This Time I Will Make You Happy

“เขาไม่ชอบชั้นแล้วหรอ”

ทุกๆครั้งที่ชั้นตื่นนอนคำพูดเหล่านี้มักจะอยู่ในหัวของชั้นซ้ำๆ ชีวิตหลังแต่งงานของชั้นก็มีความสุขเหมือนคู่อื่นๆแต่เมื่อไม่นานมานี้สามีชั้นทำตัวแปลกๆ ทั้งคุยกับชั้นน้อยลง ถามคำตอบคำ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป เขาไม่รักชั้นแล้วหรอ

 วันที่ 25 พฤษภาคม ปี 3500 เมืองหลวง

“อืม……เช้าแล้วหรอเนี่ย”

ณ บ้านหลังโตหลังหนึ่งเวลา 08:00 น. เสียงนาฬิกาปลุกได้ดังระงบไปทั่วห้องนอน บนเตียงได้มีหญิงสาวที่พึ่งตื่นจากการนอนหลับในค่ำคืนที่ผ่านมา หลังจากเธอตื่นเธอได้้จัดเตียงให้เป็นระเบียบและเดินมายังห้องนั่งเล่นพร้อมกับเปิดข่าวทิ้งไว้แล้วไปห้องครัวเพื่อทำเตรียมอาหารเช้า

“ข่าวประจำวันที่ 25 พฤษภาคม ปี 3505 เมื่อเวลา 03:00 น.ที่ผ่านมา ทางสมาคมฮีโร่ได้รับแจ้งข่าวว่าได้มีกลุ่มมอนส์เตอร์ระดับดาวเหลืองจำนวน 500 ตัวได้ปรากฎตัวขึ้นทางทิศเหนือ ระดับดาวส้มจำนวน 300 ตัวทางทิศใต้ ระดับดาวแดงจำนวน 100 ตัวทางทิศตะวันออก ระดับดาวดำจำนวน 10 ตัวทางทิศตะวันตกหลังจากทางสมาคมฮีโร่ได้รับแจ้งข่าวจึงได้ส่งฮีโร่ไปประจำแต่ละจุด ทางทิศเหนือได้ส่งฮีโร่ลำดับที่ 5 พร้อมทหารอีกจำนวน 250 นาย ทางทิศใต้ได้ส่งฮีโร่ลำดับที่ 4 พร้อมทหารอีกจำนวน 300 นาย ทางทิศตะวันออกได้ส่งฮีโร่ลำดับที่ 3 พร้อมทหารอีกจำนวน 400 นายและทางทิศตะวันตกได้ส่งฮีโร่ลำดับที่ 2 พร้อมทหารอีกจำนวน 500 นาย หลังจากกองหนุนได้ถึงจุดประจำการก็ได้เปิดฉากโจมตีกลุ่มมอนส์เตอร์เหล่านั้นจนสามารถเอาชนะได้ในที่สุด แต่น่าแปลกที่กลุ่มมอนส์เตอร์ไม่ทำการตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น”

หญิงสาวได้ฟังข่าวนี้พร้อมกับเตรียมอาหารเช้าไปด้วย หญิงสาวคนนี้ชื่อ “เกรซ” หญิงสาวที่หน้าตาสะสวย รูปร่างผอมบาง เธอได้แต่งงานมาแล้ว 5 ปีแต่ชีวิตหลังแต่งงานของเธอกลับไม่มีความสุขเลย เกรซได้ฟังข่าวพร้อมกับรับประทานอาหารเช้าไปด้วย

“ทำไมช่วงนี้มอนส์เตอร์ปรากฎตัวบ่อยจัง”

หลังจากนั้นไม่นานประตูห้องแต่งตัวของบ้านก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับมีขายคนหนึ่งเดิินออกมา

“เธอตื่นแล้วหรอ”

“อ่า ชั้นตื่นแล้ว”

ชายคนที่เดินออกจากห้องแต่งตัวชื่อว่า “เลียม” เป็นสามีของเกรซและเป็นชายที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นฮีโร่ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก รูปร่างสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อและหน้าต่อดี

