ปี่อั้นเหนียงจื่อ

ลำดับตอนที่ #9 : ท่านมารร่วมงานมงคล

ปี่อั้นยังไม่ทันมองให้เต็มตาว่าผู้ที่มาใหม่คือใคร นางก็โดนบุคคลปริศนาล็อกคอปิดปากแล้วลากนางออกไปทางหน้าต่างของห้องนอน แม้แต่เสียงร้องสักเเอะ นางก็ยังไม่ได้ร้อง

ข้าชักจะดวงซวยเกินไปแล้วนะ แต่คิดไปคิดมา ไอคนที่มันชอบล็อกคอลากกับพื้นไปแบบป่าเถื่อนก็คงมีแค่คนเดียว ท่านมารเฉิงม่อ

ว่าแล้วนางก็อยากจะกรอกตามองบน ท่านช่วยรักถนอมสตรีสักนิดจะได้หรือไม่? ถึงว่าทำไมไม่มีใครเอา ฮึ!

เฉิงม่อลากนางเหมือนลากหมูตัวนึงกำลังจะเอาไปฆ่า พอถึงด้านข้างเรือน เขาก็ปล่อยมือจากปากนาง

นางถึงกลับใช้ลิ้นเลียมือเขา! เฉิงม่อเอามือเช็ดกับเสื้อนางด้วยความรังเกียจ

"…"

ปี่อั้นที่โดนลากเหมือนหมูขึ้นเขียงมาแล้วรอบนึงจู่ๆ ก็ใจกล้า มือเรียวข้างซ้ายคว้าปลายหางม้าสูงของเฉิงม่อแล้วออกแรงกระชาก

เฉิงม่อสูดปากซี๊ด มองนางตาขวาง "เจ็บ!"

ปี่อั้นเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าหล่อก็อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย นางแค่นเสียงขึ้นจมูก "รู้ซะมั่งว่าข้าก็เจ็บเป็น!"

เฉิงม่อโดนคำพูดของนางจนโทสะพุ่งปรี๊ด จัดการขัดขาปี่อั้นให้ล้มลง ปี่อั้นเองก็ไม่ยอม ยื่นมือมาบีบคอเขา

สุ่ยเซียนถูกเสียงความเคลื่อนไหวจากภายนอกดึงดูดความสนใจ นางถือตะเกียงสลักลายออกมาดู

ปี่อั้นกับเฉิงม่อเห็นดังนั้นก็ต่างคนต่างบีบคอของกันและกันพลิกตัวหมุนติ้วๆ ไปหลบหลังพุ่มไม้นึงในสวน

รอจนเสียงปิดประตูดังขึ้น พวกเขาถึงได้ลุกขึ้นมานั่งบนพื้นดีๆ

"เมื่อกี้ปากเจ้าโดนหน้าเปิ่นจั้วแล้ว" ว่าพลางเอามือลูบบริเวณแก้ม

ปี่อั้นเองก็โต้กลับ "เมื่อกี้ปากท่านก็โดนปากข้าเหมือนกันแหล่ะ"

กู่จิงมาพบเจ้านายทั้งสองในสภาพไม่จืดเลย จึงช่วยพยุงเฉิงม่อก่อนจะช่วยประคองปี่อั้นลุกจากพุ่มไม้ มือก็ปัดเศษใบไม้พลางเอ่ยถาม "นายท่านไปทำอะไรมาขอรับ"

เฉิงม่อปรายตามองนางแวบนึง ก่อนตอบ "โดนหมากัดมา"

สรุปแล้ว ปี่อั้นไม่ได้อะไรกลับไปเลย เพียงแค่เปลี่ยนที่สู้กับท่านมารจากเตียงนอนเป็นสวนข้างเรือนของสุ่ยเซียนเซียนจื่อเท่านั้น

วันมงคลของตี้จวินกับสุ่ยเซียนเซียนจื่อมาถึงไวเหมือนโกหก

แขกที่มาในวันนี้เยอะกว่างานเลี้ยงครั้งที่แล้วไม่รู้กี่เท่า คิดว่าทุกคนต่างทยอยมาแสดงความยินดีหรือสอดส่องสถานการณ์เพื่อไปเป็นหัวข้อในการสนทนาครั้งต่อไปก็ไม่รู้

