fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องเล่นๆ

กริมจอว์หันหลังเดินกลับไปยังเตียงว่างๆก่อนที่จะนอนลงราวกับว่ามันเป็นเตียงของตนเอง

ส่วนตัวเจ้าของตัวจริงยังคงยืนมองตาปริบๆด้วยความงงงัน  ราวกับจะถามว่าไม่มีห้องของตัวเองหรืออย่างไร

   ไม่นานนักคนที่เดินไปนอนก่อนนั้นเริ่มรู้สึกว่าคนอีกคนที่อยู่ในห้องยังคงนิ่งยืนไม่ขยับ

กริมจอว์เปลี่ยนท่านอนมาเป็นนอนเท้าคางมองหน้าอุลคิโอร่าด้วยสีหน้ารำคาญใจอยู่ครู่หนึ่ง

    หนุ่มผมสีดำก็มองตอบอย่างไม่เข้าใจถึงความหมายของสายตาคู่นั้น

 " อยากจะยืนหลับอู่ตรงนั้นรึไง " ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงพูดเหน็บ

" หา..... " ดวงตาสีเขียวมีประกายของความงงงันในคำพูดที่ได้ฟัง

 กริมจอว์กัดฟัน เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ ..ทำไมถึงเข้าใจอะไรยากแบบนี้น้า...

 ก่อนที่จะตที่ว่างข้างๆตัวที่อุตส่าเหลือเอาไว้ให้ข้างเค้า

    ในที่สุดร่างบางก็เข้าใจถึงความหมาย แต่ก็ยังไม่ขยับเนื่องจากขาแข็ง

" ถ้าไม่นอน อุลคิโอร่าคุงจะเป็นยังไงน้า..... " ไม่ต้องพูดให้มากความเพียงเท่านี้ก็เข้าใจ

ชายหนุ่มผิวขาวเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนอนข้างๆใครมาก่อนเลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายด้วยกัน

แต่ถ้าไม่เข้าไปนอนข้างๆมีหวังวันนี้เค้าคงเจอเรื่องโชคร้ายที่มันต้องทำให้วิตดับสูยเป็นแน่แท้

อุลคิโอร่าเลิกผ้าห่มขึ้นก่อนที่เลื่อนตัวขึ้นไปนอนราบข้างๆกริมจอว์ ทั้งๆที่นึกว่าจะรอดแล้วแท้ๆ

  ดวงตาคู่สวยยัยงไม่ปิดลงและก็ยังคงเห็นคงที่นอนอยู่ข้างๆกันและดวงตาสีฟ้าที่เฝ้ามองเค้า

กริมจอว์ยังคงมอง ผู้ที่อยู่ในใจของเค้าตลอด ไม่อยากหลับไปเลยกลัวว่าเมื่อตื่นจะไม่ได้เห็นหน้า กลัวว่านี่จะเป็นเพียงแค่ฝัน

   เหมือนกับว่าอุลคิโอร่าไม่สามารถสู้ใบหน้าน้นได้ ทำให้ร่างบางตัดสินใจหันหลังให้คนข้างๆ

ถ้าไม่ทำมีหวังวันนีเค้าไม่ได้นอนแน่

   หนุ่มผมสีฟ้าคลี่ยิ้มบางๆเมื่อได้เห็นสีหน้าและท่าทางที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของคนที่รัก

....ไม่ยักรู้แฮะว่าไอ้ซีดนี่ทำตัวน่ารักกับเค้าก็เป็น... เจ้าของดวงตาคู่สีฟ้าคิดขำๆ

  ร่างสูงจำใจเคลือนตัวลงนอน ขนาดตัวของเค้าดูสูงใหญ่เมื่อเทียบกับคนีท่นอนอยู่ข้างๆ

ร่างเล็กๆนั้นสูงแค่ไหล่ของเค้าเท่านั้นเอง แต่ถ้าในวันนี้ให้เค้านอนๆเฉยๆก็เป็นเรื่องที่ดูจะไม่สมควรทำเท่าไหร่

   วงแขนแข็งแกร่งโอบรอบร่างๆเล็กนั้นก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้มากขึ้นจนร่างทั้งสองร่างแนบชิดกัน

