คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ ๘
บทที่ ๘
ำหนัพระธิาอุมภรรอนนี้มีสอสาวเทพธิานั่สนทนาัน้วยวามิถึ ัวราไ้โอบอปัทมาที่รัประุหลานสาวแท้ๆพร้อมเอ่ยปราศรัยว่า
“หลานเหาะมาใ่หรือไม่”
“ประมานั้นเ้า่ะ”
“น้าีใเห็นเ้าูสใส ัวลใเรเ้าัโศา ้อาไลรอบรัวแลวศา ้อลับมา่วยเหลือานเทวา”
“แท้ริแล้วลับไปย่อมทำไ้ แ่มิใ่ยามนี้ที่มีิ ัวหลานนั้นรู้สึนึแปลิ ้อยั้ิห้ามใแลอารม์”
“เอาเถิเ้า”
“ริสิ ้าห่าหายาารรอมาลัยและปรุระยาหารไปเสียนาน โปรน้าหิ่วยเรียมอให้ไ้ปรุระยาหารเที่ยวันนี้”
“เรื่อแ่นี้ไ้สิเ้า ว่าแ่ัทำอันใเร่ว่ามา น้าัสั่นาำนัลให้ัเรียม”
“นรนี้ิทะเลอนเ้ามาึไ้เห็นุ้หอยปูปลาวาายเสียมามาย หลานิว่าัทำแสร้ว่าุ้ ห่อหมทะเล หอยหลอผัโหระพา แืไ่น้ำอรและน้ำพริุ้ส ส่วนอหวานนั้นเป็นลีบลำวน หลานมีอยู่ในโหลันำออมาให้”
“น้าัไปเรียมให้เรว่านาำนัลัไม่รู้ ส่วนรอมาลัยเ้าไปเ็บบุปผาในสวนเอเถิหนา ัให้นาำนัลอย่วยถือถาพานทอามไป”
“เ้า่ะ ไม่สิ…้อเพะ”
“หยุเลยเ้า น้ามิินหู”
“เป็นถึพระธิาอ์อุปราวัหน้าเียวหนาเพะ”ปัทมาเอ่ยหยอเย้า
“หามิหยุเอ่ยวาาเ่นนี้ น้าัหยิเ้าให้เนื้อเียวเียว”ัวราุไม่ริันั
“เ้า่ะๆ ไม่เล่นแล้ว หลานไม่เล่นแล้วเ้า่ะ”
“แม่เ็น้อย”หันไปสั่นาำนัล “แม่พัับแม่มลามแม่เทพธิาปัทมาไป่วยเ็บบุปผาหนา”
“เพะ”
ปัทมาวาสายาไปรอบๆเห็นอไม้นานานิึเห็นอรอยู่ไลลับาผู้อื่นึสั่นาัลนัลให้ไปเ็บอไม้อย่าอื่นเพื่อไม่ให้ามินทุฝี้าว นาัไ้ให้วายุบุรออาบทิพย์ไปหาพระนาสีา
“เทพธิาปัทมาัร้อยมาลัยลมหรือมาลัย้อพระรเ้าะ”แม่พัถาม
“เราัร้อยมาลัยเลียว”
“มาลัยเลียวเป็นแบบใเ้าะ”แม่มลมวิ้ว้วยวามสสัย
“มาลัยเลียวมีสอแบบ ทั้ร้อยแยแลร้อยรวมล้ายมาลัยลม”
“ฟัแล้วน่าัามแปลาีนะเ้าะ”
“แม่พัับแม่มล ่วยไปเ็บอมะลิแลอรัทาโน้นหน่อยนะ๊ะ”
“เ้า่ะ”ทั้สอนา้มหัวรับำสั่แล้วพาันไป
“ีที่อรอยู่ไลและลีบสุท้าย็อยู่นั่น”