ถึงขนาดที่เฉิงเฉวียน น้องชายต่างมารดาของท่านมารยังมาด้วย

นอกจากเขาจะนั่งตำแหน่งข้างกายนาง เขายังพยักหน้านิดๆ พร้อมขยิบตาให้นางต่อหน้าต่อตาท่านมาร

นี่ท่านมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วใช่หรือไม่ ถ้าใช่ โปรดอย่าดึงข้าไปเกี่ยว ข้ายังไม่อยากเป็นของว่างสัตว์เลี้ยงของท่านมารตอนนี้

งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น ทุกคนต่างจับกลุ่มคุยกัน มีแค่ปี่อั้นเท่านั้นที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้า กินไปกินมาก็จิ้มเนื้อเป็ดหนึ่งชิ้นยื่นไปตรงปากเขา

"เป็นบ้าอะไร"

ชิ! มีคนป้อนให้ยังทำเป็นหยิ่ง กินเองแล้วกัน!

"ท่านจอมมาร ปี่อั้นเหนียงจื่อ"

ผู้ทักทายคือคู่หมั้นเจ้าภาพงานวันนี้ ตี้จวินอี่เฉินกับสุ่ยเซียนเซียนจื่อ พวกเขามาพร้อมกับถ้วยสุราในมือ

สาวใช้เข้ามารินสุราให้ ยังคงเป็นสุราหมักของสุ่ยเซียนเซียนจื่อ

ปี่อั้นเหลือบมองท่านมารรอบนึง เห็นท่าทางสงบนิ่งดั่งหินผาหรือไม่ก็ใจลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ นางก็มั่นใจว่าเขาคงไม่ห้ามอะไร

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วก็ปฏิเสธเซียนจื่อไปรอบหนึ่ง หากครั้งนี้ปฏิเสธอีก ท่านมารไม่ต้องพกหัวกลับไปปรภพแล้ว นางจึงไม่ได้ปฏิเสธอีก

ในจังหวะที่นางกำลังจะยกดื่มอยู่นั่นเอง จู่ๆ ท่านมารก็เกิดเป็นบ้าอะไรไม่รู้ คว้าท้ายทอยนางหันไปมองหน้าเขาพร้อมพูดเสียงต่ำว่า "ห้ามดื่ม"

ปี่อั้นมองบน เรื่องอะไรเขาพูดแล้วข้าต้องฟัง

"ท่านเป็นพ่อข้ารึไง"

"เปิ่นจั้วเป็นสามีเจ้า"

"..."

ปี่อั้นไม่สนใจคำคัดค้านของท่านมาร ยกถ้วยกรอกปากในครั้งเดียว สุราไหลลงคอไ

จนแล้วจนรอดนางก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรนอกจากใบหน้าแดง เฉิงม่อก็มั่นใจในการสันนิษฐาน

ตี้จวินหลังจากคารวะจอกสุราพอเป็นพิธีก็จากไป ทิ้งสุ่ยเซียนให้อยู่ที่เดิม นางไม่ถือสา รินสุราอีกจอกยื่นให้ปี่อั้น คราวนี้สุราในจอกกลับหกออกมาเลอะชุดที่ปี่อั้นสวมอยู่

"ขออภัย มือข้าอ่อนแรง ข้าจะพาเหนียงจื่อไปเปลี่ยนชุดที่เรือนข้า"

เฉิงม่อยังคงคว้าท้ายทอยนางไปสั่งการบางอย่าง "อย่าไปเปิดเสื้อโชว์เนื้อหนังให้ใครดู กับแม่นางคนอื่นก็ไม่ได้ เปิ่นจั้วยังไม่เห็นใครก็ห้ามเห็นก่อน"

ประโยคหลังเขาพูดเสียงแผ่ว แต่เสียดายที่หูปี่อั้นดีมาก นางยกยิ้มก่อนหุบลงทันที

"ไอหื่น"