“กลุ่มมอนส์เตอร์ปรากฎตัวออกมาคุณไม่ไปหรอ”

“ชั้นก็อยากไปนะ แต่ประธานสมาคมฮีโร่เรียกตัวชั้นไปที่สมาคมฮีโร่น่ะ จะคุยเรื่องที่ช่วงนี้กลุ่มมอนส์เตอร์ออกมาบ่อยผิดปกติ”

“ก็จริงนะช่วงนี้ออกมาบ่อยจริงๆ………คุณจะกินข้าวเช้าก่อนไปไหม”

“น่าจะไม่นะ เพราะนี่เป็นเรื่องด่วนมาก”

“จะไม่กินหน่อยหรอ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรานะ ชั้นมีเรื่องอยากคุยกับคุณเยอะเลยนะ”

“เอาไว้เย็นนี้แล้วกันนะ…….ชั้นต้องไปแล้ว”

“งะ…งั้นหรอ เดินทางปลอดภัยนะ”

“ชั้นสัญญา เย็นนี้ชั้นจะมานั่งคุยกับเธอและนั่งตอบคำถามทุกคำถามที่เธอถามมา”

“จริงหรอ…..แล้วชั้นจะรอนะ เดินทางปลอดภัยนะ”

“อ่า เจอกันเย็นนี้นะ”

เลียมได้ออกจากบ้านและได้เดินทางไปสมาคมฮีโร่ ทิ้งไว้ให้เกรซอยู่ในบ้านเพียงลำพัง

“ดีละ!!! เขาเป็นบอกเองว่าจะตอบทุกอย่างที่ชั้นถาม ชั้นจะได้ถามสักทีว่าทำไมช่วงนี้เขาถึงคุยกับชั้นน้อยลง ชั้นจะถามให้ละเอียดยิบเลย”

ณ สมาคมคมฮีโร่

ห้องประธานสมาคมเลียมได้พูดคุยกับสมาคมฮีโร่ถึงเรื่องที่ช่วงนี้มอนส์เตอร์ปรากฎตัวบ่อยๆ

“เลียม นายคิดว่าไง ทำไมช่วงนี้มอนส์เตอร์ถึงได้ปรากฎตัวบ่อย”

“ไม่รู้เหมือนกัน ชั้นก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเหมือนกัน แต่ถ้าดูจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเร็วๆนี้ ทุกๆครั้งที่มีกลุ่มมอนส์เตอร์ปรากฎตัว มักจะปรากฎแต่จุดเดิมและปรากฎมาไม่ต่ำกว่า 100 ตัวเหมือนมันกำลังทดลองทำอะไรสักอย่าง แล้วนายล่ะ “ดอน” มีความคิดเห็นอะไรบ้าง”

ดอนประธานสมาคมฮีโร่ ชายผู้ที่ติดอันดับอยู่ใน 10 ฮีโร่ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก เขาเป็นประธานสมาคมที่เก่งการบริหาร การวางแผนกลยุทธ์และเป็นชายที่มีความรู้อยู่มากมายจนได้ฉายาว่า “ห้องสมุดเคลื่อนที่”

“จากที่ชั้นดูเหมือนมันกำลังทำพิธีกรรมอะไรสักอย่าง”

“พิธีกรรมหรอ แล้วพิธีกรรมอะไรกัน”

“รอเดี๋ยวนะ…..ชั้นบังเอิญเจอหนังสือพิธีกรรมของมอนส์เตอร์ จากมอนส์เตอร์พ่อมดระดับดาวดำที่ชั้นฆ่าไป ในนี้น่าจะมีพิธีกรรมต่างๆเขียนเอาไว้ ชั้นหวังว่าจะมีเขียนเกี่ยวกับสิ่งมอนส์เตอร์ตอนนี้กำลังทำนะ ขอเปิดดูก่อนนะ”

“รบกวนด้วยนะ”