ทา้านวายุบุรั้แ่ไ้เ้าไปในบทิพย์็เินวนพร้อมมอสำรวไ้พินิว่าในนี้เปรียบเสมือนในำหนัแ้วอันวิิรบนสรวสวรร์ามับาน่าอาศัย มีอาสน์อยู่รลาึระโึ้นนั่อิหมอนสบายอารม์หยิบนมาพานที่วาบนโ๊ะใล้อาสน์หยิบมามอมันมีสีเหลือนุ่มนิ่มโรยหน้า้วยมะพร้าวเป็นเส้นบาๆพอ่อมูมแล้วไ้ลิ่นหอมอาลึับเ้าปาิมู ไ้ลิ้มรสถูปาถูลิ้นนัึหยิบมาินอีหลายิ้น่อ้วยผลไม้แะสลัสวยามนให้อิ่มท้อไ้ื่มน้ำาันเินล้าปาแล้วเินู่อ อีฟาออาสน์ืนพื้นยสูพอสมวรปูพรมมีเรื่อนรีวาเอาไว้ใล้ๆันนั้นมีพานบุปผาพร้อมเ็มยาวสำหรับร้อยมาลัยอีพานมีมาลัยที่ร้อยเสร็แล้วเรียบร้อยึใ้สอมือ้อนึ้นมามแล้วอมมให้เ็มปอแล้ววาลอย่าเบามือ
วายุบุรเินไปหลัาั้นเป็นห้อไสยามีพระแท่นสี่เสาิพระวิสูรผืนบารวบเ็บเป็นระเบียบ หนุมานึ้นไปนั่แล้วนึสนุึหยิบเนยับแพรเพลาะึ้นมาอแล้วสูมไ้ลิ่นหอมาารอบร่ำแลลิ่นเนื้อสาวอแม่โมย
“หอมนั ื่นใเสียเหลือเิน”
‘หนุมาน ท่านออมาเถิ แ่อย่าเสียันั’
“เรียเสียแล้ว ะไปแล้วแม่แ้วา”วาอในอ้อมแนล่อนัหายออไป
ร่าหนุมานยืนรหน้าปัทมาเาไ้ส่ยิ้มหวานให้ นาถือพานพลาเ็บอรไป
“ท่านเป็นหาพระนาสีาเถิ ้าไม่อาอให้น้าหิพาไปหาไ้ เรน้าัิว่านเป็น้นเหุทำให้นนอเ้ามาทำเรื่อไม่ี หวัว่าท่านัเ้าใ อให้ท่านไปที่สวนวั บ่ายแ่ๆ้าัไปรอที่อาศมท่านา”
“ไ้ แล้วพี่ัรีบไปรับเ้า”ร่ายมน์ำบัายแล้วาไป
“หน้าระรื่นแบบนี้ัแอบทำพิเรนับอในบแน่ ลิหนอลิ”
มือบาเ็บเ็เป็น่อนพอใึหมุนัวลับไปยัำหนััวราแ่หยุิเหมือนมีสิ่ระุใให้หวนิถึเมื่อรั้วัยเยาว์ที่บ้านประวาลปัทม์ น้ำาหยลาวเนรไหลลอาบปรานวลอย่าเียบันเียวาย
อร่อน้อยส่ลิ่นหอม
แยออ่อนเป็นอเ็มเถาเล็
อสีเหลืออน้อยมีรสเย็น
วนับเ็มามไปทำิน
สรรพุยออ่อนอลูอ่อน
บำรุปอแลับราถอนพิษ
ะินสหรือลวเียน้ำพริ
รสีริทั้ผัแลทำแ
อรอน้อยวนิถึ
ไลไปถึเรือนศิลป์ประวาลปัทม์
อบัวแวามหมายสุลนั้น
ทำอาลัยวแปัทมา
เยเ็บล้ามาปรุระยาหาร
ให้บิามาราแลพี่ยา
แม่นราิถึแลโศา
นาโหยหาที่สุทั้มล
โย ุลธิา (๒๑/๐๒/๒๕๖๔)