กริมจอว์กระชับวงแขนนั้นด้วยความต้องการของตนเองเค้าไม่ยอมให้ คนที่เค้ารักไปไหนแน่ๆในตอนนี้

 หน้าที่ซีดขาวเริ่มขึ้นสีระเรื่อจนเป็นชมพูอ่อนๆไม่แน่ว่าถ้าเค้าได้เห็นหน้าของอุลคิโอร่าในตอนนีอาจจะอดใจไม่ไหวก็ได้

" อะ...เอ่อกริมจอว์ " คนถูกกอดเอยขึ้นเมื่อร่างกายรู้สึกแปลกๆเมื่อมีผู้มานอนกอด

     " จะให้นอนกอดเฉยๆหรือให้ทำมากกว่านั้นเล่า " กริมจอว์เอ่ยขัดทันทีไม่ยอมให้พูดต่อ

 แนบใบหน้าลงบนแผ่นหลังบางคำพูดที่จะพูดถูกกลืนลงคอไปในทันที

  " ขอเถอะนะข้าอยากอยู่ข้างๆเจ้าตลอด ขอร้อง " น้ำเสียงนั้นนุ่มนวลและเจือด้วยความเศร้า

" อะ...อือ " ร่างบางเอ่ยรับพร้อมจับมือที่เอื้อมมาโอบเค้าไว้แน่น เค้าเองก็อยากจะอยู่ข้างๆกริมจอว์เช่นกัน

  ในที่สุดทั้งอุลคิโอร่าก็ข่มตาหลับไปได้เสียที

และนั้นก็ทำให้เค้าไม่รู้ว่าแก้มและปากถูกคนข้างๆประทับจูบเบาๆลงไปเรียบร้อยเป็นองขวัญสำหรับตนเองก่อนหลับ

  ถึงตอนที่ยังตื่นอยู่ชายหนุ่มร่างบางจะรู้สึกไม่ค่อยสู้ดีนักกับคนที่อยู่ข้างๆแจ่พอหลับไปแล้ว......

จิตใต้สำนึกทั้งมวลที่เก็บไว้ก็ทำพิษ ร่างที่เคยหันหลังให้กลับหันมาเผชิญกับร่างสูง

  ใบหน้าขาวเนียนซบลงกับแผ่นอกหนาราวกับหาไออุ่นจนกริมจอว์สดุ้งตื่นขึ้นมา

" ทำแบบนี้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง " หนุ่มผมตั้งพึมพำเบาๆอย่างหงุดหงิดใจแกมเอ็ดูในความอายที่ไม่เข้าท่าของคนข้าง

แต่ก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรออกมาซำร้ายแขนนั้นยังกอดรัดแน่นร่างนั้นมากขึ้นไปอีก ตอนแรกนึกว่าจะตื่นขึ้นมาแวดใส่เค้าซะแล้ว

 แต่ก็อีกนั้นแหละคนที่หลับลึกก็ยากที่จะปลุกขึ้นมาได้ ร่างในอ้อมแขนนั้นก็รับการโอบกอดนั้นอย่างเต็มใจ

....ตื่นขึ้นมาจะทำหน้าแบบไหนกันน้า....คิดแล้วกริมจอว์ก็ถึงกับอมยิ้ม

  ร่างสูงใหญ่นั้นหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนโดยกอดร่างของคนที่รักเอาไว้แน่นในอ้อมแขน
 " ตื่นนานแล้วงั้นเหรอ กริมจอว์ " เมื่อดวงตาสีเขียวเปิดขึ้นหลังจากหลับไปนาน

สิ่งแรกที่เห็นในวันนี้ก็คงจะเป็นอื่นไปมได้นอกจากใบหน้าของดวงตาสีฟ้าที่นอนอยู่ข้างๆกันเมื่อคืน

   คนที่ตื่นอยู่นานแล้วหันไปมองทางอื่นก่อนจะพยักหน้ารับ

 " แล้วทำไมยังไม่ลุกไปอีก "  หนุ่มผมดำถามเสียงขุ่น

ที่จริงในใจอยากจะพูดตวาดออกไปเสียมากกว่าถามเพราะอยากรู้ว่าทำไมตอนตื่นนี่เค้าถึงได้เข้ามานอนอยู่ในอ้อมแขนของกริมจอว์

