D. คนอันตราย ชีวิตอันตราย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : คืนที่ฟ้ากระจ่างด้วยแสงจันทร์และดวงดาว

  





       ท้องฟ้าดำมืดยามราตรีอันเงียบสงัด พระจันทร์กระจ่างใสเต็มดวงลอมรอบด้วยทรงกลดอย่างสวยงามและช่วยเสริมความงดงามของมันขึ้นไปอีกด้วยหมู่ดาวสีเงินที่กระจัดกระจายเต็มฟากฟ้า  เหมือนกับว่ามีใครบางคนที่ต้องการให้มีแสงสว่างยามค่ำคืนแม้เพียงเล็กน้อยมาบรรจงวาดมันเอาไว้

       พื้นป่าด้านล่างกำลังอยู่ในช่วงกลางของเหมันต์ต้นไม้ที่ถูกบดบังด้วยความมืดถูกย้อมด้วยหิมะสีขาวที่โปรยปราย เหนือหมู่ไม้สูงแห่งป่าใหญ่นั้นคือผาหินสูงชันที่ยามนี้ควรจะว่างเปล่าคงจะไม่มีใครมายืนชมความสวยงามของป่า และอากาศบริสุทธิ์ในเวลานี้แน่นอนไร้ซึ่งสรรพเสียงและสรรพสัตสว์ทั้งมวลกลับมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ริมผาอย่างน่ากลัวและเพ่งมองสำรวจ ไปเบื้องล่างราวกับกำลังหาบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอแม้แต่น้อย

        คนกลุ่มนั้นทุกคนเป็นชายร่างสูงแต่งกายด้วยชุดคลุมยาวสีดำสนิทกลืนกับท้องห้าในยามนี้ยิ่งนัก  ชายทุกคนสวมฮู้ดปิดบังใบหน้าครึ่งบนไว้ทำให้ไม่สามรถเห็นได้อย่างชัดเจนและที่อกเสื้อก็มีเข็มกลัดสีทองติดอยู่  แต่ก็พอจะเดาออกว่าทุกคนนั้นอยู่ในวัยวุฒิที่ไม่เกินเบญจเพสทั้งสิ้นและที่น่าแปลกอีกอย่างนึงก็คือในกลุ่มชายหนุ่มเหล่านั้นกลีบมีชายชรายืนอยู่ด้วยคนนึง 

  
        เค้าพยุงตัวด้วยไม้เท้ายาวราว เมตรครึ่งและชุดสีดำของเค้านั้นคลุมทับอีกชั้นด้วยเสื้อยาวสีขาวถึงแม้จะอยู่ในวัยและร่างกายที่ชราภาพด้วยผมและเคราสีขาวยาวสลวยก็ดูจะมีบางสิ่งบางอย่างแฝงอยู่ทำให้ดูน่าเกรงขามอย่างยิ่ง  ไม่จำเป็นต้องมีผู้ใดเอ่ยปากบอกแต่ท่ามีใครบางคนเกิดมองมาที่คนกลุ่มนี้ก็บอกได้ไม่อยากว่าชายชรานั้นคือ



           ผู้นำและผู้บังคับบัญชาอย่างแน่นอน



    ชายหนุ่มทุกคนอยู่ในท่าทีที่ดูเยือกเย็นแม้บรรณยากาศโดยรอบจะดูตึงเครียดเพราะว่าหาสิ่งที่ต้องการไม่พบ

    " เจอรึเปล่า " เสียงเอ่ยถามที่ราบเรียบนั้นเอ่ยออกจากปากชายชราทำลายความเงียบและทำให้คนในกลุ่มเปลี่ยนความสนใจมาในทิศางของผู้นำทางด้านหลัง

