คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อีกนานแค่ไหน
" อืม..... "
เสียงครางในลำคอนั้นเป็นของชายหนุ่มเจ้าของผมสีเงินที่เป็นประกายสวยเมื่อต้องกับแสงและดูเรียบลื่นน่าสัมผัส แขนเรียวถูกยกขึ้นป้องใบหน้าเมื่อแสงยามเช้าส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้คนที่ยังนอนไม่ตื่นอย่างเค้าแสบตา ชายหนุ่มพลิกตัวหันหนีไปอีกทาง ถึงตอนนี้จะเช้าแล้วแต่เค้าก็ยังไม่อยากจะตื่นอยู่ดี
" งิน ตื่นได้แล้วงิน " แรงเขย่าทำให้คิ้วสีเงินขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด
" ขออีกซักครึ่งชั่วโมงเถอะน่า เบียคุยะ "
อิชิมารุ งินพูดเสียงอ่อย ยังไงก็ยังไม่อยากจะลุกไปไหน
" ต้องไปประชุมหัวหน้าหน่วยแต่เช้านะงิน "
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเนียนสวยยังคงพยายามปลุกต่อไป
ผมสีดำสนิทยาวเลยบ่าเล็กน้อยเป็นประกายของแสงแดดราวกับนิลถูกทำให้เรียบร้อยด้วยปิ่นสีขาว
มือสวยเขย่าร่างที่เปลือยเปล่าของคนขี้เซาเบาๆ
" อ๊ะ ! "
เบียคุยะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆคนที่นอนอยู่ก็ดึงเค้าลงไปกอดจนแน่น
หน้าเนียนขาวแนบกับแผ่นอกกว้างจนรู้สึกถึงความอบอุ่นที่อยู่ในกาย
" เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ อยู่กับข้าอีกหน่อยเถอะนะคนดีของข้า "
งินพูดเสียงนุ่มนวลมือแกร่งสางผมสีดำสนิทเบาๆด้วยความรัก
" อย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ซิ เมื่อวานก็ไม่ไปครั้งนึงแล้วนะ " ร่างบางในอ้อมแขนพยายามดิ้นให้หลุด แต่คนกอดก็ยิ่งกอดแน่นมากขึ้นไปอีก เรียวปากของอิชิมารุแย้มรอยยิ้ม เมื่อได้แกล้งคนเจ้ากี้เจ้าการให้หงุดหงิดเล่น
" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะงิน เจ้าไม่อยากไปแต่ข้าจะไป " หนุ่มร่างบางเริ่มออกแรงทุบแผ่นอกของคนกอดอย่างแรง
" โอ๊ย !! "
งินร้องอย่างเจ็บปวดเค้าจึงจำใจปล่อยเบียคุยะไป
เมื่อถูกปล่อยออกมาเบียคุยะก็รีบลุกขึ้นยืนทันทีกลัวว่าคนตรงหน้าจะยังไม่ยอมเลิกรา
เมื่อลุกขึ้นได้ก็รีบหันหลังจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เพราะมันยับไปหมดด้วยฝีมือของใครบางคน
" งอนข้ารึไง " งินถามเบาๆเมื่อเห็นว่าคนรักไม่ยอมมองหน้าเค้าเลย
" เปล่านี่ แค่ต่อไปเจ้าทำอะไรข้าก็จะไม่ยุ่งอีกแล้วก็เท่านั้น " ถึงปากจะบอกว่าเปล่าแต่น้ำเสียงนั้นบอกชัดๆเลยว่ากำลังงอน
ร่างเล็กยืนกอดอกไม่ยอมมองหน้าคนที่อยู่ในห้องเดียวกัน
" นี่ปล่อยข้านะมันอึดอัด ! "
เบียคุยะร้องเมื่อถูกร่างสูงนั้นโอบกอดจากด้านหลัง
แขนแกร่งโอบกอดแน่นให้ร่างบางๆและร่างของเค้าแนบชิดกัน
" ไม่ปล่อย "
ร่างสูงพูดอย่างคนเอาแต่ใจใบหน้าโน้มเข้ามาข้างๆหูของอีกฝ่าย
" ก็ข้าอยากอยู่กับเจ้านานๆทำไมต้องโกรธข้าด้วยเล่า " คนผมเงินพูดอย่างน้อยใจ
แต่คนใจแข็งยอ่างเบียคุยะมีรึว่าจะยอมหายงอนง่ายๆ
ร่างบางปิดปากเงียบสนิทไม่ยอมเอ่ยปากพูดกับงินแม้แต่คำเดียว
" แบบนี้ข้าจะถือว่าเจ้ายอมข้านะ "
สิ้นคำริมฝีปากนั้นก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างชำนาญ
มือที่โอบอยู่ที่เอวบางก็เริ่มอยู่ไม่สุก เริ่มดึงสายรัดเอวชุดยมทูตจนหลุดไปกองอยู่กับพื้น
" งินไม่เอานี่มันเช้าแล้วนะ " เยคุยะร้องห้ามแต่คนกระทำก็ยังไม่ยอมหยุด
อั่ก.......!
