คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เวลาที่เหลือน้อย
" ข้ารู้แล้วว่า โฮเงียคุ ซ่อนอยู่ที่ไหน "
ไอเซ็น โซสึเกะ มองตรงไปยังคนที่อยู่ในห้องทำงานของเค้า
ประกอบด้วย อิชิมารุ งิน หวัหน้าหน่วย 3 และโทเซ็น คานาเมะ หัวหน้าหน่วย 9
" งั้นเหรอครับ " ชายผิวดำเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบดูไม่ได้ตกใจอะไรมากมายนัก ต่างกับงินที่ดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่เค้ากำลังหวั่นใจมานานกำลังจะเกิดขึ้น
" แล้วหัวหน้าไอเซ็นจะทำยังไงต่อล่ะครับ " หนุ่มผมเงินถามเพื่อลงอหยั่งเชิงดู
" แผนทั้งหมดข้าวางไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าได้โฮเงียคุมาเมื่อไหร่เราก็จะไปจาก โซล โซไซตี้ทันที "
หัวหน้าหน่วย 3 แทบทรุดลงไปกองกับพื้นนี่เค้าจะต้องไปจากเบียคุยะจริงๆแล้วงั้นเหรอ
" ข้าจะบอกทีหลังว่าพวกเจ้าต้องทำอะไรบ้างตอนนี้ก็กลับไปที่หน่วยกันได้แล้ว "
หัวหน้าหน่วย 5 ยืนหันหลังให้ผู้ร่มอุดมการณ์ก่อนจะตัดบทให้ออกไปทันที
" ขอรับ " ทั้งสองรับคำแล้วออกไปจากหน่วย 5
แต่ว่าอิชิมารุ งินไม่ได้กลับไปที่หน่วยของเค้า เป้าหมายจริงๆนั้นอยู่ที่หน่วย 6
ครั้งนี้เค้าต้องจากคุจิกิ เบียคุยะไปจริงๆ สิ่งีท่ทำได้แค่นี้คือใช้เวลาที่เหลืออยู่ไม่มากนี้ในการอยู่กับคนรักให้นานที่สุด
ทำไมเวลาที่จะได้อยู่กับคนที่รักที่สุดมันถึงได้สั้นนัก
" สวัสดีครับ หัวหน้าอิชิมารุ "
อาบาราอิ เร็นจิยืนอยู่ข้างหน้าอิชิมารุหัวหน้าหน่วย 3 หนุ่มผมแดงอุตส่าทักอย่างมีมารยาทแต่คนถูกทักก็ไม่ได้สนใจคำทักทายนั้นเลย
" เบีย...เอ๊ย !... หัวหน้าคุจิกิล่ะ " หนุ่มผมงเนถามพยายามคุมเสียงเอาไว้ไม่ให้กลายเป็นตะคอก
" เอ่อ...ทำงานอยู่ในห้องน่ะครับ " เร็นจิไม่ได้คิดที่จะถามอะไรกับหัวหน้าหน่วย อีกต่อไปเพราะดูท่าแล้วคุณหัวหน้าแกจะรีบมาก
ก็อก....
" เข้ามา "
หนุ่มหน้าสวยที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่เอ่ยอนุญาตตามปกติถ้ามีใครมาเคาะประตู เจ้าของห้องเงยหน้ามองคนมาเยี่ยนตั้งใจจะถามว่ามีธุระอะไร
แต่พอเห็นว่าเป็นใครเค้าก็ก้มหน้าลงทำงานต่อแทบจะในทันที
" นี่เจ้ายังโกรธข้าอยู่อีกเหรอ " งินพูดเสียงเหนื่อยใจพลางเดินไปที่โต๊ะทำงานของหัวหน้าหน่วย 6
คนที่ยังคงโกรธอยู่ทำเป็นหางานที่ต้องทำไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองซักแวบเดียว
" จะให้ข้าทำยังไงเจ้าถึงจะหายโกรธ "
" ไม่ต้องมายุ่งกับข้า "
เบียคุยะพูดเสียงห้วนมือเรียวสวยปัดมือแกร่งที่เอื้อมมาลูบผมเค้า
ไม่ต้องการให้คน คนนี้แตะต้อง
งินถอนหายใจทำไมเบียคุยะถึงได้โกรธง่ายหายยากแบบนี้ก็ไม่รู้
" เบียคุยะ " ร่างสูงพูดเสียงอ่อยต่อให้คอโทษจนคอแห้งคงจะยังไม่หายโกรธ ถ้าจะให้หายจริงๆมีแต่เค้าตายกับรู้เรื่องที่เค้ากำงจะจากไปเท่านั้นแหละ
หนุ่มผมงเนถอนหายใจเบาๆเพื่อระบายความหนักใจ
หัวหน้าหน่วย 3 ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งที่พื้นห้องแล้วกอดอก
เบียคุยะที่แอบเหลือบมองดูเป็นระยะก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจกับท่าทางแปลกๆของงินที่คเเห็น