หลังจากดอนได้เปิดหนังสืออยู่พักนึง ดอนก็ได้เจอกับสิ่งที่หา

“เจอแล้วล่ะ”

“เจอแล้วหรอ ในหนังสือเขียนไว้ว่ายังไงบ้าง”

“พิธีกรรมนี้เรียกว่า “เปิดประตูวันสิ้นโลก” เป็นพิธีกรรมที่จะอัญเชิญกลุ่มมอนส์เตอร์ปรากฎตัวที่ทิศทั้งสี่ของโลกและสังเวยตัวเองเพื่อเปิดประตูวันสิ้นโลก หลังจากประตูวันสิ้นโลกถูกเปิดออกจะอัญเชิญ “ราชาปีศาจเรจ” มาจุติบนโลกมนุษย์”

“ว่าไงนะ!!!!!”

หลังจากดอนอ่านเสร็จท้องฟ้าทั้งโลกก็ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงและตรงใจกลางเมืองก็ได้ปรากฎประตูบ้านใหญ่สีแดงที่ดูน่าสะพรึงกลัวและบนประตูได้มีการสลักชื่อไว้ว่าประตูวันสิ้นโลก

“นั่นประตูวันสิิ้นโลก………ดอน!!!!! ประกาศเหตุฉุกเฉินให้ชาวเมืองทุกคนรู้เดี๋ยวนี้และอพยพชาวเมืองออกไปให้ห่างจากเมืองหลวงเดี๋ยวนี้!!!!!”

“เข้าใจแล้ว แล้วนายจะทำอะไรล่ะ”

“ชั้นจะไปเผชิญหน้ากับราชาปีศาจ”

เลียมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เป็นกังวลและโกรธในเวลาเดียวกัน หลังจากที่เลียมพูดจบเลียมก็ได้วาปไปโผล่หน้าประตูวันสิ้นโลก ดอนที่เห็นอย่างนั้นก็ได้ทำตามที่เลียมบอกได้ประกาศเหตุฉุกเฉินให้ชาวเมืองได้รู้

“ประกาศฉุกเฉินจากทางสมาคมฮีโร่ ขอให้ชาวเมืองทุกคนอพยพออกห่างจากเมืองหลวง ขอย้ำขอให้ชาวเมืองทุกคนอพยพออกห่างจากเมืองหลวงโดยด่วน”

หลังจากทางสมาคมฮีโร่ได้ประกาศเหตุฉุกเฉิน เมืองหลวงก็ได้ตกอยู่ในความวุ่นวาย ชาวเมืองแต่ละคนรีบอพยพออกจากเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นานประตูวันสิ้นโลกก็ได้เปิดออก เลียมได้เตรียมท่าพร้อมสู้ หลังจากประตูได้ถูกเปิดออก ก็ได้มีจิตสังหารแผ่ออกมาจากประตู เลียมก็ได้แผ่จิตสังหารกลับโดยทันที

“โอ้โห สามารถต้านจิตสังหารของข้าไม่พอ ยังส่งจิตสังหารกลับมาหาข้าอีก มีแค่คนเดียวที่กล้าทำแบบนี้ แกเองสินะเลียม”

“ราชาปีศาจ…เรจ”

ราชาปีศาจเรจ เป็นผู้นำของเหล่ามอนส์เตอร์ รูปร่างเป็นมนุษย์แต่กลิ่นอายที่ปล่อยออกมามีแต่กลิ่นคาวเลือด    ตัวสูงโปร่ง ดวงตาสีม่วง

“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เราสู้กันล่าสุดก็เมื่อ 3 ปีก่อนสินะเลียม”

“อ่า เป็นการต่อสู้ที่ชั้นไม่มีทางลืมเลย เพราะครั้งล่าสุดที่เราสู้กันแกได้ร่าย “คำสาป” ให้แก่ชั้น”

“เป็นคำสาปที่ดีเลยใช่ไหมล่ะ”

“ดีจนชั้นอยากจะฆ่านายเลย”

