คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องน่าตกใจและก.ข.ค.
ปิดบังคิ้วที่สักเอาไว้ดกจนหัวเถิก รองหัวหน้าหน่วย 6 โอบไหล่เล็ๆของร่างบาง
เอาคางเกยไหล่นั้นพร้อมกับซัดหล้าในมือ อึกๆ มองไปข้างหน้าสงสัยว่าริคิจิกำลังมองอะไรอยู่
" คะ....คุณเร็นจิ " ลูกน้องเรียกด้วยเสียงตะกุกตะกัก
หน้ามันเริ่มแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เร็นิจจะรู้มั้ยว่าที่เค้าทำแบบนี้จะทำเอาหัวใจของริคิคิแทบหยุดเต้น
" ทำไมผู้ชายด้วยกันแท้ๆ " หนุ่มผมแดงพูดเป็นเชิงตำหนิเมื่อเห็นสีหน้าของลูกน้องที่มองเค้า
" อืม...จะว่าไปเจ้านี่ทำหน้าเหมือนคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ข้า แต่เป็นหัวหน้าใหญ่อย่างนั้นแหละ "
รองหัวหน้าหนุ่มผมแดงละปากจากขวดเหล้าแล้วเลื่อนใบหน้าไปมองริคิจิ
ปลายจมูกของเค้าแทบจะดุนแก้มที่ร้อนผ่าวของลูกน้องอยู่แล้ว
คนผมสีดำแทบอยากจะละลายไปซะเดี๋ยวนี้เลย
......คุณเร็นจิอย่าทำแบบนี้ซิครับ....... ริคิจิพึมพำในใจอย่างคนใกล้สติแตก
ตัวเองอยากจะพลั่กคนที่โอบเค้าออกไปต่างกับเร็นจิในตอนนี้ที่ในหัวมีแต่
......ถ้าไม่ติดว่าอยู่กลางทางเดินนะ พ่อจะกอด จับหอม จับจูบให้พอใจไปเลย
แต่เอาวะได้แค่นี้ก็เกินขาสด ถ้าอยู่ในห้องนอนล่ะเสร็จข้าแน่ริคิจิ.........
" ไปกินข้าวกัน " ยังไม่ทันที่ริคิจิจะทันได้พูดอะไรเร็นจิก็โอบไหล่พาลูกน้องเดินไปหาข้าวกินโดยไม่ได้ฟังคำทักท้วง
ร่างสูงยิ้มหน้าบานด้วยความสุขใจไม่เหมือนคนข้างๆทีดูเหมือนจะลอยไปไกลแสนใกล้แล้ว
....ตูจะได้กินข้าวกับริคิจิสองต่อสองสุขใจโว้ย ! ......แต่เมื่อคิดจบก็เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง
" ขอไปกินด้วยคนซิ เร็นจิ " เสียงขอนั้นมาจากด้านหลังและมันก็เป็นเสียงที่เค้าคุ้นเคยซะด้วย
คิ้วดกนั้นขมวดเข้าหากันเป็นโบว์เมื่อเห็นคนที่ขัดขวางความสุขที่หาได้ยาสกของเค้า
ผมสีดำยุ่งเหยิงเหมือนผู้ชายทั่วๆไปที่พบเห็นได้บ่อยในเซเรเทย์ รอยแทบสีดำพาดบนใบหน้า
พร้อมเลข 69 นั้นเป็นเอกลักษณ์สุดๆที่เป็นใครไปได้นอกจาก ฮิซากิ ชูเฮย์
รองหัวหน้าหน่วย 9 ยืนยิ้มแช่งมองดูรุ่นน้องที่ตนเองตั้งใจจะไปกินข้าวด้วย
ริคิจิเริ่มดึงสติกลับมาได้บ้างเมื่อรู้ตัวว่าเค้าไม่ได้ไปกินข้าวกับหัวหน้าหน่วยสองต่อสอง ไม่งั้นเค้าคงจะละลายคาจานข้าวล้านเปอร์เซ็น
หนุ่มผมแดงกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาดวงตาสีน้ำตาลแดงจ้องเขม็งมองตัวขัดขวางความสุขของเค้า
ถ้าไม่ติดว่าไอ้สาระแนตรงหน้าเป็นสุดที่ร้าก~~~ของหัวหน้าคุจิกิล่ะก็ หมัดที่กำอยู่คงจะถูกส่งไปอยู่บนหน้านั้นแน่ๆ
“ ก็ดีเหมือนกันนะครับไปกันแค่ 2 คนน่าเบื่อตายเลยเพิ่มอีกสักคนคงจะสนุกขึ้นนะครับ “
ริคิจิรีบพูดอย่างยินดีก่อนที่รองหัวหน้าของเค้าจะไล่คน คนนี้ไป
ชูเฮย์พยักหน้าอย่างยินดีและเป็นมิตรอย่างเสแสร้งสุดๆอย่างเห็นได้ชัด
ลูกน้องหน่วย 6 เริ่มปฏิบัติการเดินออกห่างเร็นจิและออกหาของกินเป็นคนแรก....เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเนี่ย.....
