ปี่อั้นเหนียงจื่อ

ลำดับตอนที่ #6 : ท่านมารไม่ถูกใจชุดข้า

"ใช้นางแล้วกัน"

ปี่อั้นชี้หน้าตัวเอง เดี๋ยวก่อน ใช้งานอะไร ข้ายังไม่รู้เรื่องเลย

เนื่องจากภาพลักษณ์ของท่านจอมมารที่ต้องคีพลุคเป็นท่านจอมมารผู้เย็นชาไม่พูดมาก กู่จิงจึงออกมาอธิบายแทน

"เหนียงจื่อ นายท่านอยากให้ท่านใช้โอกาสไปงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครั้งนี้ลอบไปเป็นสายสืบของพวกเรา"

ปี่อั้นกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง เสียงทุ้มแหบแห้งของคนป่วยก็ดึงขึ้นมาซะก่อน

"ที่นี่หมดหน้าที่ของเจ้าแล้ว ไปซะ"

เชอะ ใช้งานข้าเสร็จก็ถีบหัวส่งเชียวนะ

ปี่อั้นพากู่หลันกลับเรือนในใจคิดถึงเรื่องที่มีคนหมายหัวนางไว้ นี่นางเนื้อหอมขนาดนี้เชียว? แต่ก็ไม่แปลก นางออกจะสวยน่ารักสดใส ใครเห็นแล้วไม่ชอบสิถึงแปลก

"นางจะไหวแน่นะขอรับ"

"นอกจากนางแล้วเปิ่นจั้วไม่ไว้ใจใครอื่น" ลำพังแค่นางมาดูแล เขาก็ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรแล้ว

"ท่านพ่อตาของนายท่านขอเข้าพบขอรับ"

เขาตอบรับในลำคอ

"นายท่าน" 

"ไม่ต้องมากพิธี ท่านพ่อตา"

ท่านพ่อตากับจอมมาร เจ้าสบตาข้า ข้าสบตาเจ้า ไม่มีผู้ใดเริ่มบทสนทนาก่อน

สักพักเสียงถอนหายใจดังขึ้น

"ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนฉลาด"

เฉิงม่อเงียบ รอดูท่าทีคนตรงหน้า

"ลูกสาวข้าคนนี้ไม่ธรรมดา คงรบกวนนายท่านดูแลเป็นพิเศษแล้ว"

ลูกสาวคนนี้ของเจ้าแน่นอนว่าไม่ธรรมดา ถึงขนาดผลักเปิ่นจั้วเป็นฝ่ายรับได้ จะเป็นเหนียงจื่อธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร

"เปิ่นจั้วย่อมดูแลนางเป็นพิเศษ ท่านพ่อตาไม่มีเรื่องอื่นจะพูดแล้ว?"

สายตาแน่วแน่ เม้มปากนิดๆ คาดว่าต่อให้ง้างปากก็คงไม่ยอมพูด

ไม่เป็นไร วันหน้าเปิ่นจั้วย่อมมีวิธีให้เขาสารภาพออกมาเอง

"ท่านพักผ่อนให้มาก ข้าไม่รบกวนแล้ว"

เขาพยักหน้าน้อยๆ ให้กู่จิงส่งแขก

"กู่จิง ตั้งแต่วันนี้ไปส่งคนไปตกแต่งเรือนเยว่เย่ใหม่ซะ"

"เอาประมาณไหนขอรับ นายท่าน"

"ทุกอย่างที่ตำหนักนี้มี ที่เรือนเยว่เย่ต้องมี" นัยน์ตาสีดำเป็นประกาย

"นายท่านจะ..."

"ย้ายไปอยู่เรือนเยว่เย่"

และแล้วปี่อั้นก็โดนเสียงซ่อมโน่นรื้อนี่รบกวนคุณภาพการนอนของตัวเองมาหลายคืน จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่นางจะได้นอนตายตาหลับสักที

ฟังเสียงธรรมชาติ เสียงนก เสียงกรนนั่นสิ อา...สบายหูเสียจริง

เดี๋ยวนะ!? เสียงกรนมาจากไหน?

ปี่อั้นลืมตาคู่งาม ทั้งร่างแข็งทื่อในบัดดล

ท่านมารนอนกอดนางอยู่ แถมยังกรนกรอกหูนางประหนึ่งเสียงปลุกยามเช้า

นางใช้นิ้วชี้หน้าท่านมาร "ท่านมานอนที่เตียงข้าได้อย่างไร!"

เฉิงม่อขมวดคิ้ว แพขนตาขยับไปมา สุดท้ายก็ลืมตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน

"ก็ว่าใคร เสียงอย่างกับควายออกลูก ทั้งปรภพคงเป็นเจ้ายืนหนึ่ง"

"ท่านว่าใครเสียงเหมือนควายออกลูก พูดให้มันดีๆ นะ ตัวข้าเสียงใสอย่างกับนกน้อย"

"ให้เปิ่นจั้วตบเจ้าตื่นหรือไม่?"

