ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รับหรือไม่รับ
คำพูดนั้นเอ่ยๆซ้ำไปเรื่อยๆ เพื่อตอกย้ำหวังอย่างสุดหัวใจว่าคนฟังจะรับรู้ถึงความรู้สึกของเค้าบ้าง
หวังจริงๆที่จะถอดหน้ากากอันไร้ความรู้สึกและหัวใจนั้นออกไป
" งี่เง่า " ในที่สุดใบหน้าขาวซีดนั้นก็เอ่ยตอบกลับมาในที่สุด
สีหน้าหงุดหงิดจางหายไปแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ชินตา
ดวงตาสีเขียวคู่นั้นเฉยเมยจนน่าโมโหยิ่งนักสำหรับคนมอง จนกริมจอว์ถึงกับแข็งถือทั้งกับแววตาและคำพูด
" ไม่นึกเลยว่าคนอย่างเจ้าจะมีความรู้สึกที่ไม่จำเป็นแบบนี้อยู่ในหัวด้วย "
มือเรียวขาวนั้นดันร่างสูงที่คร่อมอยู่ออกห่าง อารันก้าร์ลำดับ 6 ถูกดันออกห่างโดยง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ
ร่างทั้งร่างดูไร้เรี่ยวแรง ชายร่างบางลุกขึ้นจากเตียงแล้วยืนขึ้นหันหลังให้คนที่ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี
แขนทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมากอดอกเหมือนกับว่าไม่ต้องการมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
ใบหน้าของกริมจอว์นั้นก้มลง ดวงตาสีฟ้าดูไร้แล้วซึ่งความรู้สึก
มือข้างหนึ่งวางอยู่บนผ้าห่มสีขาว ก่อนที่จะขย้ำมันจบยับเมื่อหนุ่มผมดำเอ่ยประโยคต่อไป
" อารันคาร์ อย่างพวกเราความรู้สึกเกะกะพรรค์นั้นไม่จำเป็นต้องมีมันหรอก เลิอกไร้สาระซะที แล้วถึงจะบอกว่าเจ้าชอบข้า แต่ขอให้รู้เอาไว้อย่างนะ กริมจอว์ข้าเกลียดเจ้า ทุกวันข้าไม่เคยต้องการจะเห็นใบหน้าของเจ้า เห็นแล้วขยะแขยงสายตาจริงๆ......."
คำพูดไร้หัวใจนั้นออกจากปากโดยที่คนพูดไม่รู้ว่าออกไปได้อย่างไรแต่ก็พูดออกไปแล้วโดยที่ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นสิ่งที่ตนเองพูด
ทั้งเย็นชา ไร้น้ำใจ เออร์ควิโฮล่าเม้มปาก มือเล็กนั้นกำหมัดแน่น
อยากจะบอกความจริงแต่มันก็ไม่กล้ามันออกไปแต่สิ่งที่ไม่เป็นความจริงทั้งนั้น ไม่กล้าบอกจริงๆ
" ถ้าเข้าใจแล้วก็เชิญ..." เออร์ควิโอล่าทำท่าจะหันมาไล่กริมจอว์
แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงนั้นได้เดินมาประชิดหลังห่างกับเพียงไม่ถึงคืบ
ดวงตาสีฟ้าและสีเขียวจ้องสบกัน มือเล็กสีซีดแตะอยู่บนแผ่นอกหนา
แก้มขาวนั้นขึ้นสีระเรื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ
ดวงตาสีหม่นมองของร่างที่เล็กกว่าดูจะกระจ่างใสขึ้นจนผิดหูผิดตา
แต่ดวงตาสีฟ้าที่มองมานั้นต่างกันมันดูแฝงด้วยแววแปลกตาที่คนมองดูไม่ออกว่ามันหมายความว่าอะไร
ริมฝีปากเรียวของชายหนุ่มร่างสูงถูกทาบลงปนปากบางที่ร่างเล็กไม่ทันได้ตั้งตัว