เส้นเลือดที่ขมับของท่านมารเต้นตุบๆ

ปี่อั้นไม่รอช้าก้าวอาดๆ ตามสุ่ยเซียนเซียนจื่อไป นางไม่ได้เข้าไปกับปี่อั้นด้วยแต่รออยู่ข้างนอก หากมีเรื่องอะไรก็ตะโกนบอกนางได้ทันที

ปี่อั้นจัดการไล่สาวใช้ทุกคนออกจากห้อง เหลือไว้แค่กู่หลันเอาไว้คอยสอดส่องสถานการณ์รอบด้าน

นางรู้สึกถึงลมเย็นวูบนึง สมองนางแล่นเร็วจี๋ อย่าบอกว่านะสวรรค์ก็มีผีกับเขาด้วย? คิดได้แล้วขนก็ลุกขึ้นยืนเป็นการยืนยันในความคิด

มีมือเย็นกระชากตัวนางจนชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ปี่อั้นเงยหน้ามองสิ่งที่ตัวเองชนพร้อมลูบจมูก จมูกข้าก็ไม่ค่อยจะมี ชนไปคราวนี้จมูกข้าไม่แบนเลยรึไง

เบื้องหน้านางคือท่านมารที่ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังก้มหน้าจ้องหน้านางด้วยสายตาที่เรียกได้ว่า 'เจ้าลองร้องสิ เปิ่นจั้วจะปาดคอเจ้าทันที'

"อย่าถาม เปิ่นจั้วกลัวเจ้าก่อเรื่อง"

"อ๋อ" ว่าแล้วนางก็ควรพูดอะไรสักหน่อย "ท่านช่วยหลบไปยืนตรงโน่นแล้วปิดตาจะได้หรือไม่? คือข้าจะเปลี่ยนชุด ท่านคงไม่จ้องข้าเปลี่ยนชุดหรอก...มั้ง" นางเองก็ไม่แน่ใจว่ารสนิยมของท่านมารเป็นแบบไหน

"รีบ" เฉิงม่อไม่ได้จากไปไหน แค่หันหลังเอาตัวบังนางมิด ปี่อั้นไม่ไว้ใจหันกลับมามองบ่อยๆ พอหันมารอบที่ห้า นางก็ร้องโอ้ย

"เป็นอะไรอีก"

"ข้าเหมือนจะคอเคร็ด"

"ไม่ต้องขยันมองเปิ่นจั้ว ยามขึ้นเตียงมองมากหน่อยก็ได้แล้ว"

ปี่อั้นได้ยินคำพูดพวกนี้จนมีภูมิต้านทานแล้วจึงไม่ได้หูแดงแต่อย่างใด กลับกันอุณหภูมิในร่างกายค่อยๆ สูงขึ้น ก่อนจะพูดอย่างแผ่วเบา "เสร็จแล้ว"

เฉิงม่อหันหน้ากลับมาพร้อมกับสั่งนาง "ไปเอาของมา"

"แล้วทำไมท่านไม่ไปเอาเองเล่า ท่านก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน"

"หยิบของสตรีอื่น เจ้ายังทนดูไหว?"

ช่างเถอะ มันก็ไม่ดีจริงๆ นั่นแหล่ะ

ไม่รอช้า ปี่อั้นหยิบกล่องสลักลายที่เหมือนของนางเปี๊ยบอย่างกับแกะมาเปิดดู ข้างในถึงกลับใส่...โคมไฟดอกปี่อั้น!?

แสดงว่าสายลับที่ท่านมารจับได้ในบ่อจระเข้คราวก่อนเป็นคนของสุ่ยเซียนเซียนจื่อส่งมาหรือ? แล้วนางจะทำอะไรข้า?

ประตูเปิดออก ตามมาด้วยเสียงใสกังวาลทว่าหนักแน่น "ปี่อั้นเหนียงจื่อ เจ้าคิดทำสิ่งใด"

...

เอาละครับ พี่น้อง ปี่อั้นจะโดนจับได้ไหม