fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #4 : แอบเข้าห้อง

" ถ้าชอบก็บอกเค้าไปซิ " เสียงที่ดูอารมณืดีนั้นให้คำแนะนำขึ้นเมื่ออารันก้าร์ลำดับที่ 6 เดินออกมาจากห้อง

คนที่พูดอยู่นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหัวหน้าใหญ่ำอเซ็น

   ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนหัวหน้าแห่งอารันก้าร์กำลังยืนกอดอกพิงกำแพงขณะที่ลูกน้องมองเค้า

ดวงตาของคนที่ถูกทักนั้นวาวโรจน์ด้วยความอย่างโกรธเคือง

     " นี่กำลังพูดถึงใครอยู่ " คำถามนั้นถูกถามด้วยน้ำเสยีงที่ข่มขู่แต่ผู้ฟังก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 " แล้วแถวนี้มีใครอื่นอีกหรือไง กริมจอว์ " ไอเซ้นย้อนถาม

 " อย่านึกว่าเป็นหัวหน้าแล้วข้าจะไม่กล้านา " กริมจอว์เริ่มหักนิ้วจนมันสงเสียงกร็อบๆแสดงว่าเอาจริง

" รึไม่จริง " ผู้เป็นหัวหน้าพูดต่ออย่างท้าทายทำให้ลูกน้อยใต้บัญชาสะอึก

     " ข้าไม่ใช่แบบท่านกับอิชิมารุ งินซะหน่อย " เจ้าของรูใหญ่กลางท้องยังไม่ยอมออกปากรับคำ

แถมยังยอกย้อนหัวหน้ากลับไปอีก

     รอยยิ้มที่ดูดีๆกลายไปเป็นเจ้าเล่ห์ประมาณถอดแบบอิชิมารุมาเลย

" ข้าจะเป็นยังไงมันก็ตัวของข้านี่ " คำพูดนั้นไม่เป็นทั้งปฎิเศธหรือว่ายอมรับแต่นั้นก็พอรับรูถึงความหมาย

    " งั้นข้าก็ขอคืนให้ท่านทั้งประโยคเลยก็แล้วกัน " กริมจอว์ย้อน

     ก่อนที่จะเดินไปไม่อยากฟังไอเซ็นพูดอะไรต่อพลางขยี้หัวตัวเองเล่น(ไม่แปลกใจเลยที่มันจะยุ่ง)

" ถึงเจ้าจะไม่ยอมรับแต่ผลมันก็ใกล้จะออกมาให้เห็นแล้วล่ะ " คำพูดทิ้งท้ายนั้นดูน่าสงสัยไม่ใช่เลนแต่กริมจอว์ก็ไม่ได้อยู่ฟัง

ทางเดินถูกทิ้งให้ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปนั้นจะเป็นอย่างไร

   " ออกไปไหนของแกมาวะ " ดีรอยด์ถามขึ้นขณะที่เงยหน้ามองกริมจอว์ที่นั่งลงในที่ประจำ

เอนหลังพิงกำแพงเอามือรองหัวไว้ต่างหมอนแต่ไม่ได้ตอบคำถาม

  " นี่ข้าถามอยู่นะ " อารันก้าร์ฟันแหลมพูดซ้ำอย่างหงุดหงิด

    แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของหนุ่มผมตั้ง ในดวงตาคงเหลือเพียงแต่ความเหม่อลอยไม่สนใจอะไรเท่านั้น

" ถ้าทางจะกินยาลืมเขย่าขวด " ดีรอยด์พึมพำแล้วหันไปคุยกับอารันก้าร์ร่างสูงที่ยืนอยู่แทน

  จะไม่ให้พูดแบบนั้นได้ยังไงกัน ตามปกติแล้วอย่างน้อยๆวันหนึ่งจะต้องมีซักคน สองคนที่จะต้องโดนมันตะคอกใส่หน้า

และคำถามที่ถามออกไปเมื่อครู่สิ่งที่ได้กลับมาตามปกติจะต้องเป็น

   คำด่าอย่างไม่ยั้งปากตามนิสัยแต่วันนี้ คนหยาบคายสุดๆดันเงียบ  เงียบสุดๆไปเลยก็ว่าได้

แต่อารันก้าร์ก็ยังคงเป็นอารันก้าร์ ไม่มีใครคนไหนหรอกที่จะสนใจความเป็นความตายของคนอื่นๆ

  ในที่สุดวันนั้นทั้งวันที่เหลือสายตาของกริมจอว์ก็เพียงแต่มองไปอย่างไร้จุดหมายเท่านั้น

เวลาสุดท้ายแห่งการลอยชายของอารันก้าร์ก็หมดลง ตัวเต็มไวทุกตัวถ้าไม่นับพ่อผิวซีดดก็ถยอยกันออกจากห้องโถงใหญ่

 สุดท้ายก็เหลือกริมจอว์แต่เพียงผู้เดียว

   ....เราเองก็กลับได้แล้วมั้ง ....เมื่อเหลืออยู่คนเดียวก็ไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อ

 และที่ไม่อยากที่สุดก็คือเจอหน้าไอเซ็น
  ถึงปากจะบอกว่ากลับแต่ขามันกลับพามาหยุดอยู่หน้าห้องที่มาเมื่อกลางวัน

...เราจะมาทำไมวะเนี่ย... กริมจอว์คิด วันนี้ทั้งวันในสมองมันดูเหมือนจะวนเวียนคิดถึงแต่ห้องนี้

 " เราคงอยากเห็นศพมันมั้ง " คนที่อยู่หน้าห้องพึพำกับตัวเอง

 " เอาวะ ไหนๆก็มาแล้วไปดูมันหน่อยดีกว่า " คำพูดหมาๆที่ออกจากปากเมื่อกี้ดูจะหายไปเมื่อประตูหน้าห้องของเออร์ควิโฮล่าถูกเปิดออก

    ลมเบาๆพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้ทำให้ห้องแคบๆมีอากาศถ่ายเทมากขึ้น

แต่คิ้วของหนุ่มผมสีฟ้านั้นขมวดผูกกันเป็นปมรางกับอยู่ในวันที่อากาศร้อนตับแล่บ

   ก่อนที่จะสาวเท้ายาวๆเดินไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว

มือทั้งสองข้างเอื่อมไปที่หน้าต่างที่ถูกลมตีแล้วปิดมันซะ

  " เปิดไว้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก " อารันก้าร์ลำดับ 6 พึมพำด้วยความหงุดหงิด

สายตาที่มองกวาดไปทั่วหยุดอยู่ที่เตียงที่เค้าเคยนั่งป้อนน้ำคนบางคนก่อนหน้านี้

   ร่างของเจ้าของห้องนั้นดูไม่ขยับเขยื้อนและกำลังหลับอย่างสบาย

กริมจอว์เดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะได้มองเห็นคนบนเตียงได้อย่างเต็มตา