ดวงตาคู่สวยนั้นเบิกโพลง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนอย่างกริมจอว์จะทำอะไรแบบนี้ได้
แขนทั้งสองข้างเริ่มเคลื่อนไปโอบเอวและไหล่เล็กนั้นอย่างเบามือ ดูเหมือนจะไม่ปล่อยง่ายๆอีกต่างหาก
มือของเออร์ควิโอล่าที่ทาบวางอยู่บนแผ่นอกของชายหนุ่มผมฟ้าเริ่มพยายามออกแรงพลักออก
แต่มันก็ไร้ผลโดยสิ้นเชิงขนาดตัวของเค้าเล็กกว่าคนตรงหน้ามากนัก
แน่นอนว่าแรงของเค้าย่อมน้อยกว่าอยู่แล้ว
ริมฝีปากแข็งขืนห้ามปรามไม่ให้รุกล้ำเข้าไปมากกว่านี้ แต่กริมจอว์ก็รุกผ่านไปด้
ถึงเมื่อแรกจะขัดขืนแต่พอโดนคนที่ตัวเองมีใจให้ทำถึงขนาดนี้เป็นใครก็ทนได้ไม่นาน
ในที่สุดดวงตาสีเขียวคู่สวยก็ปิดลงยอมรับสิ่งที่ถูกกระทำแต่โดยดี
หนุ่มผมฟ้าเริ่มรุกรุนแรงมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเริ่มอ่อนแรงลงแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี
อารันคาร์หนุ่มร่างสูงไม่ได้ทำไปด้วยความโมโหหรือว่าโกรธเคียงแต่มันอ่อนโยนจนดุแล้วคนอย่างเค้าไม่น่าทำได้
ราวกับว่าคำพูดของเออร์ควิโอล่าที่พูดออกมาเมื่อกี้เป็นแค่เพียงลมผ่านห๔
หรือไม่ก็แค่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอย่างไร้ความหมายเท่านั้นเอง
เนิ่นนานกว่าเรียวปากทั้งสองจะแยกออกจากกัน ในที่สุดกริมจอว์ก็ยอมปล่อยเออร์ควิโอล่า
ก่อนที่จะดึงร่างนั้นมากอดจนแน่นไม่ยอมปล่อยใบหน้าคมนั้นซบกับไหล่เล็กของหนุ่มผิวซีด
หลังจากที่ถูกปล่อยใบหน้าซีดก็ดูเหมือจนะถูกกลืนหายไปกับสีแดงสด
ไออุ่นจากร่างที่โอบรอบเอวนั้นทำให้หนุ่มร่างบางรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ไม่เคยสัมผัส
ร่างของกริมจอว์สั่นเล็กน้อยทำให้แขนเรียวบางนั้นยกขึ้นโอบรอบคอ
ราวกับว่ากำลังปลอบโยนคนที่ดูเหมือนว่ากำลังต้องการ
ใบหน้าที่ไม่เคยคิดจะมองคน คนนี้กลับซบลงที่แผ่นอกกว้างอย่างเต็มใจ
ทั้งคู่ไม่พูดอะไรให้ฝ่ายตรงข้ามฟัง อาจจะต้องการเพียงแค่นี้ ขอแค่อยู่ตรงนี้นานๆ
" ในเมื่อเจ้าบอกว่าไม่ได้รักข้าแล้วทำไมถึงทำแบบนี้ " กริมจอว์ถามขึ้นในที่สุด
ปากที่เคยเผยแต่รอยยิ้มที่เย้ยหยันจนน่าหมั่นไส้ตอนนี้มันต่างกันคนละฝากฝั่ง
แขนเรียวกอดรัดร่างสูงเอาวไรวกับว่าถ้าปล่อยไปตอนนี้จะทำให้เค้าโกรธ
ดวงตาสีเขียวปิดลงใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นสุข
" ข้าขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไป " เออร์ควิโอล่าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้า
กริมจอว์คลายอ้อมกอดเบาๆ มือหนานั้นจับไหล่บางเอาไว้
มือใหญ่ลูบลูบไล้เบาๆไปตามแก้มสีขาวนวลจนร่างเล็กต้องหลบตา