นาับน้ำานแห้และปรับอารม์ให้ที่เร่ลับำหนัามอน้าหิพร้อมสอนาำนัลที่เินามหลัมา วาพานบุปผาลบนอาสน์แล้วให้นาำนัลนำทาไปที่โรรัวเพื่อเร่ปรุระยาหารให้ทันั้สำรับใส่พานเพื่อนำึ้นถวายบิาและมาราบุธรรมอน้าหิ
นาำนัลนาวิเสท่าเมียมอเทพธิาแปลหน้าอธิาุมภรรที่นั่แะสลั นาะหยิบับแะุ้หั่นเนื้อเ็ผัโลน้ำพริหรืออยู่หน้าเาใล้ไฟเพื่อทำแ่า็มอว่านราามำาทุท่วท่าิริยาทั้ว่าาเมื่อยามสั่หรือเรียใ้ อาหารที่ปรุามแปลาส่ลิ่นหอมรัวนในวนให้อยาลอิมลิ้มรสูสัำ
“แะสลัฝีมืออน้าหิยัามมิเปลี่ยนเลย”
“ยอไปไม่มีอะไรให้อ สำรับพานเสวยัเสร็แล้ว ะเหลือเพียลีบลำวนอออเ้า”
“เือบลืมเสียแล้ว”ปัทมาเสโหลแ้วที่บรรุนมลีบลำวนออมาแล้วัใส่พานแ้วน้อย “เรียบร้อย หอมอบวันเทียนไหมเ้าะ”
“หอมสิ ลีบสวยน่าเอ็นูทีเียว”
“โหลนี้ทั้โหลอมอบให้นาำนัลเหล่าวิเสทไ้ิมัน เห็น้อมอสนอสนในั”
“ที่นี่มีแ่นมพันอหรือนมวน ประิษ์ประอยนั้นมีแ่เราระมั”ัวราพูวามริแ่ึ่เียวแล้วหยิบนมลีบให้นาำนัลนาละิ้นให้ไ้ลอ “เอ้า ลอูเสียหน่อย”
“อบพะทัยเพะ”
“ยัเหลือเวลาเือบรึ่ั่วยาม เราไปที่ำหนั่อน”
“เ้า่ะ”
ทั้สอนาลับมาถึำหนั็นั่ร้อยมาลัยรอเวลา มาลัยเลียวที่ร้อยล้ายมาลัยลมแ่มีลวลายยาวเป็นเลียวเป็นไม่แแถว้วยวามำนาึทำให้นาร้อยมาลัยไ้เร็วแ่ยัวามปราีามไม่้ำแม้แ่น้อย
“เรียบร้อย”
“เสร็ทันสำรับพอี มาล้ามือแล้วิน้าเถิ”
“เ้า่ะ น้าหิ”
“มิ้อัวลว่าน้าหรือเ้าัโนวายาในสำรับอาหารอ เพราะนาพวนี้อบแอบิม”ัวราเอ่ยแล้นาำนัลอนนพวนาโอรว “ินเถิ”
เวลาบ่ายปัทมาไ้อลาัวราลับแ่นาไม่ไ้บอว่าไปไหนแห่หนใ ัวราที่มาส่ปัทมาที่หน้าประูมอหลานสาวนโที่เหาะึ้นฟ้าไป้วยวามเป็นห่วนสุสายา่อนัลับเ้าไป
“หลานสาว้าพวเ้าิว่าอย่าไร”
“ามเพะ ามมา้วย”นาพัอบ
“นาามที่สุแล้วในบรรา ๗ นา แ่รันา่า… ทรห… ระมันะ”
------------
๒๒ ุมภาพันธ์ ๒๕๖๔
สวัสี่ะ ทุท่านที่หลเ้ามา ไรท์พยามยามบรรยายเท่าที่ะทำไ้ในอนนี้ เนื่อาอาาศเปลี่ยนแปลเี๋ยวร้อนเี๋ยวหนาว บาืนนอนไม่หลับทำให้นอนึและื่นเ้าไรท์เลยป่วยนไ้ อพั่อนนะ
ความคิดเห็น