ปี่อั้นคว้าหมอนฟาดท่านมารไม่ยั้ง "ท่านออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"อยากให้ออกไป? ถอนหมั้นสิ" ปลายเสียงติดขี้เล่นนิดๆ

"ฝันกลางวัน"

"เช่นนั้นเปิ่นจั้วคงต้องมานอนที่นี่กับเจ้าทุกคืน ทำเรื่องอย่างที่สามีภรรยาทำกัน"

พูดมาถึงช่วงหลัง ใบหูปี่อั้นก็แดงระเรื่อแล้ว

"ไปแต่งตัว"

"หา?"

กู่หลันเข้ามาพร้อมกับชุดในมือ "คารวะนายท่าน คุณหนู นี่เป็นชุดที่บ่าวเลือกสรรมาเองกับมือให้คุณหนูเอาไว้ใช้สำหรับงานเลี้ยงวันนี้เจ้าค่ะ"

เฉิงม่อนอนราบบนเตียง เอามือยันหัว "จัดหนักสักยกก่อนไปเป็นอย่างไร?" พร้อมกับเลิกคิ้วสูง

ปี่อั้นคว้าชุดปิดหน้าวิ่งพรวดออกจากห้อง

ฮึ ที่แท้นางก็แพ้มุกแบบนี้นี่เอง สบายเปิ่นจั้วแล้ว

เฉิงม่อรอจนหลับไปหนึ่งตื่น ปี่อั้นก็ปรากฎตัวพร้อมกับชุดที่...บางเบา แบบมองเห็นทะลุอวัยวะภายใน คิ้วหนาขมวดกัน เขาสังเกตเห็นปานบนไหล่นางแล้ว

เฉิงม่อเดินไปหิ้วคอเสื้อ ปากก็บ่น "แต่งตัวบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย บางก็บาง แค่มองก็เห็นถึงข้างในแล้ว ไปเปลี่ยน!"

"เฮ้ๆ ชุดข้าจะพังก็เพราะท่านนั่นแหล่ะ บุรุษอย่างพวกท่านจะไปเข้าใจความงามของชุดพวกนี้ได้อย่างไร

"คู่หมั้นของจอมมารต้องเป็นหน้าเป็นตาให้เผ่ามาร จะมานุ่งน้อยห่มน้อยเป็นนางรำได้อย่างไร" เขาเงียบไปสักพัก จรดสายตาที่ทำให้ขนแขนปี่อั้นลุกซู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า "หากเจ้ายังยืนยันจะใส่ชุดนี้ เปิ่นจั้วไม่รับประกันว่าจะหักห้ามใจไม่จับเจ้ากดตรงนี้ได้"

"กู่หลัน เปลี่ยนชุด!"

เฉิงม่อเผยยิ้มน้อยๆ

เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายชุด ในที่สุดก็ถูกใจท่านจอมมารสักที แต่ดูไม่ค่อยจะถูกใจปี่อั้นเท่าไหร่ นี่เป็นชุดสำหรับใส่หน้าหนาว แขนยาว ขายาว ปิดมิดถึงคอ แถมหนาเป็นพิเศษ เขากลับให้นางใส่ชุดนี้ในหน้าร้อน! 

สักวันนางจะทำให้เขาสยบใต้เท้านางให้ได้!

เฉิงม่อเองก็ไปเปลี่ยนชุดเพื่อไปร่วมงานเลี้ยงที่จัดขึ้นบนสวรรค์เช่นกัน

สวรรค์ที่หมายถึงสถานที่ ไม่ใช่คำอุทานแต่อย่างใด

งานเลี้ยงของบุรุษกับสตรีแยกกัน ปึ่อั้นพากู่หลันแยกไปงานเลี้ยงของสตรี มีเจ้าของงานมาต้อนรับด้วยตัวเอง ส่วนท่านมารเฉิงม่อพากู่จิงแยกไปอีกทาง มีตี้จวิน หรือ 'อี่เฉินจวิน' ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

"เหนียงจื่อ เจ้าดูไม่เหมือนคนสนิทของท่านจอมมาร เจ้าเป็นอะไรกับเขาหรือ?"

ปี่อั้นเก็บสายตาจากการเสพความหล่อเหลาของท่านตี้จวินมามองแม่นางตรงหน้า

นางเป็นคนผิวขาวนวลดั่งหยก ใบหน้างดงามสวยหยาดฟ้า เวลายิ้มน้อยๆ ดั่งดอกไม้ผลิบาน

นี่ข้าบรรยายอะไรเนี่ย เอาเป็นว่านางสวยมากๆ เหมือนนางฟ้าเลยทีเดียว คู่ควรกับตี้จวินเป็นอย่างมาก

"เหนียงจื่อ? หน้าข้ามีอันใดติดอยู่หรือ?"

"ไม่มีๆ ข้าเป็นพวกชอบมองคนใบหน้าหล่อสวย ข้ามองนานไปหน่อย เซียนจื่ออย่าถือสา" ว่าแล้วนางก็พูดต่อ "ข้าเป็นคู่หมั้นท่านจอมมาร นามว่าปี่อั้น"

ปี่อั้นสังเกตเห็นมือทั้งสองของเซียนจื่อผู้นี้บีบเข้าหากันแน่นก่อนจะคลายทว่าใบหน้ายังคงยิ้มแย้มให้นาง ทั้งหมดนี้ทำอย่างรวดเร็ว หากไม่สังเกตดีๆ คงไม่รู้แน่

โห การละครเก่งไม่เบานะ

...

พี่เฉิงหึงแบบคีพลุคสุด