แก้มเนียนเริ่มขึ้นสีจางๆ ยังไงเค้าก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี
กริมจอว์เชยคางนั้นขึ้นมา ไม่ยอมให้เออร์ควิโอล่าหลบหน้าเค้า ริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากเบาๆ
" ข้าไม่โกรธเจ้าหรอกไม่ต้องห่วง " ชายร่างสูงเอ่ยเบาๆ
ดวงตาสีฟ้าที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันทีหลังจากจบประโยค
" แต่ถ้าเจ้าพูดแบบนี้อีก..." หนุ่มเจ้าของผมสีฟ้าหันหลังให้เออร์ควิโอล่า
จนคนมองรู้สึกไม่ดีกับกริยาแปลกๆที่เห็นนั้น
กริมจอว์หยุดพูดไปนาน ทำให้หนุ่มร่างบางเลื่อนมอสีขาววางไว้เบาๆบนไหล่หนานั้น
" ทำไมกริมจอว์ " เออร์ควิโอล่าถาม โดยไม่รู้ว่าเข้าแผนของคนเจ้าเล่ห์พอดี
" ก็..........." คนที่ถูกถามยังไม่ยอมเอ่ยปากพูด แถมยังพูดจาค้างๆคาๆ
" ไม่รับประกันความปลอดภัยไง ที่รัก " ระหว่างที่พูดร่างนั้นก็หันกลับมา
ดึงร่างบางๆนั้นเข้ามาใกล้ตัวอีกครั้งไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นเลยเพราะคนตัวเล็กกว่านั้นอยู่ใกล้ๆกันพอดี
ดวงตาสีใสเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่นึกว่าคนตรงหน้าจะทำแบบนี้
แต่นั้นก็ยังไม่ใช่เรื่องแปลกที่สุดของเรื่อง
เมื่อริมฝีปากนั้นปรกบลงมาที่ปากของเค้าอีกครั้งอย่างรวดเร็วลิ้นอุ่นๆสอดเข้าสู่วงปากของคนที่ถูกกระทำอย่างไม่รอช้า
ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนครั้งที่แล้วแต่มันรุนแรงและคุกคาม ไม่ยอมให้แม้แต่หยุดหายใจ
ยิ่งพยายมหายใจก็ถูกรุกแรงมากขึ้นไปอีก
ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงคิ้วขมวดดข้าหากัน ร่างกายร้อนขึ้น
เหงื่อเริ่มไหล่จนเหมือนคนที่เพิ่งจะไปล้างหน้ามา มือเล็กไร้เรี่ยวแรงการขัดขืน
มือหนาถูกย้ายขึ้นมาสอดไล่เรียงเรือนผมดำเพื่อให้ใบหน้านั้นหนีออกห่างไม่ได้
ร่างาบงบีบข้อมือกว้างนั้นเอาไว้แน่น ไม่เหลือแรงที่จะดันออก
แค่เพียงเวลาปกติแรงเค้าก็สู้แรงคน คนนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ประสาอะไรกับตอนนี้
" อย่างนี้เป็นต้น " ในที่สุดกริมจอว์ก็ถอนปากออกจากเออร์ควิโอล่า
ก่อนจะกระซิบเปรยเบาๆพลางเลียริมฝีปากอย่างน่ากลัว จนหนุ่มผมดำถึงกับเหงื่อตก
ลมหายใจหอบขาดก้วงอย่างเหนื่อยล้า นานเกินไป
แต่ถึงจะน่ากลัวเช่นไรแต่อารันคาร์ลำดับที่ 6 ก็ยังเลื่อนหน้าขึ้นไปจุมพิตเบาๆที่ปลายจมูก
" เข้าใจนะ " กริมจอว์พูดเป็นเชิงหยอกล้อพลางเล่นแก้มขาว
ไร้คำตอบจากปากของหนุ่มผมดำเนื่องจากอาการหอบทำให้คำพูดจุกอยู่ที่คอ
แม้แต่ร่างของตนเองก็ยังต้องรั้งร่างของหนุ่มผมฟ้าเอาไว้เพื่อทรงตัวไม่ให้ล้มลงไป
