D. คนอันตราย ชีวิตอันตราย

ลำดับตอนที่ #10 : ปีศาจที่รัก

     
  
        อาซาซึกิ  จิโตเสะ หยุดยืนอยู่ตรงหน้ากำแพงที่สูงตระหง่านสร้างด้วยวัตถุสีขาวที่สะท้อนแสงเป็นประกายสวยน่ามอง  แนวกำแพงยาวไปใกล้สุดลูกหูลูกตาบ่องบอกถึงความใหญ่ภายในได้เป็นอย่างดียิ่ง

  " ขอบัตรผ่านด้วยขอรับ " นายประตูเอ่ยอย่างสุภาพกับชายหนุ่มที่เดินตรงมา
   จิโตเสะส่งบัตรประจำตัวที่บอกเพียงชื่อและต่ำแหน่งของเค้าให้ดู

  " ยินดีต้อนรับครับ รองหัวหน้าอาซาซึกิ " ผู้รักษาประตูโค้งทำความเคารพให้กะบหนุ่มผมดำเป็นการทักทาย
   รองหัวหน้าหนุ่มพยักหน้ารับอย่างมีมารยาทให้กับการทักทายอย่างน้อบน้อมนั้น

  ที่นี่ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนอกจากใบหน้าของผู้คนตั้งแต่ยามที่เค้าพึ่งจำความได้ ตึกทำการของแผนกต่างๆที่สุงจนท่วมหัว ย่านตลาดค้าขายที่เต็มไปด้วยร้านรวงเล็กๆที่กระจัดกระจายไปทั่ว ทุกพื้นที่มีผู้คนสัญจรผ่านไปผ่านมาทั้งบนถนนและบนหลังคา

  " ไง....นึกว่าจะเบี้ยวไปอีกครึ่งไปซะแล้วนะเนี่ย "

  " ข้าไม่งี่เง่าเหมือนเจ้าหรอกน่า ฟูจิ "

 จิโตเสะเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิททีดูจะบังเอิญมาเจอเข้าเค้า
  หรืออีกนัยนึงที่ตอนนี้จิโตเสเรียกว่า  ' อีกาคาบข่าวร้าย '

  " นี่แกอยเลิกมองข้าในแง่ร้ายซะทีจะได้มั้ย ไอ้เกอลเพื่อนรัก "
ฟูจิเอ่ยขอร้องแกมประชดเข้าไปเล้กน้อย
  ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีไอ้เพื่อนบ้านี่ก็มองเค้าซะย่ำแย่ไม่เคยเปลี่ยนเลย
 จิโตเสะยักไหล่ให้เพื่อน คนที่มองแทบจะต่อยมันให้ฟันหักหมดปากไปเลย
  ทำหน้าเป็นได้ตลอดอยากจะรู้นักว่าถ้าน้องสาวสุดที่รักของมันเข้าโรงพยาลาบแล้วมันจะทำหน้าแบบนี้ได้อยู่อีกมั้ย

   " พาโยคุไปส่งแล้วเหรอ " ฟูจิทักเมื่อเห็นว่าเพื่อนเค้าไม่ได้พาน้องมาด้วย
 จิโตเสะส่ายหน้า " พวกหน่วยพิเศษมาพาตัวไปตั้งแต่ยังมาไม่ถึงเลย "
   " ถ้าไม่ดีล่ะซิ " ฟูจิถามอย่างรู้ทัน จิโตเสะพยักหน้ารับ
  ไม่รู้ว่าพวกเบื้องบนคิดอะไรอยู่กันแน่ๆพูดกันตรงๆก็น่าสัยงสัย
     คนไม่มีน้องก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของคนมีน้องจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ยิ่งพูดสุขภาพจิตดูถ้าว่าจะยิ่งแย่

  " ไปทำงานกัน....."

 //....รองหัวหน้าแผนกแผนงาน กรุณามที่ตึกทำการของแผนกวิจัยโดยด่วน....//

 ไม่ทันขาดคำที่ฟูจิจะชวนเพื่อนไปทำงานเสียงประกาศเรียกชื่อของจิโตเสะก็ดังก้องไปทั่ว
   " อะไรกันนักกันน้าน้า " ใบหน้าไร้ริ้วรอยของความแก่บูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัดก่อนผู้ที่โดนประกาศเรียกจะรีบออกไป
   ไม่ได้สนใจจะลาเพื่อนที่ยืนคุยกันเลยซักแอะ
จนฟูจิถึงกับหน้ามุ่ย .... ลืมกันเฉยเลยนะแก ....

                        .................................