หลังจากเลียมพูดเสร็จทั้งสองคนก็ได้ปะทะกัน แต่ละครั้งที่ทั้งสองคนได้ปะทะกันจะสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน เป็นการต่อสู้ของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของมนุษย์และผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของมอนส์เตอร์

ทางบ้านของเลียมกับเกรซ หลังจากเกรซได้ยินเสียงประกาศเหตุฉุกเฉินจากสมาคมฮีโร่ เกรซก็ได้เตรียมอพยพเหมือนกัน 

“เหตุฉุกเฉินอะไรกันที่ทำให้คนทั้งเมืองตกอยู่ในสถานการณ์ที่วุ่นวายได้ขนาดนี้”

ในขณะที่เกรซกำลังเก็บของอยู่นั้นเอง ก็ได้มีมอนส์เตอร์ปรากฎอยู่รอบๆบ้าน เป็นระดับดาวดำทั้งหมด

“อะไรกัน ทำไมมอนส์เตอร์ถึงปรากฎรอบๆบ้านชั้นล่ะ!!! ชั้นต้องรีบโทรบอกเลียม”

ในขณะที่เกรซกำลังจะโทรหาเลียม มอนส์เตอร์ก็ได้บุกพังบ้านเข้ามาในตัวบ้านและพุ่งตัวเข้าหาตัวเกรซทันที

ทางด้านเลียมที่กำลังต่อสู้อยู่ ก็ได้มีเสียงโทรเข้ามา หลังจากเลียมได้เห็นว่าคนที่โทรมาคือเกรซจึงรับสาย เสียงของเกรซที่ดังมาจากโทรศัพท์ดูแผ่วเบาและเสียงสั่น

“เกรซ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!!!!!”

“ละ…เลียม ทะ…ที่บ้านของเรา”

เกรซยังพูดไม่จบประโยค โทรศัพท์ก็ได้ตัดสายไปก่อน

“เกรซ!!! เกรซ!!!!!”

“ดูเหมือนว่าลูกสมุนของข้า จะทำสำเร็จแล้วสิินะ”

“ทำสำเร็จ? ทำอะไรสำเร็จ แกทำอะไรกับเกรซกันแน่!!!!!”

“เป้าหมายที่ชั้นยอมสังเวยลูกสมุนของชั้นเพื่อเปิดประตูวันสิ้นโลกนั้น ก็คือมาเพื่อฆ่าภรรยาของนายไง”

“วะ…ว่าไงนะ”

เลียมตกอยู่ในอาการช็อก หลังจากนั้นเลียมก็ตั้งสติได้หลังจากตั้งสติได้เลียมก็ได้พุ่งไปยังหาของตัวเองทันทีด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ หลังจากที่เลียมถึงบ้านของตนสภาพที่เห็นก็คือร่างของเกรซที่หายใจรวยริน ร่างชุ่มไปด้วยเลือดและรอยช้ำจากการถูกรุ่มทำร้ายจากมอนส์เตอร์ระดับดาบดำ

“เกรซ เกรซ ทำใจดีๆไว้ เกรซ!!!”

“ละ…เลียมในที่สุด คะ…คุณก็มาชั้นรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมา”

“เกรซ ผมอยู่นี่แล้ว เพราะงั้นแข็งใจไว้นะ ผมจะรักษาคุณเดี๋ยวนี้แหละ”

“ม…ไม่ต้องแล้วเลียม บาดแผลหนักเกินไปที่คุณจะรักษา คะ…คุณไม่เก่งเรื่องการรักษาด้วย แถมมันจะเปลืองพลังคุณเปล่าๆ”

“เกรซ ไม่ต้องพูดแล้ว ต่อให้มันจะเปลืองพลังผมก็จะรักษาคุณ เพราะงั้นอดทนไว้นะ”

“ชะ…ชั้นมีหลายเรื่องเลยที่อยากจะคุยกับคะ…คุณในวันนี้”