แต่ไม่ต้องเอ่ยเออร์ควิโอล่าก็รู้ว่า ตัวเองคงจะเข็ดกริมจอว์ไปอีกนานแน่ๆ
หวังจริงๆที่จะถอดหน้ากากอันไร้ความรู้สึกและหัวใจนั้นออกไป
" งี่เง่า " ในที่สุดใบหน้าขาวซีดนั้นก็เอ่ยตอบกลับมาในที่สุด
สีหน้าหงุดหงิดจางหายไปแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ชินตา
ดวงตาสีเขียวคู่นั้นเฉยเมยจนน่าโมโหยิ่งนักสำหรับคนมอง จนกริมจอว์ถึงกับแข็งถือทั้งกับแววตาและคำพูด
" ไม่นึกเลยว่าคนอย่างเจ้าจะมีความรู้สึกที่ไม่จำเป็นแบบนี้อยู่ในหัวด้วย "
มือเรียวขาวนั้นดันร่างสูงที่คร่อมอยู่ออกห่าง อารันก้าร์ลำดับ 6 ถูกดันออกห่างโดยง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ
ร่างทั้งร่างดูไร้เรี่ยวแรง ชายร่างบางลุกขึ้นจากเตียงแล้วยืนขึ้นหันหลังให้คนที่ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี
แขนทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมากอดอกเหมือนกับว่าไม่ต้องการมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
ใบหน้าของกริมจอว์นั้นก้มลง ดวงตาสีฟ้าดูไร้แล้วซึ่งความรู้สึก
มือข้างหนึ่งวางอยู่บนผ้าห่มสีขาว ก่อนที่จะขย้ำมันจบยับเมื่อหนุ่มผมดำเอ่ยประโยคต่อไป
" อารันคาร์ อย่างพวกเราความรู้สึกเกะกะพรรค์นั้นไม่จำเป็นต้องมีมันหรอก เลิอกไร้สาระซะที แล้วถึงจะบอกว่าเจ้าชอบข้า แต่ขอให้รู้เอาไว้อย่างนะ กริมจอว์ข้าเกลียดเจ้า ทุกวันข้าไม่เคยต้องการจะเห็นใบหน้าของเจ้า เห็นแล้วขยะแขยงสายตาจริงๆ......."
คำพูดไร้หัวใจนั้นออกจากปากโดยที่คนพูดไม่รู้ว่าออกไปได้อย่างไรแต่ก็พูดออกไปแล้วโดยที่ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นสิ่งที่ตนเองพูด
ทั้งเย็นชา ไร้น้ำใจ เออร์ควิโฮล่าเม้มปาก มือเล็กนั้นกำหมัดแน่น
อยากจะบอกความจริงแต่มันก็ไม่กล้ามันออกไปแต่สิ่งที่ไม่เป็นความจริงทั้งนั้น ไม่กล้าบอกจริงๆ
" ถ้าเข้าใจแล้วก็เชิญ..." เออร์ควิโอล่าทำท่าจะหันมาไล่กริมจอว์
แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงนั้นได้เดินมาประชิดหลังห่างกับเพียงไม่ถึงคืบ
ดวงตาสีฟ้าและสีเขียวจ้องสบกัน มือเล็กสีซีดแตะอยู่บนแผ่นอกหนา
แก้มขาวนั้นขึ้นสีระเรื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ
ดวงตาสีหม่นมองของร่างที่เล็กกว่าดูจะกระจ่างใสขึ้นจนผิดหูผิดตา
แต่ดวงตาสีฟ้าที่มองมานั้นต่างกันมันดูแฝงด้วยแววแปลกตาที่คนมองดูไม่ออกว่ามันหมายความว่าอะไร
ริมฝีปากเรียวของชายหนุ่มร่างสูงถูกทาบลงปนปากบางที่ร่างเล็กไม่ทันได้ตั้งตัว
ดวงตาคู่สวยนั้นเบิกโพลง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนอย่างกริมจอว์จะทำอะไรแบบนี้ได้