“ ไปกันเถอะเนอะ เร็นจิคุง “ เสียงเชิญชวนนั้นดูปกติไม่มีอะไรแอบแฝง
แต่คนฟังอย่างรองหน่วย 6 สาบานได้เลยว่าเห็นดวงตาสำคู่นั้นกำลังจ้องหน้าเค้าด้วยความสะใจ
ในที่สุดเร็นจิก็ต้องเดินไปกับมารความสุขอย่างช่วยไม่ได้เลยซักกะติดเดียว
แต่นั้นยังไม่เท่าไหร่ที่มันสาระแนเดินตามติดริคิจิของเค้า(ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้)ไม่ห่างเลย
อยากเรียกซาบิมารุออกมาฟันคอมัดให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็กลัวหัวหน้าคุจิกิเค้าจะตามสังหารทีหลัง
และดูเหมือนริคิจิจะไม่ค่ออยากเดินใกล้เค้าเท่าไหร่เลยด้วย ....เศร้าๆๆๆๆๆๆ เศร้าโว้ย!!....เร็นจิรเริ่มปวดใจอย่างแรง
“ แล้วแกไม่ไปกินกับหัวหน้าคุจิกิรึยังไง “ หนุ่มผมแดงถามขึ้นเมื่อหมดแล้วซึ่งความอดทนและความพยายามที่จะทน
เอ่ยถามรุ่นพี่ซาตานตัวแสบข้างๆอย่างสงสัย ปกติหัวหน้าคุจิกิเค้าไม่ยอมให้ไปไหนคนเดียวเลยนี่หว่า
“หัวหน้าคุจิกิเค้าบอกว่าจะไปทำธุระวันนี้เลยปล่อยข้ามาหาอะไรกินคนเดียว “
ชูเฮย์ตอบตามความจริง ผู้ถามพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจอย่างน้อยไอ้บ้านี่ก็คงไม่ตั้งใจมากับเค้าจริงๆ
โดยไม่ได้เอะใจเลยว่าที่พูดมานั้นเป็นเรื่องจริงก็ใช่แต่จุดประสงค์น่ะมาขัดขวางล้วนๆ
“ ความจริงไปกินคนเดียวมันก็ได้ล่ะนะแต่ว่า.......” รองหน่วย 9 เสริมขึ้นพร้อมมองรุ่นน้องด้วยหางตา
เร็นจิเริ่มหวั่นใจ .......อะไรของมันเนี่ย......
“ มาเจอคนน่าแกล้งก็เลยอยากทำเรื่องสนุกๆนิดหน่อย “
“ นี่เจ้า.........” ชายผมแดงถึงกับพูดไม่ออก
กัดฟัดกรอดเมื่อรับรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงนั้นตั้งใจจะด่าซัดชุดสองชุดพอเป็นพิธี
แต่ก็ต้องหยุดทั้งปากและมือเมื่อมารร้ายเดินไปยืนข้างๆริคิจิก่อนที่จะเดินเข้าใส่คำด่า
ไม่เพียงแค่นั้นมันยังอุตส่าส่งสายตามาให้เร็นจิอย่างแฝงความหมายว่า ....แฟนใครก็ไม่รู้ไม่ได้ดูแลเล้ย~~......
...นึกไว้อาบาราอิ เร็นจิ เซ็นบ้งซากุระ ถ้าเราซัดมันเราจะโดนกลับมาเป็นพันเท่า......
เร็นจินึกข่มอารมณ์ด้วยความพยายามไม่ให้ต่อยหน้าไอ้นรกส่งมาเกิดนี่(ทั้งๆที่คบกันมานานไม่เคยคิด)
ความคิดเห็น