เลียมลงมือรักษาเกรซสุดกำลังถึงแม้ตัวเองจะไม่เก่งเรื่องการรักษาเลยก็ตาม เกรซเริ่มตัวซีดเนื่องจากเสียเลือดเป็นจำนวนมากและเริ่มหายใจช้าลง 

“เกรซ แข็งใจไว้ เกรซผมรักคุณนะ ผมจะไม่ยอมเสียคุณไปเด็ดขาด คุณเป็นผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจ คุณคือคนที่ผมสาบานว่าจะอยู่กับคุณตลอดไป เพราะงั้นแข็งใจไว้นะ”

“คะ…คำถามที่ชั้นจะถามคุณในวันนี้ค…คือคุณยังรักชั้นอยู่ไหม ดะ…ดูเหมือนชั้นจะได้คำตอบแล้ว ชั้นก็รักคุณเหมือนกันเลียมคุณคือผู้ชายที่ชั้นอยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

น้ำตาได้ไหลรินออกมาจากตาของชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก เขาเป็นคนที่ไม่หลั่งน้ำตาง่ายๆแต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษทำให้ชายที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร็งที่สุดในโลกต้องหลั่งน้ำตา

“เกรซ เกรซ ขอร้องล่ะ อยู่กับชั้นนะ ขอร้องล่ะ”

“ชะ…ชั้นอยากจะใช้เวลากับคุณมากกว่านี้ตะ…แต่ดูเหมือนชั้นจะไม่มีโอกาสนั้นแล้ว เลียมชั้นรักคุณ”

หลังสิ้นประโยคเกรซก็ได้เสียชีวิตลง ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาหลังจากเกรซเสียชีวิตเหมือนเป็นฝนบอกลา ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกลงมาได้มีเสียงหนึ่งที่ดังกว่าเสียงฝนคือเสียงร้องไห้ครวญครางของชายที่ได้สูญเสียภรรยาอันเป็นที่่รักของตนไป เป็นเสียงร้องไห้ที่ดูเจ็บปวดมาก หลังจากเวลาผ่านไปสักพักราชาปีศาจกับลูกสมุนก็ได้มาที่ๆเลียมอยู่ เลียมสังเกตุเห็นราชาปีศาจจึงถามไปว่า

“ทำแบบนี้ทำไม แค่คำสาปที่แกให้มาก็แย่พอแล้ว ทำแบบนี้อีกทำไม”

“ทำแบบนี้ทำไมหรอ คำตอบมันง่ายมากๆเลยล่ะเพราะข้าอยากเห็นหน้าที่สิ้นหวังของแกไงล่ะ ใบหน้าที่สิ้นหวังหลังจากสูญเสียภรรยาอันเป็นที่รักไป น้ำเสียงที่เจ็บปวด แค่คิดก็สนุกแล้ว”

“เหตุผลแค่นี้เองหรอ ถึงทำให้แก้ทำแบบนี้”

“ก็เพราะเหตุผลแค่นี้แหละ ถึงได้ทำไง!!!!!”

“เข้าใจแล้ว……..เกรซคุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ หลังจากผมจัดการเรื่องนี้เสร็จผมจะตามคุณไป”

หลังจากเลียมพูดเสร็จเลียมก็ค่อยว่างร่างไร้วิญญาณของเกรซไว้ในที่ปลอดภัย

“เอาล่ะ…..เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ ชั้นไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ชั้นจะรีบๆฆ่าแกแล้วไปหาเกรซ”

หลังจากเลียมพูดจบบรรยากาศรอบตัวเขาก็ได้เปลี่ยนไป จากบรรยากาศที่ดูเงียบสงบ ก็เปลี่ยนเป็นบรรยากาศที่ดูน่าสะพรึงกลัว และปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงจนสามารถฆ่ามอนส์เตอร์ที่ตามมากับราชาปีศาจได้

“เข้ามาเลย”

หลังจากเลียมพูดจบก็ได้ทุ่มสุดตัวเข้าปะทะกับราชาปีศาจโดยที่ไม่กลัวตาย

“ที่นี่ที่ไหนกัน”

เกรซรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในที่ที่มืดมิดมีแต่ความมืดปกคลุม หลังจากนั้นก็ได้มีเสียงพูดดังมาจากที่ไหนสักแห่ง

“เกรซ เธอรู้สึกเสียดายความสัมพันธ์ของเธอกับเลียมไหม”

“นั่นใครกันใครกำลังพูด”

“ชั้นเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือคำถามที่ชั้นถามเธอเมื่อสักครู่”

"เสียดายความสัมพันธ์ของชั้นกับเลียมไหมนั่นนะหรอ…..เสียดายสิ เสียดายมากๆด้วย ชั้นอยากจะคุยกับเขามากกว่านี้ อยากอยู่กับเขามากกว่านี้ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างเลยที่ชั้นอยากทำกับเขา ชั้นเสียดายจริงๆ

เกรซพูดไปด้วยพร้อมกับหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจไปด้วย

“งั้นชั้นจะให้โอกาสเธอในการใช้เวลาอยู่กับเขามากขึ้น”

“วะ…ว่าไงนะ”

“เวลามีไม่มาก ชั้นจะส่งเธอไปหาเขาเดี๋ยวนี้แหละ ขอให้โชคดีนะ”

“ด…เดี๋ยวก่อน”

“รอบนี้ทำให้สำเร็จนะ ฝากด้วยนะเกรซ”

หลังจากบุคคลปริศนาได้พูดจบ เกรซก็ได้ถูกห้วงมิติดูดไปและภายในวินาทีนั้นเกรซได้เห็นใบหน้าบุคคลปริศนาซึ่งใบหน้าที่เธอเห็นก็คือตัวเธอเอง หลังจากนั้นเกรซก็สลบไป

“คุณเกรซ คุณเกรซ คุณเกรซ ตื่นสิครับได้เวลาไปเรียนคลาสต่อไปแล้ว”

เสียงชายคนหนึ่งที่คุ้นเคยได้ปลุกให้เกรซฟื้นจากการสลบ คนที่ปลุกเกรซขึ้นมาก็คือชายที่เกรซคุ้นเคย ชายที่เกรซรักมากที่สุด

“ละ…เลียม เลียม!!!!!”

เกรซได้พุ่งเข้ากอดเลียมทันทีที่เกรซเห็นเลียมแต่เลียมกลับมีอาการเขินอาย ทำตัวลุกลี้ลุกลน

“คะ…คุณเกรซ ใจเย็นๆก่อน เราอยู่ที่มหาลัยกันนะและเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ อยู่ๆก็พุ่งเข้ากอดผมผมอายนะ”

พอเกรซตั้งสติได้เกรซก็ตั้งใจสังเกตุเลียมกับสังเกตุสถานที่ที่เธออยู่กลับพบว่าเลียมดูเด็กลงสถานที่ก็เป็นสถานที่ที่เกรซคุ้นเคยก็คือมหาวิทยาลัย 

“ละ เลียมตอนนี้เราอยู่ที่ไหน ทำไมถึงมาอยู่มหาลัยได้ ทำไมชั้นยังไม่ตาย”

“ผมไม่เข้าใจว่าคุณเกรซหมายถึงอะไร แต่อย่างแรกคุณเกรซยังไม่ตายคุณเกรซแค่หลับในห้อง อย่างที่สองเราอยู่มหาลัย อย่างสุดท้ายทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าเราคือนักศึกษาไง”

“ดะ…เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้คุณพูดว่ามหาลัยใช่ไหม ตะ…ตอนนี้เราอยู่ปีอะไร”

“วันนี้ถามแปลกๆเยอะเลยนะครับ ก็ต้องปี 3490 ไงครับ”

พอเกรซได้ยินคำตอบเกรซก็อึ้งกับคำตอบที่ได้ยินไปสักพักจนเกรซคิดได้

“นี่เราย้อนอดีตกลับมาหรอเนี่ยยย!!!”

ติดตามตอนต่อไป…..