แขนทั้งสองข้างเริ่มเคลื่อนไปโอบเอวและไหล่เล็กนั้นอย่างเบามือ ดูเหมือนจะไม่ปล่อยง่ายๆอีกต่างหาก
มือของเออร์ควิโอล่าที่ทาบวางอยู่บนแผ่นอกของชายหนุ่มผมฟ้าเริ่มพยายามออกแรงพลักออก
แต่มันก็ไร้ผลโดยสิ้นเชิงขนาดตัวของเค้าเล็กกว่าคนตรงหน้ามากนัก
แน่นอนว่าแรงของเค้าย่อมน้อยกว่าอยู่แล้ว
ริมฝีปากแข็งขืนห้ามปรามไม่ให้รุกล้ำเข้าไปมากกว่านี้ แต่กริมจอว์ก็รุกผ่านไปด้
ถึงเมื่อแรกจะขัดขืนแต่พอโดนคนที่ตัวเองมีใจให้ทำถึงขนาดนี้เป็นใครก็ทนได้ไม่นาน
ในที่สุดดวงตาสีเขียวคู่สวยก็ปิดลงยอมรับสิ่งที่ถูกกระทำแต่โดยดี
หนุ่มผมฟ้าเริ่มรุกรุนแรงมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเริ่มอ่อนแรงลงแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี
อารันคาร์หนุ่มร่างสูงไม่ได้ทำไปด้วยความโมโหหรือว่าโกรธเคียงแต่มันอ่อนโยนจนดุแล้วคนอย่างเค้าไม่น่าทำได้
ราวกับว่าคำพูดของเออร์ควิโอล่าที่พูดออกมาเมื่อกี้เป็นแค่เพียงลมผ่านห๔
หรือไม่ก็แค่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอย่างไร้ความหมายเท่านั้นเอง
เนิ่นนานกว่าเรียวปากทั้งสองจะแยกออกจากกัน ในที่สุดกริมจอว์ก็ยอมปล่อยเออร์ควิโอล่า
ก่อนที่จะดึงร่างนั้นมากอดจนแน่นไม่ยอมปล่อยใบหน้าคมนั้นซบกับไหล่เล็กของหนุ่มผิวซีด
หลังจากที่ถูกปล่อยใบหน้าซีดก็ดูเหมือจนะถูกกลืนหายไปกับสีแดงสด
ไออุ่นจากร่างที่โอบรอบเอวนั้นทำให้หนุ่มร่างบางรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ไม่เคยสัมผัส
ร่างของกริมจอว์สั่นเล็กน้อยทำให้แขนเรียวบางนั้นยกขึ้นโอบรอบคอ
ราวกับว่ากำลังปลอบโยนคนที่ดูเหมือนว่ากำลังต้องการ
ใบหน้าที่ไม่เคยคิดจะมองคน คนนี้กลับซบลงที่แผ่นอกกว้างอย่างเต็มใจ
ทั้งคู่ไม่พูดอะไรให้ฝ่ายตรงข้ามฟัง อาจจะต้องการเพียงแค่นี้ ขอแค่อยู่ตรงนี้นานๆ
" ในเมื่อเจ้าบอกว่าไม่ได้รักข้าแล้วทำไมถึงทำแบบนี้ " กริมจอว์ถามขึ้นในที่สุด
ปากที่เคยเผยแต่รอยยิ้มที่เย้ยหยันจนน่าหมั่นไส้ตอนนี้มันต่างกันคนละฝากฝั่ง
แขนเรียวกอดรัดร่างสูงเอาวไรวกับว่าถ้าปล่อยไปตอนนี้จะทำให้เค้าโกรธ
ดวงตาสีเขียวปิดลงใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นสุข
" ข้าขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไป " เออร์ควิโอล่าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้า
กริมจอว์คลายอ้อมกอดเบาๆ มือหนานั้นจับไหล่บางเอาไว้
มือใหญ่ลูบลูบไล้เบาๆไปตามแก้มสีขาวนวลจนร่างเล็กต้องหลบตา
แก้มเนียนเริ่มขึ้นสีจางๆ ยังไงเค้าก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี
กริมจอว์เชยคางนั้นขึ้นมา ไม่ยอมให้เออร์ควิโอล่าหลบหน้าเค้า ริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากเบาๆ
" ข้าไม่โกรธเจ้าหรอกไม่ต้องห่วง " ชายร่างสูงเอ่ยเบาๆ
ดวงตาสีฟ้าที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันทีหลังจากจบประโยค
" แต่ถ้าเจ้าพูดแบบนี้อีก..." หนุ่มเจ้าของผมสีฟ้าหันหลังให้เออร์ควิโอล่า
จนคนมองรู้สึกไม่ดีกับกริยาแปลกๆที่เห็นนั้น
กริมจอว์หยุดพูดไปนาน ทำให้หนุ่มร่างบางเลื่อนมอสีขาววางไว้เบาๆบนไหล่หนานั้น
" ทำไมกริมจอว์ " เออร์ควิโอล่าถาม โดยไม่รู้ว่าเข้าแผนของคนเจ้าเล่ห์พอดี
" ก็..........." คนที่ถูกถามยังไม่ยอมเอ่ยปากพูด แถมยังพูดจาค้างๆคาๆ
" ไม่รับประกันความปลอดภัยไง ที่รัก " ระหว่างที่พูดร่างนั้นก็หันกลับมา
ดึงร่างบางๆนั้นเข้ามาใกล้ตัวอีกครั้งไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นเลยเพราะคนตัวเล็กกว่านั้นอยู่ใกล้ๆกันพอดี
ดวงตาสีใสเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่นึกว่าคนตรงหน้าจะทำแบบนี้
แต่นั้นก็ยังไม่ใช่เรื่องแปลกที่สุดของเรื่อง
เมื่อริมฝีปากนั้นปรกบลงมาที่ปากของเค้าอีกครั้งอย่างรวดเร็วลิ้นอุ่นๆสอดเข้าสู่วงปากของคนที่ถูกกระทำอย่างไม่รอช้า
ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนครั้งที่แล้วแต่มันรุนแรงและคุกคาม ไม่ยอมให้แม้แต่หยุดหายใจ
ยิ่งพยายมหายใจก็ถูกรุกแรงมากขึ้นไปอีก
ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงคิ้วขมวดดข้าหากัน ร่างกายร้อนขึ้น
เหงื่อเริ่มไหล่จนเหมือนคนที่เพิ่งจะไปล้างหน้ามา มือเล็กไร้เรี่ยวแรงการขัดขืน
มือหนาถูกย้ายขึ้นมาสอดไล่เรียงเรือนผมดำเพื่อให้ใบหน้านั้นหนีออกห่างไม่ได้
ร่างาบงบีบข้อมือกว้างนั้นเอาไว้แน่น ไม่เหลือแรงที่จะดันออก
แค่เพียงเวลาปกติแรงเค้าก็สู้แรงคน คนนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ประสาอะไรกับตอนนี้
" อย่างนี้เป็นต้น " ในที่สุดกริมจอว์ก็ถอนปากออกจากเออร์ควิโอล่า
ก่อนจะกระซิบเปรยเบาๆพลางเลียริมฝีปากอย่างน่ากลัว จนหนุ่มผมดำถึงกับเหงื่อตก
ลมหายใจหอบขาดก้วงอย่างเหนื่อยล้า นานเกินไป
แต่ถึงจะน่ากลัวเช่นไรแต่อารันคาร์ลำดับที่ 6 ก็ยังเลื่อนหน้าขึ้นไปจุมพิตเบาๆที่ปลายจมูก
" เข้าใจนะ " กริมจอว์พูดเป็นเชิงหยอกล้อพลางเล่นแก้มขาว
ไร้คำตอบจากปากของหนุ่มผมดำเนื่องจากอาการหอบทำให้คำพูดจุกอยู่ที่คอ
แม้แต่ร่างของตนเองก็ยังต้องรั้งร่างของหนุ่มผมฟ้าเอาไว้เพื่อทรงตัวไม่ให้ล้มลงไป
แต่ไม่ต้องเอ่ยเออร์ควิโอล่าก็รู้ว่า ตัวเองคงจะเข็ดกริมจอว์ไปอีกนานแน่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น