fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #11 : สังหรใจ

  1 วันก่อนจะไปโลกมนุษย์ตามคำสั่งของหัวหน้าใหญ่ไอเซ็น กริมจอว์ก็เริ่มเป็นไฮเปอร์อยู่ไม่สุก

      " เจ้าจะหยุดเดินได้มั้ย ข้าเริ่มึนหัวแล้วนะกริมจอว์ " อุลคิโอร่าบ่น

     เมื่อเค้าเริ่มปวดหัวกับอาการเพี้ยนของกริมจอว์ที่ไม่ยอมนอนซะทีทั้งที่ตอนนี้มันก็มืดแล้วแท้ๆ

      " อา.....ก็คนมันคันไม้คันมือจะตายอยู่แล้วนี่หว่า  " หนุ่มร่างสูงขยี้หัวสีฟ้าๆของตนเองอย่างสติแตก

     " คันไม่คันมือะไรของเจ้า " อุลคิโอร่าขมวดคิ้ว ตาคู่สวยมองกริมจอว์ที่ยังไม่ยอมอยู่เฉย

   " ก็คันไม้คันมือที่จะได้ฆ่าคนน่ะซิ "  ร่างสูงหันคัวบมามองคนที่ถามทันทีที่ถามจบ

       ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ สีหน้าสีตาของคนีท่ยืนอยู่นั้นเรียกได้ว่าโรคจิตอย่างแท้จริง

    หนุ่มผมสีดำถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินไปกอดร่างสูงนั้นเอาไว้

       กริมจอว์ขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมจู่ๆอุลคิโอร่าถึงได้เดินมากอดเค้าแบบนี้

    " นอนเถอะนะ กริมจอว์ข้าขอร้อง ข้าง่วงจะตายอยู่แล้วนะ " ร่างสูงหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหต

 ทำไมถึงปรับตัวไม่ได้เสียทีนะ ก็ยอมรับล่ะว่า 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาเจ้านี่ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะเลย

 แต่เค้าก็ยังรู้สึกไม่ชินที่ร่างบางตรงหน้าคนนี้ทำเสียงออดอ้อนแบบนี้ประจำเวลาจะขออะไรเค้าซักอย่างนึง

   " นอนก็ได้ " และกริมจอว์ก็จะต้องยอมไปซะทุกที น่ารักแบบนี้ใครเค้าจะกล้าขัด

      จะให้ขัดยังไงได้เพราะทุกที ที่เค้าขัดนิสัยอย่างนึงของอุลคิโอร่าก็จะออกทันที

  นิสัยที่เค้าไม่เคยนึกเลยว่ามันจะเป็นนิสัยของเจ้าของใบหน้าเย็นชาคนนี้  ขี้งอน

   เมื่อปฏิเศธคำขอของอุลคิโอร่า ร่างบางนั้นก็จะค้อนใส่เค้าวงเบ้อเร่อแถมพูดด้วยก็ไม่พูดด้วยไม่ยอมมองหน้าอีกต่างหาก

       ต้องง้อ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นสุดท้ายกริมจอว์ก็ต้องยอมคนรักอยู่ดี

        
        วันต่อมาก็มีเหตุอันต้องทำให้กริมจอว์โวยวายอีกรอบ

 " อะไรนะ ! ต้องไปตอนกลางคืน อะไรกันนักกันหนา จะไปฆ่าคนยังต้องรออีกเรอะ!!" 

     อารันคาร์ผมฟ้าโวยวายลั่นห้องโถงใหญ่อย่างหัวเสีย เมือ่ได้รับรู้ว่าต้องรออีกหลายชั่วโมง

  ดวงตาสีฟ้าจ้อเขม็งไปยังหัวหน้าสูงสุดของอารันคาร์อย่างอาฆาตมาดร้าย

    ไอเซ็นมองตอบกริมจอว์อย่างไม่ยี่หระ ยังไงฐานะของเค้าก็สูงกว่า

 " จะอะไรอีกนะกริมจอว์ ข้าก็ให้เจ้าไปแล้วยังจะเอาอะไรอีก " หนุ่มผมสีย้าตาลถาม

        ทั้งๆที่เค้าน่าจะรู้ดีอยู่แล้วถึงนิสัยใจร้อนแบบนี้ของลูกน้อง

" เออ ๆ ! ........" กริมจอว์กระชากเสียงอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

    " เจ้านั่นน่าจะเอานิสัยใจเย็นของอุลคิโอร่ามาบ้างนะครับ " ชายหนุ่มผมสีงเนในชุดคลุมสีขาวพูด

  อิชิมารุ  งิน ยืนอยู่ข้างๆบัลลังค์ที่ไอเซ็นั่งอยู่

     " ข้าไม่เห็นจะติดนิสัยเจ้ามาเลยนะงิน " หัวหน้าอารันคาร์สวนกลับ งินยักไหล่อยากจะบอกออกไปว่ามันก็ติดนิสัยกันทั้งคู่นั้นแหละ

 
        กริมจอว์จำใจเดินกลับห้องของอุลคิโอร่า(ไม่ได้กลับห้องตัวเองนะ)ที่ขมวดคิ้วเมื่อร่างสูงเดินเข้ามา

  " ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ " หนุ่มร่างบางถามแล้วลุกขึ้นยืนจากเตียงที่นั่งอยู่

   " ต้องรอ " กริมจอว์ตอบสั้นๆ แล้วนั่งลงบนเตียงโดยมีอุลคิโอร่ายืนมอง

    หนุ่มผมสีดำไม่ถมต่อเพราะขืนถามไปมีหวังกริมจอว์ได้ระเบิดอารมณืโกรธห้องแตก

   " แต่รอกับเจ้าก็ไม่เลวเหมือนกนันะ " ร่างสูงที่นั่งอยู่นั้นดึงร่างเล็กๆให้ลงมานั่งบนตักของเค้า

   หลายชั่วโมงทีรออยู่ดูจะสั้นลงไปเลยสำหรับกริมจอว์เมื่อได้อยู่กันสองต่อสองกับคนรักเกือบทั้งวัน

            ในที่สุดเวลาที่ต้องไปก็มาถึง

     " ข้าไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับ " กริมจอว์โน้มตัวลงมาจูบร่างเล็กที่อยู่บนเตียงเบาๆ

         ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยมีอุลคิโอร่ามองตามหลังไปจนกระทั่งประตูปิดไปพร้อมกับใบหน้าของกริมจอว์ที่ยิ้มให้เค้า

      ทำไมกันนะ ทำไมกันหนุ่มผมดำรู้สึกว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นกริมจอว์ที่เค้ารักแบบนี้

         รู้สึกหวั่นใจอยากจะห้ามไม่ให้ไปแต่ก็รู้ดีถึงนิสัยของเค้าว่าถึงห้ามยังไงก็คงจะไม่ฟังอยู่ดี

              อุลคิโอร่าไม่เข้าใจถึงความรู้สึกของตนเองหรอกว่าสังหรนั้นไม่ใช่เรื่องอันตรายสำหรับกริมจอว์

         แต่มันเป็นความรู้สึกสัญญาณบ่งบอกถึงความเศร้าที่เค้าจะต้องเผชิญความเจ็บปวดที่ใกล้เข้ามา