  ความคิดของหนุ่มร่างบางนั้นคิดได้อย่างเดียวว่ากริมจอว์แกล้ง

  ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่าตัวเองนั้นแหละที่เป็นคนไปให้กอดเอง

 " จะให้ข้าลุกยังไงไม่ทราบ " น้ำเสียงที่ตอบมานั้นดูแดกดันอย่างสุดๆแถมยังไม่ยอมหันหน้ามาพูดกันอีก

   อุลคิโอร่าขมวดคิ้วอย่างคิดว่าฝ่ายที่น่าจะพูดเสียงแบบนี้น่าจะเป็นตัวเค้าเองมากกว่า

" หมายความว่าไง " ชายผมดำถามละคงจะไม่หยุดถามแน่ๆถ้ายังไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ

  ในที่สุดร่างสูงนั้นก็ยอมหันมามองเค้า ดวงตาสีฟ้าฉายแววแห่งความสงสัยอย่างชัดเจน

" ไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ  "คำถามที่ถูกถามกลับมานั้นได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้า

         อารันคาร์หนุ่มถอนหายใจเบาๆ ไอ้แห้งนี่เป็นคนที่ทำอะไรแล้วไม่รู้ตัวรึไง

 " ก็ไอ้คนแถวนี้บางคนนั้นแหละ ทำข้าตื่นขึ้นกลางดึงเพราะจู่ๆมันก็มานอนเบียดซะใกล้ข้าเลย ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่พอตื่นนี่ซิมือซีดๆของมันก็จับเสื้อข้าไว้แน่นจนข้าเอาไม่ออก ทางเลือกสุดท้ายของข้าก็คือนอนข้างๆมันต่อไปจนกว่าไอ้คนนั้นมันจะตื่นก็เท่านั้นเอง  "

  พูดจบถึงจะไม่ได้เอ่ยชื่อของคนที่ทำ

แต่ถ้าอุลคิโอร่าไม่รู้ก็โง่เกินไปแล้ว คนผิดก้มหน้า

    " ขะ..ขอโทษ " เสียงนั้นเอ่ยเบาๆจนแทบไม่ได้ยินใบหน้าเริ่มขึ้นสีไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเป็นคนทำ

กริมจอว์อมยิ้ม ก่อนจะเชยคางใบหน้าขาวที่ก้มอยู่ขึ้น มือลูบแก้มขาวสวยนั้นเบาๆ

 " ข้าไม่โกรธอะไรมากเสียหน่อย คิดมาสะจริง " ร่างสูงไม่ได้ว่าอะไร

ริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากสีขาวนั้นเบาๆอย่างอ่อนโยน  ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

หนุ่มร่างสูงผมยุ่งยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจพลางอ้าปากหาวก่อนจะขยี้ตาไล่ความง่วง

   " แต่ว่าข้าชอบนะ " เจ้าของผมสีฟ้าหันหน้ากลับมาพูดพลางยิ้มแยกเขี้ยวให้อย่างมีความสุข

" ถ้าเป็นแบบนี้ทุกคืนข้าคงกำไร " กริมจอว์พูดต่อแล้วกอดอกอย่างครุ่นคิด

 " พูดเหมือนว่าเจ้าจะย้ายมานอนห้องข้างั้นแหละ " อุลคิโอร่าพูดแดกดันอย่างเหลืออดกับนิสัยโรคจิตแบบนี้

โดยหารู้ไม่ว่านั้นคือการแนะแนวทางที่แม้แต่คนที่ฟังอยู่ยังคิดไม่ถึงขนาดนั้น

  แต่ก็นั้นแหละดูเหมือนว่าเค้าจะชอบเพราะปากนั้นเหยียดยิ้มอย่างน่ากลัวปนเจ้าเล่ห์

จนคนแนะถึงกับสะดุ้งพึ่งสำนึกได้เมื่อเห็นรอยยิ้มอันน่าขนลุกนั้นว่าตัวเองได้พลาดไปแล้ว

