะแอบชอบ 1 ในสองคนนั้นแน่ๆ
.....ทำไมวันนี้เราถึงเจอแต่คนน่าอิจฉาน้า..... เค้าคิดอย่างเศร้าใจ
" โย่ว ! ไง ทำงานเสร็จแล้วเหรอ " แขนของใครบางคนโอบรอบไหล่ของริคิจิและเอาขางเกยไหล่ของเค้า
....อะไรกันเนี่ยถ้าคุณเร็นจิเห็นจะว่ายังไงล่ะ......ชายหนุ่มตะโกนในใจพลางนึกไปหาเร็นจิโน่น
ดวงตาสีดำกำลังหันไปมองคนที่โอบไหล่เค้า ตั้งใจจะแวดใส่แต่ก็ยั้งปากเอาไว้
ริคิจิวิ่งวุ่นไปทั่วหน่วยของตัวเองเพื่อพยายามจับผีเสื้อนรกกลับเข้ากรง
โครม ! หนุ่มผมดำที่มัวแต่สนใจผีเสื้อที่บินอยู่เหนือหัวจนไม่ได้มองทางข้างหน้าก็ชนเข้ากับที่คนที่เดินสวนมาดังโครม
คนทั้งคู่ชนปะสานงานกันจนล้มลงพื้นทั้งคู่
" ขะ.....ขอโทษครับข้านี่ซุ่มซามจริงๆ " เมื่อลุกได้ริคิจิก็รีบปรี่เข้าไปหาคนที่เดินชนพลางขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่
" ม...ไม่เป็นไร ข้าลุกเองได้ขอบคุณ " ชายหนุ่มผมทองปิดตาหนึ่งข้างพูดไม่ยอมให้หนุ่มผมดำช่วย
หนุ่มหน่วย 6 ลุกขึ้นตามตามองอย่างเป็นห่วงและรู้สึกผิด
" เอ่อ...ที่ข้าไม่ให้เจ้าช่วยนี้ก็เพราะความปลอดภัยของเจ้าหรอกนะ "
" มีอะไรงั้นเหรอ " สิ้นคำเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นมาจากด้านหลังจนทำให้คนลุกซู่
" มะ...ไม่มีอะไรเลยครับ " ชายผมสีทองรีบหันไปแก้ตัวทันที
อิชิมารุ งิน หัวหน้าหน่วย 3 กำลังมองสมาชิกหน่วย 6 ที่ยืนอยู่ข้างๆรองหัวหน้าหน่วยของเค้าอย่างขาดโทษ
" งั้นไปกินข้าวกันเถอะ อิซึรุ " เขียนเรียวโฮบไหล่ของหนุ่มร่างบางแล้วเดินจากไป
ริคิจิถึงกับกลืนน้ำล่ยเอือก นี่ซินะที่ว่าห่วงความปลอดภัยของเค้าน่ะ
หน่มผมสั้นมองตาม 1 ในคู่สมภารกินไก่วัดไป ในใจแอบรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
...ถ้าคุณเร็นจิหวงข้าแบบนี้บ้างก็คงจะดีนะ....ริคิจิแอบหวังอยู่ลึกๆ แต่ก็ดับวูบลง
....คิดอะไรกันเนี่ยเราเป็นไปไม่ได้หรอกก็คุณเร็นจิเค้ามีคุณลูเคียอยู่แล้วนี่....ชายผมดำส่ายหัวไล่ความคิดที่เค้าคิดว่าผิดนั้นออไป
" เฮ้อ.....จับเข้ากรงได้หมดซะที " 2 ชั่วมองผ่านไปในที่สุดผีเสื้อสีดำก็กลับเข้าไปในกรงเรียบร้อย
กว่าจะจับได้หมดเล่นเอาเหงื่อกแห้งแทบตาย ริคิจิปาดเหงือที่ชุ่มอยู่บนใบหน้าออก
เจ้าของคิ้วสักแบบเร็นจิ(แต่ไม่ดกมากเท่า)เดินก้าวขาอย่างอ่อนล้าออกจากตึกที่ตั้งหน่วย ...ในที่สุดเราก็ได้เลิกงานซักที.....
เป้าหมายคือร้านอาหาร หิวไส้ติ่งจะแตกอยู่แล้วถ้าไม่กินมีหวังปวดท้องตาย
ในหัวคิดไปว่าพรุ่งนี้จะต้องทำอะไรที่หนักแบบนี้อีกมั้ย คำสั่งของท่านรองหัวหน้าเรียกเหงื่อได้เสมอเลย
" เฮ้ ! อุคิทาเกะ "
" หือ.... "
ริคิจิเงยหน้าที่คอตกอยู่เมื่อครู่ไปมองเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนซะลั่นทางเดินอย่างคนอยากรู้อยากเห็น
หัวหน้าหน่วย 8 เคียวราคุ ชุนซยกำลังหันไปเรียกคนที่กำลังเดินตามมา
" จะรีบไปไหนเนี่ย ชุนซุย " อุคิทาเกะ จูชิโร่ วิ่งหอบแฮ่กๆตามมา
" เจ้านี่ป่วยก็หัดออกกำลังกายซะบ้างเร็วๆ ข้าหิวจะแย่อยู่แล้ว " ชุนซุยบ่นอุบทั้งๆที่คนบ่นน่าจะเป็นอุคิทาเกะมากกว่า
" ไม่ใช่ว่าข้าไม่หิวแต่เดินช้าๆหน่อยไม่ได้รึยังไงกัน จะรีบไปตา......."
เสียงของชายหนุ่มผมยาวเงียบไปทันทีเมื่อแขนของคนที่อยู่ข้างๆถูกยกขึ้นมาโอบไหล่เค้า
" เอาน่า....รีบไปกันเถอะ " หนุ่มหัวหน้าหน่วย 8 รีบตัดบทและรีบพาตัวอุคิทาเกะไปทันที
ริคิจิมองตามด้วยสายตาที่เกือบจะเรียกได้ว่าละห้อย
จนอาจจะทำให้คนในละแวกนั้นนึกว่าไอ้หนุ่มหน้าอ่อนคนนี้คงจะแอบชอบ 1 ในสองคนนั้นแน่ๆ
.....ทำไมวันนี้เราถึงเจอแต่คนน่าอิจฉาน้า..... เค้าคิดอย่างเศร้าใจ
" โย่ว ! ไง ทำงานเสร็จแล้วเหรอ " แขนของใครบางคนโอบรอบไหล่ของริคิจิและเอาขางเกยไหล่ของเค้า
....อะไรกันเนี่ยถ้าคุณเร็นจิเห็นจะว่ายังไงล่ะ......ชายหนุ่มตะโกนในใจพลางนึกไปหาเร็นจิโน่น
ดวงตาสีดำกำลังหันไปมองคนที่โอบไหล่เค้า ตั้งใจจะแวดใส่แต่ก็ยั้งปากเอาไว้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น