   " สวัสดีครับหัวหน้าซาเอฮาระ "

   " สวัสดีอาซาซึกิคุง "

 จิโตเสะกล่าวทักทายกับหัวหน้าแผนกวิจัยที่มายืนรอเค้าอยู่ตรงหน้าตึกทำการ
    หนุ่มผมน้ำตาลทักตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
 
  " มีเรื่องอะไรงั้นเหรอครับ " เมื่อถามเข้าเรื่อง
มันก็ทำให้ใบหน้าที่สดใสนั้นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
 ชนิดที่ว่าแม้แต่คนที่มองเองก็ยังอดหวั่นใจไปด้วยไม่ได้
 
  " เอาเป็นว่าเจ้าไปฟังจากหัวกน้าอิชิดะเอาเองดีกว่า "

  พูดเจ็บซาเอฮาระก็เดินนำไปเข้าด้านในโดยมีจิโตเสะเดินตามด้วยความรู้สึกที่ยังงงๆอยู่เลย
  คนนำพาเดินมาถึงห้องสุดทางที่เคยพโยคุเข้ามาก่อนหน้านี้
 จิโตเสะเคยมาที่นี่แค่ไก่ครั้งแต่เค้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับที่นี่มากมายนัก
      หน่วยวิจัยมีอะไรที่ให้แปลกใจได้เสมอ
 
   หนุ่มรองหัวหน้าไปสะดุดตาอยุ่กับคนกลุ่มหนึ่งที่แปลกแยกไปจากคนที่นี่

   ....พวกสวรรค์...จิโตเสะขมวดคิ้ว

เค้าทำงานที่นี่มานานจึงพอจะรู้ว่าถ้าไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงถึงขนาดคอขาดบาดตายจริงๆแล้วล่ะก็
   พวกสวรรค์ไม่มีทางลงมาเหยียบที่นี่นเป็นอันขาด
 ผู้ที่มาจากสวรรค์ก็มองตอบจิโตเสะเช่นกัน แต่ด้วสายตาที่กล่าวโทษ
   หนุ่มผมดำถอนสายตาจากคนพวกนั้นก่อนที่เค้าจะโดนหาเรื่อง
จำได้ว่าไม่เคยไปยุ่งกับพวกสวรรค์เลยซักครั้งแล้วคนพกนั้นจะมาโกรธเค้าเรื่องอะไรกันน่ะ

  " โยคุ !! "

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็พลันไปเห็นน้องสาวของตัวเองนอนเหือนไม่ได้สติอยู่ในตู้กระจก
   จิโตเสะตะโกรลั่นด้วยความตกใจอย่างที่สุด
ชายหนุ่มวิ่งเข้าหาตู้กระจก

  " โยคุ ๆ  !!! " 

ชายหนุ่มที่รักน้องสาวยิ่งสิ่งใดทุบแผ่นกระจกที่ขวางระหว่างเค้าและน้องสาวอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บมือแต่ก็ยังไม่ยอมหยุด

   " ใจเย็นๆก่อนอาซาซึกิ " 

   " ให้ข้าใจเย็นงั้นเหรอ  น้องสาวข้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ !! " 

 เมื่อได้ยินเสียงที่ปรามการกระทำของตัวเองอย่างใจเย็นก็ส่งผลทำให้คนีท่กำลังโมโหหันกลับไปตวาดใส่คนพูดด้วยเสียงดังลั่นสนั่นป่าโดยไม่ได้มองเลยว่าเค้ากำลังพูดอยู่กับใคร

   " คุมสติหน่อย อาซาซึกิ !! "

 จากเสียงีท่ใจเย็นกลับกลายมาเป็นเสียงออกคำสั่งอย่างทรงอำนาจ
จิโตเสะจำใจต้องคุมสติให้เย็นลงขัดกับความต้องการของจิตใจ้สึกนึกที่พร่ำบอกแต่ว่าให้เอาตัวน้องออกมา

    " โยคุไม่ได้เป็นอะไรแค่สลบไปเท่านั้น " อิชิดะพูดเพื่อให้จิโตเสะสบายใจ

   ดวงตาสีนิลเป็นประกายอย่างลิงโลดมองน้องสาวอย่างโล่งอก
เค้าแทบจะกระโดดเต้นระบำเลยทีเดียวแต่ก็ไม่ทำ

   " แต่เราจำเป็นจะต้องฆ่านางซะ "

 จากอาการดีใจเมื่อครู่กลับกลายมาเป็นความรู้สึกบางอย่างีท่บอกไม่ถูก
 
  " ทะ....ทำไม " เค้าถามด้วยเสียงีท่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

" ข้อนั้นข้าจะตอบให้ "

   คนพูดคือชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของสีเงินเป็นประกายที่ปล่อยยาวสยายาลงมาถึงเอวอย่างเรียบร้อย 1 ในกลุ่มคนจากสวรรค์
  หนุ่มชุดดำหันมามองคนพูดเพื่อรอฟังคำอธิบายถ้าสิ่งนั้นไม่มีเหตุผลพอที่เค้าจะรับได้เค้ายินดีเอาเลือดหัวของคน คนนี้ออกแม้ว่าจะมาจากสวรรค์ก็ตามที

  " น้องสาวของเจ้าไม่ใช่มนุษย์เป็นเพียงแค่วิญญาณทดลองที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อ... อุ๊บ...!! " 

  เพียงแค่เริ่มอธิบายก็ไม่สามารถอธิบายต่อไปได้อีกแล้ว
เมื่อกำปั้นขาวชกมาที่หน้าของเค้าจนสุดแรงด้วยฝีมือของจิโตเสะ
  ความจริงชายหนุ่มกะว่าจะตามมาซ้ำอีกซัก 2-3 หมัด
แต่ก็ถูกพวกคนในแผนกนี้จับล็อกเอาไว้ซะก่อน

  " อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ โยคุเป็นน้องข้า เป็นมนุษย์ ไม่ใช่ของที่พวกแกสร้าง!!! "

    จิโตเสะแก้ตัวให้น้องสาว
ทำไมคนพวกนี้ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ไร้ความรู้สึกของคนกันหมดแล้วรึยังไง เค้าเลี้ยงโยคุมากับมือเค้าเองไม่ว่ายังไงนางก็เป็นมนุษย์ที่ดีมากๆคนนึง เจ้าพวกนนี้มันต้องเอาให้ตายถึงจะหายกับความผิดที่มาพูดแบบนี้กับเค้า
    คนที่กำลังโมโหพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการจับกุมนั้น
เค้าอยากจะกระโจนเข้าไปงับคอคนพูดเลยทีเดียว

  ชายผมเงินคนนั้นปาดเลือดที่ไหล่ออกมากบปาก
ดวงตาสีน้ำงเนมองมาที่จิโตเสะที่กำลังบ้าคลั่งอย่างดูถูก

  " ไร้สาระงั้นเหรอ งั้นก็เชิญดูให้เต็มตาไปเลยเจ้าหน้าโง่ !  "

  เค้าตวาดก่อนจะพาตัวโยคุออกมาจากตู้กระจก
มือแกร่งเริ่มบีบคอเล็กๆนั้นอย่างคนที่ไร้ความรู้สึก
  โยคุไม่มีแม้แต่สติที่จะมาขัดขืนหรืออะไรทั้งนั้น

   " หยุดนะ ปล่อยน้องข้าเดี๋ยวนี้  ข้าจะฆ่าแก!! "

 จิโตเสะตะโกนสุดเสียงด้วยความแค้น
   แต่คน คนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะหยุดกลับบีบแน่นยิ่งขึ้นไปอีก
 ใบหน้าของโยคุเริ่มขึ้นสีขึ้นมาอย่างคนที่หายใจไม่ออก
 ลมหายใจเริ่มรวยรินบ่งบอกว่ากำลังจะขาดใจตาย

   วาบ........

 ทันใดนั้นแสงสีฟ้าขาวแสบตาก็กระจายออกมาจากตัวของเด็กหญิงก่อนที่มันจะพุ่งออกมาจากตัวของเด็กผมน้ำตาลทองแล้วรวมตัวกันจนกลายเป็นเป็นจิ้งจอกสีเดียวกับแสงเมื่อครู่
   มันแยกเขี้ยวขู่ใส่เทพหนุ่มคนนั้นอย่างคั่งแค้นเป็นที่สุด
ดวงตาที่จับจ้องนั้นแข็งกร้าวและเป็นสีเดียวกับตาของโยคุ
  สีของผลึกน้ำแข็งยามต้องแสงอาทิตย์
มันมองจ้องไปที่แขนข้างที่บีบคอของโยคุ
  และแล้วแขนข้างหนังก็เริ่มมีน้ำแข็งเกาะแล้วเริ่มลามไปทั่วทั้งแขน
ชายหนุ่มผมยาวปล่อยโยคุตกลงพื้นทันที
  เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงปลอดภัยดีจิ้งจอกตัวนั้นก็สลายกลับไปอยู่ในตัวของโยคุอีกครั้ง
    จิโตเสะมองเหตุการนั้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

  " เชื่อรึยังล่ะ " คนที่กำลังจะถูกแช่แข็งหันมาพูดอย่างแดกดันกับจิโตเสะ
   แต่ตอนนี้หนุ่มผมดำพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว
ลำคอนั้นแห้งผากเหมอืนคนที่เดินอยู่กางทะเลทรายที่ไม่มีน้ำเลยซักหยดหรือแม้แต่โอเอซิส ทั้งหมดนั้นคำจำกัดความเพียงอย่างเดียวก็คือ
      