       เบื้องหลังชายชราที่เคยว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตใดๆปรากฏร่างของชายหนุ่มอีกคนนึงในท่าคุกข้าทำความเคารพ ที่ไม่รู้ที่มาว่ามาจากทิศทางไหนแต่ก็ไม่มีใครถามเพราะนั้นคือเรื่องที่เป็นปกติอยู่แล้วสำหรับพวกเค้า   ชายคนนี้แตกต่างจากคนอื่นๆตรงที่เค้าไม่สวมฮู้ดปิดบังใบหน้าแต่อย่างใดถึงแม้ว่าจะใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกับคนอื่นๆ 

    เข็มกลัดสีทองที่อกเสื้อเปล่งประกายเมื่อกระทบกับแสงจันทร์ ผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับท้องฟ้าในยามนี้ยาวลงมาประบ่ายุ่งเหยิงเล็กน้อยตัดกับสีผิวขาวของเค้าเองในด้านของดวงตาถึงจะมีสีเดียวกับเส้นผมแต่มันส่องประกายสีฟ้าจางๆออกมาอย่างชัดเจน


      ชายหนุ่มที่ถูกตั้งคำถามส่ายหน้าปฏิเสธกับผู้บังคับบัญชาที่เมื่อได้ฟังก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน คนที่ร่วมรับฟังเองก็ไม่ได้มีสีหน้าที่แตกต่างจากชายชรามากนัก เวลาที่เสียไปนั้นคนทั่วไปอาจจะเห็นว่ามันไม่ได้หนักหนาสาหัสสักเท่าไหร่อย่างใด แต่สำหรับพวกเค้าแล้วเวลาทุกนาทีมีค่ามันอาจจะหมายถึงชีวิตของคนอีกหลายๆคนเลยก็เป็นได้



    การค้นหาตั้งต้นเริ่มมาที่เมื่อยามดวงตะวันยังไม่ลาลับขอบฟ้าและแผ่นฟ้ายังกระจ่างใ จนบัดนี้ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่เหนือหัว ท่านับเวลาจากทิศทางของดวงจันทร์คงจะเที่ยงคืนแล้วเป็นแน่



     จนถึงเวลานี้ไม่มีความคืบหน้าสักนิดเดียว  ไม่เจออะไรแม้แต่น้อย 



                แม้แต่รูปร่างหน้าตาของสิ่งที่ตามหายังไม่เห็นเลย


  " งั้นก็กลับกันเถอะ นี่ก็ดึกแล้วยามรุ่งสางพวกเรายังมีอะไรที่ต้องจัดการกันอีกมาก " ในที่สุดชายชราก็ถอดใจ อยู่นานไปกว่านี้ก็ไม่เห็นมันจะได้อะไรขึ้นมามากกว่าตอนนี้เลย



           ลูกน้องใต้บังคับบัญชาหันมาทำความเคารพหัวหน้า    ก่อนจะกระโดดลงจากหน้าผา

       ตามปกติแล้วนั้นท่ามีคนตกลงมาจากความสูงขนาดนี้ต้องร่างแหลกเหลวบนพื้นอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะดูจากแรงลมและขนาดของต้นไม้แล้วนั้นไม่น่าจะมีทางรอด

      แต่ว่าคนเหล่านี้นั้นล้วนแล้วแต่ไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อกระโดดลงจนถึงยอดสูงของต้นไม้แทนที่จะเกิดเสียงกระแทกอย่างแรงกลับเงียบกริบฝ่าเท้าของทุกคนว่างลงบนกิ่งของต้นไม้อย่างแผ่วเบาไม่เกิดแม้แต่เสียงลม

       ชายหนุ่มทั้งหมดหยุดนิ่งก่อนที่จะเคลื่อนตัวไปยังต้นไม้อีกต้นและอีกต้นและอีกต้นต่อไปเรื่อยๆแม้ว่าระยะห่างจากต้นไม้ต้อนต่อต้นนั้นจะแคบหรือกว้างขนาดไหน แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นอุปสรรคอันสำคัญสำหรับพวกเค้า

     ร่างของชายชุดดำทุกคนราวกับเพียงรอให้สายลมพาไปเท่านั้นเอง



                                แต่ยังมีบุคคลเหลืออยู่บนหน้าผาสูงนั่นอีกสองคน