วิธีสุดท้ายที่นึกไว้เป็นอย่างดีแล้วว่าคงจะทำให้รอดได้ก็เหลือแค่วิธีนี้เท่านั้น
ศอกงามๆถูกส่งเข้าไปที่ท้องของคนด้านหลังอย่างแรง ไม่จุกก็ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงดี
" อึก......" งินถึงกับพูดไม่ออกเมื่อจู่ๆก็เจอศอกเข้าไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
เบียคุยะกำลังจะวิ่งหนีออกไปจากห้องนอนของเค้าเพื่อหนีให้พ้นจากงิน
แต่พอไม่ได้ยินเสียงร้องห้ามก็รีบหันกลับมาดูอย่างเป็นห่วง
ร่างสูงนั้นลงไปนอนกุมท้องอยู่กับพื้นจนดูน่าสงสาร
" งะ...งินข้าขอโทษไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าเจ็บขนาดนี้ "
เบียคุยะพูดเสียงสั่นทั้งๆที่คิดว่าไม่ได้ศอกเต็มแรงแท้ๆทำไมผลถึงออกมาเป็นแบบนี้
" บะ...เบียคุยะ เจ้ายังโกรธจ้าอยู่รึเปล่า " คนเจ็บพูดเสียงแหบพร่า
" ไม่โกรธแล้วงิน ข้าไม่โกรธเจ้าแล้วเจ้าล่ะเจ็บมากรึเปล่าไปไหน่วย 4 มั้ย " ร่างเล็กจับมือของหนุ่มผมเงินแน่นตอนนี้เค้าเป็นห่วงงินจับใจ
เรื่องโกรธไม่โกรธน่ะเข้าเลิกคิดไปทันที
" ดีใจจัง จุ๊บ.... "
" นี่เข้าไม่ได้เป็นอะไรนี่นา "
พอได้ยินว่าไม่โกรธงินก็ลุกพรึบขึ้นมาจูบแก้มร่างบางนั้นเบาๆก่อนจะรีบลุกหนี
พอถูกทำแบบนี้เบียคุยะก็กำหมัดเตรียมจะชกทันทีแต่ก็ชกไม่ทัน
เมื่อคนจูบไวอย่างกับปรอทวิ่งออกห่างจากเค้าไปอยุ่อีกมุมห้องนึงเลย
" เจาบ้า! คืนนี้อย่าหวังนะว่าข้าจะให้เจ้าเข้ามาในห้อง! "
ร่างบางตวาดก่อนจะเดินปึงปังออกไปจากห้องยอ่างหัวเสียตัดสินใจทิ้งงินเอาไว้เลย ร่างสูงหัวเราะหึๆเบาๆอย่างมีความสุขกับท่าทางแบบนี้ของเบียคุยะ
แต่ยิ้มนั้นก็จางหายไปก่อนที่ดวงตาเรียวของเค้าจะมองออกไปนอกหน้าต่างที่แสงแดดยามเช้ากำลังสาดส่อง
...ข้าไม่อยากจะจากเจ้าไปเลยเบียคุยะ ข้ารักเจ้ามากเกินกว่าที่จะทำใจไปจากเจ้าได้ง่ายๆ....
................................................
ความคิดเห็น