                               ความหวาดผวา

     สิ่งที่เค้าเห็นเมื่อครู่มันช่วยไขความกระจ่างตลอด 3 ปีที่เค้าสงสัยมาตลอดว่าทำไมโยคุไม่เคยบ่นว่าหนาวตอนที่หิมะตก
  แผลที่ได้รับก็หายเร็วกว่าคนปกติถึง 3 เท่า

 " เอ่อ...เชิญท่านไปละลายน้ำแข็งที่ห้องข้างๆก่อนจะดีกว่านะครับ ท่านซีเฟน "

  ซาเอฮาระผายมือไปที่ประตูด้านข้างที่เปิดไปยังอีกห้องหนึ่ง
 ซีเฟนจ้องมองจิโตเสะด้วยหางตาก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องข้างๆ
   ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องรั้งตัวของหนุ่มผมดำเอไว้อีกแล้ว
พี่ชายเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่นข้างๆร่างที่สลบไม่ได้สติของน้องสาวก่อนจะอุ้มนางขึ้นมากอดแล้วลุกขึ้นยืน

  " ต่อให้เจ้าเป็นปีศาจหรืออะไร พี่ก็จะไม่ยอมให้ใครมาฆ่าเจ้าทั้งนั้น "

 การตัดสินใจของจิโตเสะไม่มีใครทั้งนั้นที่ได้ยิน
     ไม่มีใครพูดอะไรแม้เพียงคำเดียว

             ............................................

  ซีเฟนเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำเงินสวยมองผ่านจิโตเสะไปหา โยคุในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

  " ถ้ารู้เรื่องกันแล้วก็ส่งเด็กนั่นมาซะ " เทพหนุ่มเดินเข้าไปหาคนที่เคยชกเค้า
  แต่ชายชุดดำกลับกอดเด็กที่เค้าอุ้มอยู่แน่นมากขึ้นไปอีก
     ชายหนุ่มเจ้าของผมสีเงินกัดฟันกรอดๆในความดื้อรั้นนั้น

  " ก็บอกแล้วยังไงล่ะว่าน้องเจ้าน่ะไม่ใช่มนุษย์ " 

  " ไม่ใช่มนุษย์แล้วยังไง "

 เมื่อซีเฟนพยายามจะอธิบายอีกครั้งจิโตเสะก็สวนกลับทันที

   " นี่เข้าใจบ้างรึเปล่า ที่ข้าหมายความว่าไม่ใช่มนุษย์ก็คือไม่ใช่มนุษย์ ไอ้เด็กเนี่ยเป็นแค่วิญญาณที่สร้างขึ้นมาเพื่อรองรับ กักขังปีศาจเท่านั้นเองนะ !! "

   ซีเฟนตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มผมดำอย่างเหลืออด

 " แต่ถ้าโยคุไม่ได้อยู่ในอันตราย ปีศาจมันก็ไม่ออกมาจริงมั้ยล่ะ "

  เทพผมเงินก็ถึงกับเงียบไปสิ่งที่ได้ยินนั้นก็เป็นความจริง
ตลอด 3 ปีที่โยคุมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีปีศาจออกมาเลยนอกจากครั้งนี้

   " ถึงในสายตาของคนอื่นโยคุจะเป็นปีศาจ แต่สำหรับข้านางเป็นคนที่ข้ารักที่สุด "

  จิโตเสะตอบอย่างใจเย็น ดวงาตคมเป็นประกายอย่างเชื่อมั่นในความรู้สึกของตัวเอง

  " งั้นก็ได้แต่ต่อไปนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นมามันจะเป็นความรับผิดชอบของพวกเจ้าไม่ใช่ของสวรรค์ "

    ซีเฟนกระชากเสียง เทพหนุ่มรีบเดินออกไปจากห้องวิจัยนั้นอย่างเร่งรีบ กลุ่มคนที่มากับเค้าก็รีบตามออกไปเช่นกัน

  " บะ...แบบนี้จะดีหรือขอรับ " หนึ่งในคนจากสวรรค์ที่เหลือถามด้วยความหวั่นใจ ปล่อยให้ปีศาจแบบนั้นมีชีวิตอยู่แบบนี้ใครๆก็รู้ว่าเป็นความคิดที่ฉลาดเอาซะเลย

    " ไม่เป็นไร ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเจ้านั่นจะได้รับรู้ว่าความดื้อรั้นของมันน่ะช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้น "

     ...ข้าจะรอดูจุดจบของแก อาซาซึกิ  จิโตเสะ....

                ..........................

เห็นใจคนแต่งก็ช่วยเม็นท์หน่อยนะคับ