 " ไม่เลวนี่นาแต่ถ้าข้ามานอนห้องเจ้าทุกวันดูจะเอาเปรียบมากไปหน่อย "  ถึงหน้าจะบอกว่าชอบแต่ก็ยังคงพอมีสติที่จะพูดแบบนี้ออกมา

   เมื่อได้ยินแบบนั้นทำให้หนุ่มผิวขาวเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง

อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนกิดไอ้บ้านี่ทุกคืน คิดแล้วหยอง

   " เอางี้ก็แล้วกัน วันนึงเจ้าไปนอนห้องข้า อีกวันนึงข้ามานอนห้องเจ้าเป็นไงยุติธรรมดีเนอะ "

กริมจอว์ยิ้มยิงฟัน เช้าวันนี้เป็นวันที่ชายผมฟ้าอารมณ์ดีที่สุดตั้งแต่อยู่อารันคาร์มา

  แต่เค้าจะรู้มั้ยว่าไอ้ประโยคนั้นมันทำให้คนฟังอยากลุกขึ้นมาต่อยคนพูดซักหมัด

     ถึงจะอยากชกแต่ก็ไม่กล้าเมื่อจินตนาการไปถึงเหตุการณ์หลังจากนั้น

คนที่ยืนมองอยู่หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นหน้าตาที่ดูยุ่งยากใจเมื่อได้ฟังสิ่งที่เค้าพูด

  " เฮ้อ...ไปดีกว่าหัวหน้าไอเซ็นรู้มีหวังแย่แน่ " เท่านั้นแหละเมื่อได้ฟังเส้นเลือดบนใบหน้าขาวๆนั้นเต้นตุบๆยังไม่ทันที่กริมจอว์จะได้เดินออกไปนอนกห้อง

  ป้าบ!!! บาทางามๆของอุลคิโอร่าก็ประทับอยู่บนหลังของคนพูดเต็มไ

 " จะพูดอะไรก็พูดให้มันดีๆหน่อยคนซวยน่ะมันข้าต่างหาก " พูดจบคนถีบก็สะบัดชายเสื้อคลุมยาวๆของเค้าออกไปจากห้อง

   ไม่ได้สนใจคนที่ล้มลงไปกองกับพื่นเพราะตัวเองเลยซักนิดเดียว

" อูย....." กริมจอว์ถึงกับร้องครางเค้าน่าจะรู้ดีว่าถึงคนที่นอนข้างๆเค้าเมื่อคืนนั้นถึงจะตัวเล็กแต่ก็แรงเยอะพอที่จะทำให้ยามี่กระเด็นได้(หาดูได้ในบูมฉบับที่ 12)

   แม้จะเจ็บหนักแต่ก็ยิ้มออกมาได้  คนที่เคยเป็นบุคคลคนเย็นฃากลายเป็นคนขี้งอนไปซะแล้ว 

      หนุ่มร่างสูงยังไม่เดินออกไปจากห้องในทันที ถ้าออกไปตอนนี้มีหวังต้องตอบคำถามชาวบ้านจนปากเยกปากแฉะแน่ๆ

รอให้อารันคาร์ตัวอื่นๆมันไปที่ห้องโถงใหญ่ให้หมดก่อน   วันนี้ยอมไปสายซักวันก็ได้

แต่เหตุผลนั้นก็อย่างที่บอกเพราะไอเซ็นแต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้นหรือคือเค้ากลัวว่าตัวเองจะไม่มีหมอนข้างให้กอดตอนกลางคืน

  และยิ่งกว่านั้นถ้าอุลคิโอร่าโกรธขึ้นมาจริงๆนอกจากจะไม่มีอะไรให้กอดแล้ว

มีแนวโน้มศุงอย่างยิ่งว่าตัวเองจะได้กล่ยเป็นกระสอบทรายแขวนให้ร่างบางๆแต่แรงความยนั้นซ้อมเอาแน่ๆ

  แต่ไม่ใช่ว่าเค้าเก่งน้อยกว่าอุลคิโอร่าแต่ใครจะไปกล้าตอบโต้คนน่ารักน่ากอดแบบนั้นได้เล่าต้องทะนุถนอมไว้ข้างๆนานๆ