" ถ้าเจ้าไม่หายโกรธข้า ข้าก็จะนั่งอยู่ยอ่างเนี่ยแหละ "
คนถูกโกรธพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและมุ่งมั่น
ดวงตาคู่สวยปิดลงถอนใจแล้วก้มหน้าห้มตาทำงานต่อไป
แสดงออกให้คนตรงหน้าเห็นได้จริงๆเลยว่าเค้าเย้นชาจนาดไหน
" ถ้าข้านั่งอยู่ตรงนี้แล้วมีบางคนเห็นแล้วเดาออกถึงเรื่องเราสองคนจะเป็นยังไงน้า..... "
เมื่อเริ่มรู้ตัวเองว่ากำลังเข้าตาจนก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วนอกจากนี้
ความเจ้าเล่ห์สมกับหน้าตาก็เริ่มปรากฏออกมาเป็นคำพูด
" ถ้าจะรู้เก็ให้รู้ไปซิ " เบียคุยะพูดอย่างไม่ใส่ใจ
" เอาแบบนั้นใช่มั้ย " งินถามอย่างเหมือนจะท้าทาย
" อือ " หนุ่มร่างบางว่า
" ได้เลย " อิชิมารุลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู
" เจ้าจะทำอะไรน่ะงิน " หนุ่มขุนนางชั้นสูงทักเมื่อหัวหน้าหน่วยผมเงินเริ่มสูดหายใจลึกๆ
" หน่วย 6 ทุกคนเบียคุยะน่ะ....!! "
ก่อนที่งินจะพูดอะไรไปมากกว่ามือนุ่มของหัวหน้าหน่วย 6 ก็เอื้อมมาปิดปากเอาไว้จากด้านหลัง
มืออีกข้างเอื้อมไปล็อกกลอนประตูเพื่อไม่ให้ใครเข้ามา
แขนบางโอบรอบเอของอิชมารุแน่นกลัวว่าคน คนีน้จะพูดอะไรที่ไม่น่าพูดออกไปอีก
" หายโกรธข้าแล้วเหรอ " ร่างสูงหันหลับมมองคนด้านหลัง
คนที่กอดถูกเปลี่ยนเป็นคนที่โดนกอดซะอย่างนั้น
เบียคุยะหลาบสายตาที่มองมา ที่จริงยังไม่อยากจะให้อภัยหรอกแต่ว่าในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้
" อะ....อืม " ร่างบางพูดอย่างไม่ใคร่เต็มใจเท่าไหร่นัก
" รู้แล้วก็กลับไปหน่วยเจ้าได้แล้ว ข้าจะทำงาน " เบียคุยะสะบัดตัวหลุดจากอ้อมกอด
" งั้นคืนนี้ข้าไปหาเจ้าได้แล้วใช่มั้ย " อิชิมารุยังไม่ยอมไปง่ายๆ
แขนแกร่งโอบรอบเอวของเจ้าของห้องจากด้านหลัง
" เออๆ " เบียคุยะตอบปัดๆเพื่อมห้เด็กไม่รู้จักโตคนนี้ปล่อยเค้าซะที
" ดีจัง ไม่งั้นคืนนี้ข้าเหงาแลย " อิชิมารุเปรยเบาๆ
( ถ้ามองไม่เห็นตัวอักษรก็ไม่ต้องตกใจเพราะว่าผมทำให้มันกลืนกับพื้นหลังเพื่อความปลอดภัย รับได้ก็ลากคลุมเอานะคับ)
" ทำอะไร งิน อ๊า...... "
ร่างบางเผลอส่งเสียงครางออกมาจากลำคอเมื่อคนด้านหลังเลื่อนฝ่ามือของตัวเองลงมาที่หว่างขาของเค้า
ด้วยความเคยชิน จึงทำให้อารมณ์ความรู้สึกถูกปลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย
" หยุดนะงิน นะ...นี่มันกลางวันแสกๆเลยนะ " เบียคุยะอ้อนวอน
" พอแล้ว อ๊า...... "
เสียงครางใสถูกส่งออกมาเมื่อคนด้านหลังเริ่มรุนแรงกับเค้า
แผ่อนออกแอ่นขึ้นเมื่อถูกสนองความต้องการของร่างกายจนสมใจ
" แค่นี้ก็พอแล้วคนดี ที่เหลือต่อกลางคืน " งินกระซิบเบาๆ
มือเรียวละจากจุดอ่อนไหวนั้นเมื่อรู้สึกวามันเริ่มเปียกชื้นเล็กน้อย
ร่างสูงพยุงคุจิกิ เบียคุยะไปนั่งก่อนที่จะจากไปทิ้งให้เจ้าของห้องนั่งหอบอย่างคนหมดแรง
เมื่อพอที่จะลุกได้ก็รีบออกจากหน่วยของตัวเองเพื่อกลับบ้าน
....สภาพแบบนี้จะให้ข้าทำงานต่อรึไง คนบ้า.....
................................................................
ความคิดเห็น